Perry Steve - Conan prowokator.pdf - KSIĄŻKI- CONAN - sarmata0203

STEVE PERRY

CONAN PROWOKATOR

TYTUŁ ORYGINAŁU CONAN THE DEFIANT

PRZEKŁAD ROBERT LIPSKI

Dla Dianne i stale zmiennej miłości

Dla prawie dorosłych Dala i Steph

I dla Jona i Jess mających

długą drogą przed sobą

PROLOG

Neg Złowrogi szedł przez komnaty umarłych.

Było rzeczą zwykłą, to iż odwiedzał tak zawilgocone, cuchnące pleśnią miejsca,

gdyż jako

nekromanta wysączał swą moc niczym mroczny syrop od tych, których nie było już

wśród

żywych. Będąc czymś więcej aniżeli praktykiem prostych zaklęć śmierci, Neg

przetrzymywał

więźniów w chłodnych pomieszczeniach pod posępnym zamczyskiem zaludnionym przez

Bezokich. Ludzie nazywali znajdujących się w mocy Nega nieumarłymi, a gdy o nich

mówili,

odruchowo wykonywali gest chroniący przed złymi mocami. Nekromanta śmiał się na

myśli

o tym. Ludzie byli bydłem, a Neg wilkiem. Któregoś dnia zapanuje nad żyjącymi,

tak jak

obecnie władał nieumarłymi.

Cienie tańczyły na osmolonych sadzą ścianach za sprawą czarnych świec w

zielonkawych,

mosiężnych obsadach. Dym unoszący się znad płomyków zaciemniał jeszcze bardziej

sufit i

ściany. Żaden żyjący nie trafił do tego miejsca z własnej woli, nawet Bezocy

przychodzili tu

tylko, by zajmować się świecami, i to wyłącznie na rozkaz Nega. Nie potrzebowali

światła, a

więźniowie Nega nie musieli oglądać się nawzajem. Nieumarli obezwładnieni byli

silnym

zaklęciem, a jedyne czego pragnęli, to wymknąć się z jego mocy i przekroczyć

granicę

Szarych Krain.

Neg roześmiał się, a dźwięk ten przetoczył się przez opustoszały korytarz

odbijając głucho

od kamiennych ścian. Nie ulegało wątpliwości, że nieumarli chcieli zrezygnować z

jego

gościny. Nie mógł jednak do tego dopuścić, bowiem zbyt wiele mieli mu do

zaoferowania.

Przekroczyli Rzekę Śmierci i zostali stamtąd zawróceni. Wiedzieli to, co nie

dane jest

zwykłym śmiertelnikom. Za ich pośrednictwem Neg poznał owe sekrety. Ta wiedza,

dla

kogoś kto przez lata nabrał sporo umiejętności, mogła stać się prawdziwą potęgą.

Brązowy szczur zapiszczał na przechodzącego maga, który przeszkodził mu w

ogryzaniu

kości ludzkiego palca. Neg zmierzył gryzonia miażdżącym spojrzeniem, a szczur

natychmiast

zamilkł rażony mocą maga. Zwierzak zadygotał, wydał jeszcze jeden pisk i

przewrócił się.

Nagi różowy ogon drgnął nerwowo i gryzoń zdechł.

Neg uśmiechnął się, po czym wszedł z wilgotnego korytarza do ogromnej komnaty.

Płaty

czarnej pleśni pokrywały ściany, a migocące światło nie było w stanie

powstrzymać

atakującej zewsząd ciemności. W przesiąkniętym wonią zgnilizny powietrzu unosił

się

dławiący zapach śmierci.

Neg ruszył w stronę środka komnaty, nie poruszony mrokiem, pewny swoich

poczynań.

Wziął głęboki oddech upajając się odorem rozkładu, jak zwykły śmiertelnik

rozkoszujący się

zapachem przednich perfum. To była jego domena. Jego.

— Pójdźcie — rozkazał. Głos odbił się od odległych ścian i powrócił doń równie

głuchy

jak łoskot jego kroków.

Ciemność zafalowała. Rozległo się skrzypienie ścięgien, szelest wyschłego,

grobowego

odzienia i szuranie przegniłych stóp na kamieniach. Dojmujący chłód omiótł Nega

przybierał na sile wbijając lodowe szpony coraz dalej w głąb jego ciała aż do

szpiku kości. To

również było częścią jego siły. Powiew wzmógł się mierzwiąc długie włosy Nega.

Niegdyś

były one czarne, tak czarne, że prawie granatowe, ale siwizna już dawno temu

zdołała je

opanować. Minęło pięćset lat, odkąd oglądał w zwierciadle swoje młodzieńcze

oblicze. To

jednak było bez znaczenia, już od dawna nie podlegał działaniu czasu.

Niewidoczne istoty w komnacie zbliżyły się tworząc krąg wokół Nega. Bliżej,

jeszcze

bliżej…

— Stać!

Dźwięki ustały. W komnacie słychać było jedynie szmer oddechu Nega.

— Kim jestem?! — zawołał Neg.

— Panem — odrzekło chórem trzydzieści głosów.

Dźwięk był jednak stłumiony, intonacja słaba, głos pozbawiony wewnętrznej siły.

— Tak, jestem i pozostanę waszym panem, chyba że zadecyduję inaczej. Nigdy o tym

nie

zapomnijcie — przerwał, by rozkoszować się swą władzą. Cisza otaczała go niczym

gruby

mroczny wełniany kokon. Odezwał się ponownie:

— Kto z was wie coś o Źródle Światła?

— Ja — odparł głęboki męski głos.

— Zbliż się.

Znów dało się słyszeć szuranie stóp na kamieniach.

Neg pstryknął palcami, ten dźwięk przypomniał trzask pękającego patyka albo

wyschłej

kości. Na poczerniałym paznokciu kciuka wykwitł mały ogienek i żółtawe światło,

zwalczywszy półmrok, rozjaśniło niewielki krąg wokół maga. To wystarczyło, by

ukazać

szare, pozbawione wyrazu oblicze martwego mężczyzny.

— Stój! Mów! Dlaczego nie zostało mi dostarczone?

Usta mężczyzny poruszyły się. Patrzył prosto przed siebie, jakby spoglądał na

jakąś

odległą krainę.

— Sępy żerują na trupach twoich wysłanników w cieniu wielkiego Min Koth.

— Na Czarną Rękę Seta! Co się stało! Mów szybko!

— Twoi ludzie zabili khaurawskich koczowników i zdobyli talizman, jak kazałeś.

Chcieli

jednak napchać sobie kabzy dodatkowym złotem sprzedając skradziony fałsz pewnemu

magowi z Khako w Koth. Zamiast złotem czarnoksiężnik zapłacił im trującym

proszkiem

czarnego lotosu. Twoi ludzie zginęli.

— Głupcy! Przywołam ich z Gehanny i sprawię, że przez tysiąc lat będą błagać

mnie o

śmierć!

Neg splunął na posadzkę, gniew narastał w jego sercu, chude ramiona naprężyły

się. Ci

ludzie będą cierpieć, z pewnością, ale co z talizmanem?

Wypowiedział to pytanie głośno.

— Walki mag również został zabity — rzekł nieumarły. — Źródło Światła trafiło w

ręce

kapłana. Teraz zmierza ku świętości Suddy.

— NIE!

— Tak.

Neg sięgnął do sakiewki przy pasie i wydobył garść przezroczy — stobiałych

kryształków.

Cisnął nimi w żywego trupa, który wydał cichy jęk, gdy biała smuga zetknęła się

z jego

twarzą. Potem rozległ się głośny syk. Z palącego się ciała wyciekał tłuszcz i

buchał dym.

Nieumarły runął na ziemię, uwolniony od dającego życie zaklęcia.

Nekromanta spojrzał na trupa.

— Nie, nie umkniesz mi tak łatwo. Raduj się krótkim pobytem w Szarych Krainach,

mój

rabie, bowiem już wkrótce znów wezwę cię na służbę!

Ogienek na jego dłoni znikł, po czym mag odwrócił się i ruszył do wyjścia z

komnaty.

— A wy możecie zasnąć. Wracajcie do swoich koszmarów — rozkazał. Kiedy mag

wyszedł, obłożone zaklęciem żywe trupy powłócząc nogami odeszły na swoje

miejsce.

Rozsypana na podłodze magiczna sól zasyczała i wyparowała w żółtawej chmurze,

wypełniając powietrze wonią palonej siarki.

Nieumarli tęsknie wpatrywali się w znikającą sól. Było jej dość, by uwolnić

jednego z

nich.

W ciemności, w zupełnym bezruchu stała kobieta znana jako Tuanne. Za życia była

piękna

i zachowała urodę nawet po śmierci, bowiem taka była wola Nega Złowrogiego.

Stała

nieruchomo nie poddając się rozkazowi nekromanty. Jeden kryształek

czarodziejskiej soli

wylądował na jej kształtnej piersi. Cienki jedwab sukni pozostał nie naruszony,

ale sól paliła

ją niczym rozgrzana do czerwoności igła.

Ból był potworny, ale nie krzyknęła, bowiem wraz z bólem przyszło uwolnienie od

wiążącego Tuanne zaklęcia nekromanty.

Inni powrócili na swoje miejsca i ponownie zapadli w sen pełen upiornych

koszmarów, ale

Tuanne stała niby wrośnięta w ziemię, dręczona coraz liczniejszymi pytaniami.

Czy to jakaś

okrutna sztuczka Nega? Czy będzie na nią czekał, jeśli spróbuje opuścić komnatę?

Jak mogło

do tego dojść? Czy to możliwe, że naprawdę nastąpiło przełamanie zaklęcia? Czy

rzeczywiście była wolna?

Nie, uznała Tuanne. Nie była wolna. Może była czymś więcej, ale przede wszystkim

była

nieumarłą, istotą nie martwą, ale i nie żywą. W tym stanie pozostawała dzięki

zaklęciu maga

od ponad wieku. Ludzie, których znała, wędrowali już dawno po Szarych Krainach.

Odmówiono jej prawowitego miejsca pośród nich, a podobnie jak inne żywe trupy

poddane

mocy Nega, niczego nie pragnęła bardziej jak godziwej śmierci.

Cóż. Jeśli to nie była sztuczka, jeśli istotnie wymknęła się z oko — wów, które

jąpętały, co

mogła teraz uczynić? Neg dzierżył klucz do jej śmierci i wystarczyło, by na nią

spojrzał, by

ponownie znalazła się w jego mocy. Musiał istnieć jednak jakiś sposób

pozwalający w pełni

uwolnić się od magicznej mocy nekromanty. I sposób na uwolnienie pozostałych

więźniów

Nega.

Tuanne przywołała swe wspomnienia zarówno te z życia, jak i z krótkiego pobytu w

Szarych Krainach. Po chwili z głębi umysłu napłynęła odpowiedź; czyste, jasne

światło

pośród szarości. Światło. Źródło Światła, którego poszukiwał Neg, by wzmocnić

swoje moce.

Talizman mógł dać wolność zarówno jej, jak i pozostałym, którzy uwięzieni byli w

tej

piekielnej komnacie. Musi odnaleźć ten artefakt i wykorzystać go, by uwolnić

siebie i resztę

więźniów!

Piękna nieumarła przekradła się do wyjścia, uśmiechając się po raz pierwszy od

stu lat.

Zrobi to co w jej mocy, aby zdobyć Źródło Światła. Uczyni wszystko, by osiągnąć

swój cel…

Młodzieniec przybył z Północy, przez góry, pokonując zimny, postrzępiony masyw

oddzielający Hyperboreę od Brythunii. Nazywał się Conan, był wysoki i dobrze

zbudowany.

Uzbrojony był w ciężki prosty miecz ze starego błękitnego żelaza, wciąż ostry,

choć

poszczerbiony w licznych bitwach. Zabrał ten miecz z kolan trupa i o mało nie

przepłacił tego

życiem. Wzdrygnął się na to wspomnienie.

Parający się podobnymi sztuczkami może z łatwością stracić duszę.

Lodowaty wiatr zmierzwił czarną czuprynę Conana, ale chłód nie miał

najmniejszego

wpływu na ogniki gorejące w jego niebieskich oczach. W Cymmerii takie wichury

były

częściążycia i przyjmowano je jako jedną z najmniejszych prób Croma.

Szedł już od kilku dni żywiąc się korzonkami i późnymi jak na tę porę jagodami.

Udało mu

się również pochwycić kilka królików. Była to trudna wędrówka, ale wolał to niż

swój

poprzedni los. Wszystko było lepsze od niewolnictwa, nawet wilki ścigające go

przez dwa

dni.

Barbarzyńca bacznie przepatrywał skały wzdłuż drogi. Szukał odpowiedniego

kamienia i

w końcu go znalazł. Kamień do ostrzenia, by zlikwidować szczerby na ostrzu.

Ojciec dobrze

go tego nauczył. Miecz musi być ostry i gładki, bo poszczerbione ostrze jest

słabsze i łatwiej

pęka.

Po godzinie miecz odzyskał dawny połysk i ostrość. Cymmerianin zamachnął się

orężem,

po czym uśmiechnął się. Jako syn kowala miał sporą praktykę, jeżeli chodziło o

brąz i żelazo,

a to ostrze było wyśmienite, zarówno pod względem wyważenia, jak i hartowania.

Trup, który ożył, kiedy ostrze zostało wyjęte z jego rąk, raczej już go nie

potrzebował,

podczas gdy Conanowi jak najbardziej mogło się przydać. Było wielu bogaczy,

którzy mieli

więcej złota, niż mogli wydać, i uszczknięcie odrobiny bogactwa z pewnością im

nie

zaszkodzi. Conan słyszał o Zamorze, mieście na południu, gdzie mieszkało wielu

bogatych

kupców posiadających olbrzymie skarby. Złodziej mógł się tam nieźle urządzić,

Cymmerianin zaś zamierzał wybrać się do miasta o nazwie Shadizar i potwierdzić

pogłoski.

Barbarzyńca nie wiedział, jak daleko było do Shadizaru. Postanowił, że będzie

szedł na

południe, póki go nie odnajdzie. Odkąd opuścił kryptę, w której schronił się

przed wilkami,

Conan nie napotkał na swej drodze ani jednej istoty ludzkiej. Widział króliki,

niedźwiedzie, a

nawet wielkiego górskiego kota, ale zwierzęta nie mogły wskazać mu drogi do

miasta.

Uśmiechnął się na tę myśl.

Głośny krzyk starł uśmiech z jego ust i młodzieniec poderwał się na równe nogi

unosząc

miecz.

Dźwięk dochodził gdzieś z górskiego stoku, od strony w którą zmierzał. Był

zaciekawiony,

ale nie nierozsądny. Pojmanie i niewola nauczyły go ostrożności. Ten, kto bez

namysłu rzucał

się na spotkanie nieznanego, był durniem, Conan z Cymmerii zaś z pewnością się

do nich nie

zaliczał. Szybko, acz ostrożnie ruszył w stronę, skąd dobiegł krzyk, wypatrując

bacznie

najmniejszych oznak niebezpieczeństwa. Na pierwszy rzut oka wyglądało na to, że

samotny

wojownik stawia czoło pięciu przeciwnikom uzbrojonym w miecze, długie sztylety i

włócznie. Wojownik odziany w ciemną szatę stał zwrócony plecami do stromego

górskiego

zbocza. Przewaga liczebna napastników była oczywista, ale znajdowali się oni

niżej od swojej

ofiary i nie mogli zajść jej od tyłu.

W pierwszej chwili Conan chciał stanąć po stronie samotnego wojownika i o mało

tego nie

uczynił.

Pohamował się w ostatniej chwili. Uznał, że lepiej będzie popatrzeć przez chwilę

zobaczyć, co się wydarzy.

Cymmerianin podszedł nieco bliżej, nadal nie zauważony przez walczących.

Jeden z napastników skoczył naprzód i biorąc potężny zamach wymierzył cięcie w

głowę

ciemno odzianego mężczyzny.

Obrońca odskoczył w lewo i jego broń śmignęła na odlew, trafiając atakującego w

pierś.

Rozległ się dźwięk, jakby dojrzały melon upadł na kamienie.

Conan zamrugał zdumiony. Odziany w ciemną szatę mężczyzna nie miał miecza, lecz

krótką drewnianą pałkę.

Napastnik jęknął i runął w tył, przewracając jednego z kamratów. Drugi z

atakujących

usiłował dźgnąć mężczyznę włócznią i Conan ponownie zdumiał się szybkością

reakcji

tamtego. Mężczyzna odwrócił się i laską zablokował pchnięcie. Kontynuując ruch

po okręgu

w górę, odbił włócznię w bok i końcem pałki trafił włócznika w bark. Cymmerianin

usłyszał

wyraźnie trzask pękającej kości.

Trzeci napastnik zdołał jednak wsunąć włócznię między nogi napadniętego i

podciąć go.

Jednocześnie czwarty i piąty opryszek rzucili się, by uśmiercić powalonego.

Conan krzyknął, by zwrócić na siebie ich uwagę, i rzucił się naprzód. Włócznik,

który

podciął mężczyznę z laską, wykonał krótkie pchnięcie mierząc w pierś Conana, ten

jednym

cięciem przepołowił drewniane drzewce.

Równocześnie potężnie zbudowany mężczyzna zaatakował barbarzyńcę sztyletem

żłobiąc

krwawą bruzdę w jego udzie.

Rozjuszony Cymmerianin odwrócił się i ciął na odlew. Ostra stal pewnie trafiła

Perry Steve - Conan prowokator.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: