H.P. Lovecraft - Potomek.pdf - H.P. Lovecraft - Agata13.13

file:///D:/Docs/Lovecraft/h_p_lovecraft/Howard%20Phillips%20Lovec...

Potomek

(The Descendant)

Moją najgorszą zmorą jest myśl o omylnosci ludzkiej. Wedle diagnozy mego

lekarza, spodziewam się, Ŝe powinienem zostać pogrzebany w następnym

tygodniu, ale...

W Londynie był człowiek, który krzyczał na dzwięk bicia dzwonów kościelnych.

śył całkiem samotnie, ze swym prąŜkowanym kotem w Gray's Inn, a ludzie

uwaŜali go za nieszkodliwego dziwaka. Jego pokój wypelniony był ksiąŜkami

najbardziej nudnego i dziecinnego rodzaju, na których lekturze spędzał

niekończące się godziny. Jedynym jego pragnieniem było to, by Ŝycie

oszczędziło mu tortury myślenia. Było ono dla niego z pewnych powodów

przeraŜające i od wszystkiego, co poruszało jego wyobraˇnię, uciekał jak od

zarazy. Był bardzo wiotki, poszarzały i pomarszczony. Są jednak tacy, którzy

utrzymują, Ŝe nie był tak stary, na jakiego wyglądał. Strach pochwycił go w swe

szpony. Lada dˇwięk sprawiał, Ŝe wzdrygał się z rozszerzonymi oczami i

czołem pokrytym potem. Począł się wystrzegać przyjaciół i towarzystwa, gdyŜ

Ŝądali odpowiedzi na swe pytania, a on nie chciał ich udzielać. Ci, którzy

kiedyś znali go jako uczonego i estetę, mówili, Ŝe zobaczenie go w obecnym

stanie jest nad wyraz smutną rzeczą. Odrzucił wszystkich znajomych dawno

temu i nikt nie miał pewności, czy opuscił swe miejsce zamieszkania, czy po

prostu odsunął się na ubocze. Przez dziesięć lat, od chwili, gdy wprowadził się

do Gray's Inn, otaczało go milczenie.

AŜ do nocy, w której młody Williams kupił "Necronomicon".

Williams był marzycielem. Miał tylko dwadzieścia trzy lata, gdy sprowadził się

do starego domostwa, w którym czuł obcość i oddech kosmicznego wichru,

wiejącego nad szarym, wysuszonym człowiekiem w pokoju obok. Zmuszał się

do przyjaˇni tam, gdzie starzy przyjaciele nie odwaŜali się tego robić.

Fascynowało go przeraŜenie osiadłe na wychudzonym, wymizerowanym

sąsiedzie. Ten zresztą zawsze budził ludzkie zainteresowanie, chociaŜ nikt go

nie traktował powaŜnie. WciąŜ czegoś wyglądał i nasłuchiwał swym umysłem

bardziej, niŜ oczami i uszami, które starał się zaangaŜować do zatopienia się w

pozbawionych wyrazu lekturach. Gdy zaś rozbrzmiewały kościelne dzwony,

zatykał uszy i krzyczał, a mieszkający z nim szary kot miauczał przejmująco, aŜ

ostatnie dzwięki zginęły w oddali.

Mimo starań, Williams nie potrafił skłonić swego sąsiada do mówienia o

rzeczach głębokich i tajemniczych. Starzec nie Ŝył w zgodzie ze swym

wyglądem i obyczajami. Udawał uśmiech i lekki ton, rozprawiając gorączkowo i

pośpiesznie o przyjemnych błahostkach. Jego głos stale wznosił się, aŜ w

końcu przechodził w piszczący i załamujący się falset. Sposób w jaki

formułował swe myśli był jednak przemyślany i dokładny, a najbardziej

trywialne uwagi zawsze na miejscu, dlatego Williams nie dziwił się słysząc, Ŝe

starzec pracował kiedyś w Harrow i w Oksfordzie. Póˇniej stwierdzono, ze był

on lordem Northam; wspominano o jego niewątpliwie rzymskim pochodzeniu,

choć on sam odmawiał przyznania się do jakichkolwiek tajemnic związanych

ze sobą. O jego prastarym zamku rodowym na wybrzeŜu Yorkshire mówiono

bardzo wiele dziwnych rzeczy. Uśmiechał się tylko, gdy przyniesiono do jego

domu pewien kamień, wyrąbany z solidnej skały sterczącej nad Morzem

Północnym.

1 z 3

2007-09-11 10:35

file:///D:/Docs/Lovecraft/h_p_lovecraft/Howard%20Phillips%20Lovec...

Tak biegły rzeczy aŜ do chwili, gdy pewnej nocy Williams przyniósł do domu

niesławny "Necronomicon" szalonego Araba Abdula Alhazreda. Wiedział o tym

straszliwym woluminie od chwili, gdy ukończył szesnaście lat. Jego budzące

się zamiłowanie do dziwactw zaprowadziło go do starego, przygarbionego

księgarza na Chandos Street. Williams zawsze dziwił się, dlaczego ludzie

bledną, gdy mówią o tym. Stary księgarz powiedział mu, ze przetrwało tylko

pięć egzemplarzy, po wstrząsających edyktach kapłanów i prawodawców

skierowanych przeciwko temu dziełu i Ŝe wszystkie są pozamykane z

przeraŜającą dokładnością przez bibliotekarzy, którzy odwaŜyli się je

przeczytać. Lecz teraz nie tylko znalazł dostępną kopię, lecz nabył ją na

własność po śmiesznie niskiej cenie. Było to w Ŝydowskim sklepie, w brudnym

zaułku przy Clare Market, gdzie juŜ uprzednio kupował róŜne dziwne rzeczy i

prawie poczuł sympatię do starego lewity, gdy ten uśmiechał się przez gąszcz

swej brody, nieświadomy dokonanego wielkiego odkrycia. Grube, obłoŜone

skórą okładki z brązowymi sprzączkami były tak bardzo widoczne, a cena tak

absurdalnie niska...

Jeden rzut oka na tytuł wystarczył, aby wprawić go w zachwyt, a niektóre

diagramy w mglistym łacińskim tekście wznieciły w jego mózgu najbardziej

nieuświadomione wspomnienia. Czuł, Ŝe jest w najwyŜszym stopniu

zobligowany do zaniesienia tej cięŜkiej księgi do domu i rozpoczęcia jej

odcyfrowywania, wyniósł ją więc ze sklepu w takim pośpiechu, Ŝe stary śyd aŜ

chichotał za nim niepokojąco. W końcu, gdy juŜ była bezpieczna w jego pokoju

stwierdził, Ŝe zbitki liter i uciąŜliwe idiomy przekraczają jego moŜliwości

lingwistyczne. Z niechęcią zwrócił się więc do swego dziwnego,

przeraŜającego przyjaciela, aby pomógł mu odcyfrować pokrętną,

średniowieczną łacinę. Gdy młodzieniec wszedł do pokoju, lord Northam

uśmiechał się głupkowato do swego pręgowanego kota. Zaskoczony wizytą

wzdrygnął się. Potem zobaczył wolumin; omal nie zemdlał, gdy Williams

wymówił tytuł.

Gdy ochłonął, opowiedział swoją historię. Pospiesznym i niespokojnym

szeptem mówił o fantastycznych wytworach swego szaleństwa. Na koniec

powiedział swemu gościowi, Ŝe byłoby najlepiej, gdyby spalił tę przeklętą

księgę, a popioły rozrzucił na cztery wiatry.

Lord Northam zawsze sądził, Ŝe w jego dziejach musiało być cos niedobrego

od samego początku, lecz nigdy nie wypowiadał ostatecznych konkluzji, zanim

nie zbadał rzeczy dogłębnie. Był dziewiętnastowiecznym baronem z rodu,

którego początki sięgały, jak podawala dość mglista tradycja, niewiarygodnie

daleko. Istniały rodzinne opowieści o pochodzeniu rodu z czasów

przedsaksońskich, gdyŜ niejaki Luneus Gabinius Capito, trybun wojskowy w

Trzecim Legionie Augusta, stacjonował w Lindum w Rzymskiej Brytanii do

czasu, gdy został pozbawiony dowództwa, z powodu wzięcia udziału w

pewnych rytach nie związanych z Ŝadną znaną religią. KrąŜyły pogłoski, Ŝe

Gabinius dotarł do jaskini w nadmorskim urwisku, gdzie zbierał się obcy lud i

czynił w ciemności Znaki Wielkich Przedwiecznych. Ludu tego Brytyjczycy

bardzo się obawiali. Był ostatnim z narodów z wielkiej krainy na zachodzie,

które przetrwały. Sama kraina pogrąŜyła się w oceanie, pozostawiając po

sobie tylko wyspy z kamiennymi kręgami i świątyniami, z których Stonehenge

była największą. Oczywiście nie było niczego pewnego w opowieści o tym, Ŝe

Gabinius zbudował niezdobytą fortecę nad przeklętą jaskinią, Ŝe zawiązał

sojusze z Piktami, Saksonami, Duńczykami i Normanami i Ŝe z tej linii

pochodził dumny towarzysz Czarnego Księcia, którego Edward III uczynił

baronem Northam. Te rzeczy nie były pewne, choć często o nich mówiono. Po

prawdzie dzieło kamieniarskie Northam Keep bardzo przypominało mur

2 z 3

2007-09-11 10:35

file:///D:/Docs/Lovecraft/h_p_lovecraft/Howard%20Phillips%20Lovec...

Hadriana. Jako dziecko, lord Northam miewał szczególne sny, śpiąc w starej

części zamku. Nabrał wówczas stałego przyzwyczajenia cofania się wstecz we

wspomnieniach, do jakichś na wpół amorficznych scen, obrazów i wraŜeń, nie

będących w Ŝadnej części jego świadomymi doświadczeniami. Stał się

marzycielem, dla którego Ŝycie było mdłe i niesatysfakcjonujące,

poszukiwaczem dziwnych królestw, kiedyś dobrze znanych, lecz nieleŜących w

Ŝadnym widzialnym rejonie Ziemi.

Przepełniony uczuciem, Ŝe rzeczywisty świat jest jedynie atomem w tworzywie

pustki i złowróŜbności i Ŝe nieznane moce naciskają i przenikaję sferę

poznanego w kaŜdym punkcie, Northam w młodości połączył religię z

okultystycznymi tajemnicami. W niczym jednak nie mógł znaleˇć zadowolenia,

a gdy stał się starszy, zleŜałość i ograniczenia Ŝycia zaczęły go doprowadzać

do szaleństwa. W latach dziewięćdziesiątych począł parać się satanizmem i

bezustannie poŜerał kaŜdą doktrynę czy teorię, która wydawała się obiecywać

ucieczkę od ścisłych reguł nauki i prawie niemoŜliwych do uświadomienia

sobie praw Natury. Księgi takie, jak Ignatiusa Donnelly'ego o Atlantydzie,

przyjmował z zapałem, podobnie jak dzieła dziesiątków tajemniczych

prekursorów Charlesa Forta, które oczarowywały go swymi fantazjami.

Wędrował chętnie całymi milami w pogoni za opowiastkami o jakichś cudach;

raz udał się nawet na Pustynię Arabską szukając Bezimiennego Miasta według

słabych wskazówek, na które nikt inny nie zwracał uwagi. Wzrosła w nim

zwodnicza wiara w istnienie bramy, której znalezienie pozwoliłoby mu przejść

do tych zewnętrznych głębi, których echa odzywały się na dnie jego pamięci.

Mogła być równie dobrze w świecie widzialnym, jak tylko w jego umyśle i

duszy. MoŜe w swym na wpół zbadanym umyśle utrzymywał to tajemnicze

połączenie, które uświadomilo mu istnienie Wielkich Przedwiecznych i przyszłe

Ŝycie w zapomnianych wymiarach; które związało go z gwiazdami i z

nieskończonościami i wiecznościami za nimi...

* Czarny KsiąŜę to przydomek Edwarda, najstarszego syna króla Edwarda III.

Zasłynął on z pojmania w niewolę króla Francji Jana II Dobrego podczas bitwy

pod Poitiers (1356, wojna stuletnia).

Wró ć do Biblioteki Zakazanych Szeptów.

3 z 3

2007-09-11 10:35

H.P. Lovecraft - Potomek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: