CM Rozdział 7.pdf

Casus Maior

Rozdział 7 – Podstęp

Autor: Scontenta

Beta: lilczur

Minęły dwa długie dni odkąd ostatni raz widziałem Cullenów. Czterdzieści osiem

godzin był to jednak zbyt mały okres czasu, aby całkowicie wymazać z pamięci

wszystkie nieprzyjemności, które mnie tam spotkały. Tak naprawdę zasłaniałem się

haniebną walką z wilkiem po to, by oszukać samego siebie. Pomimo licznych

ekscesów, jak choćby żywienie się krwią zwierząt, bardzo podobał mi się styl życia

Cullenów. Egzystowali w ciszy, spokoju, harmonii.

Kiedy wyskoczyłem z samolotu we Florencji i pognałem prędko tak, by nikt mnie nie

zauważył do pobliskiego lasku, jedyne za czym nie tęskniłem to toskańskie słońce.

Przez nie musiałem ukrywać się w dzień. I znów zostałem uziemiony. Usiadłem na

kępie zeschłych igieł, które pokrywały ściółkę leśną i wspierając ręce na rozwartych

nogach, wpatrywałem się w swoje palce.

Taki był ze mnie… narwaniec. Nie wiedziałem skąd przyszło mi to śmieszne

określenie, ale czułem, jakbym już je gdzieś słyszał, jakby ktoś je wypowiadał w

stosunku do mnie.

Może Esme? Zacząłem sobie przypominać każde słowo wypowiedziane przez

wampirzycę, ale nic nie wyłapałem. Za to zdenerwowałem się na siebie, że od razu

ona przyszła mi na myśl.

Nie mogłem usiedzieć na jednym miejscu zbyt długo, a tym bardziej kiedy miałem

ważne wiadomości dla Volturi.

- Nie, ja tu chyba zwariuję! – powiedziałem na głos.

Nagle od strony lotniska zawiał wiatr. Jego podmuch był tak silny, że połowa suchych

igieł poderwała się o kilka centymetrów do góry. Wciągnąłem do płuc powietrze

przepełnione spalinami samolotu. Wyłapałem także inny zapach.

- Dong? – zapytałem, wiedząc, że mnie usłyszy, pomimo dużej odległości jaka nas

jeszcze dzieliła. Zjawił się dwie sekundy później.

- Chyba już zwariowałeś, skoro mówisz do siebie – powiedział na przywitanie i

uśmiechnął się. Stanął przede mną wysoki mężczyzna o krótkich, dziwnie popielatych

włosach i rubinowych oczach, co łączyło się w niesamowity efekt. Dong nawet w

soczewkach wzbudzał wśród ludzi niemałe zainteresowanie. Przeczuwałem, że to

przez fakt, iż na lewym policzku od ucha aż po brodę ciągnęła się wielka blizna,

upamiętniająca starcie z wilkołakiem. Oczywiście ludzie mogli przypuszczać, że brał

udział w jakiejś bójce na noże. Zresztą, wyglądał jak bandzior ze swoim wiecznym,

dwudniowym zarostem. W rękach trzymał mój bagaż, po który nie miałem zamiaru

fatygować się do portalu lotniczego. Żadna z pozostawionych w nim rzeczy nie miała

mi się już przydać.

- Być może – odpowiedziałem, marszcząc brwi.

- Nie wyglądasz za dobrze – stwierdził po kilku chwilach ciszy. Zauważyłem, że Dong

przypatruje mi się bardzo wnikliwie, jak nigdy!

- I nie czuję się za dobrze – odrzekłem podejrzliwie.

- Widzę, że Cullenowie dali ci popalić! Jak ci się podoba ich dieta?

- Ty o tym wiedziałeś? – zapytałem z niedowierzaniem.

- A kto o nich nie wie? – odpowiedział pytaniem i widząc moją oniemiałą minę,

uśmiechnął się. – Chyba tylko ty…

Zaśmiałem się sztucznie i skierowałem wzrok na otaczające nas drzewa. Coś mi tu nie

pasowało.

– Dong, coś się stało? – Wydawało mi się, że towarzysz jest spięty, jakby coś przede

mną ukrywał. - Gdzie Maria? – dopytywałem. Przecież oddzielić tę dwójkę od siebie

było bardzo trudno. Czyżby Aro przysłał po mnie Donga samego? Zresztą, po co

miałby to robić?

- Posłuchaj Aleksandrze, ja i Maria wyjeżdżamy. Kiedy pomogłeś nam i zmyliłeś

Volturi, chcieliśmy obadać teren w Rumunii, bo mieliśmy zamiar tam zamieszkać.

Stefan i Vladimir nie mieli nic przeciwko, nawet się ucieszyli, że odchodzimy od Volturi.

Wiesz, uprzedzenie z czasów wojny… Właśnie wracamy z Volterry – mówił szybko.

Dostał takiego słowotoku, że nawet nie próbowałem wejść mu w słowo. Dziwiło mnie

tylko, że Volturi tak od razu zgodzili się na odejście tej dwójki. Razem ze mną

tworzyliśmy przecież, jak to ujął: „brygadę antylykańską” [i] . Dong dobrze wiedział, że

na sarkastyczne żarty reaguję zawsze pozytywnie. Prychnąłem.

- Jeszcze ci za tę przysługę nie podziękowałem i teraz mam nawet szansę się

odwdzięczyć – szepnął, jakby się bał, że ktoś nas podsłucha.

Odwdzięczyć? Dong chce mi się odwdzięczyć?!, zaśmiałem się w duchu. Niby

darzyliśmy się zrozumieniem, ale wiedziałem, że gdyby coś poszło nie tak, obaj

ucieklibyśmy, nie patrząc na drugiego. Jednak z drugiej strony, wampir stojący przede

mną był bardzo poważny.

- Na twoim miejscu nie jechałbym od razu do Volterry – przeszedł w końcu do sedna

sprawy. Zaciekawił mnie bardzo.

- A to dlaczego? – zapytałem niby od niechcenia.

- Nie wiem, ale wydaje mi się, że szykują tam dla ciebie nieciekawą niespodziankę.

- O czym ty mówisz Dong? – zapytałem, wstając. Podszedłem szybko do rozmówcy.

- Słyszałem jak Feliks i Alec rozmawiali o wilkołakach. Nie przysłuchiwałem się

dokładnie, bo rozmawialiśmy w tym czasie z Demetrim, który nas odprowadzał, ale

słyszałem, jak Alec powiedział: „Trzeba się będzie pozbyć Rapsoda. Nie obchodzi

mnie, co powie Kajusz. On jest niebezpieczny i sprawia za dużo problemów.”

Zamurowało mnie. Popatrzyłem Dongowi w oczy, ale nie doszukałem się kłamstwa. Po

co miałby to w ogóle robić, skoro wyjeżdżał? Pomimo tego, nie wierzyłem w ani jedno

słowo.

- To jakieś kpiny, Aro nigdy by nie pozwolił! Alec i Feliks to tylko straż, co oni mogą…?!

- urwałem w połowie, bo przy boku Donga pojawiła się Maria. Była równie wysoka jak

on, a jej niemalże czarne pasma długich włosów nachodziły na twarz w częstych

podmuchach wiatru. Minę miała równie poważną co Dong. Wskazywało na to, że

oboje byli pewni tego, co przed chwilą mi wyznał.

- Aleksandrze, jesteś tak bardzo zapatrzony w Ara, że nie dostrzegasz, co się wokół

ciebie dzieje! Wyjedź z nami. Masz o tyle dobrą sytuację, że Volturi nigdy cię nie

odnajdą – zachęcał, ale ja nie przyjmowałem jego słów do wiadomości.

To była jakaś pomyłka!, stwierdziłem. Teraz musiałem jak najszybciej dostać się do

Volterry, by wszystko wyjaśnić, by wszystkiego się dowiedzieć. Zacisnąłem pięści.

- Aleksandrze, nie rób tego! – krzyknęła za mną Maria, ale jej nie słuchałem. Gnałem

ile sił w nogach przez las, by jak najszybciej znaleźć się przy Arze.

Rozmowa z Dongiem całkowicie zasłoniła moje wspomnienia z Forks. Teraz w głowie

huczały mi tylko zdania wypowiedziane przez Aleca.

Sam nie wiem, w jaki sposób tak szybko zdołałem dotrzeć do bram Volterry. Ominąłem

je jednak szerokim łukiem, by nie natrafić na ludzkich strażników. Wątpiłem w to, iż

bez dokumentów tożsamości wpuszczą mnie do miasta. Podbiegłem pod zachodni

mur i przeskoczyłem go jednym susem. Zanim ruszyłem na słynny Palazzo dei Priori,

spojrzałem w niebo. Moje gwiazdy błyszczały, jakby ktoś rozsypał na granatowym

jedwabiu diamenty. Ale to, co przykuło mój wzrok, było o wiele większe od gwiazd.

Księżyc świecił dziś zaskakująco jasno, a do tego był w piątej, najpiękniejszej fazie.

Czyli się pomyliłem. To dziś jest pełnia, pomyślałem, przypominając sobie to

zaskakująco wielkie i silne zwierzę, tak bardzo podobne wyglądem do wilka. Nagle

potrząsnąłem głową, jakbym chciał wyrzucić z siebie te nurtujące myśli i wziąłem

głęboki wdech. Nie było dla mnie niespodzianką, że wyczułem i chwilę później

usłyszałem zbliżającą się do mnie małą Jane. Jej ciemna, prawie czarna peleryna

powiewała na ciepłym wietrze i szeleściła z cicha, obijając się o nogi wampirzycy. Była

głodna. Jej szkarłatne tęczówki świeciły w blasku latarni idealnie kontrastując z jasną,

krótką czupryną i nienaturalnie bladą twarzą.

- Aleksandrze! Jak dobrze cię widzieć! – zapiszczała, gdy znalazła się dostatecznie

blisko. Jej zachowanie wytrąciło mnie z równowagi. Nie było tajemnicą, że oboje nie

darzyliśmy się sympatią. Zacząłem wyczuwać podstęp, o którym mówił Dong, ale nie

przeraziło mnie to. Aro tu rządził, a ten nigdy by mnie nie zab… To słowo nie chciało

przejść mi przez gardło.

- Jane – odpowiedziałem dostojnie, schylając się delikatnie w ukłonie.

- Nie spodziewaliśmy się ciebie tak szybko! Gdybym nie przechodziła tędy

przypadkiem, zrobiłbyś wszystkim wielką niespodziankę, zjawiając się bez zapowiedzi

w zamku – powiedziała bardziej do siebie niż do mnie. Postanowiłem jednak

odpowiedzieć.

- Nie ukrywam, że pobyt w Forks nie przyniósł mi wiele radości. Wolałem stamtąd

powrócić jak najprędzej.

Zaśmiała się wdzięcznie, ukazując przy tym swoje białe zęby. Podejrzewałem, że

odtąd stanę się obiektem kpin. To już druga osoba, która śmiechem zareagowała na

moją wzmiankę o Forks.

- Chciałabym zobaczyć twoją minę, kiedy się dowiedziałeś… - urwała, znów

wybuchając śmiechem. Stałem niewzruszony, jednak wszystko się we mnie gotowało

ze złości i urazy.

- Będziesz miała jeszcze wiele okazji do kpin. Ruszmy się, bo trochę mi spieszno –

rzuciłem, siląc się na obojętny ton, ale Jane doskonale wiedziała, że gra mi na

nerwach. Chociaż tyle udawało jej się zdziałać, skoro nie mogła pobawić się mną

swoimi nadprzyrodzonymi mocami. Szczerze mówiąc, wolałbym poczuć ból fizyczny,

niż znosić te drwiny.

-Tak – przeciągnęła niedbale. – Chodźmy! – powiedziała władczym tonem i ruszyła

jako pierwsza, kierując się do głównego wejścia posiadłości Volturi.

Wielki budynek, wykonany kilka wieków temu z jasno żółtego piaskowca, wtapiał się

doskonale w ulicę, zalaną księżycowym, bladym światłem. Nic nie wskazywało na to,

że był to zamek. Właściwie posiadłość Volturi nie była zamkiem, lecz siedzibą sądu, w

której wieżach wykonywano w odległych czasach wyroki śmierci. Nie trudno było

zgadnąć, kto się nimi wówczas zajmował.

- Poczekasz w lobby, a ja zapytam Volturi czy zechcą cię teraz przyjąć – powiedziała

tonem nie znoszącym sprzeciwu i nie uraczywszy mnie nawet spojrzeniem opuściła

pomieszczenie, zagłębiając się w dalsze komnaty.

Zerknąłem na uśmiechniętą recepcjonistkę. Rozmawiała właśnie przez telefon. Sens

wypowiadanych przez nią słów w ogóle do mnie nie docierał. Byłem zmartwiony

zachowaniem Jane. Od kiedy to musiała pytać Ara, Marka i Kajusza o wprowadzenie

mnie na salony?

- Przepraszam – usłyszałem przymilny świergot jasnowłosej kobiety, stojącej za

kontuarem. – Volturi proszą do Wieży Północnej, zaraz rozpocznie się uczta –

powiedziała, uśmiechając się do mnie błogo.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: