312. Darcy Lilian - Doktor di Luzio.pdf - Harlequin Medical Duo - STOPROCENT1000

Lilian Darcy

Doktor di Luzio

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Już po kilku dniach Katherine McConnell poczuła się na farmie

jak w domu. Jej decyzja, by przenieść się do ciotki Helen,

rozwiązała problemy obu kobiet. Ciotka miała sześćdziesiąt lat i

po śmierci wuja Briana rok wcześniej nie była w stanie zająć się

całym gospodarstwem.

– Fizycznie daję sobie radę – oznajmiła w dniu przyjazdu Kit –

ale nie potrafię się zorganizować – wyznała ze łzami w oczach.

Helen była siostrą ojca Katherine, który nadal wraz z jej matką

prowadził hurtownię w innej części kraju.

Rozmawiały o różnych sprawach, omijając jednak powody, z

jakich Kit wyjechała z Canberry. Ciotka wiedziała tylko, że jej

bratanica rozstała się z Jamesem, ponieważ okazało się, że James

ma kogoś innego. Szczegółów nie znała.

Kit podjęła tę desperacką decyzję, dowiedziawszy się pewnego

dnia, że Tammy, nowa partnerka Jamesa, zamierza rodzić na tym

samym oddziale położniczym, na którym Kit pracowała jako

położna. Chwyciła wówczas kopertę z kartą Tammy i ledwie

panując nad sobą, zwróciła się do koleżanki:

– Rosemary, nie przyjmę tej pacjentki! Nie mogę! W

następnym tygodniu zrezygnowała z tej pracy, a niespełna trzy

miesiące później znalazła się w Glenfallon.

Teraz zamknęła bramę za samochodem, by owce nie wyszły z

zagrody na podwórko, i przystanęła, aby jeszcze raz rozejrzeć się

po nowym otoczeniu.

Było wczesne popołudnie. Wśród kępy eukaliptusów nad

strumieniem wrzeszczały papugi, nieopodal kury na specjalnym

wybiegu wygrzebywały z ziemi ziarno i resztki z kuchni. Wzdłuż

płotu rosły drzewka pieprzu peruwiańskiego. Zerwała gałązkę z

różowymi strączkami, rozgniotła je i wciągnęła w nozdrza

przyjemny zapach. Tymczasem podszedł do niej jeden z kotów

ciotki i zaczaj ocierać się o jej nogę.

Dalej, za ogrodzeniem, rozciągały się pola pszenicy i pastwiska

dla owiec, a nieco w bok, bliżej rzeki, zieleniły się winnice i gaje

cytrusowe.

Kit wróciła właśnie z zakupów, w miasteczku zjadła też

pospieszny lunch. Za godzinę rozpocznie swój pierwszy dyżur w

tutejszym szpitalu. Zanim tam pojedzie, wypije z ciotką herbatę i

przebierze się w nowy strój.

W cieniu drzew pieprzowych zauważyła nieznajomy

samochód. Ciotka ma gościa, pomyślała, po czym obładowana

siatkami ruszyła do kuchni. Kątem oka w salonie ponad oparciem

jednego z foteli dostrzegła parę gestykulujących rąk oraz profil

kobiety w podeszłym wieku.

– Nie rozumiem, jak można nie chcieć mieć dzieci – mówiła

nieznajoma – ale też wiem, że to nie moja sprawa. Kłopot w tym,

że Gian bardzo pragnął potomka. Nawet zgodził się zamieszkać w

Sydney, ale skoro nie potrafili dogadać się w sprawie założenia

rodziny, to nawet nie warto było sobie tym głowy zawracać.

Rozwiedli się ponad rok temu.

– Za naszej młodości życie było znacznie mniej

skomplikowane – stwierdziła ciotka Helen. – Po prostu nie

miałyśmy wyboru! – Podniosła głos: – Czy to ty, Kit?

– Tak, rozpakowuję zakupy.

– Zostaw to i chodź do nas na herbatkę! Kit weszła do pokoju.

– Freddie, poznaj Katherine, moją bratanicę. Kit, to jest

Federica di Luzio. Moja sąsiadka, która mieszka niedaleko.

– W winnicy?

– Owszem, ale te wypieszczone rzędy winorośli to nie moja

zasługa. Całą ziemię wydzierżawiliśmy piwnicom Glen Aran –

wyjaśniła starsza pani. – To bardzo dobrze, że zamieszkała pani u

Helen.

– Mnie też taki układ odpowiada – odrzekła Kit z uśmiechem. –

Od dziecka uwielbiałam tu przyjeżdżać.

– Wkrótce pozna pani mojego syna. Ma na imię Gian. Wiem od

Helen, że dzisiaj zaczyna pani pracę w szpitalu, a mój syn to

doktor di Luzio. Jest do mnie bardzo podobny!

Naprawdę? To chyba niemożliwe.

Pani di Luzio była niska i pulchna. Miała włosy ufarbowane na

kasztanowo, śniadą i pomimo zmarszczek bardzo świeżą cerę oraz

brązowe oczy. Nie malowała się. Trudno było wyobrazić sobie

męską wersję jej twarzy.

– Muszę już jechać – rzekła, uśmiechając się. – Bonnie jest

teraz u swojej koleżanki, ale powinnam ją położyć.

– Freddie, podziwiam cię, że wzięłaś to na swoje barki.

Pani di Luzio się roześmiała.

– Dzięki temu omijają mnie głupie myśli oraz mam kogo

przytulać. Gian jest na to trochę za duży! Moja droga, nie miałam

wyboru. Przecież to moja krew. Kocham ją do szaleństwa.

– Uważam, że mimo wszystko możesz być z siebie dumna –

podsumowała Helen.

Obie panie wyszły na podwórze, a Kit wróciła do kuchni, by

dokończyć rozpakowywanie toreb.

– Freddie jest przemiła, nie sądzisz? – zapytała ją Helen parę

minut później. – Dawno się nie widziałyśmy, ale teraz

postanowiłyśmy to nadrobić. Nawet nie zdawałam sobie sprawy,

jak bardzo potrzebuję przyjaciółek. Uświadomiłam to sobie

dopiero po śmierci Briana.

– Zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie – bąknęła Kit. –

Dobrze mieć przyjaciół w tym samym wieku.

– Opiekuje się wnuczką – zaczęła ciotka już pogodnym tonem.

– Wzięła ją do siebie na stałe. To bardzo ciężka praca. Freddie

temu zaprzecza, ale ona ma dwa lata więcej ode mnie.

– Co się stało z rodzicami Bonnie?

– Jej drugi syn jest w Hongkongu. Pierwszy raz widział małą

dopiero kiedy miała kilkanaście miesięcy. Matka Bonnie miała

trudny charakter i ten związek nie trwał długo. Przedawkowała,

więc opieka nad dzieckiem spadła na Marca, ale on poczuł się

wmanewrowany. Nie dorósł do ojcostwa. Freddie nie zgadzała się,

by rezygnował z kariery ani żeby małą wychowywała niańka w

wieżowcu, na dodatek w Hongkongu.

Podziwiam ją. Nie wiem, czy bym się zdobyła na coś takiego.

– Jestem przekonana, że tak – zapewniła ją Kit. Jej cioteczne

rodzeństwo już założyło własne rodziny. Sandra mieszkała pół

godziny drogi od matki, dzięki czemu Mikę, jej mąż, często

pomagał Helen na farmie, Chris z kolei pracował na państwowej

posadzie w Canberze.

– Ale na pewno nie wyglądałabym tak kwitnąco jak Freddie –

odparła ciotka, sięgając po jedną z toreb. – Zostaw, ja to zrobię.

– Nie, ja. Pora na zmianę – oświadczyła Kit, starając się ukryć

niepokój wywołany perspektywą powtórki doznań związanych z

pierwszym dniem w nowej pracy.

Myśli doktora di Luzio krążyły wokół zabiegu cesarskiego

cięcia, który miał wkrótce wykonać. Podczas poprzedniego

badania stwierdził, że jedno z bliźniąt jest ustawione pośladkowo,

a piętnaście minut temu położna doniosła, że nic się nie zmieniło.

Operacja była wyznaczona na następny tydzień, lecz młoda

matka się pospieszyła. Wody odeszły jej w supermarkecie i poród

zaczął się prawie natychmiast. Gian chciał wydostać bliźnięta,

zanim skurcze zepchną małą pupę za daleko do kanału rodnego.

Stanął na parkingu akurat w chwili, gdy nieopodal dwie kobiety

pomagały wysiąść z auta trzeciej: w zaawansowanej ciąży i

niewątpliwie już rodzącej.

– Nie mogę!

– Możesz. Laurel, jesteśmy prawie na miejscu. Zaraz ktoś ci

pomoże. Doskonale sobie radzisz.

– To już ponad dwa dni...

– Nie, nieprawda. Tak ci się wydaje. Po prostu poród zaczął się

bardzo powoli.

Gian pospiesznie je wyprzedził. To nie jego problem. Na razie.

Wszedł do budynku.

Gdy tylko znalazł się na oddziale, natknął się na pielęgniarkę

Emmę Burns.

– Robi się gorąco, panie doktorze. Pamięta pan techniki

pośladkowe? – zagadnęła.

– Jako tako. Gdzie Clive?

– Na miejscu.

312. Darcy Lilian - Doktor di Luzio.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: