Karol May - Czarny Gerard.pdf - May Karol - Aniulajda

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

KAROL MAY

CZARNY GERARD

Tower Press 2000

GERARD MASON

Na zachodzie Nowego Meksyku rozpościera się równina, którą porównać można z pustynią

Saharą. Rosną tam ostro kolczaste kaktusy, postrach ludzi i zwierząt, ze względu na niebezpiecz-

ne kolce. Dla konia, który wbije w kopyto taki kolec, nie ma ratunku. Jeździec zostaje bez wier-

nego towarzysza, pada na pustyni i staje się ofiarą drapieżnych sępów, które krążą wysoko w

chmurach.

Jeszcze pod jednym względem pustynia ta jest niebezpieczna. Drogi przez pustynię znaczone

są wysokim, łysymi słupami, a włóczy się po niej wszelka hołota, która wyrywa pale i ustawia je

w fałszywym kierunku. Kto idzie w stronę w jaką wskazują, wpada coraz głębiej w pustynię,

gdzie mamie ginie z pragnienia i głodu. A na to tylko czekają rabusie.

Pustynia na zachodzie ograniczona jest rzeką Rio Peros, dopływem Rio Grandę del Norte.

Nad nią leży twierdza Guadalupe. W swoim czasie była tam Emma Arbelel ze swoją przyjaciółką

Karią a w czasie powrotu do domu wpadły w ręce Komanczów.

Gościły wtedy u krewnego Pedro Arbelleza, Pirnera, który uchodził za najbogatszego czło-

wieka w okolicy. Przybył tu nie wiedzieć skąd i ożenił się z piękną, bogatą kuzynką Pedra.

Żona jego zmarła wkrótce i pozostawiła jedyną córeczkę. Śmierć jej nie zmieniła bardzo we-

sołego usposobienia małżonka. Żył szczęśliwie i beztrosko. Córka jego, śliczna Resedilla nie

miał ochoty do zamążpójścia, on zaś pragnął dostać zięcia i mieć pewność, że córka, w razie jego

śmierci będzie szczęśliwa i bezpieczna. Miała już prawie trzydzieści lat, ale wciąż zachowała

młodość Europejki.

Pirnero posiadał wielki dom, na którym było mnóstwo vaqueros . Dom prócz parteru posiadał

piwnicę i piętro. W piwnicach był jego skład, na parterze sklep i wyszynk, całe zaś piętro zajmo-

wały pokoje.

Pewnego dnia, mimo złej pogody, w szynku nie było nikogo. Pirnero nie był w dobrym humo-

rze. Siedział przy oknie i patrzył na gęste chmury, przy drugim oknie siedziała Resedilla i szyła.

Pirnero zaczął czynić córce wymówki, z których ona sobie zupełnie nic nie robiła. Owszem

cieszyło ją bardzo, kiedy przysłuchiwała się dziwnym występom czynionym na temat zamążpój-

ścia.

– Straszliwy wiatr! – zamruczał Pirnero.

Nic nie odpowiedziała, więc po chwili dodał:

– Prawdziwa wichura!

I teraz milczała. Dlatego zapytał ją wprost:

– Nieprawdaż Rosedello?

– Owszem.

– I taki sam straszliwy kurz.

Nie odpowiedziała nic, dlatego obrócił się do niej i rzekł:

– Jeżeli nadal będziesz tak milcząca, to nigdy nie wyjdziesz za mąż?

– Milcząca żona jest lepsza niż gderliwa!

Zakaszlał parę razy. Rozmowa nie kleiła się, ale po chwili znowu zaczął:

– A tu nie ma żadnych gości.

I na to nie odpowiedziała nic. Wtedy zwrócił się ku niej:

– Co, nieprawda? Widzisz może gości w tej izbie?

– Uważasz mnie za ślepą? – zaśmiała się.

– No widzisz! Ani jednego gościa! A to nie jest dobre dla dziewczyny, która szuka męża. Czy

może już jakiego...?

– Nie jeszcze.

– Nie? Dlaczego nie?

– Nie lubię żadnego z nich.

– Żadnego? Hm. Głupstwo! Mąż dla żony, to tyle co podeszwa dla trzewika.

– Należy go mocno naciskać?

– Głupstwo, bez podeszwy nie można biegać!

Zrozumiał, że musi zacząć z innej beczki.

– Widziałaś, tam na dachu coś się zepsuło? Kto to naprawi? Przecież nie ja, tylko mój zięć...

Ale musi być porządny, a nie ten obdartus, co tu czasem przychodzi.

Nie spostrzegł jej rumieńca. Widocznie wiedziała o kim mowa.

– Wiesz o kim mówię? Wiesz. Nie pozwolę, by on został mym zięciem. Wiesz, kim był mój

ojciec? Kominiarzem, człowiekiem, który obracał się na górze. A mój dziadek? Handlarzem

ostryg. Wiesz przecież, skąd pochodzimy... Tam dziewczęta, godnie wychodzą za mąż muszą,

gdyż inaczej spróchnieją. Czy wiesz skąd pochodzę?

– Tak, z Niemiec, z jakiegoś miasteczka Pirna.

– To najpiękniejsze miasto w świecie. Od niego właśnie przyjąłem swoje nazwisko. Słynie

ono z najpiękniejszych dziewcząt. Ty także odziedziczyłaś tę urodę i dlatego nazwałem cię Rese-

da, Resedilla. Mnie twoja matka od razu poślubiła, a ty nie chcesz żadnego, nawet gdyby pocho-

dził z Pirny.

Byłby gadał dalej ale tętent konia przerwał jego mowę. Przybył jakiś jeździec.

– O, ten obszarpaniec nie potrzebuje mi przychodzić nawet wtedy, gdy nie mam gości. Niech

nawet nie marzy o tym, że zostanie moim zięciem.

Resedilla schyliła się nad robótką, aby ukryć rumieniec. Gość wszedł do izby, ukłonił się

grzecznie i usiadł na jednym z krzeseł i zamówił szklankę julepu, napoju alkoholowego z zioła-

mi, lubianego w całej Ameryce.

Był wysoki i silnie zbudowany, ciemną twarz pokrywała broda. Miał około trzydziestu lat.

Ubrany był po meksykańsku. Strzelba jego, z wyglądu, nie była warta nawet grosza, jak w ogóle

całe jego ubranie. Ale w całej jego postawie było coś szlachetnego.

Kiedy zrzucił kapelusz, pokazała się głęboka, dopiero co zagojona blizna.

– Co za julep to ma być? – zapytał gburowato gospodarz.

– Z piołunem, proszę.

Gospodarz przyniósł żądany trunek. Gość skosztował i zwrócił się w stronę okna. Można było

spostrzec, jak ukradkiem przyglądał się dziewczynie, która spuściła oczy w dół.

Staremu milczenie zaczęło przeszkadzać, poruszył się na krześle i rzekł:

– Straszliwy wiatr!

Przybysz nie odpowiedział, więc gospodarz pytał dalej:

– Może nie?

– Nie tak bardzo – brzmiała obojętna odpowiedź.

– Ale kurz ohydny!

– Ba!

– Co za ba? Myślicie, że to nie kurz? Czy nie leci on ludziom w oczy...

Karol May - Czarny Gerard.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: