M.Newton - Przerznaczenie dusz.pdf - Astral - Vilopex

Dr Michael Newton

PPRZEZNACZENIE

DUSZ

Nowe badania nad życiem pomiędzy

wcieleniami

Tom I

Przełożyła Barbara Górecka

Skanowała : Hurka

Kim jesteśmy? Dlaczego się tu znaleźliśmy? Dokąd zmierzamy? Starałem się odpowiedzieć na te

odwieczne pytania w mojej pierwszej książce „Wędrówka dusz", opublikowanej w 1994 r. przez

wydawnictwo Llewellyn. Wielu jej czytelników mówiło mi, że książka ta pobudziła duchowo ich

wewnętrzną jaźń oraz że nigdy wcześniej nie zetknęli się z tak szczegółowym opisem bytowania w

świecie dusz. Zapewniali mnie również, że zawarte w niej informacje potwierdziły ich własne głęboko

zakorzenione przeświadczenia dotyczące egzystencji dusz po fizycznej śmierci i celu ich powrotu na

Ziemię.

Kiedy książka została wydana, a następnie przetłumaczona na inne języki, z całego świata zaczęły

napływać do mnie pytania od czytelników o to, czy planuję napisanie jej kontynuacji. Przez długi czas

opierałem się tym sugestiom. Poświęciłem wiele lat ciężkiej pracy na przeprowadzenie pionierskich

badań, zebranie i uporządkowanie uzyskanego materiału i wreszcie ujęcie go w formę wyczerpującego

studium dotyczącego naszego nieśmiertelnego bytowania, toteż miałem poczucie, że zrobiłem

wystarczająco wiele.

We wstępie do „Wędrówki dusz" przedstawiłem siebie jako hipnoterapeutę o tradycyjnym nastawieniu i

zwierzyłem się ze swego początkowego sceptycyzmu co do możliwości zastosowania hipnozy dla osią-

gnięcia regresji metafizycznej. Po raz pierwszy wprowadziłem pacjenta w stan hipnozy w roku 1947,

kiedy miałem zaledwie 15 lat, tak więc mogłem się zdecydowanie uważać za przedstawiciela starej

szkoły, nie zaś ruchu New Age. Toteż kiedy pewnego razu podczas seansu hipnotycznego z jednym z

pacjentów nieświadomie uchyliłem wrota do świata dusz, byłem ogromnie zaskoczony. Odniosłem

wrażenie, że większość osób cofniętych przy pomocy hipnozy do swego poprzedniego życia traktuje

egzystencję między kolejnymi wcieleniami wyłącznie jako rodzaj bliżej nieokreślonego okresu

przejściowego, pomostu prowadzącego od jednego życia do następnego. Wkrótce oczywiste stało się dla

mnie, że muszę samodzielnie wypracować metodę pozwalającą odkryć i odblokować wspomnienia moich

pacjentów dotyczące ich pobytu w tym tajemniczym miejscu. Po wielu latach badań prowadzonych bez

rozgłosu udało mi się w końcu zbudować wiarygodny model struktury świata dusz; zarazem

uświadomiłem sobie korzyści terapeutyczne, jakie mogą odnieść pacjenci uczestnicząc w tym

poznawczym procesie. Stwierdziłem też, że nie ma znaczenia, czy dana osoba jest głęboko religijna,

nastawiona ateistycznie, czy też wyznaje dowolne poglądy filozoficzne zawierające się między tymi

skrajnościami - świadectwa wszystkich osób znajdujących się w odpowiednim nadświadomym stanie

hipnozy całkowicie się ze sobą pokrywały. Właśnie dlatego zostałem - jak to ostatnio określiłem -

spirytualnym regresjonistą, to znaczy hipnoterapeutą specjalizującym się w problematyce życia po

śmierci.

Napisałem „Wędrówkę dusz" po to, by publicznie przedstawić - w spójnej, uporządkowanej formie

następstwa wydarzeń - podstawowe informacje na temat tego, czym jest umieranie i przekraczanie progu

śmierci, kogo za nim spotykamy, dokąd się następnie udajemy i co czynimy jako dusze w świecie dusz,

zanim wybierzemy nasze następne ciało przed kolejną inkarnacją. Książka została zatem pomyślana jako

rodzaj dziennika podróży przez czas, wykorzystującego relacje pacjentów o ich wcześniejszych

doświadczeniach z okresu bytowania między kolejnymi wcieleniami. A zatem „Wędrówka dusz" nie była

jeszcze jedną książką o poprzednich żywotach i reinkarnacji, lecz raczej wyznaczała nowy obszar

metafizycznych badań, w istocie nie eksploatowany dotychczas przy użyciu hipnozy.

Kiedy w latach 80. pracowałem nad stworzeniem adekwatnego obrazu świata pomiędzy wcieleniami,

zrezygnowałem w mojej praktyce medycznej ze wszystkich innych rodzajów hipnoterapii. Ogarnęło mnie

bez reszty pragnienie odkrycia sekretów świata dusz. Zgromadzenie bogatego zbioru relacji mych

pacjentów upewniło mnie o wartości i wiarygodności moich wcześniejszych odkryć. Podczas tych lat spe-

cjalistycznych badań nad światem dusz pracowałem praktycznie w odosobnieniu, ograniczając się do

kontaktów jedynie z tymi pacjentami, którzy byli wtajemniczeni w cel moich wysiłków, i tylko w zakresie

odnoszącym się do nich i ich przyjaciół. Trzymałem się nawet z dala od księgarń specjalizujących się w

problematyce metafizycznej, ponieważ pragnąłem uwolnić się od wszelkich zewnętrznych wpływów. Dzi-

siaj nadal uważam, że moja dobrowolna izolacja i powstrzymywanie się od publicznych wystąpień były

słusznym wyborem.

Kiedy porzuciłem praktykę, wyjechałem z Los Angeles, osiadłem w górach Sierra Nevada i napisałem

„Wędrówkę dusz", miałem nadzieję, że spędzę resztę życia spokojnie, z dala od wszelkiego rozgłosu.

Okazało się, że byłem w całkowitym błędzie. Większość materiału zawartego w tej książce nigdy

wcześniej nie była przedstawiona publicznie, toteż wkrótce za pośrednictwem mojego wydawcy zacząłem

otrzymywać ogromne ilości listów od czytelników. Mam wobec Llewellyna dług wdzięczności za jego

dalekowzroczność i odwagę opublikowania rezultatów moich badań. Wkrótce po ukazaniu się książki

odbyłem serię odczytów oraz udzieliłem wywiadów dla radia i telewizji.

Ludzie chcieli poznać więcej szczegółów o świecie dusz i wciąż pytali mnie, czy dysponuję jakimiś

dalszymi wynikami badań. Byłem zmuszony odpowiadać twierdząco. Istotnie, posiadałem obszerny zbiór

rozmaitych nie ogłoszonych drukiem informacji, które, jak sądziłem, podane przez nieznanego autora,

będą zbyt trudne do zaakceptowania dla odbiorców. Pomimo, iż czytelnicy uznali „Wędrówkę dusz" za

książkę bardzo inspirującą, wzdragałem się przed napisaniem dalszego ciągu. Zdecydowałem się na

rozwiązanie kompromisowe. Piąte wydanie „Wędrówki dusz" zostało zaopatrzone w indeks, nową okład-

kę, a także uzupełnione na prośbę czytelników o kilka nowych rozdziałów, wyjaśniających szerzej pewne

szczegółowe kwestie. Okazało się, że to nie wystarczy. Z każdym tygodniem gwałtownie rosła liczba

otrzymywanych przeze mnie listów z zapytaniami o życie po śmierci.

Ludzie zaczęli obecnie szukać kontaktu ze mną, postanowiłem więc w ograniczonym zakresie wznowić

praktykę. Zauważyłem, że odwiedza mnie teraz więcej dusz na wyższym poziomie rozwoju. Ponieważ

pracuję na pół etatu i znacznie zredukowałem ilość przyjmowanych osób, pacjenci muszą długo

oczekiwać na termin wizyty. W konsekwencji przyjmuję mniej młodych dusz przeżywających kryzysy

psychologiczne, a więcej pacjentów zdolnych wykazać cierpliwość. Ci drudzy pragną odkryć głębsze

znaczenie pewnych kwestii poprzez wniknięcie w swe duchowe wspomnienia, po to by właściwie ustalić

swoje życiowe cele. Wielu z nich, sami będąc uzdrowicielami lub nauczycielami, nie waha się powierzyć

mi dodatkowych informacji o swym życiu jako dusz między kolejnymi wcieleniami. Żywię nadzieję, że ja

ze swej strony pomagam im w ich życiowej wędrówce.

Przez cały ten czas panowało powszechne przekonanie, że nie wyjawiłem wszystkich sekretów. Aż

zacząłem zastanawiać się nad zabraniem się do drugiej książki. Wszystko, co wyżej opisałem, zaowoco-

wało narodzinami „Przeznaczenia dusz". Uważam, że moja pierwsza książka była pielgrzymką przez

świat dusz po wielkiej rzece wieczności. Wędrówka rozpoczęła się u jej źródeł, z chwilą fizycznej

śmierci, a skończyła się w miejscu, gdzie powracamy w nowe ciało. W „Wędrówce dusz" podążyłem w

górę rzeki, w kierunku Źródła, tak daleko, jak tylko mogłem. Pod tym względem nic się nie zmieniło.

Chociaż w pamięci każdej osoby tkwi wspomnienie odbycia takiej podróży niezliczoną ilość razy, wydaje

się, że nikt, kto nadal inkarnuje, nie potrafi zaprowadzić mnie dalej.

„Przeznaczenie dusz" zamierza zabrać podróżnych na drugą wyprawę wzdłuż rzeki, z wypadami w bok w

kierunku większych dopływów dla przeprowadzenia bardziej szczegółowych poszukiwań. Na szlaku tej

naszej drugiej wspólnej podróży zamierzam odnaleźć więcej ukrytych aspektów, aby dać ludziom szerszy

ogląd całości. Zaplanowałem tę książkę tak, iż rządzą nią raczej aktualne kategorie niż następstwo czasu i

miejsca. A zatem objąłem w niej ramy czasowe zwykłego ruchu duszy między duchowymi stacjami, aby

dogłębnie zanalizować te doświadczenia. Starałem się także zaprezentować czytelnikom spojrzenie na te

same, co w poprzedniej książce, elementy duchowego życia z odmiennej perspektywy, w świetle innych

przykładów. Zamiarem „Przeznaczenia dusz" jest poszerzenie naszego zrozumienia tego niewiarygodnego

poczucia porządku i planu, istniejących dla dobra istot ludzkich.

Pragnę zarazem, aby ta druga wędrówka po cudach świata dusz była zajmująca i przyjemna również dla

niedoświadczonych podróżników. Czytelnikom, którzy po raz pierwszy stykają się z moją pracą, rozdział

wstępny dostarczy skondensowanego przeglądu tego, co odkryłem o bytowaniach między wcieleniami.

Mam nadzieje, że to streszczenie pomoże wam lepiej zrozumieć dalsze rozdziały, a może także zachęci do

przeczytania mojej pierwszej książki.

Tak więc, skoro zaczynamy tę naszą wspólną drugą podróż, pragnę podziękować tym wszystkim spośród

was, którzy udzielili mi tyle wsparcia podczas ciężkiej pracy prowadzącej do otwarcia duchowych wrót

umysłu. Wsparcie to, jak również wyrozumiałość wielu przewodników, zwłaszcza mojego własnego, dało

mi siłę niezbędną do kontynuowania mych starań. Czuję się prawdziwie błogosławiony, iż wybrano mnie

na jednego z posłańców w tym ważkim dziele.

ŚWIAT DUSZ

R OZDZIAŁ 1

W momencie śmierci dusza opuszcza ciało, w którym przebywała. Jeżeli jest starsza i ma

doświadczenie z wielu poprzednich wcieleń, orientuje się natychmiast, że zyskała wolność i

powraca do domu. Jednak większość dusz, z którymi miałem do czynienia, spotykała się z

przewodnikami tuż poza ziemskim planem astralnym. Młoda dusza, czyli inaczej dziecko, które

wcześnie zmarło, może być nieco zdezorientowana, dopóki nie pojawi się ktoś, kto się nią

zajmie. Są dusze, które przez pewien czas pragną pozostać na miejscu swojej śmierci.

Większość woli odejść natychmiast. W świecie dusz czas nie ma znaczenia. Istoty bezcielesne,

które wolą pocieszyć rozpaczających bliskich lub też z jakichś innych powodów pragną pozostać

jeszcze przez chwilę w pobliżu miejsca swojej śmierci, nie mają poczucia utraty czasu. Staje się

to po prostu przeciwieństwem czasu linearnego.

Oddalając się od Ziemi, dusze postrzegają wokół siebie coraz jaśniejsze światło. Niektóre mogą

na mgnienie oka ujrzeć szarawą ciemność i odczuć przemieszczanie się przez tunel lub

przekraczanie bramy. Różnica między tymi dwoma zjawiskami zależy od tempa poruszania się

duszy, co z kolei ma związek z jej doświadczeniem. Dusza może odnosić wrażenie, iż

przewodnik ciągnie ją łagodnie lub mocno, zależnie od jej dojrzałości i zdolności do nagłej

przemiany. Na wczesnych etapach odchodzenia wszystkie dusze napotykają wokół siebie jakby

„obłoki waty", lecz wkrótce wszystko się przejaśnia i dusze mogą widzieć na wielkie odległości.

W tym właśnie momencie przeciętna dusza dostrzega zbliżanie się przypominającej ducha

formy energii. Postacią tą może być kochająca nas bratnia dusza (jedna bądź kilka), lecz czę-

ściej jest to nasz przewodnik. W sytuacji, kiedy spotyka nas małżonek lub przyjaciel, który

odszedł przed nami, nasz przewodnik także znajduje się w pobliżu, by nadzorować proces

przejścia. W ciągu wielu lat moich badań nigdy nie zetknąłem się z pacjentem, którego

spotkałaby jakaś znacząca postać religijna w rodzaju Jezusa czy Buddy. Jednakże przypisani

nam osobiści przewodnicy uosabiają esencję nauk wielkich nauczycieli religii na Ziemi.

Kiedy dusze „przeorientują się" z powrotem na miejsce, które nazywają domem, ich ziemskość

ulega zmianie. Nie są już dłużej ludzkie w tym znaczeniu, w jakim myślimy o istotach ludzkich z

ich szczególną emocjonalną i fizyczną naturą czy temperamentem. Na przykład nie rozpaczają

nad swoją niedawną śmiercią fizyczną w taki sposób, jak pozostawieni przez nie bliscy. To

nasze dusze czynią nas ludzkimi na Ziemi, lecz bez naszych ciał przestajemy zaliczać się do

gatunku homo sapiens. Dusza posiada majestat wymykający się wszelkim opisom. Skłonny

jestem uważać duszę za obdarzoną inteligencją energię w postaci światła. Tuż po śmierci dusze

nagle ulegają przemianie, bowiem nie znajdują się już dłużej w klatce tymczasowego ciała

wyposażonego w mózg i centralny układ nerwowy. Niektórym duszom przystosowanie się do

nowej sytuacji zajmuje więcej czasu niż innym.

Energia duszy jest w stanie podzielić się na tożsame cząstki, analogicznie do hologramu. Mogą

one prowadzić równoległe życia w różnych ciałach, choć zdarza się to znacznie rzadziej, niż się

o tym pisze. Zdolność ta powoduje jednak, iż w świecie dusz zawsze pozostaje cząstka naszej

energii światła. W ten sposób przy powrocie staje się możliwe ujrzenie własnej matki, chociaż

mogła ona umrzeć trzydzieści ziemskich lat temu i ponownie inkarnować.

Okresy „przeorientowania" w towarzystwie naszych przewodników, które poprzedzają

przyłączenie się do naszego skupiska dusz, są różne dla poszczególnych dusz, a także dla

poszczególnych żywotów tej samej duszy. Jest to bardzo spokojny okres czasu, przeznaczony

na doradzanie i rozmowy, umożliwiające pozbycie się nagromadzonych w czasie zakończonego

właśnie życia frustracji. Przeorientowanie ma być rodzajem wstępnego, łagodnego

przesłuchania przez troskliwych i rozumiejących nauczycieli-przewodników.

Spotkanie takie może być dłuższe lub krótsze, zależnie od tego, czego udało nam się bądź nie

udało dokonać w wybranym przez nas wcześniej wcieleniu. Wspomina się także o pewnych

kwestiach kar-micznych, chociaż będą one szczegółowo omawiane później, w naszym skupisku

dusz. Powracającej energii niektórych dusz nie odsyła się natychmiast do ich grupy. Są to

dusze, które zostały zanieczyszczone pobytem w ciele fizycznym i zaangażowały się w

czynienie zła. Istnieje różnica między złymi uczynkami, którym nie towarzyszyła premedytacja i

chęć skrzywdzenia innych, a złem intencjonal-nym. Stopnie wyrządzonej innym krzywdy (od

szelmostwa do wrogości) są starannie oceniane.

Dusze, które stykały się ze złem, zabiera się do specjalnych ośrodków, przez niektórych

pacjentów zwanych „oddziałami intensywnej opieki". Jak mi opowiadano, w ośrodkach tych

energia dusz zostaje przemodelowana, by ponownie stać się całością. W zależności od natury

swych wykroczeń, dusza taka może być stosunkowo szybko wysłana z powrotem na Ziemię.

Często się zdarza, że pełni ona wówczas rolę ofiary czyichś podłych uczynków. Gdy jednak

naganne działania powtarzały się i były szczególnie okrutne, oznacza to istnienie wzorca złego

zachowania. Dusze takie mogą spędzić dłuższy czas w odosobnieniu, wiodąc spokojny

duchowy żywot, nawet przez ponad tysiąc ziemskich lat. W świecie dusz istnieje naczelna

zasada, że za wszelkie krzywdy, inten-cjonalne lub nie, musi nastąpić zadośćuczynienie w

przyszłym życiu. Nie jest to uważane za karę czy pokutę, lecz raczej za okazję do karmicznego

rozwoju. Dla dusz nie ma piekła, chyba że na Ziemi.

Niektóre żywoty są tak ciężkie, że dusza powraca do domu bardzo zmęczona. Pomimo procesu

odnawiania energii, zapoczątkowanego przez naszych przewodników łączących swoją energię z

naszą przy przekraczaniu bramy, jej przepływ może być zakłócony. W takim przypadku bardziej

pożądany jest odpoczynek i odosobnienie niż uroczystości. W istocie wiele dusz, które pragną

odpoczynku, otrzymują go, zanim ponownie dołączą do swojej grupy. Nasza grupa dusz może

być hałaśliwa lub bardzo spokojna, lecz wszyscy odnoszą się z wielkim szacunkiem do tego, co

przeszliśmy podczas ostatniego wcielenia. Wszystkie grupy na swój sposób witają

powracających przyjaciół, okazując im głęboką miłość i koleżeństwo.

Powrót do domu jest radosnym interludium, zwłaszcza gdy następuje po wcieleniu, w którym

mogliśmy nie mieć zbyt wielu okazji do karmicznego kontaktu z zaufanymi bratnimi duszami.

Większość pacjentów mówi mi, że są witani uściskami, śmiechem i żartami, co jest cechą

charakterystyczną życia w świecie dusz. Prawdziwie wylewne grupy, które zaplanowały

rozliczne uroczystości powitalne dla powracającej duszy, mogą nawet zawiesić wszelkie swoje

inne działania. Jedna z moich pacjentek tak opisała swoją ceremonię powitania:

Po moim ostatnim wcieleniu moja grupa zorganizowała niesamowitą imprezą z muzyką winem,

tańcami i śpiewem. Zaaranżowali wszystko tak, żeby przypominało klasyczny rzymski festiwal z

marmurowymi salami, togami i egzotycznym umeblowaniem, znanym nam z wielu

wcześniejszych, wspólnych wcieleń w czasach starożytnych. Melissa (najważniejsza bratnia du-

sza) czekała na mnie na schodach, wyglądając dokładnie tak, jak ją najlepiej zapamiętałam, i

M.Newton - Przerznaczenie dusz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: