Golden Christie - Wampir z mgieł.pdf - Fantastyka - cudaczek22

W obitej atlasem trumnie leŜał Strahd Von Zarovich, wampirzy władca krainy, z zamkniętymi oczami, z bladą, przypominającą woskową

maskę kościstą twarzą. Ręce miał skrzyŜowane na piersi; emanował spokojem. Wyglądał, zresztą zgodnie ze stanem faktycznym, na martwego.

- Dzięki niech będą Panu Poranka, Ŝe wciąŜ mamy dzień - mruknął kapłan. Jander przytaknął i odsunął ręce Strahda na boki, ułatwiając

Saszy przyłoŜenie zaostrzonego kołka dokładnie nad sercem hrabiego. Kapłan zamierzył się młotkiem.

„Teraz cię mamy, draniu” pomyślał z satysfakcją Jander w nagłym przypływie nienawiści.

Ravenloft to mroczne piekło, do którego moŜna trafić z kaŜdego normalnego świata - ale wydostać się stąd, o, to juŜ zupełnie co innego.

Pechowcy, którzy znajdą się w Domenie Ciemności, przekonują się, Ŝe zamieszkują ją wampiry, wilkołaki, zombi i inne, gorsze jeszcze stwory.

Christie Golden

Wampir z mgieł

„KB”

KsiąŜkę tę dedykuję z miłością (i wdzięcznością) moim rodzicom, Jamesowi R. Goldenowi i Elizabeth C. Golden, którzy nie mogą uwierzyć w

wampiry i elfy, ale zawsze wierzyli we mnie. Podziękowania naleŜą się równieŜ Veldzie i Robertowi za to, Ŝe zawsze wszystko czytali i zwykle

większość z tego podobała im się. Na koniec dziękuję TSR, Ŝe pozwolili nowicjuszce rzucić własne, mroczne cienie na Ravenloft oraz memu

wydawcy, Jimowi Lowderowi, za cierpliwość, wskazówki i wsparcie.

Ten, który śmierci śmieje się w twarz, któremu nie zaszkodzą zarazy, zdolne uśmiercić całe narody; ach, gdyby istota taka słuŜyła Dobru,

miast od diabła pochodzić, ileŜ dobra mogłaby uczynić w tym naszym świecie.

Bram Stoker Dracula

PROLOG

Ostatnie promienie gasnącego słońca, przefiltrowane przez witraŜowe okna zamkowej kaplicy, kładły się na kamiennej podłodze

plamami blednących barw. Jedyne dodatkowe światło pochodziło z niewielkiego kosza z Ŝarzącymi się węglami na ołtarzu. NajwyŜszy z

Wysokich Kapłanów Barovii nie przerywał pracy aŜ do chwili, kiedy przestał wyraźnie widzieć, wreszcie poirytowany niepotrzebną przerwą

odłoŜył amulet i zapalił tyle świec, by móc kontynuować zajęcie.

Większość kaplicy pozostała w cieniu i kiedy ciepły blask stoŜkowatych płomyków oświetlił niski drewniany ołtarz, nie było to juŜ

miejsce odpowiednie dla świętych symboli i odprawiania rytualnych obrzędów - raczej warsztat zapełniony narzędziami. do precyzyjnej roboty

w metalu: małe młoteczki, szczypce, gładkie, jubilerskie kowadełko, bryłki wosku na formy. Siwowłosy kapłan zapalił ostatnią świecę i

pośpiesznie zajął się amuletem. Czuł w mózgu pulsujący, płaczliwy zew przedmiotu, nakazujący ukończyć pracę nad nim.

NajwyŜszy z Wysokich Kapłanów poświęcił mu juŜ wiele tygodni, pracując z gorączkowym natęŜeniem, które nie pozwalało mu spocząć

i teraz, gdy był bliski ukończenia dzieła. Nie czuł jednak zmęczenia. Energia zdawała się poruszać

krew w jego Ŝyłach, kierując ruchami niezgrabnych,

ciele nie moŜna się niczego więcej spodziewać. Opadł na ziemię w

niewyszkolonych dłoni. Amulet sam się tworzył, powykrzywiane

palce kapłana były zaledwie narzędziem.

środku koła, tuŜ obok duŜego, płaskiego głazu, na którym z czcią

złoŜył klejnot.

Gdzieś, w jakiejś części swojej istoty, czuł się winny -

Ostatnie błogosławieństwo, pomyślał, i wszystko skończone...

zaniedbywał obowiązki kapłana lecz widok amuletu zapewniał go, Ŝe

jest to powaŜniejsze zadanie, Ŝe wykuje coś więcej niŜ zwykłe

Młody nowicjusz znalazł go następnego ranka w tym samym

miejscu. Po śmierci twarz NajwyŜszego z Wysokich Kapłanów była

świecidełko. Klejnot miał stać się bronią, jakiej jeszcze ten marny

spokojna i osobliwie wygładzona, a poszarzałe usta ułoŜyły się w

świat nie widział, wróg zaś, przeciw któremu go szykowano, był

znacznie gorszy od goblinów - jego przybycie miało dopiero pogrąŜyć

niepewny, słodki uśmiech. W jednej dłoni trzymał wisior w kształcie

rozbłyskującego słońca, w drugiej - list. Młodzieniec, z oczyma

Barovię w ciemności.

pełnymi łez, musiał kilkakroć zamrugać, zanim zdołał przeczytać

NajwyŜszy z Wysokich Kapłanów przerwał, czując drŜenie

ostatnie słowa, jakie nakreślił kapłan.

dłoni z wysiłku, przetarł przekrwione oczy i wrócił do pracy.

Postępując zgodnie z płynącymi z głowy wskazówkami połączył dwie

Oto boski dar dla utrudzonej krainy. UŜywajcie go dobrze i ze

czcią, ale niech tajemnica przechodzi tylko z kapłana na kapłana.

stare rzeczy tworząc jedno nowe dzieło. Kryształ kwarcu był darem

Narodzi się krucze plemię, a to ma być święty symbol tej rodziny.

ziemi. Platynę, w której go osadził, równie staroŜytną, jak sam

kamień, jego ręce poznaczyły runami miłości, zamiast gwałtu. Cały

Moc jego jest podobna mocy słońca: niesie ciepło i światło. W nim

ostatnia nadzieja na powstrzymanie Cienia, który padnie na to

wisior ukształtowany został na podobieństwo słońca z rozchodzącymi

posępne królestwo.

się promieniami i kiedy kryształ znalazł się w jego środku,

rzeczywiście przypominał miniaturowe słońce.

Stary kapłan starannie wyciął ostatni run. Zamrugał oczami,

by usunąć spływający do nich pot i przyjrzał się swemu dziełu.

Pozostała mu do zrobienia jeszcze jedna rzecz. Zawiesił wisior na

szyi, skrywając pod szatą, Ŝeby nie było go widać. Klepnął sakiewkę,

upewniając się, Ŝe napisany przed kilkoma dniami list wciąŜ jeszcze

się tam znajduje i uśmiechnął się lekko. Czując, jak wypełnia go

tajemnicza energia, spiesznym krokiem oddalił się od ołtarza i ruszył

przez długie, rozjaśnione pochodniami korytarze zamku z szybkością

i pewnością ruchów właściwą komuś o wiele młodszemu.

Jeden ze słuŜących usłyszał go, kiedy wychodził przez

podwójne drzwi kaplicy. Z trudem nadąŜając za jego krokami,

zapytał:

- Co teraz, Wasza Błogosławienność?

- Konia - rzucił NajwyŜszy z Wysokich Kapłanów, nie zadając

sobie nawet trudu, by spojrzeć na męŜczyznę, który bez słowa pobiegł

wypełnić polecenie. Zanim pan zamczyska wyruszył na wojnę,

przykazał swym sługom być posłusznym we wszystkim Jego

Błogosławienności. ChociaŜ słuŜący uwijał się Ŝwawo, kapłan spędził

parę minut przechadzając się nerwowo pod pięknie rzeźbioną bramą

zamku, zanim stajenny przyprowadził wierzchowca. NajwyŜszy z

Wysokich Kapłanów właściwie wskoczył na siodło, szarpnął wodze

kierując konia w odwrotnym kierunku i przy stukocie kopyt opuścił

podwórzec. Zmierzał do kręgu, by dopełnić boskiej misji.

Nocne mgły gęstniały, a kapłan galopował drogą do lasu

Svalich. Bryzgające spod kopyt kawałki błota oblepiały i jego, i

zwierzę, ale niepomny na to popędzał rumaka, jak nakazywał amulet.

Niecierpliwie zjechał z drogi, kierując się ku lasowi Svalich; nie znał

skrótu, ale prowadził go amulet. Wreszcie dotarł do celu - kręgu

ogromnych głazów, znajdującego się tuŜ za Barovią.

Próbował jednocześnie zeskoczyć z konia, wydobyć amulet i

pobiec do środka kręgu, ale nogi zaplątały mu się w powłóczyste

szaty i cięŜko upadł. Podnosząc się pomyślał ponuro: po tym starym

głębiej, by skryć właściciela przed wścibskimi spojrzeniami.

JEDEN

Nie mogąc dłuŜej znieść tego widoku, odwrócił się i cicho

odszedł, opuszczając dok; udał się do centrum miasta, przez ludzi

zwanego Waterdeep. Tb miejsce równieŜ jakiś czas było jego

„Duma Królowej” z Evermeet kołysała się

domem, dopóki Ŝądza wędrówki nie ściągnęła nań jego

łagodnie na atramentowych wodach portu Waterdeep.

Swawolna nocna bryza poruszała olinowaniem

przeznaczenia.

Teraz Jander juŜ rzadko zapuszczał się do miasta; jak na

katamaranu sprawiając, Ŝe uderzało o łódź, hałasując

jego gust stawało się zbytnio zatłoczone. Mieszkał w małej jaskini

we względnej ciszy o późnej porze. Wiatr się nasilił i bandera

poza jego granicami, gdzie wciąŜ moŜna było odnaleźć ciszę i

z heraldycznym wizerunkiem złotego drzewa na tle

ciemnoniebieskiego, wygwieŜdŜonego nieba wydęła się i

drzewa. Tam dawał upust wrodzonemu elfom umiłowaniu piękna i

natury, pielęgnując niewielki ogród kwitnących nocą kwiatów. Tej

załopotała gwałtowniej. W oddali pławy wydzwaniały

nocy jednak wielka potrzeba przygnała go do dzielnicy Doków.

przyjazne ostrzeŜenia, a woń ryb i soli unosiła się cięŜko w

chłodnym, wilgotnym powietrzu.

Przemierzał ją w całkowitej ciszy w morderczych zamiarach, a

szare skórzane buty nie wydawały dźwięku. Ignorował tawerny,

Samotna postać bezpiecznie ukryta w alejce tęsknie

sklepy i magazyny, kierując się ku najgorszemu miejscu w mieście,

spoglądała na katamaran. Światło Selune nadawało skórze i

włosom złotego elfa perłowo białą barwę, a jego znoszona,

gdzie najbardziej umęczone dusze Torii w nędzy i bólu

wypłakiwały beznadziejność swego istnienia. Łopocząc płaszczem

niebieska tunika zdawała się szara, upodobniając się do

skręcił za róg. Głód podkreślał ostrość jego rysów.

płaszcza i spodni; w jej wyblakłym, srebrnym wykończeniu

W Waterdeep za pieniądze moŜna było kupić lekarstwo

nadal lśnił mleczny odblask księŜycowego światła.

Jander Sunstar był smukły i, jak na elfa, wysoki - miał

niemal na wszystko. Znalazłby się kleryk leczący rany, znalazłby

się i mag, którego czary zapewnią szczęście. Ale czasami bogowie

bez mała sześć stóp wzrostu. Wyraźne, ostre rysy twarzy

nie wysłuchują modłów swych kapłanów, kiedy indziej zaś czary

czasem tylko łagodniały w przypływie nostalgii. Elfie uszy

zwęŜały się w zgrabne koniuszki, prawie ginąc w złotej

działają źle, przeraŜająco źle.

Kiedyś nieszczęśliwców, których choroby umysłowej nie

powodzi włosów. Buty z szarej, miękkiej skóry, nie czyniące

dało się uleczyć za pomocą magii, zamykano w piwnicach bądź

Ŝadnego hałasu na nasiąkłych wodą deskach doku, sięgały do

pół uda. Lewe biodro zdobił prosty sztylet w pochwie.

wypędzano na ulice. Wyjątkowo bezwzględni ludzie dokładali

nawet starań, by ich niewygodni, szaleni krewni „zniknęli”. Teraz

Srebrne oczy Jandera wypełniał smutek. IleŜ to juŜ

jednak, w cywilizowanym roku 1072, znalazło się miejsce dla

dzie sięcioleci minęło od chwili, kiedy widział statek ze swej

ojczyzny, wspaniałego Evermeet, krainy piękna i harmonii,

nieuleczalnie obłąkanych.

ZbliŜając się do duŜej budowli z drewna i kamienia Jander

której nigdy juŜ nie dane mu będzie ujrzeć? Szczupłe, długie

skrzywił się, nawet tu, na zewnątrz, jego wraŜliwe uszy cierpiały z

palce zacisnęły się kurczowo na płaszczu i naciągnęły go

powodu dobiegającej ze środka kakofonii. Przy

szło mu na myśl, Ŝe domy wariatów są miejscami bardziej

przeraŜającymi od nawiedzonych zamczysk - tu naprawdę rozlegał

zajmowała bezkształtna mgła, stanęła postać, którą moŜna by było

wziąć za anioła.

się płacz potępieńców. Poszukiwanie poŜywienia w takim miejscu

Pochodnie, umieszczone w uchwytach dostatecznie

nie sprawiało mu przyjemności, toteŜ czynił to tylko raz na kilka

lat, kiedy straszliwego pragnienia nie dawało się juŜ ugasić krwią

wysoko, by pensjonariuszki nie mogły ich dosięgnąć, dawały dość

światła. Zbyt wielu obłąkanych obawiało się ciemności, Ŝeby takie

zwierząt Przygotowując się w duchu na to, co go czekało

miejsce pozostawało nie oświetlone. Słoma i gnijące sienniki

wewnątrz, Jander podszedł do drzwi.

W przytułku były dwa główne duŜe pomieszczenia: dla

zaścielały podłogę, w pomieszczeniu znajdowało się kilka

nocników, ale niewiele pacjentek z nich korzystało. Co kilka

męŜczyzn i dla kobiet, w innych, mniejszych, przetrzymywano

tygodni wyznaczeni przez władze miejskie straŜnicy opróŜniali

tych, którzy zachowywali się zbyt gwałtownie, by trzymać ich

cele i zmywali je wodą przynoszoną w wiadrach, co w niewielkim

razem z innymi oraz nieliczne godne poŜałowania istoty, tak

zdeformowane, Ŝe ich płci nie sposób juŜ było rozpoznać. Jander z

stopniu wpływało na utrzymanie higieny.

Z kocią gracją Jander przesuwał się wśród leŜących na

zasady nie wchodził do pojedynczych cel. Mógł być wampirem,

podłodze wariatek, poruszając jasnowłosą głową na obie strony,

ale nie potrafił znieść takiego bólu i brzydoty.

Z początku nie był niczym więcej, jak pasemkami mgły,

ogarniając miejsce spojrzeniem srebrzystych oczu. Niektóre z

kobiet odsuwały się na jego widok, kryjąc się po kątach i jęcząc,

przeciskającymi się przez szczeliny drewnianych drzwi celi

inne nie zwracały na niego uwagi, jeszcze inne wręcz łasiły się do

kobiet. Opar nabrał koloru błękitu, srebra i złota i w miejscu, które

niego - od tych ostatnich delikatnie się uwalniał.

Golden Christie - Wampir z mgieł.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: