Córka lorda- Richardson Evelyn.pdf

Evelyn Richardson

Córka lorda

Major lord Mark Adair raz jeszcze dokładnie prze

studiował horyzont, po czym złożył lunetę i wsunął

ją do torby u siodła. Potem wskoczył na grzbiet swe

go potężnego kasztana, który cierpliwie czekał, aż je

go pan przypatrzy się znajdującej się w dole fortecy,

pokonał górujące nad San Sebastian wzniesienie

i skierował się do kwatery głównej.

Do Lesaki major miał około dziesięciu mil. Po pra

wie całym dniu spędzonym w upalnym lipcowym

słońcu na obserwacji i szkicowaniu wszystkich moż

liwych dróg prowadzących do ufortyfikowanego

miasta, położonego na wąskim przesmyku, łączącym

fort ze stałym lądem, major marzył o tym, by napić

się czegoś i coś zjeść. Pochylił się nad szyją wierz

chowca i pognał go do galopu. Cezar, który podczas

gdy jego pan pracował, spokojnie skubał trawę,

z przyjemnością poddał się poleceniu i z głośnym tę

tentem pomknął zaniedbaną polną drogą, wzbijając

gęsty tuman kurzu.

Słońce zaczynało już powoli chylić się ku zachodo

wi, gdy, znalazłszy się na wierzchołku ostatniego pa

górka oddzielającego ich od celu, podróży, jeździec

i koń zatrzymali się na widok młodej kobiety, siedzą

cej nie dalej niż dwadzieścia jardów przed nimi tak

beztrosko, jakby znajdowała się na swych włościach,

a nie pośrodku ziemi niczyjej, rozciągającej się między

dwiema wrogimi armiami. Panna ta, pochyliwszy się

ku przodowi, przyjrzała się badawczo umieszczonemu

przed nią na sztalugach płótnu, a potem uniosła pędzel

i wykonała nim kilka ostrożnych pociągnięć. Przez

chwilę, trzymając pędzel w powietrzu, studiowała roz

ciągającą się przed nią panoramę, a potem wybrała no

wą barwę i dodała jeszcze kilka kolorowych plam do

swego obrazu.

Ciekawość pokonała zaskoczenie. Mark zsiadł

z konia i podszedł do młodej malarki, która, jak się

mogło wydawać, w najmniejszym stopniu nie do

strzegła, iż ustawiła swoje sztalugi pośród wojennej

pożogi.

- Buenos dias, senorita - odezwał się grzecznie.

Dziewczyna błyskawicznie odwróciła się, a w jej

wielkich, orzechowych oczach, ocienionych rondem

słomkowej barwy czepka, odmalowało się zaskocze

nie. Jednak jedno tylko spojrzenie wystarczyło jej, by

zauważyć, iż przybysz ma na sobie mundur oficera

dragonów, jego zakurzone buty do jazdy konnej są

doskonałej jakości, a koń zaś jest niewątpliwie angiel

ski. Pozwoliła sobie na westchnienie ulgi.

- Dobry wieczór, majorze.

Sama obecność istoty płci żeńskiej w tej okolicy

była wystarczająco dziwna, a co dopiero fakt, iż po

chodzi ona z Anglii. Jakaż kobieta zdolna jest tak spo

kojnie siedzieć w miejscu, gdzie mogliby ją napaść

żołnierze armii hiszpańskiej, francuskiej, portugal

skiej albo też brytyjskiej, nie wspominając już o po

wstańcach najrozmaitszych orientacji? Przez chwilę

major lord Mark był tak zbity z tropu, że nie potra

fił odpowiedzieć na jej powitanie.

-Jesteś panna Angielką? Moja droga panno, co, na

miłość boską, skłoniło panią do tej samotnej wędrów

ki? Czy zdajesz sobie panna sprawę...?

- Że jest wojna? Oczywiście, że tak, i śmiem twier

dzić, że jestem tego świadoma nieco dłużej niż pan. -

Widząc, że major wciąż nie jest w stanie pogodzić się

z jej obecnością na tym pustkowiu, młoda kobieta

rzekła miłosiernie: - Jest ze mną stajenny. - Ruchem

głowy wskazała samotne drzewo rosnące w oddale

niu kilku jardów i mężczyznę siedzącego w jego cie

niu z karabinem na kolanach i pistoletami za pasem,

cały czas pilnie obserwującego okolicę. Obok niego

stały dwa konie, a przy siodle jednego z nich przy

mocowany był drugi karabin.

- Cóż, tak jest na pewno lepiej, ale trudno powie

dzieć, że jest to miejsce właściwe, a tym bardziej bez

pieczne, dla młodej damy.

- Doceniam pańską troskę, majorze. - W głosie

dziewczyny wyraźnie słychać było ironię. - Ale całe

moje dotychczasowe życie spędziłam pośród żołnie

rzy, a ostatnie cztery lata na wojnie. Zapewniam pana,

że doskonale zdaję sobie sprawę z tego, jak wygląda

sytuacja na Półwyspie Iberyjskim. A teraz, wybaczy

pan, ale zaraz skończy mi się światło. - Zanurzyła pę

dzel w farbie i odwróciła się do sztalug.

Widać było wyraźnie, że nie ma ochoty na dalszą

rozmowę, ale major nie zamierzał poddać się tak ła

two. Jak dotąd żadna kobieta nie odnosiła się w taki

sposób do majora lorda Marka Adair, drugiego syna

księcia Cranleigh. Od dnia, w którym po raz pierw-

szy w życiu pocałował podającą piwo dziewkę

w karczmie Pod Królewską Głową w Cranleigh, lord

Mark stanowił nieustająco przedmiot zainteresowa

nia kobiet, które u panien z dobrego domu wyrażało

się kokieteryjnym trzepotaniem rzęs, zaś u tancerek

i kurtyzan o wiele bardziej jednoznacznymi spojrze

niami i uśmiechami. Chociaż lord Mark wcale nie był

skłonny godzić się z poglądem, iż stanowi dla nich

cenny łup, nie przywykł także do oschłego traktowa

nia, z tym jednak, że bardziej niż oschłość panny za

frapował go brak jej zainteresowania.

Mimo że wyraźnie dała mu do zrozumienia, iż je

go obecność nie jest pożądana, podszedł bliżej, żeby

lepiej przyjrzeć się temu, co namalowała. Zaskoczy

ła go siła, bijąca z jej płótna. Obraz przedstawiał do

kładnie to, co major widział przed sobą: sięgające po

horyzont złociste wzgórza, tu i ówdzie usiane poje

dynczymi drzewami, a jednak miał w sobie także coś

innego. Malarka zdołała przywołać wrażenie dzikich

uderzeń wiatru, który pędzi od Pirenejów, i niepo

kój, jakiego człowiek doznaje, przebywając stale pod

tutejszym, zawsze jaskrawobłękitnym niebem. Od

tworzyła krajobraz Hiszpanii, ale także coś więcej:

obraz przedstawiał samą istotę wolności, i właśnie to

wrażenie zaparło mu dech w piersiach.

- To niesłychane. - Ocena ta wyrwała mu się, za

nim zdołał zastanowić się, co zamierza powiedzieć.

- Jesteś pan bardzo dla mnie łaskawy. - Ironiczny

ton wyraźnie wskazywał, że dziewczyna wiele razy

słyszała już podobne uwagi.

- Jestem pewien, iż niejeden oficer wyrażał swój

podziw, porównując styl panny do Turnera, ale ja

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: