Moore Sean U - Conan niezłomny.pdf - KSIĄŻKI- CONAN - sarmata0203

SEAN U. MOORE

CONAN NIEZŁOMNY

TYTUŁ ORYGINAŁU CONAN THE HUNTER

PRZEKŁAD MAREK MASTALERZ

Dla Raven

sercem i duszą

PROLOG

W pogrążonej w mroku komnacie panowała niesamowita cisza, przywodząca na myśl

gęstą

mgłę. Migoczące świece rzucały chwiejny blask na wielki hebanowy ołtarz. Na

posadzce przed

ołtarzem klęczała kobieta. Jej blada skóra kontrastowała z czarnymi jak węgiel

włosami i szatami

barwy ciemnego szkarłatu. Oczy kobiety gorzały czerwienią niczym rozżarzone

węgle, a czarne

źrenice przywodziły na myśl ślepia węża. Przez egzotyczne piękno jej twarzy

przebijała

niebywała żądza władzy i bezwzględność.

Złowieszczy ołtarz pokrywały ciemne plamy. W mętnym świetle widać było, że jedna

z nich

lśni wilgocią. Cienkie strużki szkarłatu skapywały na posadzkę, tworząc kałużę.

Komnatę

wypełniała woń śmierci.

Wielkie spiżowe drzwi komnaty otworzyły się ze skrzypieniem. Za nimi ciągnął się

ciemny

korytarz, wyścielony grubym, pluszowym dywanem. Na progu stał wysoki, chudy

mężczyzna. Z

wyjątkiem wąskiej, siwej brody jego głowa była całkowicie pozbawiona owłosienia.

W lewej

dłoni dzierżył pęk kluczy. Przybysz uklęknął i skłonił głowę.

— Azoro, najczcigodniejsza kapłanko, przybyłem na twe wezwanie.

Kobieta wstała powoli i i odwróciła się w stronę drzwi. Na widok przybysza jej

oczy zalśniły

pogardą.

— Lamici, już niedługo dopełnię ostatnie rytuały. Czeka cię sowita nagroda,

eunuchu —

Azora podkreśliła szyderczo ostatnie słowo. Jej precyzyjnie artykułowany głos,

pobrzmiewający

w komnacie nikłym echem, miał niską, matową barwę. Skinieniem głowy kobieta

wskazała

wierzch ołtarza. — Bądź tak dobry i pozbądź się trupa.

— Natychmiast, dostojna pani.

Lamici na chwilę cofnął się na korytarz, i powrócił z dużym, skórzanym workiem.

Zbliżywszy

się do ołtarza, obrzucił to, co na nim leżało, wzrokiem pełnym obrzydzenia.

Azora przyglądała

się mu z rozbawieniem. Słaby, tchórzliwy głupiec, pomyślała. Jakby wyczuwszy to,

eunuch

podszedł zdecydowanie i zabrał się do roboty.

Pod sufitem wisiało głową w dół nagie ciało pięknej, młodej kobiety. Jej kostki

skuwały

zardzewiałe żelazne kajdany. Okowy zawieszone były na ciężkich łańcuchach,

przeciągniętych

przez umocowane do sklepienia spiżowe pierścienie. Rozpuszczone długie,

złotopłowe włosy

dziewczyny niemal dotykały powierzchni pokrytego krwią ołtarza. Na nadgarstkach

miała

srebrne bransolety, szyję otaczał łańcuch z tego samego metalu. Mimo kałuż krwi

na posadzce

komnaty, ciało dziewczyny wyglądało na nie naruszone. Tylko jej skóra miała

upiorną, białą

barwę, świadczącą o utracie życiodajnego płynu. Szeroko otwarte usta i oczy

zastygły w wyrazie

bezgranicznego przerażenia.

Unikając zetknięcia z plamami szkarłatu, Lamici naciągnął wór na pozbawione

życia ciało i

własnym kluczem otworzył kajdany. Dając świadectwo niepospolitej sile, lekko

zarzucił sobie

zwłoki przez ramię i wyniósł je na korytarz.

Azora odczekała, aż zamkną się drzwi, po czym odwróciła się z powrotem do

ołtarza.

Przymknęła oczy. Wyciągnąwszy przed siebie dłonie, zaintonowała powolny,

rytmiczny śpiew.

Świece w komnacie rozgorzały szkarłatnymi płomieniami. Strużki krwi uniosły się

niczym węże

i pomknęły w stronę kapłanki, która wchłonęła szkarłatną falę w wyciągnięte

dłonie. Chwilę

później inkantacja urwała się, a świece ponownie poczęły migotać żółtą poświatą.

Otworzywszy oczy, Azora cofnęła się od ołtarza. Czuła energię przenikającą

falami całe jej

ciało. Żaden śmiertelnik nie mógł mierzyć się z nią pod względem szybkości myśli

i ruchów.

Wkrótce będzie miała dość sił, by odprawić pradawne zaklęcia. Zamierzała

zakończyć ostatni

poprzedzający je rytuał przed nastaniem kolejnej pełni.

Od wczesnej młodości Azora pilnie studiowała starożytne księgi, pozostałe po

arcykapłanach

wężowego ludu Thurian. Owe rękopisy, uważane za dawno zaginione lub zniszczone,

zawierały

wiedzę o potężnej magii, pozwalającej przedłużyć życie i posiąść absolutne

panowanie nad

śmiertelnymi mężczyznami i kobietami.

Azora pragnęła władzy tak wielkiej, by móc rozkazywać nawet najmożniejszym

monarchom

tego świata. Liczyła, że niebawem będą pełzać u jej stóp jak karcone szczenięta.

Jej

przeznaczeniem było dorównać pradawnym thuriańskim kapłankom. Czyż legendarna

Mutare nie

była wszak istotą przewyższającą zwykłych smiertelników?

Uśmiechnęła się, obnażając dwa rzędy spiłowanych w szpic czarnych zębów.

1. „POD ŁĘKIEM”

W otoczonej wysokimi murami Pirogii jak co dzień tętniło nocne życie. Na placach

i ulicach

tłoczyli się jasnoskórzy, płowowłosi Brythuńczycy. Rozproszone grupki pijanych

kezankiańskich

górali wędrowały krętymi uliczkami od jednej oberży do drugiej. Przekonani o

własnej

wyższości członkowie straży miejskiej uważali Kezankiańczyków za skaranie

boskie, ale omijali

ich szerokim łukiem. Król Brythunii Eldran wywodził się z owego góralskiego

plemienia i z

pewnością nie zareagowałby łaskawie na wieść, że straże miejskie źle traktują

jego ziomków.

Poza głównymi brukowanymi ulicami rozciągał się marnie oświetlony, zasłany

śmieciami

labirynt cuchnących zaułków. W jego ciemnych, zakamarkach snuli się żebracy,

szczury i pijacy

nawołujący się ochrypłymi, bełkotliwymi głosami. Dopiero nad ranem, gdy kwaśne

tanie wino

zbierało swe żniwo, padali pokotem bez zmysłów. Niektórzy nie budzili się już

nigdy, lecz

należało oddać straży sprawiedliwość, gdyż nawet najnędzniejsze zakamarki

Pirogii były

bezpieczniejsze niż ulice wielu metropolii hyboryjskiego świata. Ostrożność

wymagała jednak,

by zapuszczając się w te rewiry, trzymać jedną rękę na kiesie, a drugą na

rękojeści miecza.

Jednym z takich zaułków kroczył niski, ciemnoskóry mężczyzna. Jego sięgające

ramion włosy

miały barwę sadzy, a oczy były jeszcze czarniejsze. Na wąskiej twarzy malował

się okrutny

uśmieszek. Mężczyzna ów poruszał się z kocią zręcznością. Przestąpiwszy leżącego

na ziemi,

pochrapującego pijaka, zatrzymał się przed drzwiami ceglanego budynku. W ścianę

nad framugą

był wbity po rękojeść wielki, dwuręczny miecz. Mężczyzna wyciągnął sztylet i

zastukał

rękojeścią w drzwi. Ze środka dobiegły stłumione, brythuńskie przekleństwa:

— Parszywy żebrak! Zabieraj swoje zawszone łapy z moich drzwi! Nie dostaniesz

ode mnie

wina, póki nie pokażesz, że masz czym zapłacić!

— Immanus, stary psie! To ja, Hassem! — odpowiedział niskim głosem rozbawiony

ciemnooki mężczyzna. — Rusz swój wańtuch i otwórz natychmiast!

Szczęknęła zasuwa i Immanus uchylił drzwi. Hassem wszedł do środka, chowając

sztylet.

Oberża, nazywana „Pod Łękiem”, była niewiele lepiej oświetlona niż zaułek, przy

którym

stała. Z trzech stojących w kątach lamp wydobywały się gęste kłęby oleistego

dymu, pogłębiając

mrok panujący w izbie biesiadnej. Pokryte lepkim brudem drewniane stoły i ławy

rozstawione

były bezładnie. W głębi piętrzył się szynkwas, a z boku — prowadzące na górę

ceglane schody.

Przy stołach zasiadała odpowiednia do tego miejsca klientela. W kącie

powszechnie znany

nemediański handlarz niewolników wielkim kamionkowym kuflem wznosił toast za

zdrowie

swoich siepaczy. Brunatne, jęczmienne piwo pociekło po jego wyplamionej tunice.

Nie bacząc na

to, Nemediańczyk zażądał od szynkarza jeszcze jednej kolejki.

Przy sąsiednim stoliku tkwiło dwóch Kothyjczyków o świdrujących spojrzeniach.

Knuli coś

szeptem, sącząc wino z kubków. Na środku sali grupa Kezankiańczyków obmacywała

ladacznice

i ryczała sprośną piosenkę. Parę stolików dalej skąpo ubrana Brythunka, co

chwila, hałaśliwym

chichotem kwitowała słowa swego młodego, jasnowłosego towarzysza. Ten dobrze

odziany

mężczyzna był zapewne potomkiem jakiegoś możnego rodu, pragnącym poznać

ciemniejsze

strony życia stolicy. Elegant przesunął dłonią po obnażonym biodrze swojej

towarzyszki i

ponownie zaczął szeptać jej coś do ucha.

Obok drzwi stał spalony na brąz olbrzym — Immanus. Na jego strój składały się

pantalony i

skórzana kamizela. Jedno ucho Immanusa zdobiło wielkie, złote kółko, ale słabe

światło odbijało

się mocniej od jego łysej głowy. Beczkowatą pierś pokrywały niezliczone szramy,

a gruby pas z

czarnej skóry podtrzymywał długie i ciężkie szablisko. Immanus stanowił istną

chodzącą górę

mięśni i tłuszczu. Olbrzym odczekał, aż Hassem wejdzie do środka, po czym

zamknął masywne

drzwi jedną ręką i nachylił się do Zamorańczyka:

— Szedł ktoś za tobą, Hassem? — szepnął.

— Gdyby tak było, musiałbym teraz oczyścić mój sztylet — odparł Zamorańczyk z

urazą w

głosie.

— Oto moja najlepsza przyjaciółka — Immanus postukał się w łyse czoło mięsistym

palcem,

nie zwracając uwagi na irytację Zamorańczyka. — Tak długo, jak jej słucham,

będziemy trzymać

się razem. Lecz gdy przestanę zważać na jej ostrzeżenia… — przejechał palcem po

gardle i

zarechotał z własnego dowcipu.

Hassem położył dłoń na przywiązanym do pasa niewielkim zawiniątku.

— Barbarzyńca jest tutaj? Wczoraj umówiłem się z nim na spotkanie, ale ten

dzikus tak zalał

winem swoją tępą pałę, że mógł o wszystkim zapomnieć.

— Nie oceniaj go pochopnie. Może to i barbarzyńca, ale wiem, czego można

spodziewać się

po Cymmerianach. To twardzi i przebiegli ludzie. Nie warto z nimi zadzierać.

Było wielu takich,

którzy rzucili mi wyzwanie. Żaden nie uszedł z życiem, lecz gdyby przyszło mi

bić się z

Cymmerianinem, nie byłbym pewien, jak to się skończy — Immanus zamilkł i utkwił

w Has —

semie wyzywające spojrzenie. Po chwili roześmiał się i walnął Zamorańczyka w

plecy z siłą,

która kogoś słabszego powaliłaby na kolana. Hassem podał Immanusowi małą

sakiewkę, która

zabrzęczała cicho, gdy olbrzym chował jądo wewnętrznej kieszeni kamizeli.

— Znajdziesz go na górze — rzekł oberżysta. — Właśnie skończył pierwszy dzisiaj

dzban

wina. Dobrze mu idzie przy grze w kości, ale czuję, że jego szczęście wkrótce

się odmieni.

Hassem ruszył w stronę schodów. Po drodze zatrzymał się przy szynkwasie i

zamówił kubek

taniego wina. Zmoczył wargi zalatującym octem trunkiem, przepłukał nim usta i

wypluł go na

kamienną podłogę. Obrzydlistwo, pomyślał. Najwyższa pora by ci niań — czący

kozły

Brythuńczycy nauczyli się sztuki wyrobu win. Pocieszył się, że jeszcze tej nocy

opuści ten chlew

i wróci do Zamory. Barbarzyńca miał kupić ostatnią oferowaną przez Hassema

błyskotkę.

Zamorańczyk tak spieszył się z jej zbyciem, że tylko dla formalności targował

się o cenę.

Odstawiwszy kubek, dotknął gładkiego metalu inkrustowanej

— 13 —

klejnotami srebrnej bransolety ukrytej w zawiniątku przy pasie. Nagroda,

wyznaczona za

wskazanie strażom miejskim, w czyich rękach znajduje się ta sztuka biżuterii,

była o stokroć

większa, niż cena, jaką wycisnął z głupiego barbarzyńcy. Zamorańczyk był pewien,

że bez

względu na spryt, Cymmerianin nie wywinie się spod katowskiego topora. Hassem

uniósł kubek

do ust i uśmiechnął się do własnych myśli. Dopiwszy wino, ruszył po schodach.

Pierwsze piętro „Pod Łękiem” było lepiej oświetlone niż parter. Stało tam

zaledwie parę grubo

ciosanych stolików i ław. Większą część sali zajmował wielki stół do gry w

kości. Hazardziści

tłoczyli się przy nim łokieć przy łokciu. Po każdym rzucie następowały głośne

jęki

przegrywających i radosne krzyki zwycięzców. Gwar rozmów i przekleństw w wielu

językach

sprawiał, że panowała tu atmosfera bardziej przypominająca bazar niż oberżę.

Gdy Hassem dotarł do szczytu schodów, niezwykle wysoki, muskularny gracz odszedł

stołu z garścią pełną monet. Zasiadł na pobliskiej ławie i zsypał pieniądze do

sakiewki przy pasie.

Równo przycięta grzywa czarnych włosów okalała jego zbrązowiałą twarz, w której

odznaczały

się gorejące niebieskim ogniem oczy. Krzepkie ramiona i barki pokrywały

dziesiątki starych i

świeżych blizn. Czarny kaftan ledwie osłaniał wypukłą, masywną pierś. Przy pasie

gracza wisiał

wielki pałasz, którego nagie srebrzystobłękitne ostrze połyskiwało złowieszczo

przy każdym

kroku. Młodzieniec ten wśród okupujących stół utracjuszy wyglądał jak wilk w

zgrai szczurów.

Dziewka służebna postawiła przed Conanem dzban wina. Młodzieniec rzucił na stół

srebrną

monetę, nalał sobie pełny kubek i wypił go duszkiem. Zauważył, że Hassem wszedł

na piętro, i

czekał, aż Zamorańczyk do niego podejdzie. Pomyślał, że opłaciła mu się

znajomość z tym

szubienicznikiem. Temu zamorańskiemu łotrzykowi nie można było ufać, lecz

wiedział, że ubił z

nim wyjątkowo korzystny interes. Podczas targów gotów był dać za tę bransoletę

nawet

trzykrotnie wyższą cenę.

Kiedy Hassem po raz pierwszy pokazał mu tę zdobioną klejnotami sztukę biżuterii,

Conan

natychmiast zorientował się, że pochodzi ona z kradzieży. Nie obchodziło go, kto

padł ofiarą

rabunku. Bransoleta doskonale nadawała się na podarunek dla Yvanny, Brythunki, u

której

zamieszkał po przybyciu do Pirogii. Kości sprzyjały mu tego wieczoru, dlatego

też zapłacenie za

błyskotkę nie oznaczało pozostania z pustką kiesą. Myśl o bujnym ciele i woni

płowych włosów

namiętnej Yvanny w połączeniu z wypitym winem podsyciła żądzę Cymmerianina.

Zamierzał

spędzić z dziewczyną ostatnią noc rozkoszy, podarować jej bransoletę i ruszyć do

Shadizar.

Hassem przysiadł się do Conana i wyciągnął zza pasa szmaciane zawiniątko.

Nerwowo

gładząc rzadki wąsik, Zamorańczyk spojrzał uważnie na ogorzałego barbarzyńcę.

— Witaj, Conanie. Jak ci szło dzisiaj przy kościach?

— Nieźle — Cymmerianin skinął głową w stronę rojowiska graczy. — O wiele lepiej

niż

wielu z nich, Hassemie.

Conan mówił po zamorańsku z barbarzyńskim akcentem. Nauczył się tego języka

niedawno,

lecz posługiwał się nim biegle.

— W takim razie nie będzie kłopotów z zapłatą. Czterdzieści sztuk srebra lub

dwie złote

korony, tak jak się umówiliśmy.

— Zgoda, Hassemie, ale najpierw chcę zobaczyć twój towar.

Osłaniając zawiniątko dłonią, Conan rozchylił sukno i dokładnie przyjrzał się

bransolecie, by

upewnić się, czy zamorański złodziej nie podsuwał mu bezwartościowej imitacji.

Oględziny te

rozdrażniły Hassema.

— Zapewniam cię, że jest prawdziwa. Moja reputacja ucierpiałaby, gdybym

oszukiwał

klientów. Poza tym widać, że jesteś doskonałym wojownikiem. Nie puściłbyś płazem

oszustwa, a

ja nie mam ochoty przez resztę życia oglądać się niespokojnie przez ramię.

Moore Sean U - Conan niezłomny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: