Hammesfahr.Petra.Matka.Polish.eBook-1BO.pdf

Petra Hammesfahr

Matka

Bywają chwile, w których jesteĞmy ze wszystkiego zadowoleni i uwaĪamy siĊ za

dziecko szczĊĞcia. W moim przypadku zdarzyáo siĊ tak pewnego niedzielnego

popoáudnia w koĔcu maja. Byá to jeden z tych dni na pograniczu wiosny i lata, które są

juĪ niemal zbyt piĊkne, aby byáy prawdziwe. Gdybym chciaáa go opisaü, wyszedáby mi

tylko kiczowaty obrazek.

àagodny blask sáRĔca, umyte do czysta przez krótką ulewĊ w nocy páytki na

tarasie, ĞwieĪa zieleĔ w ogrodzie warzywnym, pyszny trawnik. A nad tym wszystkim

delikatne niebo, nie na tyle báĊkitne, aby wydawaáo siĊ nieprawdziwe. Wyglądaáo, jakby

ktoĞ porozlewaá na nim resztki mleka pozostaáe w garnku; lekkie biaáe pasemka

pozbawiaáy je wyglądu widokówki, dodając mu prawdy - tak jak i nam samym.

SiedzieliĞmy na tarasie; talerze po cieĞcie byáy juĪ opróĪnione, a w filiĪankach

stygáy ostatnie áyki kawy. Jurgen rozpará siĊ w fotelu i z zamkniĊtymi oczami

rozkoszowaá siĊ sáRĔcem. Ojciec podniósá siĊ i zszedá do ogrodu, Īeby, jak powiedziaá,

rozprostowaü nogi. Tak naprawdĊ chciaá tylko popatrzeü na swoje máode roĞlinki.

KalarepĊ, saáatĊ i dobrze zapowiadające siĊ kalafiory. Mój ojciec wypeániaá tym sobie

czas, który mu jeszcze pozostaá z jego Īycia.

Matka wyniosáa resztkĊ tortu do kuchni, wróciáa i wyraziáa radoĞü, Īe udaáo nam

siĊ przetrwaü podwieczorek bez ataku os. Zapatrywaáa siĊ doĞü sceptycznie na pomysá

nakrycia stoáu na ĞwieĪym powietrzu, mimo Īe Anna kilkakrotnie ją zapewniaáa, Īe osy

stają siĊ agresywne dopiero w znacznie póĨniejszej porze roku.

Anna i jej cháopak Patrick Urban dyskutowali z oĪywieniem, czy warto juĪ teraz

pojechaü do Kolonii obejrzeü jakiĞ film, chociaĪ na pewno za trzy czy cztery tygodnie

EĊdzie wyĞwietlany w „naszym” kinie. W bramie rozlegá siĊ stukot kopyt. Jurgen

otworzyá oczy, wykrzywiá siew uĞmiechu i powiedziaá:

- ZbliĪa siĊ najazd Hunów.

Matka poĞpiesznie chwyciáa cukiernicĊ, a Īeby zatuszowaü swój gest, wyniosáa

do kuchni takĪe dzbanuszek ze Ğmietanką do kawy. ZdąĪ\áa akurat zniknąü w drzwiach,

kiedy Rena wyjechaáa konno zza naroĪnika domu.

- Tak teĪ pomyĞlaáam, Īe pewnie siedzicie na dworze. Zostaá wam jeszcze jakiĞ

kawaáek tortu?

Jej wzrok przeĞliznąá siĊ po stole; zsiadáa z konia i dwoma skokami byáa juĪ przy

nas.

- Czy nie powinnaĞ uwiązaü tego stworzenia? - spytaáa matka przez otwarte drzwi

kuchni. KoĔ staá po prostu pozostawiony samemu sobie.

Byáa to kasztanka, áadny koĔ, na ile mogĊ to oceniü. Nie znam siĊ na koniach, dla

mnie są to tylko wielkie zwierzĊta. Rena obejrzaáa siĊ przez ramiĊ na kobyáĊ.

- Stój spokojnie i nie obgryzaj trawnika. Jak bĊdziesz grzeczna, dostaniesz coĞ

dobrego.

Wpadáa do kuchni. Sáyszaáam jak matka protestuje:

- Tylko nie palcami!

Jurgen wciąĪ jeszcze szczerzyá siĊ w uĞmiechu. Ojciec wróciá z ogrodu i klepaá

kobyáĊ po szyi.

- Grzeczny konik, dobra Tanita. Tak, grzeczny z ciebie konik.

Rena pojawiáa siĊ znów na tarasie ze Ğmietaną na brodzie, trzymając w jednej rĊce

nadgryziony, kruszący siĊ kawaáek tortu, a w drugiej cukier. WyciągnĊáa dáRĔ z kostkami

cukru do konia, a resztĊ tortu wsunĊáa sobie do ust. Wytaráa rĊce w spodnie, po czym

przeĪuwając kĊs wskoczyáa na siodáo i znikáa tak samo jak siĊ pojawiáa.

- To na razie, ludziska!

Bywają chwile, które dają czáowiekowi záudne poczucie, jakby byá odporny na

zranienia. Jedną z takich chwil byáo to niedzielne popoáudnie w maju. Kiedy o tym

myĞOĊ, napáywają mi ázy do oczu. Nic nie mogĊ na to poradziü. CzuliĞmy siĊ po prostu

zbyt pewnie i byliĞmy przekonani, Īe juĪ nigdy nie bĊdzie inaczej.

Dobrze nam siĊ wiodáo, byliĞmy szczĊĞliwą rodziną. Rodzice cieszyli siĊ jeszcze

najlepszym zdrowiem, mieliĞmy dwie udane córki, harmonijne maáĪHĔstwo, a kiedy

kupiliĞmy stare gospodarstwo, speániáy siĊ takĪe marzenia o domu na wsi.

WidzieliĞmy i sáyszeliĞmy, jak innym Īycie nagle wali siĊ w gruzy. A to

wypadek, a to Ğmiertelna choroba, coĞ spadaáo na nich przewaĪnie bez Īadnego

ostrzeĪenia. Tak byáo ze Ğmiercią Susi Rembach. To siĊ zdarzyáo tej niedzieli, kiedy

siedzieliĞmy na tarasie. DowiedzieliĞmy siĊ we wtorek. PiĊcioletnia dziewczynka utopiáa

siĊ podczas wakacji nad morzem na oczach swojej matki.

To przeraĪające, powiedzieliĞmy, jak to zniesie ta biedna pani Rembach? Dobrze

Mą znaliĞmy. Byáa pacjentką Jurgena. Opiekowaá nią siĊ takĪe w czasie ciąĪy i wiedziaá,

jak bardzo chciaáa mieü to dziecko, jak dáugo na próĪno go oczekiwaáa i jaka byáa

szczĊĞliwa, kiedy wreszcie mógá jej powiedzieü, Īe jest w ciąĪy. Po Ğmierci Susi juĪ nie

pojawiáa siĊ w gabinecie Jurgena. Obwiniaáa siĊ o to nieszczĊĞcie, poniewaĪ na chwilĊ

spuĞciáa dziecko z oka. Zaledwie dwa tygodnie po pogrzebie odebraáa sobie Īycie. To

okropne, powiedzieliĞmy, ĞwiĊcie przekonani, Īe takie katastrofy spotykają zawsze tylko

innych.

Nam coĞ takiego przecieĪ siĊ nie zdarzy!

Wprawdzie gdzieĞ w tyle gáowy tykaá zegar: rodzice nie są nieĞmiertelni. Mój

ojciec miaá siedemdziesiąt piĊü lat, a matka byáa tylko o dwa lata máodsza. Wiedziaáam,

Īe kiedyĞ, moĪe caákiem nagle, bĊGĊ musiaáa straciü jedno z nich obojga. Tylko wolaáam

o tym nie myĞleü. A troski o dzieci? Nie byáo powodu.

Nie naleĪDáo siĊ obawiaü, Īe utoną w momencie nieuwagi. JuĪ wyrosáy z tego

wieku. Anna miaáa prawie osiemnaĞcie lat, a Rena miaáa wkrótce obchodziü szesnaste

urodziny. Naturalnie, to takĪe niebezpieczny wiek. Ale nasze córki nie wáóczyáy siĊ po

podejrzanych lokalach. Dla nich nawet papierosy ich dziadka byáy czystą trucizną. Po co

mieliĞmy martwiü siĊ o narkotyki czy AIDS?

Anna miaáa tak zwanego staáego cháopaka, odkąd skoĔczyáa 15 lat: byá to Patrick

Urban, miáy, dobrze wychowany máody czáowiek z dobrego domu. A Rena jeszcze nic

sobie nie robiáa z cháopców. Rena kochaáa TanitĊ, kasztankĊ, którą tamtej majowej

niedzieli nagradzaáa kostkami cukru za to, Īe nie zaczĊáa siĊ paĞü na naszym trawniku.

Kochaáa Bery’ego, jabákowitego siwka, dla którego czĊsto podkradaáa z ogrodu parĊ

marchewek. Nadal kochaáa Blacky, czarną piĊknoĞü ze wschodu, chociaĪ Blacky byáa juĪ

w koĔskim niebie. W styczniu trzeba byáo ją uĞpiü. A pierwsze miejsce w sercu Reny

naleĪDáo siĊ Mattho, gniademu ogierowi. Byá to wspaniaáy okaz konia, cudowne zwierzĊ,

jeĞli wierzyü sáowom Reny.

W lipcu pojechaliĞmy na dwutygodniowy wypoczynek do przytulnego

rodzinnego pensjonatu w Harcu. Byá tam tylko Jurgen, dziewczynki i ja. Moi rodzice nie

chcieli juĪ wyjeĪGĪDü, a Jurgen czuá siĊ zbyt wyczerpany na dáugi lot. UwaĪDá teĪ, Īe nie

jest wskazane wystawianie siĊ na Īar poáudniowego sáRĔca. RobiliĞmy wspaniaáe spacery

po cienistych leĞnych dróĪkach. CieszyliĞmy siĊ spokojem i sáuchaliĞmy dwadzieĞcia

razy dziennie westchnieĔ Reny: „Wracajmy juĪ do domu”.

Domu? Dla Reny domem nie byáo gospodarstwo, które kupiliĞmy dwa lata temu,

ale ujeĪGĪalnia. JuĪ siĊ z tym pogodziliĞmy. Trudno jej siĊ byáo przyzwyczaiü do nowego

miejsca po przenosinach z miasta na wieĞ. Na początku upieraáa siĊ, Īe bĊdzie wracaü do

domu dopiero wieczorem: „Inaczej juĪ nie bĊGĊ widywaü moich przyjacióá”.

Akurat to byáo caákiem po mojej myĞli. Jej przyjaciele z tamtego okresu wcale mi

siĊ nie podobali. Przez pierwsze tygodnie po naszej przeprowadzce odbieraáam RenĊ w

poáudnie ze szkoáy i zawoziáam ją do domu. Kiedy siedziaáa obok mnie w samochodzie,

nie narzekaáa, ale jej mina byáa wystarczająco wymowna.

- Chodzi jak z krzyĪa zdjĊta - czĊsto powtarzaá Jurgen.

Anna za to od razu zakochaáa siĊ w naszej nowej siedzibie. Tyle miejsca! Pokój, z

którego moĪna byáo z powodzeniem zrobiü dwa, wáasna áazienka i cháopak z

samochodem! Rena natomiast czuáa siĊ jak wygnana na koniec Ğwiata. Nudziáa siĊ

popoáudniami. AĪ pewnej niedzieli na spacerze przechodziliĞmy obok zagrody i tam

ZáDĞnie ujrzaáa ten káĊbek energii.

Mattho byá wtedy jeszcze Ĩrebakiem i miaá cztery miesiące. NiemowlĊ,

powiedziaáa Rena. To niemowlĊ sprawiáo, Īe przyjaciele, którzy pozostali w mieĞcie,

stali siĊ maáo waĪni. A szkolny autobus, który po drodze przejeĪGĪDá jeszcze przez dwie

inne wsie, okazaá siĊ zbyt powolny. Renie potrzebny byá szybki rower. Rena biáa rekordy

na trasie, wpadaáa do domu juĪ kwadrans po szkole i skarĪ\áa siĊ, Īe obiad jeszcze nie

stoi na stole. Potem poáykaáa w wielkim poĞpiechu jedzenie, zamykaáa siĊ na póá godziny

w swoim pokoju, Īeby odbĊbniü prace domowe, i znikaáa. Pojawiaáa siĊ w domu dopiero

wieczorem, opowiadaáa nam z báyszczącymi oczami o Mattho i jego wyroĞniĊtych

towarzyszach.

%áagaáa o lekcje jazdy konnej. Jurgen znaá wáDĞciciela ujeĪGĪalni i umówiá siĊ z

nim na jedną godzinĊ tygodniowo. Tylko pro forma, bo Rena i tak codziennie byáa w

stajni.

- Ale on teĪ chce Ī\ü - powiedziaá Jurgen.

Od tej pory dla Reny wszystko obracaáo siĊ juĪ tylko wokóá koni. A Mattho, który

tymczasem przeobraziá siĊ w okazaáego dwulatka z typowymi narowami wyrostka, byá

dla niej waĪniejszy niĪ kaĪde umówione spotkanie z rówieĞnikami. Od czasu do czasu

pozwalano jej na nim jeĨdziü i odbieraáa to jako szczególne wyróĪnienie. Mattho miaá

byü wytrenowany na konia wyĞcigowego, kiedy osiągnie odpowiedni wiek. To znaczyáo,

Īe wkrótce zostanie sprzedany.

Kiedy wróciliĞmy z urlopu, Rena musiaáa siĊ od razu upewniü, czy jeszcze stoi w

stajni. Dopiero potem wziĊáa siĊ za rozpakowanie swojej walizki. WidzĊ ją jeszcze przed

sobą, jak odkáada na bok czĊĞü ubraĔ, a kilka innych chce powiesiü od razu z powrotem

do szafy.

- Tego nie nosiáam.

- Nie szkodzi, odáyĪ to do prania.

- Ale te rzeczy są jeszcze caákiem czyste, mamo.

- Mają nieĞwieĪy zapach.

PrzycisnĊáa do nosa biaáą koszulkĊ i obwąchiwaáa materiaá.

- Ja tam nic nie czujĊ.

Ona sama pachniaáa stajnią, koĔmi. Miaáa ten typowy zapach, na który matka

czĊsto krĊciáa nosem, zrzĊdząc: „Ile razy ci mówiono, Īe masz braü prysznic, zanim

usiądziesz do stoáu!?”.

- IdĨ pod prysznic - powiedziaáam - Ja zrobiĊ to za ciebie.

Spojrzaáa na mnie z tym báaganiem w spojrzeniu.

- Miáo z twojej strony. Ale skoro ty to zrobisz, to czy mogĊ jeszcze raz...? ProszĊ,

mamo! Nie masz pojĊcia, jak Mattho siĊ ucieszyá, gdy mnie zobaczyá. Tylko na póá

godziny. Mamo, proszĊ, proszĊ, proszĊ...

Klaskaáa w rĊce jak maáe dziecko, báagając mnie o zgodĊ. Miaáa wydĊte usta i

wesoáe oczy, a dáugie blond wáosy byáy na karku spiĊte klamrą. Byáa takąáadną

dziewczyną.

Przeszáo cztery tygodnie póĨniej, pierwszej niedzieli we wrzeĞniu, w rodzinnym

gronie obchodziliĞmy jej urodziny. Burzliwe przyjĊcie dla przyjacióá ze wzglĊdu na

moich rodziców przesunĊliĞmy o jeden dzieĔ, a przygotowania osáodziliĞmy matce

dwoma biletami na koncert. ChociaĪ w gruncie rzeczy nie byáo takie znowu burzliwe.

Jurgen i ja byliĞmy kilkakrotnie na dole i przez chwilĊ siedzieliĞmy z máodymi.

Nie przez caáy czas, bo chcieliĞmy uniknąü wraĪenia, Īe ich kontrolujemy. Nie byáo teĪ

takiej potrzeby. Byáo miáo i wesoáo. PamiĊtam jeszcze, jak pomyĞlaáam, iĪ mogliĞmy

oszczĊdziü na tych biletach na koncert. Byáaby to dobra okazja, aby przekonaü matkĊ, Īe

nie zawsze we wszystkim ma racjĊ.

Zdaniem matki máodzi ludzie przede wszystkim haáasują i brudzą, wprowadzają

zamĊt, nie szanują niczego i nie przyjmują do wiadomoĞci Īadnych dobrych rad. A kiedy

jeszcze byáa ich caáa gromada, to juĪ matka Īegnaáa siĊ ze zgrozą.

Nie moĪna byáo nic záego powiedzieü o cháopaku Anny, który siedziaá z nami w

tamto niedzielne popoáudnie przy podwieczorku. Patrick Urban wiedziaá, co wypada.

DziĊkowaá za kawaáek tortu agrestowego, a nastĊpnie recytowaá hymn pochwalny na

czeĞü talentów kulinarnych matki.

Ale caáe przyjĊcie, na póá tuzina takich áobuzów! A Īaden nie doceni trudu

ZáRĪonego w przygotowanie saáatek! Nikt nie zwróci uwagi na kunsztowne przybranie.

%ĊGą z nonszalancją napychaü sobie usta, a mózgi zamroczą dziką muzyką.

Matka Īywiáa takie przekonania od dawna; nie nabraáa ich dopiero wtedy, kiedy

zamieszkaáa pod jednym dachem ze swoimi wnuczkami. Kiedy ja byáam w wieku Reny,

prywatka z przyjacióámi byáa nie do pomyĞlenia. Beatlesi albo Stonsi? Wykluczone!

Nigdy nie nauczyáam siĊ nawet taĔczyü rock’n’rolla ani twista. Znam walca, fokstrota i

parĊ innych taĔców towarzyskich.

Maáo waĪne drobiazgi. Wszystko niewaĪne. Ale z drugiej strony wszystko

nabraáo wagi. W kaĪdej báahostce, kaĪdym najdrobniejszym szczególe mogáaby kryü siĊ

odpowiedĨ na drĊczące pytania.

PozwoliliĞmy Renie zaprosiü, kogo tylko chciaáa. Kontakty z jej dawniejszymi

przyjacióámi byáy zerwane. Nie caákiem, wiedziaáam o tym. Byáo ich siedmioro, trzech

cháopców i cztery dziewczyny. Wszyscy byli o rok, o dwa, a nawet o trzy lata starsi od

Reny. Kontakty z tą haáastrą nawiązaáa za poĞrednictwem Nity Kolter.

Podobnie jak Anna i Rena, równieĪ Nita Kolter chodziáa do gimnazjum

Humboldta. Raz nie otrzymaáa promocji do nastĊpnej klasy i na pewien czas pojawiáa siĊ

w klasie Reny. Miaáa wtedy trzynaĞcie lat i dla Reny nie byáa nikim wiĊcej jak tylko

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: