Winfrey Elizabeth - Więcej niż przyjaźń.pdf - Romanse polecane - renata656

Rozdział pierwszy

DELIA

Nigdy się nie dowiem, co spowodowało zmianę, jaka zaszła we mnie tego

dnia. Możliwe, że jej powodem było niewiarygodnie błękitne niebo i powie-trze

przepojone odurzającą wonią róży jerychońskie. A może sprawił to fakt, że

przez wszystkie lata liceum obserwowałam, jak uczniowie plotkują, ale sama nie

puściłam w obieg ani jednej płotki. Albo stało się tak, dlatego, że nie widziałam

Caina od prawie trzech miesięcy i czułam się nieco oszołomiona. A może po

prostu chciałam się zakochać. - Wiesz, na czym polega twój problem, Delio

Byrne?

- Wiem. Na tym, że mnie wciąż wypytujesz, na czym polega mój problem -

odpowiedziałam na pytanie Caina Parsona, mojego najlepszego przyjaciela,

także, niestety, najsurowszego krytyka w jednej osobie.

-I znowu się mylisz.

Leżący na trawie Cain pokręcił głową i przekręcił się na drugi bok. Byliśmy

na pikniku nad Stawem Hazardzisty i zdałam sobie sprawę, że Caina nudzi

układna konwersacja na temat minionych wakacji.

Wspólne spędzane Święta Pracy nad stawem weszło już do tradycji. Kiedy

człowiek przyjaźni się z kimś od ponad trzech lat tworzą się pewne rytuały, i

jeśli się je zlekceważy, obie strony czują, ze stało się coś bardzo złego. Dlatego,

zamiast zostać jeszcze kilka dni na obozie w lasach Sherwood i dobrze się bawić

w towarzystwie innych instruktorów szkolnych, skróciłam pobyt w Minnesocie

i przyleciałam do domu kilka dni wcześniej. Nie było to z mojej strony wielkie

poświęcenie i muszę dodać, że Cain zrezygnował z wyprawy kajakowej z

Andrew Rice'em, aby spędzić ten dzień ze mną. to jednak wcale nie oznaczało,

że jestem przygotowana na to, że będzie się starał zanalizować moje

zachowanie. Westchnęłam najbardziej dramatycznie, jak umiałam, aby mu to

dać do zrozumienia.

- No dobrze, doktorze Parson. Niech mnie pan oświeci.

Cain usiadł i wyjął spomiędzy zębów źdźbło trawy.

- Ujmując rzecz krotko, jesteś typową przedstawicielką dziewczyn pijących

mrożoną herbatę bez Cukru. Co gorsza, jest to zawsze herbata cytrynowa,

a nigdy brzoskwiniowa czy malinowa.- Tu Cain uśmiechnął się bardzo z siebie

zadowolony i znowu wyciągnął się w trawie. Zachowywał się zupełnie

tak jakby właśnie rozwiązał problem głodu na świecie, a nie wymamrotał bzdurę

na temat mrożonej herbaty. Gdybym miała choć trochę rozumu, założyłabym na

uszy słuchawki od walkmana i zlekceważyła Caina. On jednak miał irytującą

umiejętność wciągania mnie w swoje dziwaczne dywagacje.

- I co jeszcze?- spytałam. -A może powinnam zaprzestać picia mrożonej herbaty

i uwierzyć, że ostatni rok w liceum przyniesie mi sławę, majątek, urodę oraz

miłość?

- No, proszę. Nasza dama pragnie usłyszeć coś więcej - powiedział Cain

dramatycznym tonem i potoczył wzrokiem wokół. Pewnie mu się wydawało, że

towarzyszy nam kilka setek świadków owej pasjonującej rozmowy. - Faktycznie

mam na ten temat coś do dodania - ciągnął. - Wiesz, Delio, kiedy idziemy do

sklepu, możesz wybrać spośród rozmaitych napojów: Nawet mrożona herbata

występuje w dwunastu różnych smakach. -Więc?

Gdybym go nie ponaglała, spędziłabym kilka godzin, wysłuchując, jak Cain

zbacza na różne tematy, gubiąc wątek.

- Dlaczego nie wybierzesz napoju o smaku mango? Albo ponczu owocowego?

Czy choćby zwykłej wody sodowej?

- Nie wydaje mi się, żeby poncz był rodzajem mrożonej herbaty - wtrąciłam.

- Masz rację, ale nie o to chodzi. Chodzi o to, że nigdy nie ulegasz kaprysom.

Nie mówisz: „Ejże, poncz owocowy to ciekawe. Mam go ochotę spróbować".

Wiecznie obnosisz się z mrożoną herbatą bez cukru. Jakby to było twoje jedyne

towarzystwo.

- Mrożona herbata nie jest moim jedynym towarzystwem. Jesteś jeszcze ty.

Cain wyjął mi z ręki na wpół opróżnioną butelkę mrożonej herbaty i pociągnął z

niej długi łyk.

- O rany, Deels, posłużyłem się metaforą. Staraj się za mną nadążać.

- Ależ, ja nadążam - odparłam, wzdychając.

- W każdej sytuacji wybierasz utartą ścieżkę. Boisz się zakosztować czegoś

nowego. Wiedziesz żywot niczym zakonnica, która ślubowała podążać jedną je-

dyną drogą. Zrozum wreszcie, że musisz z niej zejść.

- Dlaczego?

- Dlaczego? Dlaczego? Bo gdy z niej zejdziesz mogą ci się przydarzyć

niewiarygodne rzeczy.

- Na przykład? - Jak już wspomniałam, Cain potrafił mnie wciągnąć w swoje

dywagacje.

- Mogłabyś zostać wynalazcą jak ten, kto wymyślił automat do rozmieniania

pieniędzy. Mogłabyś opracować choreografię do szałowego musicalu na

Broadwayu. Albo, co jeszcze bardziej podniecające, mogłabyś się zakochać lub

znaleźć sobie chłopaka czy przynajmniej pójść na randkę. Jęknęłam. Moje życie

miłosne, a raczej jego całko-wity brak był jednym z ulubionych tematów Caina.

W najbardziej niespodziewanych chwilach, na przy-kład gdy uczyliśmy się

matematyki, potrafił mi za-rzucić, że nie spotykam się z chłopakami. ,,To

równanie jest zupełnie jak twoje życie miłosne - mawiał. - Wiele nic

nieznaczących czynników, które są równe zeru".

Przedstawiam Caina, jakby był pozbawionym serca obserwatorem tego co

oczywiste. Ale on wcale taki nie jest. Ani trochę. Po prostu nie rozumie, jak

zwykli ludzie przeżywają swoje dni. ,,Zwykli to ci spośród nas, którzy nie

mierzą ponad metr osiemdziesiąt, nie mają czarnych włosów, niebieskich oczu

oraz niewiarygodnego ciała. Gdybyście nie zgadli,tak właśnie prezentuje się

Cain. Na dodatek obdarzony jest nieopisanym wdziękiem, talentem do

formułowania zgrabnych powiedzonek i darem natychmiastowego zjednywania

sobie ludzkiej sympatii.

Mówiąc o strachu, Cain miał trochę racji. Nękają mnie różne lęki. Przede

wszystkim boję się odrzucenia. Widuję dziewczyny wypłakujące się w ubikacji,

bo jakiś sportowiec uznał za stosowne porzucić którąś z nich podczas lunchu.

Patrząc na te nieszczęśnice, starannie poprawiające makijaż, aby wystawić się

na dalsze tortury, bardzo im współczuję. Naprawdę. Jednocześnie zastanawiam

się, dlaczego znalazły się w takiej sytuacji. Czy chłopak jest taki ważny? Czy

warto przeżywać ból i mdłości za każdym razem, gdy twój chłopak obejmuje

inną dziewczynę? Według innie stanowczo nie.

Należę do tych dziewczyn, które moja mama nazywa kaktusami. Chodzi jej o

to, że nie pozwalam, by ktokolwiek się do mnie zanadto zbliżył, tak to ujmuje

popularna psychologia. Bezustannie powtarzam mamie, że nienawidzę

popularnej psychologu, która każdemu przylepia etykietkę, jakby nie był niczym

więcej niż pudełkiem tamponów czy jednorazową golarką. Według mnie takie

traktowanie ludzi jest niehumanitarne. Przecież każdy jest inny, a nawet

wyjątkowy. Dlaczego sprowadzać wszystkich do jednego mianownika?

Zgodnie z tym, co powiedział Cain, paraliżuje mnie strach. Ale nie tylko

mnie.

- Uważasz, że jestem strachliwa? - Spojrzałam na Caina zmrużonymi oczami.

Właśnie wrócił z trzymiesięcznej praktyki w szkółce, gdzie hodowano drzewka

na Boże Narodzenie. Musiałam przyznać, że sadzenie świerczków wzmocniło

jego bicepsy i mięśnie klatki piersiowej. Gdybyż nauka tańca, którą

prowadziłam dla garstki dziesięciolatków, podobnie rozwinęła moje mięśnie I

Cain poważnie skinął głową.

- Owszem. Sama powiedz, Delio. Masz siedemnaście lat i nigdy nie byłaś

zakochana. Czy naprawdę chcesz samotnie spędzić ostatni rok szkoły średniej.

Najwyższy czas, by odwrócić role.

-A ty, Cain? Otacza cię wianuszek dziewczyn, które wybierasz sobie wedle

własnego uznania. Chcesz mi wmówić, że wtedy, gdy zabawiasz się z jedną z

nich na tylnym siedzeniu samochodu, nie czujesz się samotny?

-Przynajmniej próbuję.

- Ja też próbuję - upierałam się przy swoim. - Tylko że nic mi z tego nie

wychodzi.

Cain roześmiał się. - Ot, i cała ty. W końcu pojawi się ten ideał na białym koniu

i tak dalej, a ty go przeoczysz i pozwolisz mu odjechać.

- Wcale nie - odparłam.

Coraz bardziej nabierałam wrażenia, że Cain zmierza do jakiegoś celu.

Chciałam, żeby wreszcie postawił kropkę nad ,,i" i pozwolił mi zjeść kanapkę

z mielonym kotletem.

- Udowodnij to- powiedział.

- Co mam udowodnić? - Utkwiłam wzrok w ziemi, myśląc o tym, jak zmienić

temat rozmowy. Zaczęłam wymyślać zabawne anegdotki na temat

dziesięcioletnich dziewczynek, które podczas wakacji uczyłam

tańca. Wszystko, byle Cain nie poruszał moich spraw osobistych.

- Udowodnij, że naprawdę chcesz się zakochać.

- Jak mam ci to udowodnić?

- Jak to jak? Zakochaj się w kimś, oczywiście.

- Cain, to nie jest to samo co zdobycie szóstki z historii. Nie mogę, ot tak, się

zakochać.

- Skąd możesz wiedzieć, skoro nigdy nie próbowałaś?

To się robiło niesmaczne. Cain nie dawał za wygraną, a ja czułam, że się

rumienię.

Cain uwielbiał, gdy się czerwieniłam. Z jakiegoś powodu uważał to za

wzruszające. Ja sądziłam, że to poniżające.

- Dajmy temu spokój - powiedziałam stanowczo. Ugryzłam kanapkę i

włączyłam walkmana. Jeśli nie będę zwracała uwagi na Caina znudzi się i

przestanie mnie zamęczać.

Ale on wyciągnął rękę i zdjął mi z uszu słuchawki. Usłyszałam dochodzący z

nich przytłumiony głos Arethy Franklin.

- Mówię poważnie, Delio. Idę o zakład, że się nie zakochasz.

Sama sobie byłam winna. Nie miałam wyboru. Zdobyłam się na ostatni

rozpaczliwy wysiłek.

- Dobra. Idę o zakład, że ty się nie zakochasz. I nie chodzi mi o dwutygodniowy

romans z panienką, która pracuje w Minsky's Pizza.

Rozgrzewałam się, obmyślając, jakimi warunkami obwarować to jego

zakochanie się.

- Nie mówię również o kilku randkach z Sarah Fain, tą cheerleaderką z wielkim

przedsięwzięciem. Mam na myśli prawdziwe zaangażowanie się. Braterstwo

dusz.

Cain wzruszył ramionami.

- W porządku. Zgadzam się.

- Co?! - Nie spodziewałam się, że na to pójdzie. Oczekiwałam jakiegoś

sprytnego wybiegu, który zdezaktualizowałby całą dotychczasową rozmowę.

- Ja wyzwałem ciebie. Ty wyzwałaś mnie. Ten, komu się powiedzie, zwycięży -

powiedział Cain z nie-odgadnionym wyrazem twarzy, a ja wciąż się łudziłam,

że cały ten pomysł to tylko żart.

- Naprawdę chcesz się założyć o to, które z nas pierwsze się zakocha?

- A czemu nie? - Cain skrzyżował ramiona na piersi i przybrał niewiarygodnie

zarozumiały wyraz twarzy. Wbrew sobie poczułam, że cała sprawa zaczyna

mnie interesować. Może Cain ma rację. Może nadszedł czas, by Delia Byrne

pokazała chłopakom ze szkoły średniej im. Jeffersona, a przynajmniej jednemu

z nich, co jest warta. Jeżeli zrobię z siebie skończoną idiotkę, to najwyżej będę

cierpiała przez cały ostatni rok i nigdy się nie pojawię na szkolnym zjeździe

koleżeńskim. Skoro już mam się zgodzić na wariacki pomysł Caina, to niech

stawka będzie wysoka. Nie miałam zamiaru łamać sobie serca tylko dlatego, że

Cain uznał to za słuszne.

Skinęłam głową.

- Masz rację.

- Naprawdę?- Po raz pierwszy glos Caina zabrzmiał troszkę mniej pewnie.

- Jasne. No, to się załóżmy.

Oczy Caina zabłysły. Uwielbiał zakłady.

- Widzę, że to do ciebie rzeczywiście przemówiło.

Wyprostowałam się.

- O co się założymy?

- Przegrany przez cały miesiąc stawia wygranemu lunch?

Pokręciłam głową. Skoro musimy to robić, zróbmy to naprawdę dobrze. Jeśli

nagroda nie będzie kusząca, zrezygnujemy ze współzawodnictwa i wrócimy

do naszych dawnych przyzwyczajeń.

- Może przegrany będzie musiał przez cały rok sprzątać raz w tygodniu pokój

wygranego? - zaryzykował Cain.

- To by było niesprawiedliwe - odparłam. - Je jestem pedantką, a z ciebie

niepoprawny bałaganiarz.

- Przegrany będzie musiał przez cały tydzień nosić nalepkę z napisem „Daj mi

kopa"?

- Nie, to za mało oryginalne.

- Pięćdziesiąt dolców?

- Daj spokój, Parsom Stać cię na coś lepszego.

Cain położył się na wznak. Wyprostował ramiona i nogi i spuścił powieki,

chroniąc oczy przed jaskrawymi promieniami słońca.

- Daj mi się zastanowić - powiedział. - Wymyśle taką stawkę, to włosy zjeżą ci

się na głowie.

Położyłam się na brzuchu i oparłam głowę na rękach, Chciałam się skupić, ale

nie mogłam. Podczas gdy Cain w milczeniu wysilał umysł, dałam upust fantazji,

Wyobraziłam sobie, te jestem na pierwszym tegorocznym meczu futbolu

amerykańskiego i powiewam nad głową flagą Szkoły im, Jeffersona. Patrzę, jak

mój, na razie, anonimowy obiekt uczuć wbiega truchtem na boisko. Ogląda się i

patrzy na widownię, aż jego wzrok napotyka moje spojrzenie. Wtedy unosi

obydwa kciuki i dopiero potem zwołuje za-wodników na naradę.

Roześmiałam się, Piłkarze nie byli w moim guście. Zawsze kojarzyli ml się z

szatnia, gdzie, owinięci ręcznikami, opowiadali sobie sprośne kawały. To nie dla

mnie.

Następnie wyobraziłam sobie, ze jestem na scenie i tańczę w „Jeziorze

łabędzim". Po przedstawieniu, u moich stóp, ląduje bukiet z trzech tuzinów

czerwonych róż. Kłaniam się i posyłam całusa mojemu wspaniałemu

chłopakowi na widowni. Ów piękny scenariusz miał tylko jedno ale: balet

„Jezioro łabędzie" jest stanowczo przereklamowany.

Winfrey Elizabeth - Więcej niż przyjaźń.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: