75 Dzień wyjazdu na Cytherę. Opustoszałe wzgórza nad jeziorem tworzyły idyllicznš scenerię dla rozmów i więtowania.Moglimy stšd widzieć miasto, ale nie pałac; widać było również rzekę poza miastem, a na wygrzanym zboczu, na którym zasiedlimy, rosły kwiaty.Były tu potrzaskane sosny, nieprawdopodobne wšwozy i woń akacji dokładnie taka, jakiej należało oczekiwać w samym rodku czerwca.Zapomniałem wzišć gitarę, a mój tęgi przyjaciel Portinari uparł się, aby założyć swš błyskotliwš kurtkę-do-rozmów. Rozprawiał więc na błyskotliwe, wspaniałe tematy , a ja mu dokuczałem. - Ze względu na swe mózgowe dziedzictwo ludzkoć zyje pomiędzy wiatem zwierzęcym a intelektualnym. Ja na przykład jestem matematykiem i uczonym , ale zarazem psem i małpa. -Czy żyjesz w tych konkurencyjnych wiatach na zmianę czy też w obu jednoczenie ? Uniósł rękę , spoglšdajšc w dół zbocza , gdzie młodzieńcy walczyli na żołte kije. - Nie mówię o wiatach konkurencyjnych. One sš komplementarne jeden względem drugiego - matematyk , uczony , pies i małpa -wszystko w jednym pojemnym mózgu. -Zaskakujesz mnie - mówišc to, starałem się wyglšdać na nie zaskoczonego. - Dla matematyka psie figlepowinny być raczej nużšce , a czyżby i małpa nie buntowała się przeciwko uczonemu? - Walczš o pierwszeństwo w łóżku - ironicznie zauważył Clayton , o którym sšdzilimy dotšd, że pozostawił konwersację nam samym , ponieważ przykucnšł u naszych stóp przy jednym z rozbitych nagrobków , demonstrujšc nam przy tych badaniach fantastyczne wzory na okrywajšcym jego plecy atłasie. - Walczš o nie w nauce - zaproponował Portinari ; nie tyle poprawka , co kodacyl . -Uzgadniajš je w sztuce - powiedziałem:nie tyle kodacyl , co koda. - A co powiecie na to skamieniałe dzieło sztuki? - zapytał Clayton. Podniósł się , umiechajšc się do nas spod swej błazeńskiej maski , i wręczył nam okruch nagrobka , który badał. Widniała na nim z grubsza wyciosana w kamieniu postać ludzka o konturach zatartych przez porosty , których jeden strzęp obdarzył jš z mykotycznš ironiškępka żółtawych włosów łonowych.Postać w jednej ręce dzierżyła parasol ; druga ręka , wycišgnięta dłoniš do góry , była groteskowo powiększona. -Czy on błaga ? - zapytałem. - Albo zaprasza? - spytał Portinari. -Jeli tak , to co zaprasza? - mierć ? - Sprawdza czy pada , i stšd parasol _ powiedział Clayton. Rozemielimy się. Poród niskich wzgórz rozbrzmiewały krzyki. Nic tu nie przycišgało życia , gdyż trwajšca od wielu stuleci susza dawno temu zniszczyła wszelkš zieleń . Cisza była ciszš drętwoty , której nawet krzyki nie były w stanie przerwać .Poprzez wzgórza , kierujšc się ku odległej linii horyzontu , biegł podwójny szlak torów kolejowych. Po torach tych mknęła z krzykiem ogromna lokomotywa parowa , a za niš pojawiły się cigajšce jš drapieżniki . Drapieżców było szeciu , a ich reflektory lniły olepiajšco. Byli już teraz niemal łeb w łeb ze swojš zwierzynš. Ich klaksony rozbrzmiewały echem , gdy nawoływali się wzajem .Już niezadługo mieli powalić ofiarę. Lokomotywa była niezmordowana , pomimo jednak swej wspaniałej mocy nie mogła przegonić drapieżców. Nie było też tu dla niej żadnej pomocy - najbliższa stacja znajdowała się wieleset mil stšd . Przywódca drapieżników zrównał się z jej kabinš. W odruchu rozpaczy lokomotywa nagle rzuciła się w bok , poza krępujšce jš szyny , i runęła w koryto wyschniętej rzeki , cišgnšce się wzdłuż torów. Drapieżcy zatrzymali się na chwilę , a potem skręcili i znów ruszyli z rykiem w pogoń.Teraz ich przewaga stała się jeszcze większa , albowiem koła lokomotywy ugrzęzły w ziemi . W cišgu paru minut było po wszystkim . Wielkie bestie rozwłóczyły swój łup . Lokomotwa zaryła się ciężko bokiem , daremnie młócšc tłokami . Nie przerażone tym drapieżniki rzucały się na jej czarne wibrujšce ciało . Poród wzgórz rozbrzmiewały krzyki . Chociaż król zarzšdził więto , na rękach wcišż mielimy nasze kontrolki. Wywołałem Wszystkowieda i zapytałem o opady na tym terenie czterysta lat temu . Brak danych . Klimat uważano za niezmienny . - Maszyny sš tak piekielnie nieprecyzyjne - użaliłem się . - Ależ Bryan , istniejemy dzięki brakowi precyzji . Tylko w ten sposób matematyk Portinariego może współistnieć ze szczeniakiem w jego bogato wyposażonej głowie .Mymy zbudowali maszyny i dlatego sš one napiętnowane naszym brakiem precyzji . - Maszyny sš binarne .Gdzie tu niedokładnoć w albo-albo , włšcz - wyłšcz ? - Albo - albo to z pewnociš największa niedokładnoć .Matematyk - pies , uczony - małpa ,deszcz - pogoda , życie - mierć. Brak precyzji nie w rzeczach samych , ale w rozziewi między nimi , w mylniku pomiędzy albo i albo . W tej luce jest nasze dziedzictwo , to dziedzictwo , które maszyny odziedziczyły. Gdy Clayton mówił te słowa , Portinari omiatał sosnowe igły z drugiej strony grobu , czy też raczej powinienem był powiedzieć ,, z przeciwnej strony " , aby podkrelić przynależnoć mego tęgiego przyjaciela do wiata istot miertelnych .Ukazał się metalowy piercień , za który Portinari pocišgnšł i wydobył spod ziemi piknikowy koszyk . Kiedy wznosilimy okrzyki zachwytu nad jego zawartocia , nadeszła liczna Kolombina .Pocałowała każdego z nas po kolei i zaproponowała , że nakryje nam do pikniku .Z wierzchu koszyka wydobyła nieżnobiały obrus i rozcieliwszy go zaczęła rozmieszczać na nim prowiant .Portinari , Clayton i ja stalimy wokół w malowniczych pozach i przypatrywalimy się czteroosobowym lotniom , trzepoczšcym nad naszymi głowami w błękicie nieba . Poza murami miasta srebrna orkiestra grała z okazji urodzin księżniczki .Słabe dwięki muzyki docierały do nas , unoszšc się w rozrzedzonym powietrzu . Można je było niemal smakować jak cieniutkie płatki srebra , w których przygotowuje się kaczkę . - Dzi jest tak pięknie - jakże szczęliwi jestemy , że to się skończy .Trwałe szczęcie polega wyłšcznie na przemijaniu . - Zmieniasz temat , Bryan - rzekł Portinari. - Miałe być obcišżony za brak precyzji . Chwyciłem się za serce ze zgrozš. - Jeżeli ja miałbym być obcišżony za niedokładnoć , tonie poddanego , lecz króla należy zamienić. - Strumienie twoich trosk zmierzajš ku nurtowi radoci - w ułamek chwili póniej odpowiedział Clayton . Kolombina zamiała się pięknie i dygnęł dajšc nam znać , że podano do stołu . * Sawanny kończyły się tutaj , przechodzšc niespodziewanie w krainę kamienia , półpustynnš okolicę , gdzie rzadko który z wielkich rolinożerców omielił się zapucić .Nad wszystkim zniżało się to samo ciężkie niebo .Deszcz padał czasami całe lata bez przerwy . W porównaniu z powolnymi rolinożercami drapieżniki były szybkie .Tam i z powrotem przemierzały swojš straszliwš czarnš drogę , która przecinała zarówno sawannę , jak i pustynię. Jeden z nich zaległ na skraju drogi , powoli pożerajšc dwunożnš istotę i pomrukujšc silnikiem . Odblask kaprynego słońca znaczył jego boki. Kiedy zdjęlimy maski i zasiedlimy do uczty , nadbiegł w podskokach ubrany w aksamit jeden z karłów , zqamieszkujšcych wzgórza , i przysiadł obok nas na murawie , przygrywajšc Kolombinie do tańca na elektrycznych cymbałach .Jego pochylona nad strunami twarz przypominała płód ludzki , ale głos miał czysty i dwięczny .piewał starš piosenkę Caesury : Słuchałem każdego jej zdania Wiedzšc , wiedzšc , że pozostanš one tylko W mojej pamięci - i wiedzšc , wiedzšc , że moja pamięć Będzie je wcišż i wcišż upiększać . . . Przy wtórze tych dwięków Kolombina wykonała wdzięczny taniec . nie pozbawiony swoistej autoironii . Przyglšdalimy się jej , jedzšc mrożone melony z imbirem nadziewane krewetkami , srebrzystego karpia i ciasto z damaszkami .Zanim taniec dobiegł końca , z magnoliowego zagajnika przybiegła posłuchać muzyki grupa chłopców z proporcami , ubranych w atłasy , oraz maleńka czarna dziewczynka z bębenkiem . Przywiedli oni ze sobš na łańcuchu małego ,zielono - pomarańczowegp dinozaura , który tańczył walca na dwóch łapach . Naszym zdaniem całe to towarzystwo należało do dworu . Był pomiędzy nimi pewien tłusty chłopiec . Zwróciłem na niego uwagę przede wszystkim dlatego , że był ubrany cały na czarno ; dopiero póniej zauważyłem skórzaste latajšce stworzenie na jego ramieniu. Nie mógłmieć więcej niż dwanacie lat , ale był potwornigruby i najwidoczniej chełpił się swymi anormalnie wielkimi przydatkami płciowymi, nosił je bowiem przed sobš zawieszone w żółtym woreczku . Pozdrowił nas , zdejmujšc czapkę , a potem stanšł tyłem do rozigranej gromady , spoglšdajšc na dalekie lasy i wzgórza poza dolinš . Tworzył miły kontrast z ogólnš zabawš , której przypatrywalimy się podczas jedzenia . Wszyscy plšsali do melodii cymbałów karła ze wzgórz . * Drapieżniki mknęły po nieskończonych drogach obojętne na to , czy kraj , który mijały , był pustyniš , sawannš czy też lasem . Tak wielka była ich szybkoć , że zawsze potrafiły znaleć pożywienie . Ciężkie, pochmurne niebiosa odzierały wiat z barw i czasu . Ociężałe trawożerne zdawały się niemal nieruchome . Tylko drapieżniki były bystre i niezmordowane , produkujšc swój własny czas . Ich grupa spotkała się na pewnych skrzyżowaniach wród pustkowia .Jeden z jej członków dokonał mordu . Była ...
aniona