Robert Ludlum -- Strażnicy Apokalipsy 2.pdf

Robert Ludlum

Strażnicy Apokalipsy

Tom II

przełożyli: SŁAWOMIR KĘDZIERSKI, ANDRZEJ LESZCZYŃSKI, ARKADIUSZ

NAKONIECZNIK

Tytuł oryginału: "THE APOCALYPSE WATCH"

Warszawa 1995. Wydanie I

ROZDZIAŁ 23

- Jezu! Mam wrażenie, że oni są wszędzie. Poruszają się niczym duchy! - ryknął Drew, z

wściekłości waląc pięścią w blat biurka. Jakim sposobem zdołali mnie odnaleźć? Claude

Moreau stał przy oknie i w milczeniu wyglądał na zewnątrz. Po chwili rzekł cicho:

- Wcale nie ciebie, przyjacielu. Nic nie wiedzą o pułkowniku Websterze. Musieli śledzić mnie.

- Ciebie? Przecież mówiłeś, że prawie nikt w Paryżu cię nie zna - syknął złośliwie Latham. -

Nie wyróżniasz się w tłumie, tym bardziej że zawsze dobierasz sobie jakiś kapelusz z całej

cholernej kolekcji!

- To nie ma nic do rzeczy. Musieli wiedzieć, dokąd się wybieram.

- Skąd? - zapytała de Vries. Siedziała na krawędzi łóżka w swoim pokoju w hotelu "Bristol",

gdzie postanowili się spotkać ponownie. Wracali z miasta pojedynczo, każde na własną rękę.

- No cóż, wasza ambasada nie jest jedynym miejscem, gdzie znajduje się przeciek - rzekł

Moreau, odwracając się od okna; jego mina świadczyła o wściekłości pomieszanej ze

smutkiem. - W moim własnym biurze też musi być jakiś informator.

- Czyżby do tego najświętszego ze świętych Deuxieme Bureau także się wkradł jakiś agent?

- Daj spokój, Drew - powiedziała Karin, kręcąc głową; wyraźnie uderzył ją fakt, że Moreau

także jest bardzo poruszony tym, co się stało.

- Ja nie mówiłem o Deuxieme Bureau, monsieur - sprostował Francuz, kierując lodowate

spojrzenie na Lathama. - Chodziło mi jedynie o mój gabinet.

- Nie rozumiem - rzekł cicho Drew, zapominając o złośliwości.

- To oczywiste. Nie znasz zasad, których musimy przestrzegać. Jako le directeur mam

obowiązek zawsze zostawiać kontakt do siebie, na wypadek gdyby zaszło coś

nieprzewidzianego. Oprócz Jacques'a, który codziennie pomaga mi rozplanowywać zajęcia,

kontakt ze mną ma tylko jedna osoba, najbliższy współpracownik cieszący się moim pełnym

zaufaniem. Ta osoba nie rozstaje się z przywoływaczem, aby mogła mnie zawiadomić o

dowolnej porze dnia i nocy.

- Jaką on pełni funkcję? - zapytała Karin, pochylając się do przodu.

- Nie on, lecz ona. Mówię o Monique d'Agoste, mojej sekretarce. Pracuje w biurze od sześciu

lat i jest nie tylko sekretarką, lecz także moim zaufanym pomocnikiem. Tylko ona wiedziała o

naszym spotkaniu w kawiarni, tylko ona mogła o tym komukolwiek powiedzieć.

- I nigdy nie miałeś w stosunku do niej żadnych podejrzeń? spytała de Vries.

- A wy podejrzewaliście Janinę Clunes? - wtrącił Drew.

- No nie, ale to przecież żona ambasadora.

- A Monique to serdeczna przyjaciółka mojej żony. Jeśli mam być szczery, to właśnie moja

żona zaproponowała jej kandydaturę na stanowisko sekretarki. Razem studiowały, później

Monique skończyła kurs w Service d'Etranger i pracowała w dyplomacji, przeżyła też

nieudane małżeństwo. Przez te wszystkie lata utrzymywały ze sobą ścisły kontakt... Teraz już

chyba wiadomo, z jakiego powodu... - Moreau urwał i podszedł do biurka, przy którym

siedział Latham, z uwagą przysłuchujący się tej rozmowie. - Były jak papużki nierozłączki...

Nie, to nie wy byliście celem tego ataku, przyjaciele. Chodziło o mnie. Gdzieś tam zapadła

decyzja, mój czas minął. Dlatego zapadł wyrok...

- O czym ty mówisz? - mruknął Latham, prostując się na krześle.

- Żałuję, ale nawet wam nie mogę tego wyznać. Moreau sięgnął po słuchawkę telefonu, wybrał

numer i po chwili rozkazał po francusku:

- Proszę się natychmiast udać do SaintGermain, do mieszkania pani d'Agoste, i ją aresztować.

Zabierzcie ze sobą jakąś funkcjonariuszkę i na miejscu przeprowadźcie dokładną rewizję

osobistą Monique. Ona może mieć przy sobie truciznę... Nie będę udzielał żadnych wyjaśnień,

proszę wykonać rozkaz! Francuz ze złością odłożył słuchawkę i usiadł na brzegu kanapy

stojącej pod ścianą.

- To wszystko staje się po prostu przygnębiające - mruknął jakby sam do siebie.

- Ależ to dwie całkiem różne rzeczy, Claude - rzekł Drew. Nie rozumiem, jak możesz być

równocześnie rozwścieczony i zasmucony. Jedno z tych uczuć powinno być dominujące.

Przecież tu chodzi o twoje życie.

- Nie można wszystkiego zostawić zawieszonego w próżni, mon orni - dorzuciła de Vries. -

Jeśli weźmiesz pod uwagę, przez co przeszliśmy, to chyba zasługujemy przynajmniej na jakieś

pobieżne wyjaśnienie.

- Zastanawiam się, od jak dawna ona to planowała, ile informacji zdołała wykraść i

przekazać...

- Komu, na miłość boską? - zapytał z naciskiem Drew.

- Tym, którzy są na usługach Bruderschaftu.

- Przestań kręcić, Claude - rzekł Latham. - Może jednak powiesz nam cokolwiek?

- Dobra. - Moreau odchylił się do tyłu i palcami lewej ręki przetarł oczy. - Od trzech lat toczę

niebezpieczną grę, zbierając na swym koncie miliony franków.

- Jesteś podwójnym agentem?! - krzyknęła osłupiała de Vries, podrywając się na nogi. - Tak

jak Freddie?

- Podwójnym agentem? - wycedził Latham, podnosząc się z krzesła.

- Właśnie, tak jak Freddie - odparł szef Deuxieme Bureau, spoglądając na Karin. - Byli

przekonani, że jestem niezwykle cennym informatorem, ale ja nigdy im nie udostępniłem

żadnych danych z archiwów biura.

- Czyli wynika stąd, że w mniejszym bądź większym stopniu byłeś na ich usługach -

oświadczyła stanowczo de Vries.

- Owszem. Największy kłopot polegał na tym, że nie miałem żadnego zabezpieczenia,

ponieważ nikomu, absolutnie nikomu w Paryżu nie mogłem ufać. Urzędnicy wciąż się

zmieniają, ci bardziej wpływowi zakładają własne interesy, a politycy zawsze obracają się w

tym kierunku, skąd wieje wiatr. Musiałem działać sam, bez żadnego wsparcia, całkowicie w

pojedynkę, jak się to określa.

- Mój Boże! - wykrzyknął Drew. - Dlaczego zgodziłeś się na taką współpracę z nimi?

- Tego nie mogę wyjawić. Zaczęło się to dawno temu, od pewnego zdarzenia, o którym usilnie

chciałbym zapomnieć... ale nie potrafię.

- Jeśli to naprawdę zdarzyło się dawno temu, to czy nadal może mieć tak wielkie znaczenie,

mon ami?

- Dla mnie ma.

- D'accord.

- Merci.

- Spróbujmy pozbierać fakty do kupy - rzekł Latham, chodząc nerwowo przy oknie. -

Powiedziałeś "miliony franków", zgadza się?

- Tak, oczywiście.

- Czy wydałeś coś z tych pieniędzy?

- Dosyć dużo. Wiodę taki tryb życia, na który moja dyrektorska pensja nie wystarcza. Weź

pod uwagę, że zbieranie informacji również sporo kosztuje, ciągle trzeba kogoś przekupywać.

- To faktycznie działanie w pojedynkę. I co my mamy począć z tym fantem? Kogo o tym

powiadomić?

- Właśnie to pytanie jest najistotniejsze.

- Powiedziałeś nam prawdę - wtrąciła Karin. - A to chyba też się liczy?

- Nie jesteście Francuzami, moja droga. Wręcz przeciwnie, prowadzicie tajną operację i

działacie na zlecenie waszego rządu. Niemniej dla zwykłego obywatela ta sprawa to skrajny

przykład korupcji.

- Wcale nie uważam, że jesteś skorumpowany - odparł z naciskiem Drew.

- Ja również, lecz obaj możemy się mylić - przyznał Moreau. - Mam żonę i dzieci, nie

chciałbym, aby cierpiały z powodu mojej hańby... nie mówiąc już o tym, że mnie czekałby

jakiś nieformalny pluton egzekucyjny albo lata więzienia. Mogę zgarnąć pieniądze, zaszyć się

w jakimś zakamarku świata i żyć dostatnio do końca swych dni. Nie zapominajcie też, że

jestem doświadczonym oficerem wywiadu, a tacy ludzie są bardzo poszukiwani. Nie, moi

drodzy. Wielokrotnie się nad tym zastanawiałem. Nie chcę umierać. Będę żył, nawet jeśli

okrzykną mnie zdrajcą. Jestem to winien mojej rodzinie.

- A gdyby nie skazano cię za zdradę? - zapytała Karin.

- Wtedy rozliczyłbym się z każdego su, a resztę pieniędzy przekazał rządowi, dołączając do

tego kompletną listę wydatków związanych z dotychczasową działalnością.

- W takim razie nie grozi ci oskarżenie o zdradę - rzekł Latham. - Nie możemy do tego

dopuścić. Pomijając inne sprawy, ja nie mam nawet jednego miliona na koncie, miałem tylko

brata, któremu jakiś bandyta strzelił prosto w głowę, a Karin miała męża, którego zamęczono

torturami. Nie wiem, czym ty się gryziesz, Moreau, zresztą nie musisz tego wyjawiać.

Przyjmuję w ciemno, że twoje pobudki są równie ważne dla ciebie, jak nasze dla nas. - Możesz

być tego pewien.

- Więc myślę, że powinniśmy wracać do pracy.

- Z czym, mon ami?

- Z naszą inteligencją i wyobraźnią, bo chyba nic innego już nam nie zostało.

- Podoba mi się twoje podejście - rzekł szef Deuxieme Bureau. - Rzeczywiście, chyba nic

innego już nam nie zostało. - Jego brat nie żyje, lecz obaj mieli wiele wspólnych cech

powiedziała Karin, podchodząc do Lathama i biorąc go za rękę. - Zajmijmy się lepiej

Traupmanem, Kroegerem i drugą panią Courtland - rzekł Latham, odsuwając się od Karin.

Usiadł przy biurku, wysunął szufladę i zaczął z niej wyciągać hotelowe reklamówki.

- Trzeba nawiązać kontakt. Musimy to zrobić. Tylko jak? Pierwszą podejrzaną jest twoja

sekretarka, Claude, Monique... zapomniałem nazwisko.

- To wielce prawdopodobne. Możemy sprawdzić listę połączeń telefonicznych, dowiedzieć się,

do kogo dzwoniła.

- Warto by również skontrolować jej domowy numer...

- Certainement. To nic trudnego.

- Zbierz te dane i przedstaw je sekretarce. Obiecaj jej coś, jak będziesz musiał, to nawet

przystaw pistolet do głowy. Jeśli Sorenson się nie myli, Traupman musi być informowany na

bieżąco, a zapewne to właśnie ona przekazywała mu wiadomości. Później spróbujemy ugryźć

tego świętoszkowatego naukowca, Heinricha Kreitza, ambasadora Niemiec. Dałbym głowę, że

wystarczy go odpowiednio przycisnąć, a natychmiast zaalarmuje Bonn.

- Ostro pogrywasz, przyjacielu, nawet dyplomatyczne immunitety nie stanowią dla ciebie

przeszkody. Brzmi to zachęcająco, ale może się odbić na nas rykoszetem.

- Pieprzę to! Znudziła mi się bezczynność. Zadzwonił telefon. Moreau podniósł słuchawkę,

przedstawił się i przez chwilę słuchał w milczeniu. Przygryzł wargi i pobladł wyraźnie.

- Merci - rzekł w końcu. Odłożył słuchawkę i odwrócił się do nich.

- Kolejne niepowodzenie - mruknął, zaciskając silnie powieki. - Monique d'Agoste została

pobita na śmierć. Czy Bóg nas całkiem opuścił?

Wiceprezydent Howard Keller mierzył sto siedemdziesiąt dwa centymetry wzrostu, ale

sprawiał wrażenie znacznie wyższego. Wiele osób nie umiało sobie tego wytłumaczyć, stąd też

krążyły najróżniejsze plotki. Chyba najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie przedstawił

pewien nowojorski choreograf, który uważnie obserwując wiceprezydenta podczas któregoś

ze spotkań w Białym Domu, organizowanych dla ludzi świata kultury, szepnął do stojącej

obok, zaprzyjaźnionej tancerki:

- Przyjrzyj mu się. Niby zwyczajnie podchodzi do mikrofonu, żeby wygłosić przemówienie,

lecz gdy popatrzysz uważnie, dostrzeżesz, że jak gdyby rozcinał przestrzeń przed sobą,

przedzierał się przez zgęstniałe powietrze. Truman miał taki sam dar, poruszał się w

identyczny sposób. Oto kogut, pan i władca całego podwórka. Bez względu na wszelkie plotki,

Keller należał do szanowanych polityków; po czterech kadencjach spędzonych w Kongresie, z

tego dwunastu latach na fotelu senatora, znał chyba wszystkie tajemnice waszyngtońskich

gabinetów, zwłaszcza teraz, kiedy piastował stanowisko przewodniczącego niezwykle

wpływowej Komisji Finansów. Zdołał przetrwać najgorsze burze z piorunami i bez większego

żalu przyjął nominację na wiceprezydenta, chociaż był zdecydowanie starszy i bardziej

doświadczony od kontrkandydata swojej partii, desygnowanego na stanowisko prezydenta.

Uczynił to, ponieważ zależało mu na sukcesie macierzystej partii, co uważał za swój

patriotyczny obowiązek. Ale w skrytości ducha darzył też wielkim podziwem prezydenta za

jego odwagę i zdrowy rozsądek, chociaż ten musiał się jeszcze bardzo wiele nauczyć o

chwytach stosowanych wśród waszyngtońskich polityków. Teraz jednak podobne rozważania

były mu całkiem obce. Siedział za olbrzymim, zawalonym papierami biurkiem, znad których

spoglądał badawczo na dyrektora Wydziału Operacji Konsularnych, Wesleya Sorensona.

- Słyszałem już o różnych niesamowitych stworach, ale przy tym King Kong sprawia wrażenie

potulnego kotka budzącego postrach młynarza - mruknął w końcu.

- Zdaję sobie z tego sprawę, panie prezydencie...

- Przestań chrzanić, Wes, zbyt długo już ze sobą pracujemy przerwał mu Keller. - Czyżbyś

zapomniał, że to właśnie ja wysunąłem twoją kandydaturę na stanowisko szefa wywiadu

cywilnego? Miałem poparcie większości Senatu, tylko ty się postawiłeś okoniem.

- Nie zależało mi na pracy w wywiadzie, Howardzie.

- No to wpadłeś jeszcze gorzej. Nawet najgłupszą akcję musisz teraz uzgadniać z

Departamentem Stanu, CIA oraz Białym Domem, nie wspominając już o rewolwerowcach z

Pentagonu. Jesteś nawiedzony, Wes. Najlepiej ze wszystkich wiedziałeś, co cię czeka w tym

wydziale.

- Przyznaję, że początkowo się łudziłem, iż głównie będę musiał służyć radą i pisać opinie...

Tak, teraz już wiem, że to zadanie komisji Kongresu.

- Dzięki, że oszczędziłeś mi wyjaśnień... A jakby nie było ci dość tej izolacji, w której się

znalazłeś, teraz przychodzisz do mnie, ponieważ jacyś dwaj bojówkarze ci nagadali, że jestem

zwolennikiem nazizmu i gorąco popieram odradzający się faszyzm. Byłoby to przerażająco

śmieszne, gdyby nie kontekst. To bowiem Hitler powiedział, że jeśli coś się powtarza

wystarczająco długo i dobrze uzasadni kłamstwo, wszyscy w to uwierzą... Muszę przyznać,

Wes, że jest to wprost odrażające oszczerstwo, niezwykłego kalibru. - Na miłość boską,

Howardzie, przecież nie puściłem w świat tej wiadomości.

- Ale może już nie zdołasz nic poradzić. Wcześniej czy później tych dwóch skinów będzie

przesłuchiwał ktoś inny, kto nienawidzi obecnego rządu, toteż natychmiast zadmie w fanfary,

kiedy tylko złapie taką rewelację.

- Nigdy do tego nie dojdzie. Prędzej bym własnoręcznie udusił takiego łajdaka.

- W Ameryce myśli się jednak trochę inaczej, prawda? - rzekł Keller i zachichotał.

- Więc być może nie jestem typowym Amerykaninem. Poza tym mam już paru ludzi na

sumieniu.

- Ale to było dawno temu, pracowałeś wówczas w terenie.

- Co mogę powiedzieć? Oskarżyli także przewodniczącego Izby Reprezentantów, a on jest

przecież z innej partii.

- Mój Boże, cóż to za różnica? Zmierzasz najkrótszą drogą do urzędu prezydenckiego.

Najpierw stary, za nim wice i przewodniczący Izby Reprezentantów. Twoi bojówkarze muszą

dobrze znać naszą konstytucję.

- No cóż, rzekłbym, że jeden z nich wydaje mi się nieźle oczytany...

- Ale przewodniczący...? Ten przemiły, uczynny, staroświecki baptysta, którego jedynym

grzechem jest odmawianie modlitw podczas głosowania nad jakąś kontrowersyjną sprawą,

kiedy jego zdaniem nie ma innego sposobu na jej załatwienie?, Jak to możliwe, że właśnie jego

wzięli na celownik?

- Twierdzą, że jest z pochodzenia Niemcem i w czasie drugiej wojny światowej osiadł w

Ameryce jako uchodźca polityczny.

- Po czym zgłosił się na ochotnika do wojskowych służb medycznych i odniósł poważne rany,

ratując życie naszym żołnierzom. W tym miejscu twoi naziści nie wykazali się inteligencją.

Gdyby trochę lepiej sprawdzili akta personalne, dowiedzieliby się, że do dzisiaj nosi w

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: