6
Studia Doktoranckie
Uniwersytet Wrocławski
Instytut Pedagogiki
Etyczne aspekty kontaktu poradniczego w perspektywie poradnictwa zawodowego.
Dokonujące się w świecie zmiany: społeczne, polityczne i gospodarcze stawiają przed współczesnym człowiekiem nowe problemy. W wyniku przeobrażeń pojawia się u niego poczucie niepewności i zagubienia. To z kolei inspiruje człowieka do szukania różnych form pomocy. Można więc powiedzieć, że zasięg i tempo następujących przemian oraz rodząca się większa potrzeba korzystania z pomocy stanowią wyzwanie dla poradnictwa. Jawi się konieczność oferowania i udostępniania takich form pomocy, dla osób poszukujących nowych dróg rozwoju osobistego, przeżywających niespełnienie i mających ogólne poczucie dezorientacji, które spełnią oczekiwania klientów i pomogą odnaleźć się człowiekowi w nowej rzeczywistości.
Poradnictwo zawodowe, którego jednym z celów jest pomaganie ludziom w rozwiązywaniu problemów związanych z ich karierą zawodową, może zrobić w tym kierunku wiele dobrego. Zmiany dotyczące rynku pracy i wyłaniające się na tej płaszczyźnie liczne problemy związane z wyborem zawodu, możliwościami zatrudnienia, przekwalifikowania i bezrobociem - wymagają od człowieka dużej zaradności, przedsiębiorczości, aktywności i elastyczności. Wyrazistość tych problemów kryje w sobie również obszar ludzkich niepokojów. Bowiem gdy postawimy sobie pytania o karierę, zawód, pracę - odkryjemy stojące za nimi pytania egzystencjalne o to: Jak żyć?, Co w życiu wybrać?, Ku czemu zmierzać?, Jakim być człowiekiem?, Jak być szczęśliwym?, etc. Zarówno wyżej wymienione pytania, jak również sam kontakt poradniczy odsłania przed nami perspektywę etyczną. Perspektywę szczególnej relacji, w trakcie której spotykają się dwa indywidua - radzący się i doradca.
W literaturze przedmiotu coraz częściej spotykamy łączenie zagadnień pedagogicznych z refleksjami filozoficznymi. Ten związek niezwykle wzbogaca przemyślenia na temat relacji międzyludzkich. W szczególności takie kierunki filozoficzne, jak: dialogika, egzystencjalizm, fenomenologia; pozwalają nam spojrzeć na poradnictwo z nieco innej strony. Zjawisko spotkania i obcowania relacyjnego podmiotów w poradnictwie ma przede wszystkim na celu poznanie i rozumienie drugiego człowieka oraz oferowanie mu pomocy. Dlatego bez uwzględnienia hermeneutycznej i etycznej perspektywy kontaktu poradniczego trudno byłoby prowadzić związane z tematem referatu refleksje. Przystępując zatem do prezentowania zapowiedzianych zagadnień przedstawię pokrótce plan swojego wystąpienia.
W pierwszym punkcie proponuję przyjęcie dwóch wybranych przeze mnie definicji, które stanowią podstawę tego referatu. Chodzi mianowicie o pojęcia - etyki i kontaktu poradniczego.
W drugim z kolei omówię hermeneutyczne rozważania na temat relacji dwóch podmiotów u ujęciu wybitnych filozofów XX wieku - Hansa-Georga Gadamera i Martina Bubera. Ponadto będę zastanawiać się nad konsekwencjami tych rozważań dla poradnictwa zawodowego.
W ostatnim punkcie zwrócę uwagę na perspektywę etyczną poradnictwa zawodowego przyjmując za punkt wyjścia wyróżnione przez B. Wojtasik modele działalności doradcy zawodu. Rozważę etyczne aspekty kontaktu poradniczego w pracy: eksperta, informatora, konsultanta, spolegliwego opiekuna i leseferysty.[1] Spróbuję również określić, który model działalności mieści się w granicach hermeneutycznego spotkania.
1. Określenie dwóch terminów: etyki i kontaktu poradniczego.
Jak twierdzi Z. Kalita etyka w życiu ludzkim pełni ogromną rolę, bowiem stanowi wymiar wyjątkowego istnienia człowieka, “towarzyszy człowiekowi w dążeniu do zrozumienia siebie, w świadomym określaniu sensu swego życia i systemu powinności - w stosunku do siebie, innych ludzi i świata”.[2] Już po tych kilku uwagach na plan pierwszy wysuwają się ludzkie rozważania nad tym - jak należy żyć i jakim być człowiekiem. Te zagadnienia nabierają wielkiego znaczenia we wszystkich działaniach człowieka, szczególnie jednak tam, gdzie mamy do czynienia ze spotkaniem się dwóch podmiotów. We wszystkich rodzajach poradnictwa; rodzinnym, wychowawczym, czy też zawodowym; następuje spotkanie dwóch światów wartości w sytuacji pomocy. Tak, więc można powiedzieć, że poradnictwo jest głęboko zanurzone w sferze etyki. Jego podstawowym doświadczeniem jest relacja interpersonalna, w trakcie której dochodzą do głosu normy i zasady etyczne. Potwierdzając tę tezę posłużę się myślą E. Levinasa, który stwierdził, że “relacja, w której Ja spotyka Ty jest źródłowym miejscem i źródłowym warunkiem pojawienia się etyki”.[3] To znaczy, że wszystko, co dobre pojawia się w człowieku i dzięki niemu wydobywa się na zewnątrz, ale warunkiem uzewnętrznienia się tego dobra jest sytuacja, w której dochodzi do prawdziwej rozmowy - dialogu.[4] Zaistnienie wartości etycznych w życiu człowieka jest możliwe, dzięki obcowaniu z innymi ludźmi, a to daje nam możliwość realizowania się naszej istoty w świecie, wymagającym od nas ciągłej interpretacji zdarzeń, stałego dokonywania wyborów w sferze etycznej i dawania temu świadectwa.
Kontakt poradniczy również w perspektywie poradnictwa zawodowego tworzy przestrzeń etyczną, w której zasady i wartości moralne wydobywają się spod warstwy wypowiadanych pytań i odpowiedzi. Daje to możliwość zderzenia się różnych światów wartości, przenikania się ich oraz uświadamiania sobie dylematów etycznych tkwiących we wnętrzu doradcy i radzącego się. Trafnie określiła definicję kontaktu poradniczego A. Gawłowska uznając, że jest to “taki kontakt, w którym obie strony mają wzrastać, rozwijać się, dojrzewać, ulepszać się oraz doskonalić swoje stosunki z innymi ludźmi”.[5] Ta definicja przedstawia obraz prawdziwej relacji interpersonalnej, podkreśla jej dwukierunkowość, zrozumienie, nastawienie na obopólne dobro, poszanowanie, autentyczność, otwartość i bezpośredniość. Spotkanie dwóch podmiotów, w których respektowane będą wymienione cechy, będzie wtedy bliskie relacji hermeneutycznej, o których pisali filozofowie: H. G. Gadamer i M. Buber.
2. Etyczne i hermeneutyczne przesłanki dla poradnictwa w ujęciu H.-G. Gadamera i M. Bubera.
W filozofii gadamerowskiej jedną z najważniejszych tez jest to, że język jest medium porozumiewania się. To właśnie dzięki językowi możemy odnosić się do otaczającej rzeczywistości na różne sposoby. Ma on charakter społeczny i normatywny. To znaczy, że za jego pomocą przekazujemy sobie, że coś jest wartościowe lub nie, że coś jest słuszne lub niesłuszne, dobre lub złe, ważne lub nieważne. W języku wyrażamy wartości, normy i zasady ludzkiej rzeczywistości. Ponadto możemy powiedzieć, że język ma charakter kreatywny i sprawczy, wychodzi w przyszłość - kształtuje to, co do tej pory jeszcze nie istnieje. Język pozwala obcować z samym sobą, z innymi ludźmi, kreować rzeczywistość własną i innych ludzi. Za sprawą słów jesteśmy w stanie nadać znaczenie własnym przeżyciom, pragnieniom, stanom. Dzięki językowi możemy poznawać i być poznawani, możemy dzielić się sobą.[6]
Jak pisze autor “Prawdy i metody” - “doświadczanie ty musi być szczególne, skoro ty nie jest przedmiotem”.[7] Człowiek jest bytem wyjątkowym, a w relacjach interpersonalnych staje się naprawdę człowiekiem. W spotkaniu podmiotów stykają się ze sobą różne poglądy, wartości i normy etyczno-społeczne. Z kolei najistotniejszymi elementami każdej relacji interpersonalnej, którą H. G. Gadamer nazywa swoistym “fenomenem moralnym”, jest gotowość wysłuchania i chęć zrozumienia drugiej osoby. Efektem tego procesu jest porozumienie i akceptacja. Rozmawiając z człowiekiem uczestniczymy w jego tekście, odnosimy się do tego, co zostało nam “odczytane”, interpretujemy usłyszane treści. Każdy z nas niesie w sobie swoją prawdę, a wzajemna otwartość pozwala na jej wyjawienie.[8] Każdy człowiek jest dziełem, które “przez swoją indywidualność jest zaproszeniem w inną grę świata doświadczeń, a ich rozmaitość jest niezliczona”.[9]
Prawdziwa rozmowa zawsze może mieć ciąg dalszy, ponieważ człowiek jest niemożliwym do zgłębienia tekstem dla innego ty, a sam dla siebie jest ciągle nie dopisanym tekstem. Ale taka rozmowa musi spełniać kilka najważniejszych warunków. Po pierwsze partnerzy rozmowy w niewielkim stopniu kierują rozmową, to raczej rozmowa kieruje nimi. Po drugie nie powinno się zakładać konkretnego celu, a to oznacza, że nie można wcześniej zaplanować przebiegu rozmowy i oczekiwać danego efektu finałowego. Po trzecie rozmawiając nie powinniśmy bardziej od samej treści doświadczeń i poglądów drugiego człowieka interesować się innym jako indywiduum.[10] Już przedstawione pokrótce rozważania Gadamera pozwalają nam wywnioskować, że w kontakcie poradniczym, którego celem jest pomoc, a wartość jednostki jest nieoceniona - prawdziwa rozmowa nie może zaistnieć. Jednakże doniosłość tych filozoficznych refleksji dla poradnictwa może być niezmiernie ważna, bowiem założenia dotyczące akceptacji, otwartości, “zaznajamiania się z tekstem” radzącego się, zrozumienie i porozumienie warto czynić przedmiotem tej szczególnej relacji interpersonalnej.
Natomiast według dialogiki M. Bubera wzorem obcowania z rzeczywistością jest relacja spotkaniowa Ja-Ty. Świat ukazuje się nam w swej najprawdziwszej formie w bezpośrednim spotkaniu z drugim człowiekiem. A zatem świat to przede wszystkim ludzie i ich wzajemne relacje. W rozumieniu M. Bubera - “relacja to wybór, a jednocześnie bycie wybranym, jest bierna i aktywna zarazem”. [11] Każde spotkanie z drugim człowiekiem jest najwyższą wartością, jest doznaniem i działaniem. Najważniejszymi cechami prawdziwego spotkania są: bezpośredniość, bezprzedmiotowość, partnerstwo oraz ulotny charakter spotkania.
Cała struktura człowieka jest oparta na relacji Ja-Ty. Zdaniem M. Bubera spotkanie z Ty powoduje odkrywanie siebie samego, czyli jest powrotem do “kolebki Prawdziwego Życia”.[12] Zasadniczym punktem egzystencji jest sfera międzyludzka, która tworzy się przez związek Ja i Ty. Jego istotą jest dialog, który polega na “wyjściu indywiduum poza granice samego siebie, wyjście ku innemu”. W relacji spotkaniowej Ja-Ty każdy rozmówca ma na uwadze swojego partnera, pojętego jako niepowtarzalną osobę. W prawdziwej rozmowie każdy musi objawić się w całej prawdzie swojego bytu. Nie jest ważne przyznanie drugiemu racji, ale zaaprobowanie jego inności. Człowiek odkrywa świat przez słowo. Świat dla człowieka jest dwoisty, dwoistość ta jest prezentowana przez mówione dwa słowa podstawowe Ja-Ty oraz podwójność ról: mówienie i słuchanie, przekazywanie i odbieranie, dawanie i branie.[13]
Przedstawiając w zarysie najważniejsze, moim zdaniem, myśli M. Bubera możemy stwierdzić, że prawdziwa relacja, w której człowiek spotyka drugiego człowieka, ma prawo zaistnieć tylko wtedy, gdy partnerzy rozmowy stojący naprzeciw siebie będą zdolni do tego by ich Ja stało się Ty i zrodziło nową jakość My. Stworzenie takich warunków spotkania, w których możliwe będzie: prawdziwe partnerstwo, bezpośredniość i pełna akceptacja - pozwoli zrodzić się takiej relacji interpersonalnej, która da możliwość “działania, pomagania, uzdrawiania, wychowywania, wspierania, wyzwalania.”[14]
Wyżej wymienione koncepcje filozoficzne mogą być dla poradnictwa zawodowego dużym wyzwaniem. Podstawowe założenia dotyczące: relacyjności, podmiotowości, dialogiczności, rozumienia, poznawania i pełnej akceptacji; powinny zawsze mieć miejsce w kontakcie poradniczym. Pomiędzy radzącym się i doradcą powstaje specyficzna więź uczestnictwa, w której każde spotkanie daje osobie zwracającej się o pomoc możliwość owocnego rozwiązania swojego problemu. Doradca nie jest tym, który: wie “lepiej”, ma prawo do ingerowania w system przekonań i wartości osoby radzącej się, rozwiązuje problemy za Ty stojącym naprzeciw. Jest osobą, która posiada swój świat wartości, przeżyć, doświadczeń - tak samo jak osoba radząca się. Dwa podmioty są sobie równe, jednakowo ważne, odpowiedzialne za własne życie. Spotkanie poradnicze szczególnie ze strony doradcy wymaga: otwartości, szacunku, akceptacji i zrozumienia. Doradca zawodu będzie wtedy towarzyszył człowiekowi w sytuacjach trudnych, nowych i pełnych niepokoju. To znaczy, że jest z osobą radzącą się w sytuacji problemowej, towarzyszy mu w oświetlaniu “pola problemowego” oraz wspiera go w procesie rozwiązywania nurtujących dylematów.
3. Etyczne aspekty w poszczególnych modelach działalności doradcy zawodu.
W odniesieniu do zaprezentowanej wyżej hermeneutycznej wizji obcowania relacyjnego jednostek spróbujmy przyjrzeć się teraz temu, jak możliwe jest realizowanie prawdziwego spotkania w kontakcie poradniczym w poszczególnych modelach działalności doradcy zawodu.
3.1. EKSPERT i INFORMATOR
Ekspert i informator mieszczą się w dyrektywnym rodzaju poradnictwa. W związku z tym działalność doradców zawodu opiera się na podstawowych założeniach psychologicznej koncepcji behawioryzmu. Jednakże w porównaniu do eksperta, informator jest mniej skrajny.
Doradca zawodu - ekspert jest tą osobą, która “wie”, co będzie najlepsze dla radzącego się, zna sytuację problemową, wie jak radzący się powinien ją rozwiązać, jest bardziej doświadczony, posiada dużą wiedzę, potrafi świetnie diagnozować przypadki. Doradca jest świetnie przygotowany pod względem merytorycznej wiedzy o zawodach, drogach kształcenia i możliwościach przekwalifikowania się, jednakże nie bierze pod uwagę procesów psychicznych, które mają miejsce u klientów. Operuje systemem kar i nagród, który służy mu do modelowania zachowań klienta. Te założenia pozwalają doradcy uzurpować sobie prawo do sterowanie osobą szukającą pomocy, dawania jej konkretnych wskazówek, instrukcji oraz rozliczania jej za wykonanie lub niewykonywanie poleconych zadań.[15]. Doradca może narzucać porady zawodowe mając na względzie jedynie swój własny systemem wartości moralnych, norm etycznych i kulturowych.[16] Traktując człowieka instrumentalnie, doradca zawodu - ekspert ma przewagę nad osobą zwracającą się o pomoc. Radzący się może popaść w pułapki manipulacyjne doradcy, gdyż odpowiedzialność za dokonanie wyboru zawodu, drogi kształcenia i przekwalifikowania się leży po stronie osoby udzielającej pomoc. Trzeba więc zdawać sobie sprawę z tego, iż w tym modelu działalności istnieje większe niebezpieczeństwo dotyczące realizowania ukrytych programów doradcy zawodu, mających na celu osiąganie własnych korzyści, czy też ideologicznych założeń.[17]
Działalność doradcy informatora, jak sama nazwa wskazuje, polega głównie na udzielaniu informacji na temat specyfiki zawodów, dróg kształcenia, potrzeb rynku pracy oraz możliwości późniejszego zatrudnienia. W kontakcie poradniczym doradca zawodu jest nadawcą informacji, z kolei radzący się jest jej odbiorcą. Innymi słowy możemy powiedzieć, że radzący się jest układem sterowanym przez wiadomości płynące od doradcy. Oddziaływanie informatora na osobę zwracającą się o pomoc przybiera postać bardziej subtelną w porównaniu z ekspertem. Informator orzeka o tym, co jest lepsze dla klienta, nakłania do podjęcia konkretnych decyzji, wysuwając jedynie propozycje zawodów. Informator, sugeruje radzącemu się najlepsze rozwiązanie jego problemu. Ten model działalności doradcy niesie ze sobą również niebezpieczeństwo manipulowania - w tym przypadku narzędziem manipulacyjnym staje się informacja. Wybór informacji komunikowanych w kontakcie poradniczym może służyć realizowaniu ukrytego programu doradcy. Główny akcent położony jest nie na osobę jako indywiduum, lecz na osobę przetwarzającą informację.
Czy w poradnictwie dyrektywnym możliwe jest zaistnienie prawdziwego spotkania? W przypadku działalności eksperta i informatora sama wiedza i dobre przygotowanie z zakresu poradnictwa zawodowego i orientacji zawodowej uniemożliwia nawiązanie prawdziwego kontaktu opisanego w koncepcjach H.-G. Gadamera i M. Bubera. W obcowaniu z drugim człowiekiem potrzebne są cechy osobowościowe wyrażające się w postawie: otwartości, akceptacji, szacunku i poszanowaniu czyjejś odrębności. W tych modelach działalności doradców zawodu istnieje większa niż w pozostałych modelach pokusa posługiwania się człowiekiem, jako środkiem do osiągania własnego “dobra”, to z kolei niweluje zaistnienie takiego spotkania. Również założenia z góry mówiące: “ja wiem lepiej”, “jestem bardziej doświadczony”, “mój świat wartości jest lepszy”, “ja to znam, już się z tym wielokrotnie spotkałem” - niweczy możliwość prawdziwej rozmowy, prawdziwej relacji. Dlatego w tych modelach działalności doradców, a tym samym w poradnictwie dyrektywnym; już ze względu na brak relacji partnerskich i podmiotowego traktowania radzącego się oraz ze względu na uzurpowanie sobie prawa do pierwszeństwa swoich racji; stwierdzam, że istnienie kontaktu poradniczego w myśl refleksji hermeneutycznych - nie jest możliwe. W tych modelach brakuje przestrzeni na rozwijanie się bezpośredniości, podmiotowości, akceptacji i wolności osobistej. To z kolei prowadzi do niemożności “bycia Ja” i “bycia Ty”, do zaistnienia dwóch odrębnych światów stapiających się w jeden byt podczas spotkania. W poradnictwie dyrektywnym - wydaje się być ważniejsze od samego człowieka i kontaktu z nim, realizowanie celu, stawianego sobie przez doradcę zawodu.[18]
3.2. KONSULTANT
Większą szansę zaistnienia prawdziwego spotkanie pozostawia nam typ poradnictwa dialogowego. Pojawienie się już w nazwie dialogu zakłada podmiotowość relacji i większą otwartość na drugiego człowieka. Stosunek pomiędzy doradcą zawodu - konsultantem a osobą szukającą pomocy jest taki, “jak między bardziej i mniej doświadczonym badaczem”.[19] Osoba radząca się jest pojmowana jako jednostka kreatywna i zdolna do samodzielnego kierowania swoim losem. W kontakcie poradniczym konsultant wspólnie z radzącym się analizują sytuację problemową związaną z wyborem drogi zawodowej i możliwościami kształcenia. W tym modelu działalności poradniczej widoczne jest dążenie do pewnej równowagi, która wyraża się między innymi w równym rozłożeniu odpowiedzialności po obu stronach. Innymi słowy można powiedzieć, że za poszukiwanie rozwiązań dylematów nurtujących radzącego się oraz wprowadzenie ich w życie, odpowiadają w takiej samej części doradca konsultant, co osoba korzystająca z jego pomocy.[20] Metody pracy doradcy zawodu w poradnictwie dialogowym nie opierają się na z góry ustalonych kryteriach. Celem kontaktu jest poznanie, zrozumienie i szukanie wspólnych rozwiązań. Kontakt poradniczy stanowi dla jednostki potrzebującej porady okazję do wglądu we własny świat wewnętrznych i zewnętrznych przeżyć. A zatem może motywować do rozwoju, pogłębiać wiedzę o sobie i świecie, zderzać różne światy wartości moralnych i norm etycznych.
Podsumowując powyższe rozważania możemy wywnioskować, że ten rodzaj poradnictwa również na polu porady zawodowej dopuszcza do głosu perspektywę etyczną kontaktu poradniczego, gdyż jedną z wartości jest tu człowiek. Relacja interpersonalna jest w tym przypadku zjawiskiem bardzo znaczący, bowiem ma na względzie dobro obu uczestników interakcji. Zderzenie się dwóch ludzkich światów daje możliwości zaistnienia obrazu prawdziwego spotkania (podmiotowości, bezpośredniości, akceptacji i zrozumienia), które stwarza możliwość dalszego rozwoju obu stron kontaktu poradniczego.
3.3. SPOLEGLIWY OPIEKUN i LESEFERYSTA
Spolegliwy opiekun i leseferysta należą do liberalnego rodzaju poradnictwa. Pierwszym i najważniejszym założeniem jest twierdzenie, że uczestnicy kontaktu poradniczego są równoprawnymi podmiotami. Naprzeciw doradcy zawodu stoi nie pacjent, a pełen podziwu człowiek. Człowiek z natury dobry, w którym tkwi ogromny potencjał możliwości. Ze względu na wiarę w jego wrodzoną dobroć i mądrość, doradca zawodu nie podejmuje się “działań naprawczych”.[21] W modelu liberalnym doradca zapewnia radzącemu się bezwarunkową akceptację, szacunek, zrozumienie, tolerancję i empatię. Pozostawia wolną przestrzeń dla rozwoju jednostki, nie przejmuje odpowiedzialność za rozwiązywanie problemu osoby radzącej się, nie wymaga od niej stosowania się do podjętych przez siebie decyzji. Nie rości sobie prawa do bycia wzorcem moralnym dla osób szukających u niego porady, towarzyszy w rozwiązywaniu ludzkich dylematów i podejmowaniu decyzji zawodowych. Niezmiernie ważna jest tu “dobrowolność przyjmowania pomocy”. Człowiek dysponując wolnością wyboru sam potrafi kierować swoim losem. Doradca służy mu jedynie wsparciem psychicznym.[22]
Kontakt poradniczy jest sposobem wspomagania rozwoju drugiego człowieka, nie jest narzędziem służącym do realizacji ideologicznych celów. Pomaga radzącemu się tworzyć swój świat, kształtować własną osobowość, inspiruje go do działania, nabywania umiejętności samostanowienia o sobie, do kształtowania siebie poprzez refleksje związane z pytaniami o cel i sens zjawisk, z jakimi człowiek się styka nie tylko na polu zawodowych dylematów i doświadczeń. W spotkaniu z doradcą liberalnym - leseferystą lub spolegliwym opiekunem -młody człowiek określa swoją świadomość, sposób przeżywania, doznawania, poznawania świata i świadomego przeżywania problemów egzystencjalnych, uczy się aktywności i odpowiedzialności za własne życie. Rozmowy prowadzone w modelu działalności doradczej zachęcają jednostkę do komunikowania się w sprawach życiowych problemów i prowadzą do samodzielnego rozwiązywania problemów zawodowych.
W tym modelu poradnictwa doradca zawodu ma za zadanie nieść pomoc osobom zwracającym się o pomoc “niezależnie od wartości, które można przypisać zachowaniom radzącego się”.[23] Prawdziwy kontakt poradniczy ma na celu: poznawanie własnych zdolności i umiejętności, uświadamianie sobie wątpliwości, pobudzanie do refleksji nad własnym życiem, pragnieniami, celami, decyzjami i działaniami we wszystkich sferach istnienia. Przybliża poznanie siebie, uczy analizowania i wyrażania siebie, poszukiwania prawdy i dobra. Uczy przewidywania skutków podejmowanych decyzji zawodowych oraz samodzielnego dokonywania wyboru zawodu. Ponadto poprzez obcowanie w prawdziwej relacji pełnej serdeczności, ciepła, życzliwości i porozumienia przygotowuje do prawdziwego dialogu - dzielenia się własnymi doświadczeniami, przeżyciami, pragnieniami, obawami i uczuciami. Ta prawdziwa relacja charakteryzuje się autentycznością, pozytywnym nastawieniem, zaufaniem, poszanowaniem prawa dla odmiennych od własnych poglądów. A zatem posługując się powyższymi rozważeniami możemy podsumować, że w poradnictwie liberalnym jak najbardziej możliwa jest przestrzeń prawdziwego hermeneutycznego spotkania.
4. Zakończenie.
W swojej pracy pragnęłam podzielić się rozważaniami etycznymi nad aspektami relacji interpersonalnej zachodzącej w poradnictwie zawodowym. Nastawienie do osoby radzącej się mówi nam już wiele o sposobie prowadzenia rozmowy, przebiegu kontaktu poradniczego i jego efektach. Według mnie zasadniczym kryterium pojawienia się przestrzeni etycznej w kontakcie poradniczym jest ukierunkowanie doradcy zawodu na drugiego człowieka i jego dobro. To znaczy, że najważniejszą wartością pojawienia się etyki w postępowaniu doradcy zawodu jest uznanie wartości drugiego człowieka.
Etyka najpełniej przejawia się w podmiotowości, dlatego cechami, które mają ważny wpływ na zaistnienie hermeneutycznego spotkania są: partnerstwo, akceptacja, poszanowanie, bezpośredniość i zrozumienie. W trakcie kontaktu poradniczego następuje przeżywanie emocji, uświadamianie i interpretowanie problemów oraz szukanie najlepszych rozwiązań związanych z podejmowaniem decyzji zawodowych. Pojawiają się zatem podstawowe dla refleksji etycznej kategorie dobra i zła. Ten obszar wartościowania jest niezmiernie istotny w wyłanianiu się dylematów, podejmowaniu decyzji i działania obu stron. To właśnie wartości i normy etyczne pozwalają nam poznać sens i znaczenie zdarzeń oraz dokonać odpowiedniego wyboru.
W swoim referacie starałam się zwrócić uwagę na to, jak relacja spotkaniowa radzącego się i doradcy zawodu może być treściowo i znaczeniowo różna w poszczególnych modelach działalności poradniczej. Sytuacja kontaktu zależy nie tylko od tego, jakim człowiekiem jest doradca i jak przygotowany jest do pełnienia swojej funkcji zawodowej, ale również zależy od tego jakim człowiekiem jest osoba radząca się, a zatem od tego jaką atmosferę uda im się stworzyć we wspólnej relacji. Spotkanie z drugim człowiekiem daje szansę budowania, odzwierciedlania, przenikania i urzeczywistniania się dwóch światów wartości moralnych: radzącego się i doradcy.
Jednakże ani prawdziwa gadamerowska rozmowa, ani spotkanie w myśl buberowskiej koncepcji nie zdarza się często, o ile w ogóle może zdarzyć się, w instytucjonalnych formach pomocy. Być może są to tylko przykłady pewnych idealnych sytuacji komunikacyjnych, do których warto dążyć. Jak już pisałam wcześniej możliwość zaistnienia takiej właśnie relacji w sytuacji pomagania stwarza jedynie działalność doradców zawodu: leseferysty i spolegliwego opiekuna. W tym modelu kontakt poradniczy traktowany jest w sposób wielowymiarowy, jako proces, w którym następuje akceptacja, porozumienie, wyjaśnienie i wsparcie. Doradca jako rozumiejący to, co wydarza się w swoim własnym i radzącego się świecie wewnętrznym i zewnętrznym, uczestniczy w odkrywaniu uczuć i wielu rodzących się dylematów. Wspiera w autentycznej komunikacji, przywołując do głosu perspektywę etyczną, a wraz z nią takie wartości moralne, jak: szacunek, wolność, odpowiedzialność, podmiotowość, etc. Mój głos w dyskusji jest jedynie zachętą do analizowania i sięgania w głąb relacji spotkaniowo-dialogowej w kontakcie poradniczym.
BIBLIOGRAFIA:
Buber M., O Ja i Ty, Przekł. J. Doktór, [w:] Filozofia dialogu, pod red. B. Baran. Wyd. Znak, Kraków 1991.
Didier J., Słownik filozofii, Przekł. K. Jarosz, Wyd. “Książnica”, Katowice 1992.
Gadamer H.-G., Prawda i metoda. Zarys hermeneutyki filozoficznej, Przekł. B. Baran. Wyd. Inter Esse, Kraków 1993.
Gawłowska A., Charakterystyka kontaktu doradcy z osobą radzącego się. [w:] Pod red. A. Kargulowej, Poradnictwo wobec złożoności problemów człowieka i świata, Vol. 1, Wyd. UW, 1990,
Gawłowska A., Niektóre zagadnienia kontaktu doradcy z osobą radzącą się, [w:] Pod red. A. Kargulowej, Perspektywy rozwoju teorii i praktyki poradnictwa, AUW, Vol. III, Wrocław 1988.
Kalita Z., Etyka. Antologia tekstów, Wyd. UW, Wrocław 1995.
Kargulowa A., Poradnictwo jako wiedza i system działań. Wstęp do poradoznawstwa, AUW No 816, Prace Pedagogiczne LIII, Wyd. UWr., Wrocław 1996.
Kargulowa A., Przeciw bezradności. Nurty - opcje - kontrowersje w poradnictwie i poradoznawstwie, Wyd. UW, Wrocław 1996.
Levinas E.: Ślad innego, [w:] Pod red. B. Baran, Filozofia dialogu, Wyd. Znak, Kraków 1991.
Michno I., Pytania przy lekturze “Prawdy i metody”...
agacia_