174. Winston Anne Marie - Nowe życie.pdf - Harlequin Desire - STOPROCENT1000

ANNE MARIE WINSTON

Nowe życie

Harlequin®

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg • Istambuł

Madryt • Mediolan • Paryż • Praga • Sofia • Sydney

Sztokholm • Tajpej • Tokio • Warszawa

PROLOG

B ó 1... jak cios zadany ostrym nożem; straszliwy ból

przy każdym oddechu. Na litość boską, dosyć... Niecierp

liwe głosy wykrzykują coś ponad głową...

- Pomóżcie mi. Trzeba założyć opaskę uciskową na

nogę. Straciła dużo krwi. Długo nie pociągnie.

- Jaką ma grupę krwi? Szybciej!

- A plus. Tak powiedział jej mąż. Wezwij kilku

lekarzy. Sami nie zdołamy utrzymać jej przy życiu.

Ból ustąpił. Co za ulga... Była nieskończenie wdzięcz

na temu, kto go uśmierzył, ale nie potrafiła wyrazić swych

uczuć słowami.

- Oglądał pan tę ranę na głowie, doktorze? Uszkodzenie

czaszki jest bardzo niebezpieczne, reakcja źrenic znikoma.

- Przygotujmy się na najgorsze. Chyba nie zdołamy

jej uratować.

- Nawet gdybyśmy tego dokonali, do końca życia

byłaby sparaliżowana. Rdzeń kręgowy jest poważnie

uszkodzony.

- Cholera! Taka młoda kobieta. Jak to się stało?

- rozległ się zdecydowany, męski głos.

- Rzuciła się pod ciężarówkę, żeby ratować córkę.

Tak powiedział jej mąż. Na skrzyżowaniu mała wyrwała

się i niespodziewanie wybiegła na jezdnię - odparła

przygnębiona kobieta.

NOWE ŻYCIE

Carrie domyśliła się, co było powodem jej smutku.

Widok był okropny. Ciemne, splątane włosy zwisały

z metalowego stołu. Krople krwi skapywały na białą

podłogę, tworząc coraz większą kałużę. To zapewne sala

operacyjna. Czy ludzie krzątający się wokół gorączkowo

to lekarze?

Spoczywająca na metalowym stole kobieta doznała

poważnych obrażeń, a jej twarz była w opłakanym stanie.

Pokrywała ją skrzepnięta krew. Carrie nie była pewna,

czy odważyłaby się spojrzeć ponownie na straszliwie

pokiereszowaną głowę, nawet gdyby starannie ją obmyto.

Ohyda. Nienawidziła widoku ran i krwi. Ben kpił

z niej, bo nie była w stanie oglądać filmów, w których

bohaterowie ginęli na oczach widzów. Dlaczego więc

z ciekawością obserwuje tę scenę?

Sięgnęła po telewizyjnego pilota, żeby wyłączyć

odbiornik... ale dłoń zawisła w powietrzu.

- Boże miłosierny! - zawołała, ale nikt z obecnych

nie zwrócił uwagi na jej krzyk.

Patrzyła na nich z góry! Jak się tu dostała? Niespokoj

nie zmierzyła wzrokiem swoją postać. Była chyba cała

i zdrowa, odniosła jednak wrażenie, że unosi się pod

sufitem pomalowanego na biało pomieszczenia. Ofiara

wypadku na metalowym stole... długie, ciemne włosy...

Nie! Co powiedziała tamta kobieta? Matka rzuciła się

dziecku na ratunek i wpadła pod ciężarówkę?

Córka. Jennie. Gdzie jest Jennie? Carrie poczuła, że

szybuje w powietrzu. Nie poruszała rękami i nogami, lecz

szybowała bez wysiłku. Z trudem uświadomiła sobie, że

mur nie stanowi dla niej przeszkody. Przeniknęła przez

ścianę, jakby pomieszczenia wcale nie były oddzielone.

Nagle zrozumiała, co się stało.

NOWE ŻYCIE

O Boże! Litości! Nie pozwól, żeby to mnie spotkało.

Nie chcę umierać. Mam zaledwie dwadzieścia sześć lat.

Jestem potrzebna Benowi i naszemu maleństwu. Litości!

Błagam, zmiłuj się nade mną!

Minęła kolejne białe pomieszczenie. Na stole opera

cyjnym leżała nieruchomo jasnowłosa kobieta. Wokół

krzątał się gorączkowo personel medyczny.

Następna ściana. Kolejne pomieszczenie. Bezwładne

ciało mężczyzny o włosach równie jasnych jak czupryna

nieznajomej. Carrie od razu zauważyła ponure miny

lekarzy. Człowiek w białym fartuchu z rezygnacją po

kręcił głową i ruszył w stronę drzwi.

Kolejna ściana. Carrie szybowała z ogromną prędkoś

cią; mknęła coraz szybciej ku nieznanemu przeznaczeniu.

Krzesła, biurko... dobrze znana poczekalnia szpitala

położonego niedaleko ich domu w Towson, w stanie

Maryland. Ben! Jestem tutaj! Ben! Nic mi się nie stało.

Nagle uświadomiła sobie, że to nieprawda. Patrzyła na

wstrząsane łkaniem ramiona męża, który siedział zgar

biony na krześle z twarzą ukrytą w dłoniach. Kochała

całym sercem tego mężczyznę, który był jej pierwszym

i jedynym kochankiem. Chciała przytulić ciemną głowę

do piersi, ukoić ból, lecz ulatywała coraz szybciej.

Przemknęła obok Helen, swojej teściowej, która stała

porażona cierpieniem w przeciwległym rogu pokoju,

tuląc w objęciach Jennie. Dziewczynka zawzięcie ssała

kciuk. Rozczochrane, ciemne włoski przylgnęły do spo

conego czoła. Płakała.

O Boże, nie. Jak mogę opuścić dziecko, które nie

skończyło jeszcze dwóch lat? Tak długo na nie czekaliś

my. To wszystko, co mam. Nie odbieraj mi tego.

Pędziła szybko jak myśl. Wydostała się ze szpitala,

NOWE ŻYCIE

pokonując bez trudu ściany z czerwonej cegły, i po

mknęła dalej otulona cieniem wielkich, starych drzew.

Gdy szła z Benem i Jennie na spacer do parku, było

słoneczne popołudnie; teraz niebo pociemniało. Migotały

na nim ogniki gwiazd. Carrie kontynuowała swój lot.

W górę? Przed siebie? Dokąd?

Gwiazdy pobladły, gdy zbliżyła się do wielkiej jasno

ści przypominającej słoneczny blask, tak świetlistej

i oślepiającej, że w pierwszej chwili Carrie próbowała

zasłonić oczy. Wkrótce jednak pojęła, że wielki blask

w ogóle jej nie razi. Śmiało podążała naprzód. Znalazła

się w długim korytarzu albo tunelu podobnym do pod

ziemnej trasy metra między stacjami. Tylko światło było

inne. Im bardziej się do niego zbliżała, tym wydawało się

jaśniejsze, chociaż z pozoru było to niemożliwe. Powinna

odczuwać lęk, ale ciepło emanujące z owego jądra

światłości nie budziło w niej żadnych obaw.

Wyczuła w pobliżu czyjąś obecność. Jakaś istota

poprzedzała ją w drodze ku światłu niczym cień, mroczna

plamka w oceanie blasku, który rozlewał się u krańca

tunelu. Owa istota... Carrie poczuła w niej bratnią duszę.

Nagle uświadomiła sobie, że nie może iść w jej ślady.

Ben... przecież była mu potrzebna.

Pragnął mieć dużą rodzinę. Carrie czuła się winna,

ponieważ nie mogła spełnić jego oczekiwań. Nie miał o to

do niej pretensji, ale widziała przecież, jak cierpiał, gdy

lekarze przedstawili im diagnozę. Przez kilka miesięcy

trudno jej było się z nim porozumieć, chociaż tak bardzo

go kochała. Teraz czuła, że nie może odejść, póki Ben nie

pojmie siły jej uczuć.

Jasność przyzywała ją, obiecując życie doskonałe

i szczęśliwe, o jakim Carrie zawsze marzyła. Pragnęła

174. Winston Anne Marie - Nowe życie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: