Czas iluminatów.pdf

(75 KB) Pobierz
Czas iluminatów
Czas iluminatów
Oni istnieli naprawdę. Starożytni Iluminowani Bawarscy, czy też po prostu iluminaci -
tajne stowarzyszenie, które w polskim przekładzie filmu "Tomb Raider" nosi trochę bez
sensu nazwę "Oświeceni" (w oryginale Illuminati). Zakon iluminatów wymienia się
jednym tchem obok masonów czy templariuszy niemal za każdym razem, gdy mowa o
spiskowej teorii dziejów. To iluminackie podszepty zainspirowały Karola Marksa do
napisania "Manifestu komunistycznego". To spadkobiercy iluminatów zamordowali Johna
F. Kennedy'ego. A jakby tego było mało, Adam Weishaupt, założyciel zakonu,
skrytobójczo pozbawił życia George'a Washingtona i wykorzystując swe doń
podobieństwo, sprawował władzę, podszywając się pod prezydenta. Zabawne:
Weishaupta nazywa się jednym z największych spiskowców w dziejach (podaję za
książką Daniela Pipesa "Potęga spisku. Wpływ paranoicznego myślenia na dzieje
ludzkości"), podczas gdy tak naprawdę założone przezeń w 1776 roku stowarzyszenie
przetrwało zaledwie trzynaście lat (licząc maksimum trzy tysiące dusz) i nie dokonało
właściwie nic. Ale profesor prawa z bawarskiego uniwersytetu w Ingolstadt uwielbiał
spiskowanie dla samego spiskowania: rytuały wtajemniczenia, tajne hasła, szyfry,
infiltrację innych, równie sekretnych konwentykli, no i przede wszystkim (tu Weishaupt
był prekursorem) ukryty cel działania znany tylko niewielkiej grupce przywódców,
podczas gdy szeregowi członkowie nie mieli zielonego pojęcia, za jaką sprawę naprawdę
walczą. Można z czystym sumieniem zaryzykować stwierdzenie, że większość
współczesnych tajnych stowarzyszeń inspiruje się, czasem o tym nie wiedząc, metodami
iluminatów.
Podobnie jak w przypadku templariuszy, iluminaci zyskali na znaczeniu dopiero po
rozwiązaniu (dzisiaj powiedzielibyśmy: delegalizacji) zakonu. W 1790 roku władze
bawarskie wprowadziły karę śmierci za działanie na rzecz iluminatów. Wnioski musiały
być więc oczywiste: po pierwsze, rządzący z jakiegoś powodu bardzo obawiają się
zakonu Weishaupta; po drugie, trzęsą portkami, mimo iż oficjalnie iluminatów już nie ma;
po trzecie, wynika z tego, że iluminaci musieli przyczaić się i czekać na odpowiednią
okazję do ataku. No i czają się już tak od przeszło dwustu lat.
Chyba że już od dawna nami rządzą, tylko my po prostu nic o tym nie wiemy. Niektórzy
wyznawcy teorii spiskowych uważają na przykład, że Stany Zjednoczone niemal od
początku swego istnienia są we władzy spadkobierców Adama Weishaupta. Jakieś
dowody? Proszę, spójrzmy chociażby na podstawowy środek płatniczy w
kapitalistycznym świecie, czyli banknot dolarowy. Ten pan na awersie to oczywiście
Weishaupt (już po zamordowaniu Washingtona), o wiele ciekawszy jest jednak rewers.
Widać na nim Wielką Pieczęć, a na niej tajemniczą piramidę z wyrytą datą MDCCLXXVI,
czyli 1776. Dlaczego? Przecież ten rok nie przyniósł nic ważnego w historii Stanów
Zjednoczonych. No tak, ale 1776 to rok założenia zakonu iluminatów. I jesteśmy w
domu.
1
Zresztą piramida (dlaczego jest na banknocie, tego nikt nie wie), górujące nad nią oko
oraz ich związki z Weishauptem et consortes to temat na oddzielną opowieść, ale tu już
ostrzegam, że wkraczamy w strefę swobodnego mieszania się faktów i fikcji. W 1975
roku dwaj weseli, upaleni trawą weterani hipisowskiego ruchu, Robert Shea i Robert
Anton Wilson, wydali powieściową trylogię "Illuminatus!" ("Oko w piramidzie", "Złote
jabłko", "Lewiatan"), w której radośnie i bez większych ceregieli obciążyli winą iluminatów
za wszystkie przekręty w historii świata, od momentu jego stworzenia (albo i wcześniej)
aż po aferę Watergate, czyli wydarzenie dla autorów najaktualniejsze. Dwaj Robertowie
sprytnie wykorzystali m.in. motyw Wszechwidzącego Oka, łącząc symbolikę
chrześcijańską z wątkami zaczerpniętymi z prozy Lovecrafta i Tolkiena (o kim mówi się
"Oko" we "Władcy Pierścieni"?).
Tu znowu powracamy do nieszczęsnego dolara: nad iluminacką piramidą na rewersie
unosi się wszak złowieszcze ślepie. Czyżby Yog-Sothoth popatrywał na nas z
przestworzy? Trylogia "Illuminatus!" jest napisana w tak zwariowany i zabawny sposób,
że w końcu nie wiadomo właściwie, kim ci iluminaci są: satanistami, anarchistami, a
może kosmitami? Mało tego, spiskowa paranoja sprawia, że nie wiadomo, czy iluminaci
w ogóle istnieją. Kto jest zatem odpowiedzialny za całe zło, które dzieje się na świecie?
Dobre pytanie. Warto wspomnieć, iż rzecz powstała, gdy w Stanach waliła się w gruzy
wiara w ówczesny "american dream". Już Pearl Harbor kilkadziesiąt lat wcześniej było
wystarczającym szokiem (Kto nam to zrobił? Dlaczego nie wiedzieliśmy, że Japończycy
atakują?), a później dwie bomby zrzucone na Japonię, radosna działalność senatora
McCarthy'ego, wojna w Korei, zamach na JFK i jego brata, wojna w Wietnamie,
Watergate... Zbyt wiele tego się nazbierało, aby poczciwi amerykańscy obywatele mogli
z czystym czołem uważać swój kraj za oazę spokoju i demokracji. Ktoś jednak był winien
temu, że jest źle. Kto? Czyżby to iluminaci sikali nam do mleka? Wbrew pozorom takie
pytania stawiano całkiem poważnie.
Na to Shea i Wilson, odpowiedzieli, pokazując jęzory: najtrudniej jest dojść do wniosku,
że tak naprawdę to my sami pieprzymy wszystko, czego tylko dotkniemy. Nie są nam
potrzebni żadni iluminaci, wytłuczemy się sami, gdy przyjdzie potrzeba. A winni i tak się
znajdą. "Illuminatus!" zyskał sobie całkiem sporą popularność, jak na powieść
undergroundową. Jestem dziwnie spokojny, że np. Umberto Eco czytał tę książkę,
pracując nad swoim "Wahadłem Foucaulta". Swego czasu nawet namiętnie
doszukiwałem się podobieństw pomiędzy obydwiema pozycjami. Obydwie także
serdecznie polecam. "Illuminatus!" niestety, tylko w oryginale. Ukazał się wprawdzie
polski przekład (nakładem wydawnictwa Zysk i S-ka), tyle jednak jest w nim baboli i
niedoróbek, że o pomstę do nieba to woła. Pod karą boską nie bierzcie Państwo tego
badziewia do ręki. Jeśli o mnie chodzi, obcuję wyłącznie z wersją anglojęzyczną,
uwielbiam zresztą tę książkę pasjami. Podobnie, jak twórcy filmu "Tomb Raider", którzy
nie raz i nie dwa dali temu wyraz.
Uśmiałem się naprawdę setnie, widząc na ekranie iluminacką symbolikę (oko w
piramidzie w wersji z banknotu dolarowego było, rzecz jasna, dominującym motywem).
Zabawny też wydał mi się koncept magicznego trójkąta pozwalającego dowolnie
krzyżować przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. W książce bowiem autorzy skaczą po
2
chronologii wydarzeń ruchem konika szachowego: czas nie ma znaczenia, każda chwila
bowiem jest równie ważna, niezależnie od tego, czy zaistniała w roku 1975, czy w 2001.
Aby w pełni docenić film Simona Westa, niezbędna jest lektura powieści Shea i Wilsona.
Bez tego nie wyłapiemy pewnych interesujących szczegółów, jakie zawarli
zafascynowani książką realizatorzy. W "Illuminatusie!" istotną rolę odgrywa numerologia,
a szczególne znaczenie mają trzy liczby pierwsze: 5, 17, 23. No i proszę bardzo: w
"Tomb Raiderze", podczas konwentyklu iluminatów u szczytu zgromadzenia zasiada (nie
wiedzieć czemu) siedmioro hierarchów, ale kamera pokazuje tylko pięcioro z nich. Po to,
oczywiście, aby Prawu Piątek stało się zadość. Ojciec Lary Croft (pięć liter w nazwisku!)
ginie w roku 1985 - suma cyfr daje 23. Akcja toczy się w maju, miesiącu numer 5.
Rozpoczyna się piętnastego (wielokrotność piątki), ale właściwego rozpędu nabiera dwa
dni później, czyli siedemnastego... Nie jestem pewien, czy Simon West zdawał sobie
sprawę (w końcu jak spisek to spisek) ze wszystkich iluminackich grepsów
nawkładanych w scenariusz, tak się jednak składa, że wyszedł mu film będący gratką nie
tylko dla fanów gry "Tomb Raider", ale i dla wielbicieli pewnej zwariowanej powieści.
Tych ostatnich nie jest wprawdzie zbyt dużo. No, ale iluminaci też nie byli zbyt liczni, a
proszę, jaką władzę zyskali...
Post scriptum: zapewne Państwo zauważyli, że pisząc o "Tomb Raiderze", praktycznie
nie zająknąłem się słowem na temat Lary Croft. Bo Lary w tym filmie nie ma. Lara, jako
ta matka, jest tylko jedna - prawdziwa, czyli sztuczna. A Angelina Jolie ją tylko udaje.
Krzysztof Lipka-Chudzik
14 sierpnia 2001, felieton z cyklu KoLeC w obiektywie
3
Zgłoś jeśli naruszono regulamin