Pierwszy szok-Dokładnie o godzinie 14.pdf

Dokładnie o godzinie 14.00 wysadzili nas z autobusu przed bramą i za okazaniem

skierowania przechodziliśmy przez biuro przepustek. Nie pamiętam który z kolei

wchodziłem, ale chciałem jak najdłużej pozostać przed bramą. Każda sekunda była

dla mnie bardzo ważna. Do końca życia nie zapomnę uczucia jakie miałem

wchodząc do jednostki. Totalny szok potęgowany przez ogromnego kaca. Właściwie

to nie wiedziałem co się ze mną dzieje.

Ustawili nas w dwójki i zaprowadzili na posiłek. Były to pozostałości ze śniadania.

Wszystko było zimne i niesmaczne. Mało było osób które to jadły, a starsi żołnierze

obecni przy naszym posiłku kleli: "Co! Nie smakuje wam nasze żarcie? Będziecie je

żarli przez co najmniej trzy miesiące.". I tak po skończonym posiłku oddając brudne

naczynie przeszliśmy przez szpaler sępów z wyciągniętymi czapkami, zbierających

papierosy.

Zaprowadzili nas do świetlicy obok której była palarnia (zapaliłem wtedy mojego

pierwszego papierosa w wojsku). W świetlicy odbywał się przydział świeżego

narybku do poszczególnych specjalności. Każdy z nas rejestrował się u bombardiera

(odpowiednik starszego szeregowego) i zostawał skierowany do jednego z trepów.

Po dojściu do takiego delikwenta trzeba było się wylegitymować. Człowiek ten

zadawał tylko jedno pytanie: "Kim jesteś z zawodu synu?". Odpowiedziałem mu że

informatykiem, a ten na to że będę miał pokrewne zajęcie w wojsku bo będę

obsługiwał polowe agregaty prądotwórcze, a przecież komputery zasilane są prądem

(do tej pory nie wiem o co mu chodziło). Poczekaliśmy do godz. 15 i zaprowadzono

nas na obiad. Muszę w tym miejscu napisać o tym jakie to było okropne żarcie. Bez

smakowe ziemniaki wyglądem przypominające paćkę zaschniętego kleju, kawałek

czegoś przypominający mięso i coś zielonego - mówili, że to jest surówka.

Po tak obwitym posiłku zaprowadzono nas do fryzjera. Tam bez żadnych oporów

fryzjerka która ze swoimi umiejętnościami mogła pracować tylko w wojsku, maszynką

elektryczną strzygła wszystkich tak samo. Strzyżenie jednej osoby trwało może

trochę ponad minutę. Po fryzjerze udaliśmy się do łaźni. Dostaliśmy tam worki

papierowe, kalisraki, podkoszulkę, skarpety, dresy, panterkę, zimową czapkę,

trampki, mydło i ręcznik. Przed wejściem pod prysznice kazali nam rozbierając się

ładować wszystko do worów. Nic cywilnego nie mogło pozostać poza nimi. Kąpiel

trwała może nieco ponad dwie minuty i po wyjściu ubraliśmy się w to co nam dali.

Nadeszła pora na komisję lekarską. Odbywała się bardzo szybko. Na początku

podchodziło się do stolika przy którym siedziało dwóch szwejów wypisujących

książeczki zdrowia. Pytali się tam o podstawowe dane oraz o cywilny zawód. Z moim

zawodem wynikła bardzo śmieszna sytuacja. Na pytanie o zawód odpowiedziałem

informatyk, po chwili jeden z nich z głupim uśmieszkiem zapytał: "jaaak?" ,

odpowiedziałem ponownie informatyk. Widzę, że gościu powstrzymuje się od

śmiechu ale coś tam pisze. Dopiero po kilku miesiącach zauważyłem, że w miejscu

na zawód wpisał mi INFORMATOR (nie wiem czy to był jego głupi żart, czy gościu

był z jakiejś wiochy zabitej dechami i z ogrodzeniem na świat, a może był aż tak

głupi). Po tej rejestracji przyszła kolej na "badanie lekarskie". Podchodziło się do

człowieka w białym kitlu i odpowiadało na jego pytania. Odpowiedzi musiały być

krótkie i zwięzłe. Pytano się mnie o to czy jestem na coś chory, czy miałem kiedyś

złamane kości, czy mam tatuaże itp.

Po tak wnikliwym badaniu zaprowadzono nas na baterię (odpowiednik kompanii).

Dowiedziałem się tam, że jestem na III baterii i trafiłem do I plutonu. Wskazano mi

pokój do którego mam iść i się rozgościć. Trafił mi się pokój na parterze (było w nim

ciepło). Po chwilowym namyśle otworzyłem drzwi z napisem IZBA ŻOŁNIERSKA i

znalazłem się w środku. Siedziało tam siedmiu żołnierzy w dresach z posępnymi

minami, wpatrzeni w podłogę. Izba pomalowana była na biało, a większość miejsca

zajęta była przez blaszane prycze ustawione piętrowo. Obok wozów stały blaszane

szafki. Niestety okazało się, że jedna szafka przysługuje na dwóch żołnierzy i nie

mogą się w niej znajdować żadne cywilne rzeczy. Miałem jednak trochę szczęścia.

Zająłem ostatni wóz na parterze, osoby które przyszły po mnie lub następnego dnia

miały już tylko łóżka na gałęzi. Zamieniłem z nowymi kolegami kilka zdań i podobnie

jak oni usiadłem na drewnianym stołku i rozmyślałem wpatrując się w podłogę. Po

jakimś czasie zebrano nas wszystkich i zaprowadzono na kolacje. Składała się z

chleba i słoniny konserwowej. Do popicia była herbata do której ktoś zapomniał

wsypać cukier. Po kolacji zaprowadzili nas na palarnie i pozwolili zapalić. Wróciliśmy

na baterię. W tym dniu rozdzielili nam rejony do sprzątania. I tu znowu miałem

szczęście. Mój pokój dostał kompleks złożony z łazienki i ubikacji. Sprzątanie tam

polegało na wylaniu ogromnej ilości wody i rozprowadzeniu jej tak żeby cały brud

spłynął do kanalizacji, wytarciu umywalek i baterii żeby nie było widać na nich kropli

wody, wypłukaniu muszli klozetowych i wytarciu luster. Pecha mieli goście którym

dostał się korytarz. Pokryty był garbowanymi płytkami na których zawsze było dużo

śladów od opinaczy. Co dziennie chłopaki robili pianę z trocinami. Polegało to na

tym, że do wiadra sypali proszek do prania, kroili mydło lub wlewali szampon, lali do

takiego wiadra gorącą wodę i szczotami wykonując energiczne ruchy ubijali pianę.

Kiedy piana była już gotowa, tj. kiedy po obróceniu wiadra nic się nie wylewało,

dwóch ludzi szorowało szczotami płytki, następny rozsypywał trociny, a następni

zmiatali trociny z korytarza. Muszę jednak przyznać, że po takiej operacji korytarz był

naprawdę czysty, ale ile było przy tym roboty. Po rejonach pozwolili nam łaskawie

udać się na palarnię. Zaznaczono jednak, że to jest pierwszy dzień i od jutra będzie

trochę inaczej. Nadeszła godzina 22.00, facet przy biurku zaczął się drzeć: "Na

baterii capstrzyk, capstrzyk, gasną światła na salach". No i zgasiliśmy światło i bez

słowa położyliśmy się spać.

Następnego dnia obudziły nas głośne krzyki jednego z kaprali. Krzyk ten był tak

potwornie głośny i wydawany takim tonem, że kapral ten został nazwany przez nas

PAWAROTTI. Otwieram oczy i w tym momencie nastąpił kolejny szok. Ja naprawdę

jestem w wojsku, to nie był zły sen. Widzę wokół siebie ludzi przecierających oczy-

oni również nie mogli uwierzyć w to co ich spotkało. Zorganizowano nam apel i tu

dowiadujemy się, że przez następne dwa dni nie będzie jeszcze zajęć bo czekamy

na następnych poborowych i w ciągu tych dni zostaniemy umundurowani i

wyposażeni we wszystkie potrzebne przedmioty.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: