Antologia - Kochali się, że strach.pdf - antologie - sajrinka

K OCHALI SIĘ , ŻE STRACH

Opowiadania z warsztatów Fahrenheita

fabryka słów Lublin 2007

2007

Wydanie I ISBN 978-83-60505-83-0

Wystarczyło, że pewien mężczyzna zakochał się w kobiecie, aby świat stał się taki, jaki jest.

Wolter

Nie-Wstęp

Ponieważ żywimy głębokie przekonanie, że wstępów i tak nikt nie czyta, postanowiłyśmy

wykorzystać przyznane nam miejsce, by zamieścić podziękowania dla osób, bez których nie

byłoby tej antologii:

EuGeniuszowi Dębskiemu, Ojcu Założycielowi Pierwszego Polskiego Periodyku Sieciowego

„Fahrenheit", za ideę, która przyświeca nam nieustannie, by „Fahrenheit" stał się szkółką dla

młodych początkujących autorów i stanowił otwarte drzwi do publikacji między okładkami.

Tomkowi Pacyńskiemu, który zawsze i nieodmiennie wierzył, że damy radę i za to, że to za jego

sprawą „Fahrenheit" stał się tym, czym jest dzisiaj.

Agnieszce i Jackowi Falejczykom, niekwestionowanym dobrym duchom ZakuŻonych

Warsztatów „Fahrenheita", którzy poświęcili i poświęcają niezliczoną ilość godzin na

tłumaczenia, dlaczego „tak się nie pisze". Jak i wszystkim niezmordowanym komentatorom

warsztatów.

Autorom, ze szczególnym uwzględnieniem tych, którzy, nie bacząc na status weteranów,

zechcieli przyłączyć się do naszej pracy nad tą antologią.

Forumowiczom, którzy dopingowali, podtrzymywali na duchu debiutantów, niewierzących do

końca, że im się uda i że warto.

Końcowy efekt naszych wspólnych wysiłków chcemy zaś zadedykować osobie ze wszech miar

wyjątkowej, nieocenionej przyjaciółce, niestrudzonej redaktorce i postrachowi ZakuŻonych

warsztatów - Małgosi Koczańskiej.

Dominika Repeczko i Dorota Pacyńska

Janusz

Aleksandra

Spis treści:

Imponderabilia............................................................................................................................8

Daniel

Greps

Głóg...........................................................................................................................................30

Andrzej

Sawicki

Na końcu świata........................................................................................................................39

Rafał W.

Orkan

Miód z moich żył......................................................................................................................55

Martyna

Raduchowska

Cała prawda o PPM...................................................................................................................90

Aleksandra

Zielińska

A imię jej Grace......................................................................................................................119

Karol

Makawczyk

Detox.......................................................................................................................................133

Paweł Grochowalski

Serce na dłoni..........................................................................................................................144

Krzysztof

Skolim

Wielbłądy za Annę..................................................................................................................149

Karolina

Majcher

Fantastyczna miłość................................................................................................................172

Marta

Kisiel

Dożywocie..............................................................................................................................187

Konrad

Romańczuk

Wielkie, magiczne... hm..........................................................................................................223

Wiktoria

Semrau Tylko mnie

kochaj..................................................................................................................254

Aleksandra Janusz

Urodziłam się 24 maja 1980 roku, tuż przed kolejnym odcinkiem serialu „Pogoda dla bogaczy".

W związku z tym przez całe życie żywię nadzieję, że kiedyś będę sławna i bogata, choć tak

naprawdę do szczęścia wystarczy mi dobra herbata i ciekawa książka.

Nałogowo czytam wszystko, co ma literki i wpadnie mi w ręce - czy to będzie beletrystyka,

książka popularnonaukowa czy też podręcznik szydełkowania. W przypadku komiksów

satysfakcja jest niejako podwójna, ponieważ oprócz literek mają one jeszcze obrazki.

Z wykształcenia jestem biologiem molekularnym, co znaczy, że nie potrafię rozróżniać

gatunków roślin i zwierząt, ale za to umiem wyizolować z ich komórek DNA. Obecnie pracuję w

Zakładzie Immunologii w Centrum Onkologii im. Marii Curie-Skłodowskiej. W czasie wolnym

od badania mechanizmów naprawy DNA zajmuję się pisaniem opowiadań, artykułów i nie tylko.

W 2002 roku zadebiutowałam w Science Fiction opowiadaniem Z akt miasta

Farewell.

W latach 1998-2004 współpracowałam z magazynem „Kawaii”.

Mój pierwszy tekst, jaki pojawił się w Fahrenheicie, nosił tytuł Zadanie dla Rosenkhata, od

tamtej pory stale współpracuję z magazynem i jestem niezmiennie obecna na Forum Fahrenheita.

Niedawno w druku ukazała się moja debiutancka książka pt.

Dom Wschodzącego Słońca.

Aleksandra Janusz

Imponderabilia

Wraz z nadejściem wiosny mistrz Serpentinus zaczął zachowywać się co najmniej niepokojąco.

Z początku nie przywiązywałem większej wagi do tego, że nie dosypiał, albo że coraz częściej

zdarzało mu się zostawić nietknięty obiad. Sądziłem, że znowu dokucza mu reumatyzm, którego

nabawił się w początkach kariery nekromanckiej. Te wszystkie miejsca, gdzie zdobywa się

okazy - cmentarzyska, chłodne katakumby, starożytne grobowce - są przecież bardzo niezdrowe

dla kości. A dopiero od niedawna mój pan mógł pozwolić sobie na wynajem zawodowych hien

cmentarnych.

Mistrz pogardził jednak termoforem i okładami z leczniczego błota. Kiedy wreszcie pewnego

wieczoru zastałem go dumającego nad talerzem całkowicie już zakrzepłego bulionu z elfich

móżdżków, uznałem, że sprawa jest poważna. Zaniedbał się ostatnio - schudł, zmarniał, przestał

czernić zęby. Nie zadawał sobie nawet trudu, aby używać po goleniu eau de Cadavre. Już prawie

nie roztaczał charakterystycznego trupiego zapachu, do którego tak przywykłem.

Krótko mówiąc, Serpentinusa wyraźnie trawiła melancholia. I marny byłby ze mnie chowaniec,

gdybym to zlekceważył.

Rozpostarłem skrzydła i podfrunąłem do okna, aby szerzej rozsunąć ciężkie, atłasowe kotary.

Światło księżyca nieco rozjaśniło panujący w pomieszczeniu półmrok. Mamy kuchnię w stylu

postgotyckim, nowoczesną i miłą dla oka - sam wybierałem gargulce na kominek. Mistrz

twierdzi, że małe demony wyrzeźbione na drzwiczkach szafek są podobne do mnie. Osobiście

sądzę, że bardziej przypominają wujka F'thalghana.

- Panie? - zaskrzeczałem najbardziej usłużnym tonem, na jaki potrafiłem się zdobyć.

Serpentinus ani drgnął. Teraz, z góry, dostrzegłem, że czytał przy jedzeniu, oświetlając książkę

słabym blaskiem kaganka. Świetnie, po prostu świetnie. Potem narzeka, że karty ksiąg zaklęć

sklejają się w kluczowych momentach podczas rytuałów. Czyściliście kiedyś starożytny

pergamin z dżemu śliwkowego?

Wylądowałem na stole. - Mój panie?

Machnął dłonią, jakby odganiał natrętną muchę. Zgarnąłem mu książkę sprzed nosa. Rzucił mi

gniewne spojrzenie i wyciągnął rękę po swoją własność. Natychmiast wzbiłem się w powietrze.

Tomik był niewielki, w formacie quatro, mogłem unieść go bez trudu.

- Oddawaj!

- Ani mi się śni. - Dokładnie przyjrzałem się okładce. - Sonety, tom pierwszy. Petrarka? Nie

znam takiego czarnoksiężnika.

- To poezje - burknął Serpentinus. - Hark, uprzejmie proszę, nie przeciągaj struny. Poezje? Nowa

dziedzina magii? Zaintrygował mnie, słowo daję. - To znaczy? - Przycupnąłem na kominku i na

chybił trafił zajrzałem do środka. -

„Jeśli to nie miłość - cóż ja czuję? A jeśli miłość - co to jest takiego? Jeśli rzecz dobra - skąd

gorycz, co truje?" Hmm. Na mój rozum, brzmi jak ludzkie pieśni godowe. Szukasz samicy?

Mistrz gwałtownie poderwał się z krzesła. - Hark...! Piekła i demony! Daj mi to! Już! - Tak,

panie - odparłem słodko, po czym cisnąłem książką w Serpentinusa. Złapał w

samą porę zanim papier wszedł w bliski kontakt z talerzem pełnym tłustej zupy. A potem,

nauczony doświadczeniem, wyfrunąłem z kuchni, nie czekając, aż mistrz zdąży przygotować

zaklęcie ofensywne. Nie mogłem się powstrzymać od diabelskiego chichotu.

A więc tak się sprawy miały! Dlaczego nie domyśliłem się wcześniej? Mój pan najzwyczajniej w

świecie potrzebował partnerki. Niewiele wiedziałem o ludzkich zalotach, ale podejrzewałem, że

raczej nie będzie skory do udzielania szczegółowych informacji. Śmiertelnicy poświęcali

mnóstwo energii na komplikowanie sobie życia. Udało im się zmienić w rytuał nawet prozaiczną

czynność pożywiania się, nie wspominając nawet o tym, jak daleko odeszły od pierwotnej

funkcji okrycia chroniące ich przed zimnem. Przez wiele lat współpracy z mistrzem

uczłowieczyłem się aż nadto, ale obyczaje godowe śmiertelnych były mi obce - Serpentinus

pędził żywot samotnika. Kilka zdań przeczytanych tu i ówdzie w związku ze starożytnym,

dawno zarzuconym zwyczajem składania dziewic w ofierze sugerowało, że seks u ludzi stanowił

tabu.

Jeżeli więc chciałem pomóc mistrzowi, musiałem najpierw ostrożnie wybadać teren.

Na początek należało przejrzeć bibliotekę. Na szczęście, lub niestety, nie dysponowaliśmy zbyt

obszernym księgozbiorem. Czarnoksiężnik na dorobku wydaje zwykle bajońskie sumy na

literaturę, a woluminy potrzebne nekromantom bywają jeszcze droższe. Do tej pory

Serpentinusowi udało się zapełnić zaledwie półtorej szafy, przy czym wciąż spłacał raty za dwa

czy trzy zakazane, rzadkie, tomy. Przy ostatniej wizycie w mieście odwiedziliśmy jednak

księgarza i chociaż mistrz nie wyniósł stamtąd kolejnego foliału (od

czego ledwie go odwiodłem), zapewne potajemnie kupił tego Petrarkę. Słowo daję, nawet na

chwilę nie można go spuścić z oka.

Znałem na pamięć układ ksiąg więc drugi nadprogramowy tomik znalazłem prawie natychmiast.

Uczepiłem się pazurami krokwi, wygodnie zawisłem głową w dół i zacząłem czytać.

Po kwadransie zrezygnowałem z dalszej lektury. Nie dowiedziałem się niczego konkretnego

poza tym, że zabiegi o względy ludzkiej samiczki - kobiety, niewiasty, białogłowy, jak zwał tak

zwał - wiążą się z cierpieniem. Odruchowo podrapałem się po starej bliźnie na skrzydle. Też mi

rewelacja. Sam bym się domyślił, dziękuję. Szczegóły, potrzebowałem szczegółów! Jak należy

śpiewać pieśni godowe? Jak zwrócić się do samiczki, żeby przypadkiem nie zagryzła, czy co tam

ludzie sobie robią w takich wypadkach (w dziedzinie wyrządzania krzywdy bliźniemu są w

końcu bardzo pomysłowi)? Czy w grę wchodzą jakieś podarki, jak u niektórych gatunków

ptaków? A co potem? Miałem wrażenie, że trwała monogamia, ale nie byłem tego do końca

pewny. Kiedyś plądrowaliśmy grobowiec starożytnego króla, znaleźliśmy tam całe mnóstwo

kobiecych szkieletów. Mistrz wyjaśnił, że to wszystko partnerki władcy, czyli zdarzały się

wyjątki. Jak często - nie miałem pojęcia.

Pewnie w grę wchodziły jakieś skomplikowane detale relacji międzyludzkich. Na Abathura, to

przecież gatunek, który wymyślił wymianę monetarną! Ważniejsze diabły robiły niesłychane

interesy związane z grzechami dotyczącymi pieniędzy, a mnie od samego myślenia o

kontraktach sygnowanych krwią bolała głowa.

Nie ma rady, pomyślałem, trzeba wziąć na spytki śmiertelnika, najlepiej starego,

doświadczonego i odpowiednio zblazowanego.

Chyba nawet znałem właściwego kandydata.

..................................................................................................................... K AŻDY Z NAS POTRZEBUJE

CICHEJ PRZYSTANI Gdy nadejdzie czas ostatniej przysługi, pamiętaj o zakładzie pogrzebowym

„Eternite". Tylko u nas sen wieczny jest komfortowy i bezpieczny. Wszystkie obrządki w

dogodnej cenie, szeroki wybór trumien i nagrobków. „Eternite" - odpoczywaj w pokoju, my

zajmiemy się resztą! ...............................................................................................................

Szybowałem nad miastem, swobodnie unosząc się na prądach powietrznych. Samowolnie

oddaliłem się od leśnej samotni mistrza, ale wyrzuty sumienia czułem tylko

przez krótką chwilę. Posprzątałem już kuchnię, zamiotłem podłogi i zostawiłem karteczkę w

pracowni. Nie planował na dzisiaj żadnych rytuałów, a gdyby nagle wpadł na jakiś pomysł, to

trudno. Nawet demonowi czasem należy się wychodne.

Nocka była jeszcze młoda. W oknach nadal paliły się światła. Na przedmieściach znano mnie aż

za dobrze - chyba na każdych drzwiach wisiały krzyże, podkowy albo wiązki czosnku, a

okiennice jak zwykle po zachodzie słońca szczelnie zaryglowano. Miałem wielką ochotę trochę

podrażnić miejscowych, postraszyć koty albo przekąsić jakiegoś gawrona, ale bardziej ciekawiło

mnie, czego dowiem się od Basilé.

Mieszkał nieopodal cmentarza. To bardzo praktyczne, kiedy ktoś zawodowo zajmuje się

grzebaniem zwłok. Czułem się tutaj odrobinę nieswojo. Cmentarna kaplica znajdowała się

wystarczająco blisko, żeby ciarki chodziły mi po grzbiecie. I chociaż przez lata pobytu na

ziemskim globie oswoiłem się trochę z poświęconymi miejscami, dźwięk kościelnych dzwonów

nadal przyprawiał mnie o dotkliwą migrenę.

Dłuższą chwilę kołowałem nad podwórzem, upewniając się, że trafiłem właściwie. Rzadko

oglądałem domostwo Basilé z góry. Zazwyczaj przychodziliśmy tu razem z Serpentinusem, a

wtedy zwykle krążyłem w pobliżu mistrza, wysilając talent aktorski i pracowicie tworząc nastrój

grozy. Grabarz mieszkał skromnie w niedużym białym domku z czerwonym daszkiem, niczym

nieróżniącym się od innych siedzib na przedmieściach. W ogródku hodował anemony, peonie i

trochę winorośli, która we wrześniu dawała skąpy plon kwaskowatych, czerwonych owoców.

Antologia - Kochali się, że strach.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: