White James - Szpital Kosmiczny 10 - Ostateczna Diagnoza.pdf - White.James.-._Szpital.Kosmiczny.10_.-.Ostateczna.diagnoza-PL.eBook-GTW - megazynek

Tytuł oryginału Final Diagnosis

cykl: Szpital Kosmiczny 10

Przekład Radosław Kot

Wydanie I

Poznań 2007

DOM WYDAWNICZY REBIS

Dla mojej kochanej żony Peggy 42 lata to nie za wiele...

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W drodze do rękawa i dalej, do szpitala, orligiański oficer medyczny nie odezwał się

ani słowem, co bardzo odpowiadało Hewlittowi. Nie przepadał za obcymi, a jeśli już musiał z

nimi rozmawiać, wolał komunikatory, najlepiej niewyposażone w ekran. Ten osobnik

szczególnie nie przypadł mu do gustu, głównie za sprawą brunatnej sierści wystającej przez

otwory w odzieży. Na samą myśl o tym, jakie pasożyty mogą żerować w równie bujnym

futrze, Hewlitt miał ochotę się podrapać. Z ogromną ulgą wszedł do obszernej recepcji, gdzie

wreszcie mógł się odsunąć od mało atrakcyjnego kudłacza.

Obok noszy antygrawitacyjnych tkwiła kolejna istota, jakiej nigdy dotąd nie widział.

Bez dwóch zdań czekała właśnie na nich. Była wielka, mocno zbudowana i stała na sześciu

grubych kończynach, z których jedną opinała opaska będąca zapewne oznaką funkcji bądź

identyfikatorem. Poza tym obcy nie miał na sobie odzienia. Tyle dobrego, że był bezwłosy,

chociaż widoczne na bokach plamy jakiejś zaschniętej substancji nie świadczyły najlepiej o

jego higienie osobistej. Parę cofniętych, pozbawionych powiek oczu powlekała twarda,

przezroczysta tkanka. Na szczycie głowy wyrastało coś przypominającego koguci grzebień.

Okazało się, że to narząd mowy.

- Oczekuję pacjenta klasy DBDG - zawibrował obcy, gdy podeszli bliżej. - Bez

wątpienia należysz do ziemskiej klasy DBDG, nie wydajesz się jednak poważnie chory. Być

może się pomyliłam i to jednak nie ty...

- To nie pomyłka, siostro - wtrącił się Orligianin. - Jestem porucznik chirurg Turragh-

Mar ze statku zaopatrzeniowego Korpusu Kontroli Treevendar , któremu polecono dostarczyć

pacjenta z jego świata do szpitala. Muszę zaraz wracać na pokład. To pacjent Hewlitt, a tutaj

jest jego historia choroby.

- Dziękuję, doktorze - powiedziała siostra, przyjmując taśmę i wsuwając ją w

szczelinę panelu kontrolnego noszy. - Ma pan jeszcze jakieś dane kliniczne, które powinnam

przekazać lekarzowi odpowiedzialnemu za pacjenta?

Turragh-Mar zastanowił się chwilę.

- Stan pacjenta nie uległ zmianie, odkąd sześć dni temu zabraliśmy go z planetarnego

szpitala. Jak sama pani widzi, jest w całkiem dobrej kondycji. Podczas lotu doszedłem do

wniosku, że mimo bogatej historii klinicznej przypadku, w grę może wchodzić także element

psychologiczny.

- Rozumiem, doktorze - odparła siostra. - Pacjent Hewlitt może jednak być pewien, że

jakkolwiek złożony okaże się jego problem, zrobimy wszystko, aby go rozwiązać.

Turragh-Mar szczeknął krótko, a autotranslator w ogóle tego nie przełożył.

- Życzę powodzenia - dodał i zniknął w rękawie łączącym szpital ze statkiem.

- Pacjencie Hewlitt - powiedziała siostra - proszę zająć miejsce na noszach, i ułożyć

się wygodnie. Zabieram pana na oddział siódmy na dwudziestym dziewiątym poziomie, gdzie

będzie pan...

- Nie zamierzam na nic wsiadać! - warknął Hewlitt. Złość, niepewność i instynktowna

niechęć do monstrualnej obcej istoty sprawiły, że odezwał się głośniej, niż chciał. - Nic mi nie

jest, a szczególnie dotyczy to moich nóg. Sam pójdę.

- Proszę mi wierzyć, że o wiele lepiej będzie się panu podróżować na noszach.

- Lepiej będzie wtedy, gdy przestaniecie mówić tu o mnie jak o... o bezosobowym

przypadku - odparł Hewlitt. - Przez cały rejs ta orligiańska karykatura lekarza nie potrafiła

odezwać się do mnie jak do człowieka i mężczyzny, a pani od początku zachowuje się tak

samo. Proszę zwrócić na to uwagę, siostro.

Przez dłuższą chwilę żadne z nich się nie odzywało. W końcu siostra przerwała

milczenie.

- Wiem, że jest pan człowiekiem, choć wszystkie inteligentne istoty nazywają siebie

ludźmi. Dzięki wykładom z anatomii obcych rozpoznaję w panu dorosłego samca ziemskiej

klasy DBDG, jednak dla mnie jest pan przede wszystkim pacjentem. Staram się wykazać

zrozumienie dla wagi, jaką przywiązuje pan do właściwego określenia swojej płci, chociaż

nie jest to dla mnie łatwe, zważywszy na fakt, że istoty mego gatunku zmieniają płeć kilka

razy w ciągu życia. Niemniej rozumiem, że to delikatna sprawa i że dla niektórych ras

niewłaściwa identyfikacja płci jest obraźliwa. Mimo to ufam, że oswoiwszy się nieco ze

Szpitalem, zrozumie pan, że zachowanie dystansu do takich kwestii bardzo ułatwia tu życie.

A teraz proszę zająć miejsce na noszach.

- Czy pani gatunek ma kłopoty ze słuchem, siostro?! - krzyknął Hewlitt. -

Powiedziałem, że sam pójdę.

Istota nie odezwała się, tylko przechyliła nieznacznie do tyłu, przenosząc ciężar ciała

na tylną i środkową parę nóg. Dwie przednie kończyny rozwinęły się nagle i zanim Hewlitt

zdążył cokolwiek zrobić, jedna objęła go w pasie, druga zaś ścisnęła mu nogi pod kolanami.

Został uniesiony w powietrze i łagodnie ułożony na noszach. Nie próbował się nawet

wyrywać, gdyż chwyt był pewny, a macki - których dotyk trudno byłoby nazwać niemiłym -

twarde niczym giętki, ogrzany metal i potwornie silne.

W powietrzu Hewlitt zdążył zauważyć, że otaczające go macki mogą pełnić zarówno

funkcję rąk, jak i nóg. Każda z nich miała na spodzie zgrubienie służące do chodzenia,

podczas gdy odgięte lekko ku górze delikatniejsze wyrostki tworzyły palce. Chwilę potem

Hewlitt został unieruchomiony w udach przez pasy zabezpieczające noszy. Przezroczyste

osłony wysunęły się z obu stron, ale nie zamknęły nad nim. Oparcie uniosło się, pozwalając

mu siedzieć prosto. Dzięki temu mógł przynajmniej słyszeć i widzieć, co się dzieje wokół.

Docenił to, pamiętając wiele przejazdów noszami w ziemskich szpitalach, gdzie przed

jego oczami przesuwał się jedynie urozmaicony lampami sufit.

- Zarówno personel, jak i pacjenci mają zwykle z początku kłopoty z poruszaniem się

korytarzami Szpitala - powiedziała siostra, przechodząc do porządku dziennego nad

sposobem, w jaki właśnie potraktowała pacjenta. - Ma pan szczęście, że jako chory nie musi

pan chodzić.

- Ale ja mógłbym pójść! - zaprotestował Hewlitt z prowadzonych w kierunku

przejścia noszy.

- Większość przybywających do nas pacjentów nie może się poruszać o własnych

siłach. Zazwyczaj nie są też w stanie mówić, rozglądać się czy wykłócać z pielęgniarkami.

Nie będziemy zmieniać naszych zasad tylko dlatego, że raz zjawił się pacjent, który to

wszystko może.

Drzwi otworzyły się przed nimi. Hewlitt natychmiast zamknął oczy i minęło kilka

chwil, zanim odważył się spojrzeć. Teraz był zadowolony, że chroni go gruba, przezroczysta

osłona.

Szerokim korytarzem zdążały w obu kierunkach istoty przypominające monstra z jego

najgorszych sennych koszmarów. Dojrzał też kilka takich, które wyobraźnia z pewnością

podsunie mu, gdy tylko znowu zaśnie. Tu i ówdzie pojawiała się w tłumie ludzka sylwetka,

co tylko podkreślało potworny kontrast. Niektóre istoty przemieszczały się w pewnym

odosobnieniu, większość jednak zbijała się w maszerujące różnym tempem gromady. Jedne

przerażały masywnością, mnogością macek i oczywistą siłą, inne budziły mdłości za sprawą

niekształtnych, pokrytych śluzem ciał. Chwilami Hewlitt nie wierzył własnym oczom, tak

dziwaczna była ta menażeria. Obok noszy przeszło na dwudziestu nogach jakieś indywiduum

okryte srebrzystą, nieustannie falującą sierścią. Widział już takie stworzenie na zdjęciu i

kojarzył, że to mieszkaniec planety zwanej Kelgią. Stopniowo zaczął też rozpoznawać inne

mijane istoty.

Wielkie, sześcionogie słoniowate bestie z czterema mackami i nieruchomą niemal

głową pochodziły z Tralthy. Przysadziste krabowate istoty z pięknie nakrapianymi

White James - Szpital Kosmiczny 10 - Ostateczna Diagnoza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: