A. i B. Strugaccy - O wedrowcach i podroznikach.pdf - Arkadij i Borys Strugaccy - Zbior ebooków - emohawk

Arkadij i Borys Strugaccy

O W Ħ DROWCACH I PODRÓ ņ NIKACH

Na tej gł ħ boko Ļ ci woda nie była nazbyt zimna, ale mimo to zmarzłem. Siedziałem na dnie

pod skalnym nawisem i od godziny ostro Ň nie rozgl Ģ dałem si ħ na wszystkie strony, wpatruj Ģ c

si ħ w zielonkawy, m ħ tny mrok. Trzeba było siedzie ę nieruchomo, gdy Ň siedmiornice s Ģ

niezwykle czujne, mo Ň na je spłoszy ę ka Ň dym gwałtowniejszym ruchem lub najsłabszym

d Ņ wi ħ kiem, a wtedy uciekn Ģ i wróc Ģ dopiero w nocy. A w nocy lepiej z nimi nie zaczyna ę .

Pod moimi nogami wił si ħ w ħ gorz, a przed samym nosem chyba z dziesi ħę razy

przepływał godnie tam i z powrotem pr ħ gowany oko ı . I za ka Ň dym razem zatrzymywał si ħ i

wybałuszał na mnie swoje bezmy Ļ lne okr Ģ głe Ļ lepia. Wystarczyło, Ň eby odpłyn Ģ ł, i pojawiało

si ħ stadko srebrzystego rybiego drobiazgu, który urz Ģ dzał sobie pastwisko tu Ň nad moj Ģ

głow Ģ . Kolana i ramiona miałem zupełnie zdr ħ twiałe z zimna i obawiałem si ħ , Ň e Maszka, nie

mog Ģ c si ħ ju Ň doczeka ę , skoczy do wody, aby mnie szuka ę i ratowa ę . Tak plastycznie

wyobraziłem sobie, jak ona tam siedzi samotnie nad samym brzegiem i czeka, i boi si ħ o

mnie, i chce nurkowa ę , Ň e postanowiłem wypłyn Ģę . Ale wła Ļ nie w tym momencie z zaro Ļ li,

oddalonych ode mnie o jakie Ļ dwadzie Ļ cia kroków, wypłyn ħ ła siedmiornica.

Był to spory okaz. Szary, okr Ģ gły tułów ukazał si ħ nagle i bezd Ņ wi ħ cznie jak widmo.

Białawy worek mi ħ kko i jako Ļ leniwie pulsował, wci Ģ gaj Ģ c i wyrzucaj Ģ c wod ħ , i z lekka

kołysał si ħ z boku na bok. Ko ı ce podkurczonych macek, podobne do strz ħ pów du Ň ej szmaty,

ci Ģ gn ħ ły si ħ za ni Ģ i matowo błyszczała w ciemno Ļ ci szczelina na pół otwartego oka.

Siedmiornica płyn ħ ła powoli, jak zwykle w czasie dnia, w dziwnym odr ħ twieniu, nie

wiadomo dok Ģ d i nie wiadomo po co. Prawdopodobnie kierowały ni Ģ najbardziej prymitywne

i niejasne impulsy, te same, które kieruj Ģ ruchami ameby.

Powoli uniosłem luf ħ strzelby celuj Ģ c w rozd ħ ty na grzbiecie worek. Srebrzysty rybi

drobiazg nagle rzucił si ħ do ucieczki i znikł, i wydało mi si ħ , Ň e powieka nad wielkim

szklistym okiem drgn ħ ła. Nacisn Ģ łem spust i natychmiast odbiłem si ħ od dna, aby unikn Ģę

Ň r Ģ cej sepii. Kiedy po chwili spojrzałem w tamt Ģ stron ħ , siedmiornicy ju Ň nie było i tylko

g ħ sty, niebieskawoczarny obłok rozpo Ļ cierał si ħ w wodzie zasłaniaj Ģ c dno. Wypłyn Ģ łem na

powierzchni ħ i skierowałem si ħ do brzegu.

Dzie ı był upalny i pogodny, nad wod Ģ unosiła si ħ bł ħ kitna mgiełka, niebo było czyste i

białe, i tylko nad lasem pi ħ trzyły si ħ , jak wie Ň yce zamku, nieruchome niebieskawe chmury.

Na trawie przed naszym namiotem siedział nieznajomy człowiek w kolorowych

k Ģ pielówkach i z opask Ģ na czole. Był opalony i nie tyle muskularny, co jako Ļ

nieprawdopodobnie Ň ylasty, jakby opleciony linami pod skór Ģ . Wida ę było od razu, Ň e jest

ogromnie silny. Naprzeciwko niego stała moja Maszka w granatowym kostiumie k Ģ pielowym

— czarna, długonoga, z szop Ģ wypłowiałych od sło ı ca włosów nad szczupłymi ramionami.

Zamiast oczekiwa ę z niepokojem swojego papy, z o Ň ywieniem opowiadała co Ļ temu

Ň ylastemu facetowi, wymachuj Ģ c przy tym r ħ kami. Poczułem si ħ nieco ura Ň ony, Ň e nawet nie

zauwa Ň yła mojego powrotu. Ale facet zauwa Ň ył. Szybko zwrócił głow ħ w moj Ģ stron ħ i

u Ļ miechaj Ģ c si ħ pomachał r ħ k Ģ . Maszka odwróciła si ħ i z rado Ļ ci Ģ zawołała:

— A, jeste Ļ !

Wyszedłem z wody, zdj Ģ łem mask ħ i wytarłem twarz. Facet przygl Ģ dał mi si ħ z

u Ļ miechem.

— Ile naznaczyłe Ļ ? — spytała Maszka rzeczowo.

— Jedn Ģ — powiedziałem z trudem, bo kurcz Ļ ciskał mi szcz ħ ki.

— Ech, ty! — powiedziała Maszka.

Z jej pomoc Ģ zdj Ģ łem aparat tlenowy i wyci Ģ gn Ģ łem si ħ na trawie.

— Wczoraj naznaczył dwie — wyja Ļ niła Maszka. — Przedwczoraj cztery. Jak tak dalej

pójdzie, lepiej od razu przenie Ļę si ħ nad inne jezioro. — Chwyciła r ħ cznik i zacz ħ ła rozciera ę

mi plecy. — Wygl Ģ dasz teraz jak mro Ň ona g ħĻ — o Ļ wiadczyła. — A to jest Leonid

Andriejewicz Gorbowski. Astroarcheolog. A to mój tato. Nazywa si ħ Stanisław Iwanowicz.

ņ ylasty Leonid Andriejewicz skłonił głow ħ z u Ļ miechem.

— Zmarzł pan? — spytał. — A tutaj tak przyjemnie: sło ı ce, trawka…

— Zaraz dojdzie do siebie — powiedziała Maszka, nacieraj Ģ c mnie z całej siły. — W

ogóle to on jest wesoły, tylko zmarzł diabelnie…

Wida ę było, Ň e naopowiadała o mnie niestworzonych rzeczy i teraz ze wszystkich sił stara

si ħ ratowa ę moj Ģ reputacj ħ . Niech sobie ratuje. Ja nie miałem na to czasu — zaj ħ ty byłem

szcz ħ kaniem z ħ bami.

— Niepokoili Ļ my si ħ o pana — powiedział Gorbowski. — Chcieli Ļ my nawet pana szuka ę ,

ale ja nie umiem nurkowa ę . Panu na pewno trudno sobie nawet wyobrazi ę człowieka, który

nigdy nie musiał nurkowa ę przy pracy… — Gorbowski odchylił si ħ do tyłu, przekr ħ cił na bok

i podparł łokciem. — Jutro odlatuj ħ — zwierzył si ħ nam. — Po prostu nie wiem, kiedy znów

b ħ d Ģ miał okazj ħ pole Ň e ę na trawie nad jeziorem i ponurkowa ę z aparatem tlenowym.

— Niech pan korzysta — zaproponowałem.

Uwa Ň nie popatrzył na aparat i dotkn Ģ ł go.

— Z ch ħ ci Ģ — powiedział i poło Ň ył si ħ na wznak. Zało Ň ył r ħ ce pod głow ħ i popatrzył na

mnie, mrugaj Ģ c z wolna rzadkimi rz ħ sami. Było w nim co Ļ nieodparcie sympatycznego.

Trudno nawet okre Ļ li ę co. Mo Ň e oczy — ufne i troch ħ smutne. A mo Ň e to, Ň e ucho jako Ļ tak

Ļ miesznie odstawało mu spod przepaski. Napatrzywszy si ħ na mnie, przeniósł wzrok na

bł ħ kitn Ģ wa Ň k ħ , kołysz Ģ c Ģ si ħ na Ņ d Ņ ble trawy. Wysuwaj Ģ c wargi zacz Ģ ł do niej czule szepta ę :

— Wa Ň ko… wa Ň eczko… bł ħ kitna rusałko jeziorna… Ļ licznotko! Siedzi sobie grzeczniutko i

patrzy, kogo by tu ze Ň re ę … — Wyci Ģ gn Ģ ł r ħ k ħ , ale wa Ň ka zerwała si ħ i zakre Ļ laj Ģ c parabol ħ

pomkn ħ ła w stron ħ trzcin. Odprowadził j Ģ wzrokiem i poło Ň ył si ħ z powrotem. — Jakie to

wszystko skomplikowane, przyjaciele — powiedział, i Maszka natychmiast usiadła,

wpatruj Ģ c si ħ w niego okr Ģ głymi oczami… — Ona jest doskonała, pi ħ kna i ze wszystkiego

zadowolona. Zje Ļę much ħ , rozmno Ň y ę si ħ , a pó Ņ niej umrze ę . Prosto, elegancko i racjonalnie.

ņ adnych rozterek duchowych, cierpie ı miłosnych, samoanalizy, szukania sensu istnienia…

— Maszyna — wtr Ģ ciła si ħ nagle Masza. — Bezmy Ļ lny robot!

Macie moj Ģ Maszk ħ ! Omal si ħ nie roze Ļ miałem, ale opanowałem si ħ i chyba tylko

sapn Ģ łem, bo spojrzała na mnie karc Ģ co.

— Bezmy Ļ lny — zgodził si ħ Gorbowski. — Wła Ļ nie. A teraz wyobra Ņ cie sobie,

przyjaciele, wa Ň k ħ jadowicie Ň ółtozielon Ģ w czerwone pasy, rozpi ħ to Ļę skrzydeł siedem

metrów, na szcz ħ kach czarny, obrzydliwy Ļ luz… Wyobrazili Ļ cie sobie? — Podniósł brwi i

popatrzył na nas. — Widz ħ , Ň e nie. Bo ja uciekałem przed nimi na złamanie karku, chocia Ň

miałem przy sobie bro ı … I oto pytanie, co maj Ģ ze sob Ģ te dwa bezmy Ļ lne roboty?

— Ta zielona — spytałem — to z jakiej Ļ innej planety?

— Oczywi Ļ cie.

— Z Pandory?

— Wła Ļ nie z Pandory — powiedział.

— I co maj Ģ wspólnego?

— Tak. Co?

— To jasne — powiedziałem. — Jednakowy stopie ı wykorzystania informacji. Reakcja na

poziomie instynktu.

Gorbowski westchn Ģ ł.

— Słowa — powiedział. — Naprawd ħ niech pan si ħ nie gniewa, ale to tylko słowa. To mi

nie pomo Ň e. Mam szuka ę Ļ ladów rozumu w kosmosie, a nie wiem, co to jest rozum. A tu

mówi Ģ mi o ró Ň nych stopniach wykorzystania informacji. Dobrze wiem, Ň e ten stopie ı jest

ró Ň ny u mnie i u wa Ň ki, ale przecie Ň to tylko intuicja. Niech pan mi powie na przykład: oto

znajduj ħ kopiec termitów — czy to jest Ļ lad rozumu, czy nie? Na Leonidzie znaleziono

budowle bez drzwi i okien — czy to s Ģ Ļ lady rozumu? Czego mam szuka ę ? Ruin? Napisów?

Zardzewiałych gwo Ņ dzi? ĺ rubek? Sk Ģ d mog ħ wiedzie ę , jakie oni pozostawiaj Ģ Ļ lady? A mo Ň e

dla nich celem Ň ycia jest niszczenie atmosfery wsz ħ dzie, gdzie j Ģ spotykaj Ģ ? Albo budowania

pier Ļ cieni wokół planet. Albo hybrydyzacja Ň ycia. Albo tworzenie Ň ycia. A mo Ň e ta wa Ň ka

naprawd ħ jest aparatem cybernetycznym, od niepami ħ tnych czasów nastawionym na

samoodtwarzanie si ħ ? ņ e ju Ň nie wspomn ħ o samych istotach rozumnych. Przecie Ň mo Ň na

dwadzie Ļ cia razy przej Ļę obok Ļ liskiego cielska chrz Ģ kaj Ģ cego w kału Ň y i tylko nos zatyka ę .

A cielsko wpatruje si ħ w ciebie pi ħ knymi Ň ółtymi oczkami i my Ļ li: „Ciekawe. Niew Ģ tpliwie

nowy gatunek. Trzeba by wróci ę tu z ekspedycj Ģ i schwyta ę cho ę jeden okaz…”

Przykrył oczy dłoni Ģ i zamruczał piosenk ħ . Maszka pochłaniała go wzrokiem i czekała. Ja

równie Ň czekałem i my Ļ lałem ze współczuciem: ci ħŇ ko jest pracowa ę , kiedy nie ma si ħ jasno

okre Ļ lonego celu. Trudno pracowa ę . Snujesz si ħ po omacku, nie masz zadowolenia z pracy.

Słyszałem o tych astroarcheologach. Nie mo Ň na ich traktowa ę powa Ň nie. Zreszt Ģ nikt ich

nigdy powa Ň nie nie traktował.

— A jednak rozum w Kosmosie jest — powiedział niespodziewanie Gorbowski. — Nie

ulega w Ģ tpliwo Ļ ci. Teraz ju Ň wiem to na pewno. Tylko Ň e nie taki, jak sobie wyobra Ň ali Ļ my.

Nie taki, jak si ħ spodziewali Ļ my. I szukamy go nie tam, gdzie trzeba. Albo nie tak, jak trzeba.

I po prostu sami nie wiemy, czego szukamy…

„Wła Ļ nie — pomy Ļ lałem. — Nie ten, nie tam, nie tak… Przecie Ň to niepowa Ň ne. Czysta

dziecinada, szuka ę Ļ ladów my Ļ li, unosz Ģ cych si ħ w powietrzu.”

— We Ņ my na przykład Głos Pustki — kontynuował Gorbowski. — Słyszeli Ļ cie o nim? Na

pewno nie. Pół wieku temu pisano o tym, a teraz ju Ň si ħ nawet nie pisze. Dlatego Ň e,

uwa Ň acie, nie ma w nim Ň adnych zmian, a skoro nie ma zmian, to mo Ň e i samego Głosu nie

ma? Przecie Ň nie brak u nas tych ptaszków, co to sami w nauce nie bardzo si ħ orientuj Ģ na

skutek lenistwa czy te Ň bł ħ dów edukacji, ale ze słyszenia wiedz Ģ , Ň e człowiek jest

wszechmog Ģ cy. Wszechmog Ģ cy, a Głosu Pustki nie mo Ň e zrozumie ę . Ajaj, co za wstyd, lepiej

tego nie rusza ę … Taki taniutki antropocentryzm…

— A co to jest, ten Głos Pustki? — zapytała cicho Masza.

— Jest takie ciekawe zjawisko. Je Ļ li na niektórych kierunkach w Kosmosie nastawi ę

radioodbiornik pokładowy na samostrojenie, to wcze Ļ niej czy pó Ņ niej nastroi si ħ on na

dziwn Ģ audycj ħ . Odzywa si ħ głos spokojny i oboj ħ tny, powtarzaj Ģ cy wci ĢŇ to samo zdanie w

jakim Ļ nieziemskim j ħ zyku. Chwytaj Ģ ten głos od wielu lat i od wielu lat powtarza to samo.

Słyszałem go, i wielu innych go słyszało, ale mało kto o tym opowiada. To niezbyt przyjemne

wspomnienie. Przecie Ň do Ziemi jest ogromnie daleko. W eterze cisza — nawet zakłóce ı nie

ma, tylko słabiutkie trzaski. I nagle rozlega si ħ ten głos. A ty jeste Ļ sam na wachcie. Wszyscy

Ļ pi Ģ , cisza, strach ci ħ oblatuje — i nagle ten głos. Tak, słowo honoru, Ň e to nieprzyjemne.

Wielu głowiło si ħ nad rozszyfrowaniem tej tajemnicy, wielu głowi si ħ do dzisiaj, ale s Ģ dz ħ , Ň e

to tylko strata czasu. S Ģ i inne zagadki. Piloci kosmiczni wiele mogliby opowiedzie ę , ale nie

lubi Ģ tego robi ę … — Umilkł na chwil ħ i dodał z jakim Ļ smutnym uporem: — Trzeba to

zrozumie ę . To nie s Ģ proste sprawy. Nie wiemy przecie Ň nawet, czego si ħ spodziewa ę . Oni

mog Ģ si ħ z nami spotka ę w ka Ň dej chwili. Twarz Ģ w twarz. I — zrozumcie to — mog Ģ si ħ

okaza ę istotami stoj Ģ cymi niesko ı czenie wy Ň ej od nas. Dyskutuje si ħ o starciach i

konfliktach, o jakim Ļ tam odmiennym pojmowaniu humanitaryzmu i dobra, a ja nie tego si ħ

boj ħ . Boj ħ si ħ niebywałego poni Ň enia ludzko Ļ ci, gigantycznego szoku psychicznego. Jeste Ļ my

przecie Ň tacy dumni z siebie. Zbudowali Ļ my taki wspaniały Ļ wiat, wiemy tak du Ň o,

wdarli Ļ my si ħ do wielkiego Kosmosu, dokonujemy tam odkry ę , przeprowadzamy badania,

poszukiwania. A dla nich ten kosmos jest rodzinnym domem. ņ yj Ģ w nim od milionów lat,

tak jak my na Ziemi, i dziwi Ģ si ħ nam: sk Ģ d co Ļ takiego pojawiło si ħ w Ļ ród gwiazd?…

Zamilkł nagle i zerwał si ħ gwałtownie, nadsłuchuj Ģ c… A Ň si ħ wzdrygn Ģ łem.

— Grzmi — cichutko powiedziała Maszka. Patrzyła na niego z półotwartymi ustami. —

Grzmi… Idzie burza…

Gorbowski wci ĢŇ nadsłuchiwał wpatruj Ģ c si ħ w niebo.

— Nie, to nie grzmot — powiedział wreszcie i usiadł z powrotem. — To liniowiec.

Widzicie?

Na tle bł ħ kitnych chmur błysn Ģ ł i zgasł jaskrawy płomyk. I znowu rozległ si ħ jakby

grzmot.

— Sied Ņ teraz i czekaj — powiedział niezrozumiale. Spojrzał na mnie u Ļ miechaj Ģ c si ħ , a w

oczach miał smutek i napi ħ cie oczekiwania. Potem wszystko znikn ħ ło i oczy znów ufne jak

przedtem.

— A czym pan si ħ zajmuje, Stanisławie Iwanowiczu? — spytał.

Uznałem, Ň e pragnie zmieni ę temat, i zacz Ģ łem opowiada ę o siedmiornicach. ņ e zaliczaj Ģ

si ħ do podgromady dwuskrzelowych, gromady głowonogich mi ħ czaków i stanowi Ģ oddzieln Ģ ,

nie znan Ģ dotychczas rodzin ħ rz ħ du o Ļ miornic. Charakterystyczne ich cechy to redukcja

trzeciej lewej macki, wykształcaj Ģ cej si ħ w hectotylus, trzy rz ħ dy przyssawek na mackach,

całkowity zanik muszli, niezwykle silny rozwój serc Ň ylnych, maksymalna dla głowonogow

koncentracja centralnego systemu nerwowego i niektóre inne mniej wa Ň ne szczegóły. Po raz

pierwszy odkryto je niedawno, kiedy pojedyncze osobniki pojawiły si ħ u wschodnich i

południowo—wschodnich wybrze Ň y Azji. A po roku zacz ħ to je znajdowa ę w dolnym biegu

wielkich rzek: Mekongu, Jangcy, Huangho i Amuru, a tak Ň e w jeziorach dosy ę oddalonych od

oceanu — jak cho ę by w tym oto. Jest to czym Ļ zaskakuj Ģ cym, dlatego Ň e głowonogi Ň yj Ģ

wył Ģ cznie w wodach słonych i unikaj Ģ nawet wód arktycznych ze wzgl ħ du na ich mniejsze

zasolenie. Poza tym prawie nigdy nie wychodz Ģ na l Ģ d. Jednak fakt pozostaje faktem:

siedmiornice znakomicie czuj Ģ si ħ w wodzie słodkiej, a tak Ň e wychodz Ģ na l Ģ d. Wła ŇĢ do

łódek i na mosty, a niedawno znaleziono dwa okazy w lesie, trzydzie Ļ ci kilometrów st Ģ d…

Maszka nie słuchała — ju Ň jej to wszystko opowiadałem. Poszła do namiotu, przyniosła

stamt Ģ d miniaturowy radioodbiornik i wł Ģ czyła go na samostrojenie. Widocznie bardzo

chciała usłysze ę Głos Pustki.

Gorbowski słuchał mnie uwa Ň nie.

— Czy te dwie były Ň ywe? — spytał.

— Nie, znaleziono je nie Ň ywe. Ten las jest rezerwatem. Siedmiornice zostały stratowane i

cz ħĻ ciowo po Ň arte przez dziki. Ale w odległo Ļ ci trzydziestu kilometrów od wody jeszcze

Ň yły! Ich jamy płaszczowe były wypełnione wilgotnymi wodorostami. Widocznie w ten

sposób siedmiornice tworz Ģ pewien zapas wody, pozwalaj Ģ cej im w ħ drowa ę po l Ģ dzie.

Wodorosty pochodziły z jeziora. Niew Ģ tpliwie siedmiornice w ħ drowały z tych jezior dalej na

południe, w gł Ģ b l Ģ du. Trzeba zaznaczy ę , Ň e wszystkie schwytane dotychczas osobniki były

dorosłymi samcami. Ani jednej samicy, ani jednego młodego. By ę mo Ň e, samice i młode nie

mog Ģ Ň y ę w słodkich wodach i wychodzi ę na l Ģ d. Wszystko to jest bardzo ciekawe —

powiedziałem. — Przecie Ň normalnie zwierz ħ ta morskie zmieniaj Ģ gwałtownie sposób Ň ycia

tylko w okresach rozmna Ň ania si ħ . Wówczas instynkt zmusza je do przenoszenia si ħ w

całkowicie odmienne warunki. Ale w tym wypadku nie mo Ň e by ę nawet mowy o

rozmna Ň aniu. Tutaj działa jaki Ļ inny instynkt, by ę mo Ň e jeszcze starszy i pot ħŇ niejszy.

Głównym naszym zadaniem teraz jest prze Ļ ledzenie szlaków ich migracji. I oto siedz ħ w tym

jeziorze po dziesi ħę godzin na dob ħ pod wod Ģ . Dzisiaj naznaczyłem jedn Ģ . Je Ļ li b ħ d ħ miał

szcz ħĻ cie, to do wieczora naznacz ħ jeszcze jedn Ģ czy dwie sztuki. A noc Ģ staj Ģ si ħ one

niezwykle aktywne i atakuj Ģ wszystko, co si ħ do nich zbli Ň y. Były nawet wypadki atakowania

ludzi. Ale tylko w nocy.

Maszka wł Ģ czyła odbiornik na pełny regulator i lubowała si ħ pot ħŇ nymi d Ņ wi ħ kami.

— Troch ħ ciszej, Masza — poprosiłem.

Masza przyciszyła radio.

— Wi ħ c pan je naznacza — powiedział Gorbowski. — Ciekawe, w jaki sposób?

— Za pomoc Ģ generatorów ultrad Ņ wi ħ kowych. — Wyj Ģ łem ze strzelby magazynek i

pokazałem mu ampułk ħ . — Strzelam takimi wła Ļ nie kulkami. Znajduj Ģ si ħ w nich generatory,

wysyłaj Ģ ce ultrad Ņ wi ħ ki daj Ģ ce si ħ odbiera ę pod wod Ģ w promieniu 20–30 kilometrów.

Gorbowski ostro Ň nie wzi Ģ ł jedn Ģ ampułk ħ i przygl Ģ dał si ħ jej z uwag Ģ . Twarz jego stała si ħ

przy tym smutna i stara.

— Sprytne — zamruczał. — Proste i sprytne…

Jeszcze przez chwil ħ obracał ampułk ħ w palcach, jakby badaj Ģ c j Ģ , potem poło Ň ył j Ģ przede

mn Ģ na trawie i wstał. Ruchy miał powolne i niepewne. Odszedł kilka kroków w stron ħ

swojego ubrania, rozrzucił je, znalazł spodnie i zastygł trzymaj Ģ c je przed sob Ģ .

Obserwowałem go z uczuciem niejasnego niepokoju. Maszka trzymała w r ħ ku strzelb ħ ,

aby pokaza ę , jak si ħ z ni Ģ obchodzi ę , i równie Ň wpatrywała si ħ w Gorbowskiego. K Ģ ciki ust

miała Ň ało Ļ nie opuszczone. Od dawna zauwa Ň yłem, Ň e cz ħ sto przybiera bezwiednie taki sam

wyraz twarzy jak człowiek, którego obserwuje.

Gorbowski nagle odezwał si ħ bardzo cicho i jakby z kpin Ģ w głosie:

— Zabawne, słowo daj ħ … Jaka oczywista analogia. Przez stulecia siedziały w gł ħ binach, a

teraz wypłyn ħ ły i wyszły w obcy, wrogi im Ļ wiat… I co je goni? Niejasny, prastary instynkt,

powiada pan? A mo Ň e poziom wykorzystania informacji przekroczył u nich próg

niepowstrzymanej ciekawo Ļ ci? Przecie Ň lepiej by im było siedzie ę w domu, w słonej wodzie,

ale co Ļ je ci Ģ gnie… ci Ģ gnie na brzeg… — Wstrz Ģ sn Ģ ł si ħ cały i zacz Ģ ł wkłada ę spodnie. Miał

staromodne, długie spodnie i wkładaj Ģ c je podskakiwał na jednej nodze. — Prawda,

Stanisławie Iwanowiczu, Ň e to chyba nie s Ģ zwykłe głowonogi, co?

— W swoim rodzaju, oczywi Ļ cie — zgodziłem si ħ .

Ale on ju Ň mnie nie słyszał. Odwrócił si ħ w stron Ģ radioodbiornika, cały zapatrzony. I my

z Masz Ģ równie Ň patrzyli Ļ my w stron ħ aparatu. Rozległy si ħ z niego mocne i nieprzyjemne

dla ucha sygnały, przypominaj Ģ ce zakłócenia wywoływane prac Ģ aparatu rentgenowskiego.

Maszka odło Ň yła strzelb ħ .

— Sze Ļę i osiem setnych metra — powiedziała w zamy Ļ leniu. — Chyba jaka Ļ stacja

usługowa.

Gorbowski przysłuchiwał si ħ sygnałom z zamkni ħ tymi oczyma i przechylon Ģ na bok

głow Ģ .

— Nie, to nie stacja usługowa — powiedział — to ja.

— Jak to?

— To ja. Ja nadaj ħ . Leonid Andriejewicz Gorbowski.

— Po co?

Roze Ļ miał si ħ niewesoło.

— Rzeczywi Ļ cie, po co? Bardzo bym chciał wiedzie ę , po co. — Wło Ň ył koszul ħ . —

Dlaczego trzej kosmonauci i ich statek po powrocie z rejsu EN 101 — EN 2657 stali si ħ

Ņ ródłem fal radiowych o długo Ļ ci sze Ļę i osiemdziesi Ģ t trzy setne?

Milczeli Ļ my. On równie Ň zamilkł na chwil ħ , zapinaj Ģ c sandały.

— Badali nas lekarze. Badali nas fizycy. — Wyprostował si ħ i otrzepał ze spodni piasek i

Ņ d Ņ bła trawy. — Wszyscy doszli do tego samego wniosku: to jest niemo Ň liwe. Mo Ň na by

skona ę ze Ļ miechu patrz Ģ c na ich zadziwione oblicza. Ale nam było, słowo daj ħ , nie do

Ļ miechu. Obozów zrezygnował z urlopu i odleciał na Pandor ħ . O Ļ wiadczył, Ň e woli

promieniowa ę jak najdalej od Ziemi. Walkenstein poszedł pracowa ę na stacji podwodnej.

Tylko ja jeden chodz ħ i promieniuj ħ . I przez cały czas na co Ļ czekam. Czekam i boj ħ si ħ . Boj ħ

si ħ , ale czekam. Czy pan mnie rozumie?

— Nie wiem — powiedziałem i k Ģ tem oka spojrzałem na Maszk ħ .

A. i B. Strugaccy - O wedrowcach i podroznikach.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: