SERYJNI MORDERCY: PSYCHOLOGIA I PSYCHIATRIA III
Zaburzenia potrzeb seksualnych
1. Zaburzenia potrzeb seksualnych:
A. Zaburzenia libido:
§ hypolibidemia,
§ hyperlibidemia.
B. Przeszkody w realizacji potrzeb seksualnych:
§ kompleksy seksualne,
§ diadyczne problemy seksualne,
o zazdrość patologiczna,
o zespół prowokowanej zdrady,
§ seksualne stany lękowe,
o fobie seksualne,
o ostre seksualne stany lękowe,
o kulturowe stany lękowe,
§ zespół okołosennych iluzji seksualnych,
§ zespół Kehrera.
C. Zespół przeddysfunkcyjny.
2. Zaburzenia w przebiegu współżycia seksualnego:
A. U mężczyzn:
§ zaburzenia erekcji,
o erekcja niepełna,
o brak erekcji,
§ zaburzenia wytrysku,
o zbyt przedwczesny wytrysk,
o przedwczesny wytrysk,
o zbyt wczesny wytrysk,
o wytrysk opóźniony,
o brak wytrysku,
o nasieniotok,
o wytrysk bolesny,
o wytrysk anestetyczny,
o wytrysk zwrotny (reflux).
B. U kobiet:
§ zaburzenia zespołu gotowości płciowej,
§ pochwica,
§ oziębłość płciowa.
C. U mężczyzn i kobiet:
o zespół nieprzystosowania seksualnego,
§ małżeństwo nieskonsumowane,
§ awersja seksualna,
§ dyspareunia,
§ anestezja seksualna.
3. Zaburzenia orgazmu:
A. Zespół anorgazmii rzekomej,
B. Anorgazmia,
C. Dysocjacja orgazmu,
D. Orgazm bez erekcji.
4. Nietypowe zachowania seksualne:
A. Autoerotyzm patologiczny:
§ autoerotyzm anankastyczny,
§ zespół Havelock-Ellisa,
§ autoerotyzm trwale zastępczy,
§ the sexual asphyxia syndrome.
B. Oralizm,
C. Analizm,
D. Homoseksualizm,
E. Biseksualizm,
F. Kazirodztwo,
G. Gwałt,
H. Prostytucja.
5. Zaburzenia identyfikacji płciowej:
A. Transseksualizm,
B. Zespół niezróżnicowania obiektu seksualnego.
6. Dewiacyjne tendencje seksualne
7. Dewiacje seksualne:
A. W zakresie obiektu:
§ fetyszyzm,
§ pigmalionizm,
§ narcyzm,
§ automonoseksualizm,
§ apotemnofilia,
§ heterochromofilia,
§ retifizm,
§ ekskrementofilia,
§ nekrofilia,
§ transwestytyzm,
§ ciswestytyzm,
§ homeowestyzm,
§ pedofilia,
§ gerontofilia,
§ zoofilia.
B. W zakresie sposobu realizacji:
§ sadyzm,
o wampiryzm,
o flagellantyzm,
o saliromania,
§ masochizm,
o tanatofilia,
§ ekshibicjonizm,
o kaudalezizm,
o ocieractwo,
§ oglądactwo,
§ klismafilia.
C. Dewiacje złożone.
Częściej spotykane są synonimy tego pojęcia: erotomania, satyriasis, nimfomania. Jest to zaburzenie polegające na patologicznym wzmożeniu potrzeb i zachowań seksualnych. Istotne tu jest nie tyle kryterium jakościowe, co ilościowe, - w hyperlibidemii aktywność seksualna jest podstawowym celem życiowym, dominują częste zmiany partnerów, brak trwałych związków.Hyperlibidemia może być psychogenna (np. jako kompensacja poczucia niższości) bądź organiczna (np. w zaburzeniach hormonalnych, guzach mózgu).
Jest to zaburzenie, w którym poziom potrzeb seksualnych oraz częstotliwość współżycia są obniżone, wzrasta natomiast próg wrażliwości zmysłowej. Postawienie diagnozy jest tu trudne. Hypolibidemia może mieć charakter czynnościowy (np. w przebiegu aleksytymi, jako wynik znudzenia osobą partnera), organiczny (np. w uzależnieniu od alkoholu, w lekomanii, hyperprolaktynemii, hypoglikemii), może również być objawem towarzyszącym chorobom psychicznym czy psychosomatycznym.
Zaburzenia w przebiegu współżycia seksualnego
Zespół gotowości płciowej to stan umożliwiający kobiecie odbycie stosunku seksualnego, charakteryzujący się przede wszystkim wydzieliną pochwową {lubricatio) i rozluźnieniem mięśni okołopochwowych. W przypadku braku lub dużego zmniejszenia lubricatio bądź braku rozluźnienia wspomnianego układu mięśniowego stosunek może być bolesny (dyspareunia), a nawet niemożliwy. Do przyczyn powstania tych zaburzeń można zaliczyć: brak akceptacji partnera, nieodpowiednią stymulację seksualną ze strony partnera, czynniki sytuacyjne, hipolibidemię, lęk przed ciążą.
Pochwica polega na silnym skurczu mięśni zamykających ujście pochwy. Skurcze te są spastyczne, odruchowe, niezależne od woli kobiety i współżycie seksualne jest wtedy niemożliwe. W badaniach pochwica została stwierdzona u 1% kobiet z grupy kontrolnej, u 12% żon pacjentów uzależnionych od alkoholu i u 35,7% partnerek narkomanów. Obecnie jest to zaburzenie prawie w 100% wyleczalne.Do przyczyn pochwicy zalicza się: lęki, osobę partnera nie dającego poczucia bezpieczeństwa, czynniki diadyczne, zaburzenia organiczne w narządach płciowych. Niektórzy pochwicę traktują jako objaw histerii. Do najczęstszych przyczyn pochwicy zalicza się: urazy okolicy sromu w dzieciństwie, problemy z układem moczopłciowym, następstwa używania tamponów w okresie miesiączki przez dziewczęta, stany zapalne pochwy, urazową immisję, lęk przed niedopasowaniem (przekonanie, że członek jest zbyt duży w stosunku do rozmiarów pochwy), ambiwalentny stosunek do współżycia, czynniki kulturowe. Dosyć często pochwica wynika z lęku przed defloracją i błędów w zachowaniu się partnera, duży wpływ mają czynniki sytuacyjne, brak akceptacji partnera, histeria.
Zaburzenie to polega na obniżeniu poziomu potrzeb seksualnych, reaktywności seksualnej i braku satysfakcji ze współżycia seksualnego. Brak orgazmu (anorgazmia) jest jednym z jej objawów. Różne są stopnie nasilenia oziębłości:I°- odczuwanie potrzeby współżycia, w większości kontaktów brak orgazmu, mała satysfakcja ze współżycia, II°- brak lub słabe potrzeby współżycia, anorgazmia, brak satysfakcji,III° - brak potrzeb współżycia, anorgazmia, niechęć do partnera, IV° - brak potrzeb współżycia, anorgazmia, niechęć do partnera oraz zgeneralizowana niechęć do mężczyzn. Oziębłość płciowa może być następstwem wielu możliwych przyczyn zarówno organicznych, jak i czynnościowych (szerzej o tym w rozdziale dotyczącym etiopatogenezy zaburzeń seksualnych).
Zaburzenia wzwodu członka (ZWC) należą do najczęściej spotykanych u mężczyzn zaburzeń seksualnych. Blisko 50% mężczyzn doświadcza tego zaburzenia, a czynniki organiczne są jego przyczyną tylko w około 15% przypadków. W 5% przypadków przyczyną tego zaburzenia jest dominacja matki, w 3% ojców, w 20% tendencje homoseksualne, a w 15% czynniki religijne.Przyczynami ZWC jest 7 kategorii organicznych (urazy, komplikacje pooperacyjne, zaburzenia naczyniowe, choroby neurologiczne, hormonalne, metaboliczne, zażywanie leków) i 4 kategorie psychogenne: problemy diadyczne, stresy, lęki, psychopatologia. Niektórzy seksuologowie, omawiając genezę ZWC wskazują na histerię oraz nadmierne przywiązanie do matki jako ich przyczynę. W piśmiennictwie rośnie liczba prac wskazujących na hyperprolaktynemię jako przyczynę ZWC. Stwierdza się te zaburzenia u 83% mężczyzn z hyperprolaktynemią.Choroby układu krążenia również prowadzą do ZWC; stwierdza się je u 10-30% pacjentów po zawale. Zgony w trakcie współżycia seksualnego u tych pacjentów stanowią 0,6% zgonów endogennych, ale aż w 80% przypadków były to kontakty pozamałżeńskie.Niektórzy widzą w genezie ZWC czynnik wieku, otyłość, zażywanie leków i nadużywanie alkoholu oraz zaburzenia organiczne, zaburzenia neuroprzekaźników. Stwierdza się, że ZWC są typowe dla kultury Zachodu i powstają w wyniku powszechnej ignoracji, nierealistycznych postaw, lęków. W nowszych pracach wiele uwagi poświęca się metodom diagnostycznym (pletyzmografia, termografia, telemetria, EMG, badania unaczynienia członka) w różnicowaniu psychogennych i organicznych przyczyn ZWC. Badania stwierdzają, iż ZWC występują u 21% pacjentów uzależnionych od alkoholu i u 40% narkomanów. Z przyczyn psychogennych najczęściej powtarzały się: kompleksy seksualne, czynniki diadyczne, lęk zadaniowy.W seksuologii sądowej ZWC najczęściej występują w następujących kategoriach spraw: niekonsumowanie małżeństwa, rozwody, ucieczka w zachowania dewiacyjne bądź w przestępczość seksualną.
Zaburzenia te również występują bardzo często i można je podzielić na następujące kategorie:
· zbyt przedwczesny wytrysk (przy braku wzwodu, przed pieszczotami),
· przedwczesny wytrysk (przed wprowadzeniem członka do pochwy),
· zbyt wczesny wytrysk (bezpośrednio po wprowadzeniu. członka do pochwy lub po kilku, kilkunastu ruchach frykcyjnych),
· wytrysk anestetyczny (bez czucia),
· wytrysk opóźniony (po bardzo długim czasie trwania stosunku),
· wytrysk typu reflux (nie na zewnątrz, lecz skierowany do pęcherza moczowego),
· brak wytrysku,
· wytrysk bolesny,
· nasieniotok. Przyczyn ZWN może być wiele, omówiono je dokładniej w etiopatogenezie zaburzeń seksualnych. W przypadku wytrysku anestetycznego najczęstszą jego przyczyną są zmiany pozapalne, pogrzybiczne, choroby układu naczyniowego, wiek. Wytrysk opóźniony (ejaculatio retardata) występuje rzadko; wiele jest możliwych przyczyn zarówno organicznych, jak i psychogennych. Niemałe znaczenie mają uwarunkowania na analizm, oralizm czy masturbację powodujące osłabienie odczuwania bodźców dotykowych w trakcie stosunku.Wytrysk typu reflux często występuje w chorobach układu moczowopłciowego, po operacjach gruczołu krokowego, a także u mężczyzn długo praktykujących tzw. coitus saxonicus (kierowanie wytrysku do pęcherza moczowego w wyniku ucisku nasady członka przez partnerkę). Brak wytrysku często ma tło organiczne, występuje również w okresie andropauzy, w chorobach prostaty.W przeprowadzonych badaniach stwierdza się, iż:ZWN występowały u 71% pacjentów uzależnionych od alkoholu, u 85% narkomanów i u 16% mężczyzn z grupy kontrolnej.
Polega on na występowaniu różnych problemów i trudności w życiu seksualnym przy zachowanej sprawności seksualnej partnerów. Do typowych problemów należą: wrażenie "luźnej pochwy" we współżyciu, następstwa nawyków masturbacyjnych partnera, zmiany poporodowe u kobiety, fizjologiczna niewspółmierność budowy partnerów, różnice pobudliwości i biorytmów seksualnych między partnerami, nierównoczesność orgazmu, różnice upodobań seksualnych, niepodejmowanie współżycia przez kobiety odczuwające maksymalny poziom libido w okresie owulacji (np. stosujących biologiczne metody zapobiegania ciąży).
Najczęstszymi przyczynami nieskonsumowania małzeństwa jest:
· odczuwanie bólu przy próbach wprowadzenia członka do pochwy
· przekonanie, iż akt seksualny jest czymś przykrym
· impotencja partnera
· mała pochwa
· ignorancja mężczyzny co do anatomii kobiety
· negatywna postawa kobiety wobec mężczyzn
· wstręt odczuwany przez kobietę wobec członka
· wstręt kobiety do metod zapobiegania ciąży
· wstręt odczuwany przez kobietę wobec jej partnera
· potrzeba "matkowania" mężowi
· lęk przed członkiem męża
· lęk przed nasieniem Średni czas trwania tego zaburzenia wynosi 2-4 lat.
Uczucie wstrętu do partnera należy do najcięższych interakcyjnych zaburzeń seksualnych. Do najczęściej spotykanych przyczyn awersji należą: głębokie konflikty między partnerami, reakcja na urazowe zachowania partnera (np. fakt zdrady), reakcja na przykro odczuwane zapachy partnera, następstwa zaburzeń seksualnych u partnera, które lekceważył i których nie leczył. Awersja ma różne stopnie nasilenia, od uczucia wstrętu przy próbach współżycia aż do uczucia wstrętu przy najmniejszym dotyku czy nawet widoku osoby partnera.
Dyspareunia polega na odczuwaniu bólu w trakcie stosunku seksualnego. Należy do najczęściej spotykanych zaburzeń seksualnych.Do najczęściej spotykanych przyczyn dyspareunii u kobiet należą: stany pozapalne, zmiany poporodowe, przekwitanie, przebyte zabiegi operacyjne i choroby narządów rodnych, wady budowy genitalnej, histeria, czynniki diadyczne. W przypadku mężczyzn najczęstszymi przyczynami są stany pozapalne, grzybicze, wpływ alkoholu, zmuszanie się do powtarzania stosunku, czynniki diadyczne.
Anestezja seksualna polega na osłabieniu lub wyłączeniu wrażliwości receptorów w strefach erogennych i w następstwie tego na braku orgazmu oraz satysfakcji seksualnej. Do najczęściej spotykanych przyczyn anestezji należą: czynniki organiczne (stany pozapalne, grzybice, zmiany skóry, zaburzenia neurologiczne, lekomania, alkoholizm), czynniki psychogenne i diadyczne. Zaburzenie to jest rozpoznawane rzadko, nie występuje w wielu klasyfikacjach zaburzeń seksualnych, a w innych jest traktowane jako synonim oziębłości płciowej.
Z życiem płciowym u wielu ludów związane są przesądy, które nieraz mają doniosłe znaczenie sądowo-lekarskie, gdyż lączą się z przymusem dokonania stosunku płciowego, zakażeniem chorobą weneryczną lub w jaki bądź inny sposób powodują konflikt z prawem.Zwyczaje u Turków.W celu wyleczenia się z choroby wenerycznej jest dopuszczalne uprawiać stosunek pederastyczny z Murzynką (obojętne - z muzułmanką lub innego wyznania), należy przy tym w chwili wytrysku nasienia powiedzieć 'w imię miłosiernego i dobrotliwego Boga', te słowa ułatwią wyleczenie i ochronią Murzynkę od zakarzenia.Celem wyleczenia się z rzeżączki i innych schorzeń członka (z wyjątkiem ran) można uprawiać stosunek z kozą, mulicą lub klaczą, gdyż wysoka temperatura pochwy zwierząt i szorstka błona śluzowa niszczy ropę, nie przyczyniając przy tym szkody zwierzęciu.U chrześcijan na Bałkanach stosunek ze zwierzętami był również stosowany jako srodek leczenia rzeżączki; posługiwano się w tym celu przeważnie kurą, środek był jednak skuteczny tylko wtedy, gdy następnie tę usmażoną kurę dawano do zjedzenia obcym przyjeżdżajacym osobom, które w ten sposób zabierały ze sobą chorobę.W Szwabii jeszcze nie tak dawno (a być może jeszcze i obecnie) panował pogląd, że kiłę można wyleczyć przez stosunek z klaczą lub oślicą, a w Turyngii, Brandenburgii, Alzacji i innych okolicach posługiwano się do tego celu kurami lub kaczkami.Jako środke leczniczy na chorobę weneryczną w wielu krajach uważano stosunek płciowy z dziewicą lub kobietą ciężarną. Na Bałkanach rzeżączkę leczono za pomocą obcowania płciowego z dziewicą. W Niemczech były również rozpowszechnione podobne przesądy; w Bawarii często doprowadzały one do dochodzeń sądowych.
Pewien mężczyzna cierpiał na uporczywe owrzodzenie na nodze, które nie poddawało się żadnemu leczeniu. Ktoś mu poradził, że uleczy go stosunek płciowy z dziewicą. Wobec tego, że nie miał pieniędzy na zapłacenie 'kuracji', skorzystał z ofiary swej 19-letniej córki, z którą w ciągu trzech lat miał kilkakrotnie stosunek płciowy. Sprawa sie wydała, oboje zostali skazani za kazirodztwo; wspomniane owrzodzenie uległo wyleczeniu.
kefcio