Siedem lat, Elleen.pdf

Elleen

"Siedem lat"

(7.)

Drzwi piwnicy skrzypią głośno i na progu staje wyniosła brunetka z błyskiem szaleństwa w

oczach, celując orzechową różdżką w Garricka Ollivandera.

— Czarny Pan chce cię widzieć. Chwilowo żywego — dodaje z zawodem. — Draco,

przypilnuj tej wariatki.

I wychodzi, popychając przed sobą wymizerowanego starca. Niewysoki chłopiec wyłania

się z cienia i zatrzaskuje drzwi.

— Nie próbuj żadnych sztuczek, Lovegood — grozi, unosząc wysoko różdżkę.

— Dzień dobry Draco Malfoyu — mówi dziewczyna i uśmiecha się uspokajająco. Jeszcze

nic nie pasowało do Dworu Malfoyów mniej niż jej pomarańczowe rajstopy i ogromne oczy. —

Chce mi się pić.

Draco opuszcza różdżkę i ostentacyjnie odwraca głowę. Nie widzi — a może tylko udaje —

rozbawienia czającego się w kącikach ust Luny. Pod maską wiernego śmierciożercy cienką kreską

rysuje się zazdrość, bo Krukonki nie trawi paraliżujący strach przed przyszłością. Wychodzi z

piwnicy, trzaskając głośno drzwiami, ale Luna wie, że wróci. Wszyscy wracali.

Po kwadransie drzwi skrzypią znowu, a Draco stawia przed Luną garnuszek pełen wody.

Dziewczyna łapie go za rękę i przygląda się owiniętym wokół niej bandażom.

— To ty stłukłeś tamto lustro — mówi cicho, puszczając zranioną dłoń. — Wiesz, według

niektórych stłuczone lustro symbolizuje siedem lat nieszczęść.

— Nieszczęść? — powtarza Draco, zapominając zsynchronizować chłód w głosie z

pogardliwym spojrzeniem.

— To taki... mugolski przesąd — oznajmia Luna, uważnie obserwując grymas na twarzy

Ślizgona. — Siedem lat to dużo.

— W którą… w którą stronę to działa? — pyta naiwnie młody Malfoy.

Luna podnosi z ziemi pająka i kładzie go sobie na dłoni.

— Wstecz — odpowiada pewnym siebie głosem i Draco chce jej wierzyć. Na schodach

słychać obłąkańczy śmiech Bellatrix.

— I tak nie wierzę w te mugolskie bzdury — mówi chłodno Ślizgon i otwiera drzwi.

Luna podnosi do ust garnuszek i wzrusza ramionami.

— Draco — szepcze, zanim Bella dotrze do piwnicy. — Twój tata też przynosi mi wodę.

Wyciągasz rękę, w wyobraźni widząc już siebie siedzącego przy jedynym stole z samym

Harrym Potterem.

— Mój syn! — powie z dumą ojciec, kiedy wrócisz do domu na święta.

— Brawo, Draco — pochwali cię matka, patrząc na ciebie z uwielbieniem.

Jesteś dużym chłopcem i właśnie zamierzasz udowodnić wszystkim, że potrafisz

podejmować prawdziwie dorosłe decyzje. Draco Malfoy, przyjaciel Harry'ego Pottera. Harry Potter,

przyjaciel Dracona Malfoya.

— Dzięki, ale chyba sam potrafię ocenić, kto jest gorszy.

— Smarkacz — warknie ojciec.

— Niedobrze być dziś otwartym wrogiem Chłopca, Który Przeżył — doda chłodno matka.

Zawiedziony, upokorzony, wystraszony. Draco Malfoy, wróg Harry'ego Pottera. Harry

Potter, wróg Dracona Malfoya. (Unosisz różdżkę).

Siedem błyszczących mioteł leży w równym rzędzie na murawie boiska. Wszyscy

członkowie drużyny wpatrują się w nie z niemym podziwem, wytrzeszczając z niedowierzaniem

oczy.

— To taki mały... prezent — mówi cicho Lucjusz Malfoy, zaciskając blade dłonie na lasce.

— Na sprzęcie, jaki posiada ta szkoła, nie kazałbym latać nawet naszemu skrzatowi domowemu.

— Nie wiem nawet, czy przeszedłem kwalifikacje — wtrącasz cicho, chociaż doskonale

wiesz — wyczytujesz to w maślanym spojrzeniu Flinta — że właśnie zostałeś nowym szukającym.

— Oczywiście, że przeszedłeś — warczy ojciec, omiatając groźnym spojrzeniem drużynę i

zatrzymując wzrok na Flincie. — Prawda, panie Flint?

— O-oczywiście — jąka się kapitan drużyny, nieśmiało gładząc rączkę jednej z

podarowanych mioteł. Stajesz z boku i przyglądasz się tej bandzie idiotów całkowicie zaślepionych

hojnością twojego ojca. I w tej chwili nie ma znaczenia, czy naprawdę przeszedłeś testy, czy tylko

wkupiłeś się do drużyny. Prawdziwy sprawdzian czeka cię za miesiąc. Pierwszy mecz z Gryfonami,

pierwsze starcie na boisku z Harrym Potterem. Cholerny bohater kontra cholerny tchórz. (To tylko

dwa słowa i błysk).

Zimno. Powiew lodowatego powietrza wdziera się do przedziału, zamrażając nie tyle twoje

ciało, co zdolność racjonalnego myślenia. Przez chwilę masz wrażenie, że zaraz wydarzy się coś

strasznego, a potem wszystko zamiera. Piskliwy wrzask zagłusza chrapliwe oddechy Crabbe’a i

Goyle’a. Potter?

— Dementorzy — stwierdza autorytatywnie Blaise, wracając do lektury „Proroka

Codziennego” . Gdy w końcu wysiadasz z pociągu, natychmiast rzucasz się do powozu, w którym

właśnie zniknął Longbottom.

— Dementorzy… Harry… zemdlał… przerażający… — mamrocze Gryfon, trzęsąc się

nieznacznie. Robi ci się przyjemnie ciepło, ale, co najdziwniejsze, to ciepło nie ma nic wspólnego z

mściwością.

— Potter, podobno zemdlałeś? Neville mnie nie nabujał? Naprawdę zemdlałeś? — W

uniesieniu zapominasz nawet, że Gryfoni nie mają imion. Podświadomie obawiasz się

zaprzeczenia, wyśmiania, zaskoczenia wymalowanego na twarzach Wielkiej Trójcy. Ale jedyne,

czego się doczekujesz, to wściekłe: „Odwal się, Malfoy!” Weasleya.

A więc zemdlał. Złoty Chłopiec Gryffindoru był słaby, być może nawet bał się, kiedy nie

musiał grać narzuconej odgórnie roli wielkiego bohatera. Po raz pierwszy nie wstydzisz się, że i ty

jesteś tchórzem. (Tylko dwa słowa i błysk).

— Harry Potter.

Jesteś wściekły. Cholernie, cholernie wściekły. Pieprzony Potter, pupilek Dumbledore'a,

maskotka Hogwartu, idol nastolatek! Chciałbyś wiedzieć, jak mu się udało wrzucić swoje nazwisko

do Czary Ognia. Może gdybyś się z nim przyjaźnił, wrzuciłby także i twoje?

— Harry Potter — powtarza Dumbledore, udając zmartwionego. Jesteś przekonany, że

dwulicowy starzec maczał w tym swoje pomarszczone palce, w końcu to dzięki niemu wszystko

uchodziło Potterowi na sucho. Złoty Chłopiec wstaje i idzie w kierunku stołu nauczycielskiego,

prawie potykając się o własne nogi. I jeśli nie nienawidziłeś go od pierwszego spotkania,

nienawidzisz go właśnie teraz. Gdybyś miał zobrazować swoje samopoczucie, powiedziałbyś —

choć wolałbyś tego nie robić — że wygląda jak mina Weasleya. Czyżby Potter znudził się swoją

nieodłączną świtą i zapragnął przestać dzielić się sławą? Czy twoją przyjaźń też by teraz podeptał,

gdyby nie zrobił tego trzy lata temu? ( „Nie boję się!” )

„Wszyscy schwytani śmierciożercy zostali przetransportowani do Azkabanu, gdzie oczekują

na wyrok”.

— Lucjuszu, jesteś pewien? — przypominasz sobie słowa matki sprzed zaledwie roku.

— Niczego nie jestem pewien — odpowiedział wtedy ojciec, unikając jej spojrzenia. —

Oboje wiemy, że z tej ścieżki można zejść tylko w jeden sposób.

„Grozi im dożywocie” .

— Mój też — mówi cicho Teodor, przysiadając się do twojego stolika. Wygląda, jakby nie

spał całą noc. Pewnie gdybyś nie był tak skupiony na wpatrywaniu się w zacienione sklepienie,

zorientowałbyś się, że dzisiejszej nocy jedyny regularny oddech w dormitorium należał do Blaise’a.

Wzruszasz ramionami i opierasz głowę na splecionych dłoniach.

— Pieprzony Potter i jego zgraja — warczysz, choć podskórnie czujesz, że to nie na nich

jesteś tak wściekły, to nie ich się obawiasz.

— Racja, kompletnie bezużyteczny — zgadza się Teodor, stukając palcami w stolik. — Miał

go na wyciągnięcie różdżki i to skopał.

Podnosisz głowę i wpatrujesz się tępo w Notta.

— O kim mówisz?

Nie powinieneś był zadać tego pytania. Z autopsji wiesz, że takich myśli nie wolno

wypowiadać na głos. Nie wam, nie dzieciakom śmierciożerców, nie teraz. ( „To moja łaska, a nie

twoja, teraz się liczy” ).

— Mamo — szepczesz. — Tato.

Lecz oni tylko patrzą na ciebie, uśmiechając się smutno.

— Tak więc i ty — mówi Dumbledore, pojawiając się niespodziewanie w jednym z

zacienionych kątów pokoju i niemal przyprawiając cię o zawał — jak setki innych przed tobą,

odkryłeś rozkosze Zwierciadła Ain Eingarp.

Wszystko w jego osobie jest tak nieprzyzwoicie nierzeczywiste. Srebrzysta długa broda —

srebrzysta jak twoje włosy i długa jak życie, które musisz odebrać — odbija się w zaczarowanym

lustrze.

— Nie zapytasz, co widzę w zwierciadle? — pyta starzec konwersacyjnym tonem i

uśmiecha się na widok twojej pełnej pogardy — a przynajmniej masz nadzieję, że to pogarda —

miny.

— Nie — odpowiadasz chłodno.

W wyobraźni wyciągasz różdżkę, a zielony promień roztrzaskuje te cholerne okulary-

połówki na milion kawałków. W wyobraźni jesteś odważny. W rzeczywistości wychodzisz z

pokoju, upewniając się, że trzasnąłeś drzwiami wystarczająco mocno. W rzeczywistości jesteś

tchórzem. (Opuszczasz różdżkę).

(7.)

Dokładnie w momencie, w którym Crabbe i Goyle wymieniają zdeterminowane spojrzenia,

Draco zyskuje obezwładniającą pewność, że to koniec wszystkiego. Koniec Pottera, bo w

spojrzeniach kolegów był nieznany mu wcześniej upór; koniec Crabbe'a i Goyle'a, bo przecież

Czarny Pan nie toleruje niesubordynacji; koniec Draco, który dopiero niedawno dopuścił do siebie

myśl, że najprawdopodobniej istniała możliwość wyboru. Być może jest jakiś sposób

wyperswadowania chłopcom, że nie należy zbliżać się do Pottera — nie podczas walki, nie w

momencie ważenia się losów całej czarodziejskiej społeczności — ale Draco nie potrafi go

odnaleźć. Miota się tylko między drzwiami opustoszałej klasy a solidną ścianą, wiedząc, że bardzo

nierozsądnie ze strony Pottera byłoby przejść teraz akurat tym korytarzem.

A potem, zanim Draco zdąży choćby mrugnąć, wszystko zaczyna dziać się szybciej — o

całą wieczność szybciej — niż by sobie tego życzył. W jednej chwili wrzeszczy coś niezrozumiale,

szarpiąc Goyle'a za rękaw, a w następnej kluczy między płomieniami i wie, że stamtąd już nie ma

ucieczki. I wszyscy zginą, bo był cholernym tchórzem i nie powstrzymał bezmózgich osiłków,

zanim wymierzyli siły na zamiary. Ale kiedy jest już prawie pogodzony z faktem, że tak

malowniczo wszystko spieprzył, dostaje jeszcze jedną szansę — silną rękę Harry'ego Cholernego

Pottera — i wznosi się w powietrze, zaciskając palce lewej dłoni na nadgarstku Goyle'a. Draco wie,

że powinien podziękować Potterowi; powiedzieć, że dojrzał na tyle, by potrafić dodać dwa do

dwóch i że przysięga, że z tego równania już nigdy nie wyjdzie mu pięć. Zamiast tego wrzeszczy

mu rozpaczliwie do ucha:

— Do drzwi, do drzwi! Leć do drzwi!

Cholerny dym wdziera mu się do oczu i ust.

— Crabbe?

— Nie żyje.

Chłodna, wykalkulowana odpowiedź. Dokładnie taka, jakiej teraz Draco powinien udzielać

Weasleyowi, nie na odwrót. A Draco leży przed wejściem do Pokoju Życzeń, mając dla niego

ostatnie, niewykonalne zadanie.

— Niech to się wreszcie skończy.

Ale Pokój Życzeń nie potrafi spełniać marzeń poturbowanego śmierciożercy. Draco wstaje i

na chwiejnych nogach rusza w dół zamku. Z każdym krokiem odgłosy walki są coraz bliższe, coraz

bardziej przerażające. Hebanowa różdżka niemal dotyka jego nosa, a obłąkańczy śmiech brzęczy w

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: