LECZENIE WADY SŁUCHU
– możliwość uzyskania poprawy słuchu jako skutku leczenia przez laryngologa odnosi się do zmian w uchu środkowym i trąbce słuchowej
– jeśli są to zmiany o charakterze zapalnym to stosowanie odpowiednich antybiotyków oraz przedmuchiwanie trąbki słuchowej w określonych przypadkach mogą poprawić słuch
– przy uporczywych niedosłuchach przewodzeniowych, połączonych z niewydolnością trąbki słuchowej i zaleganiem płynu w jamie bębenkowej, po uprzednim nacięciu błony bębenkowej może dojść do celowego zakładania tubki wentylacyjnej
– w momencie, kiedy przewlekły stan zapalny ucha środkowego doprowadził do trwałego uszkodzenia aparatu przewodzącego dźwięki, może dojść do konieczności zastosowania leczenia operacyjnego
– sam wybór metody może zależeć od tego, czy proces destruktywny został już opanowany, a zabieg ma na celu odtworzenie w miarę możliwości optymalnych warunków przewodzenia dźwięków, czy też proces zapalny trwa nadal, a operacja ma zapobiec powikłaniom i zlikwidować stan zapalny. Dopiero w tym momencie można myśleć o następnym etapie operacji, mającym na celu poprawę słuchu
– jeżeli przyczyną upośledzenia słuchu jest niedorozwój ucha zewnętrznego i środkowego to lekarz może zaproponować leczenie operacyjne jedno lub kilkuetapowe
– nie można jednak zapominać, że operacja poprawiająca słuch nie daje nigdy 100% pewności uzyskania poprawy, gdyż szczegóły uszkodzenia lub wrodzonego zniekształcenia narządu przewodzącego drgania będą poznane dopiero podczas operacji
– doświadczony operator po zbadaniu dziecka i zapoznaniu się z jego sytuacją potrafi powiedzieć, czy polecany jest zabieg operacyjny zaraz lub po pewnym okresie zwłoki lub czy też nie widzi w ogóle celowości podjęcia zabiegu operacyjnego
– inna sytuacja występuje w momencie, gdy uszkodzenie narządu słuchu dotyczy ucha wewnętrznego, nerwu słuchowego lub centralnych odcinków drogi słuchowej ponieważ uszkodzenia te są z zasady trwałe i nie podlegają leczeniu farmakologicznemu ani operacyjnemu
– trzeba wziąć jednak poprawkę na to, że świeże uszkodzenie ucha wewnętrznego lub nerwu słuchowego w następstwie przebytej choroby zakaźnej może ulec poprawie nawet bez leczenia oraz w miarę stosowania leczenia przy pomocy leków zmniejszających obrzęk, rozszerzających naczynia i poprawiających ukrwienie narządu słuchu. Jedna takowe leczenie jest ryzykowne, a poważnym błędem jest odwlekanie podjęcia postępowania rehabilitacyjnego
– w przypadku, gdzie nie ma realnych szans na uzyskanie poprawy słuchu za pomocą leczenia farmakologicznego, fizykalnego czy operacyjnego prawie zawsze można uzyskać efekty poprzez systematyczne stosowanie aparatury wzmacniającej oraz przez prowadzenie postępowania rewalidacyjnego. Może to pozwolić dziecku zaadaptować się w dużym stopniu do życia w świecie dźwięków, w środowisku ludzi słyszących i mówiących
ZAPOBIEGANIE POWSTAWANIU WADY SŁUCHU
– istnieją różne przyczyny, umiejscowienie i czas wystąpienia uszkodzenia narządu słuchu
– stosunkowo najłatwiejsze jest zapobieganie upośledzeniom słuchu typu przewodzeniowego, których przyczyna zwykle tkwi w stanach zapalnych górnych dróg oddechowych, nieżytach trąbki słuchowej, ostrych przewlekających się, nawrotowych i przewlekłych zapaleniach ucha środkowego
– przy zapobieganiu tym stanom ważne jest aby z jednej strony ograniczyć kontakty ze źródłami zakażenia, z drugiej strony zaś dążyć do podniesienia odporności dziecka (karmienie niemowlęcia piersią dostarcza mu ciał odpornościowych w okresie, gdy organizm dziecka nie wytwarza jeszcze własnej odporności)
– powszechne szczepienia przeciw odrze u dzieci w wieku 1 roku, które wyeliminowały wiele ciężkich powikłań poodrowych
– podjęto również akcję szczepień dziewcząt przeciw różyczce, co ma na celu zmniejszenie zagrożenia zakażenia różyczką w pierwszych miesiącach ciąży
– w niektórych krajach u dzieci szczególnie podatnych na zakażenia dróg oddechowych i ich powikłania (w tym zapalenie ucha środkowego) z dużym powodzeniem stosuje się szczepionki wieloważne, a także inne leki o działaniu bodźcowym
– istotna jest systematyczna kontrola stanu uszu oraz stanu słuchu, najlepiej przez jednego, już dobrze znającego dziecko, lekarza
– celowi dobrania we właściwym czasie odpowiedniego leczenia, a tym samym zapobieganiu ewentualnym trudno odwracalnym lub nieodwracalnych uszkodzeniom słuchu służą:
* akcje masowych badań słuchu u dzieci w różnych etapach rozwoju (w ramach tak zwanych bilansów zdrowia), szczególnie u dzieci mających podjąć naukę szkolną
* a także akcje tworzenia tzw. grup dyspanseryjnych
– przy zapobieganiu głuchocie wrodzonej trzeba wpierw wyodrębnić grupę głuchot dziedzicznych, nabytych w okresie ciąży i głuchot z uszkodzeniem okołoporodowym
– na zmniejszenie wpływu czynników szkodliwych, mogących zadecydować o uszkodzeniu słuchu, zarówno w okresie kształtowania się narządów płodu jak i w późniejszym okresie ciąży może pozwolić
* lepsze uświadomienie
* systematyczne korzystanie przez kobiety ciężarne z opieki lekarskiej w poradniach „K”, gdzie opieka ta może pomóc również w zapobieganiu porodom patologicznym oraz w zapewnieniu najwłaściwszej opieki na okres porodu(np. w ciążach z konfliktem serologicznym oraz w ciążach z innymi nieprawidłowościami)
– przy zapobieganiu głuchocie dziedzicznej ważnym jest, aby została udzielona porada lekarska lub wydana opinia na podstawie ścisłej wiedzy lekarskiej. Potrzebny jest do tego jak najdokładniejszy wywiad rodzinny, dotyczący występowania wad słuchu, określenia na tej podstawie przypuszczalnego odsetka ryzyka na wystąpienie głuchoty u potomstwa oraz wyjaśnienie tej sytuacji rodzicom w sposób dla nich zrozumiały i jasny.
– poradnictwo takie ma szczególne znaczenie w przypadkach głuchoty recesywnej, która stanowi około 80% głuchot dziedzicznych. Osoby dotknięte tą głuchotą lub takie, u których w rodzinie pojawia się ten typ głuchoty, nie powinny wchodzić w związek małżeński z partnerami będącymi w podobnej sytuacji
– ponieważ głusi wchodzą w związki małżeńskie z innymi osobami głuchymi, należałoby postulować, aby osoba z głuchotą dziedziczną o charakterze recesywnym szukała partnera wśród głuchych z głuchotą nabytą (np. po przebytym zapaleniu opon mózgowych)
– ważnym jest aby młodzi głusi kończący szkołę oraz ich rodzice byli o tym fakcie uświadomieni
– niezbędną podstawą dla szerzej pojętego poradnictwa genetycznego byłoby prowadzenie ścisłego rejestru rodzin, w których występuje głuchota oraz ustalenie sposobu przekazywania głuchoty w tych rodzinach
– ponadto niezbędnym byłoby utworzenie odpowiedniej sieci poradni genetycznych oraz dążenie do uświadomienia ogółu społeczeństwa co do sposobów przenoszenia się głuchoty dziedzicznej oraz możliwości przeciwdziałania
siejka72