Deveraux Jude - Obietnica (Saga rodu Montgomerych 02).pdf - romans - czikit7

JUDE DEVERAUX

OBIETNICA

PROLOG

Judyta Revedoune uniosła głow ħ znad rejestru i spojrzała na ojca. Obok niej stała jej

matka, Helena, Judyta nie czuła przed ojcem l ħ ku, cho ę od lat robił wszystko, by si ħ go bała.

Niedawno stracił dwóch ukochanych synów, okrutnych i prymitywnych jak on sam. To z Ň alu

po nich miał takie zaczerwienione i podkr ĢŇ one oczy.

Judyta patrzyła na niego nieco zaintrygowana. Nigdy nie zawracał sobie ni Ģ głowy.

Odk Ģ d pierwsza Ň ona umarła, a druga, spłoszona kura, dała mu zaledwie jedno dziecko, na

domiar złego córk ħ , uznał, Ň e z niewiast nie ma Ň adnego po Ň ytku.

- Czego chcesz? - spytała cicho.

Robert przygl Ģ dał si ħ jej, jak gdyby widział j Ģ pierwszy raz w Ň yciu. Dziewczyna

wi ħ kszo Ļę Ň ycia sp ħ dziła w odosobnieniu, ukryta wraz z matk Ģ w odległej cz ħĻ ci zamku,

w Ļ ród ksi Ģ g i rejestrów. Skonstatował z zadowoleniem, Ň e Judyta jest podobna do Heleny w

jej wieku. Miała te dziwne złote oczy, za jakimi niektórzy m ħŇ czy Ņ ni szaleli, cho ę jego akurat

one dra Ň niły; włosy kasztanowe, czoło szerokie i silne, tak ĢŇ brod ħ , nos prosty, usta pełne.

Dobrze, pomy Ļ lał, trzeba z tego zrobi ę jaki Ļ u Ň ytek.

- Tylko ty mi została Ļ - powiedział, nie kryj Ģ c odrazy, jak Ģ do niej Ň ywił. -

Postanowiłem, Ň e wyjdziesz za m ĢŇ i urodzisz mi wnuki.

Judyta osłupiała. Przez całe Ň ycie matka przygotowywała j Ģ do Ň ycia w klasztorze. I

nie polegało to bynajmniej na zapami ħ tywaniu modlitw czy pie Ļ ni ko Ļ cielnych, lecz na nauce

rzeczy praktycznych, potrzebnych do wykonywania jedynego zawodu dost ħ pnego niewie Ļ cie

szlachetnie urodzonej, mianowicie zawodu przeoryszy. Mogła ni Ģ zosta ę jeszcze przed

uko ı czeniem trzydziestego roku Ň ycia. Ró Ň nica mi ħ dzy przeorysz Ģ a zwykł Ģ niewiast Ģ była

taka, jak mi ħ dzy królem a giermkiem. Przeorysza rz Ģ dziła ziemiami, maj Ģ tkami, wioskami,

ba, całymi hrabstwami - kupowała je i sprzedawała według własnego s Ģ du. Jej m Ģ dro Ļę

znajdowała jednakowe poszanowanie tak u m ħŇ czyzn jak i niewiast. Przeorysza rz Ģ dziła, ni Ģ

za Ļ nikt nie rz Ģ dził. Judyta potrafiła prowadzi ę ksi ħ gi du Ň ego maj Ģ tku, jasno wyra Ň a ę swe

s Ģ dy w dysputach i wiedziała, ile pszenicy trzeba posia ę , by wy Ň ywi ę tylu a tylu ludzi.

Umiała czyta ę i pisa ę , potrafiłaby zgotowa ę przyj ħ cie królowi i poprowadzi ę szpital;

nauczono j Ģ wszystkiego, co jako przeorysza powinna wiedzie ę . Miałaby te umiej ħ tno Ļ ci

zmarnowa ę , zostaj Ģ c słu ŇĢ c Ģ jakiego Ļ m ħŇ czyzny?

- Nie wyjd ħ za m ĢŇ . - Powiedziała te słowa cicho, ale wykrzyczane zabrzmiałyby nie

mniej dono Ļ nie.

W pierwszej chwili Roberta Revedoune zatkało. Jeszcze nigdy Ň adna niewiasta nie

obdarzyła go równie zuchwałym spojrzeniem. Prawd ħ mówi Ģ c, gdyby nie wiedział, Ň e ma do

czynienia z niewiast Ģ to po wyrazie twarzy mógłby j Ģ wzi Ģę za m ħŇ czyzn ħ . Otrz Ģ sn Ģ wszy si ħ

w ko ı cu z zaskoczenia, uderzył Judyt ħ tak, Ň e przeleciała przez pół komnaty. Ale nawet le ŇĢ c

za ziemi i krwawi Ģ c z k Ģ cika ust, patrzyła na niego wzrokiem, w którym nie było strachu, a

tylko gł ħ boka pogarda i jakby iskierka nienawi Ļ ci. Wstrzymał oddech. Ta dziewczyna niemal

go przera Ň ała. Helena skoczyła do córki i upadłszy obok niej na kolana wyci Ģ gn ħ ła zza paska

sztylet. Na widok tej taniej sceny Robert uspokoił si ħ . Helena była niewiast Ģ któr Ģ rozumiał.

Przybierała poz ħ rozjuszonego zwierz ħ cia, ale wiej oczach czaił si ħ wielki strach. Gdy

schwycił j Ģ gwałtownie za rami ħ , nó Ň pofrun Ģ ł pod przeciwległ Ģ Ļ cian ħ . Robert u Ļ miechn Ģ ł

si ħ do córki, a nast ħ pnie obj Ģ ł dło ı mi rami ħ Ň ony i złamał jej ko Ļ ci, jak si ħ łamie suche

gał ħ zie.

Helena zwin ħ ła si ħ bezgło Ļ nie u jego stóp. Spojrzał pytaj Ģ co na Judyt ħ , która wci ĢŇ

le Ň ała na podłodze, nie b ħ d Ģ c jeszcze zdolna uwierzy ę w jego okrucie ı stwo.

- Co mi teraz odpowiesz, córko? Wyjdziesz za m ĢŇ , czy nie? Skin Ģ wszy głow Ģ Judyta

zwróciła si ħ ku nieprzytomnej matce.

Ksi ħŇ yc rzucał długie cienie za star Ģ kamienn Ģ warowni Ģ , która liczyła sobie trzy

pi ħ tra wysoko Ļ ci i, jak si ħ wydawało, znu Ň ona patrzyła spode łba na nadgryziony z ħ bem

czasu mur obronny. Wybudowano j Ģ dwie Ļ cie lat przed ow Ģ wilgotn Ģ noc Ģ kwietniow Ģ 1501

roku. Teraz panowały spokojne czasy i nikt ju Ň nie musiał mieszka ę w kamiennej wie Ň y, ale

ta nale Ň ała do człowieka nie id Ģ cego z duchem czasu. ņ ył w niej jego pradziad, kiedy takie

twierdze były w modzie, a Mikołaj Valence uwa Ň ał, o ile tylko wytrze Ņ wiał na tyle, by co Ļ

uwa Ň a ę , Ň e wie Ň a słu Ň y mu wystarczaj Ģ co dobrze i z powodzeniem mo Ň e słu Ň y ę jeszcze

nast ħ pnym pokoleniom. Nad bezpiecze ı stwem rozpadaj Ģ cego si ħ muru obronnego i starej

twierdzy czuwała masywna stra Ň nica. Chrapał w niej jeden stra Ň nik z opró Ň nionym do

połowy bukłakiem wina w obj ħ ciach. Na dole w warowni spały psy wespół z rycerzami,

których zardzewiałe zbroje walały si ħ pod Ļ cianami w Ļ ród brudnych mat z sitowia, słu ŇĢ cych

do przykrywania d ħ bowej posadzki. To wła Ļ nie była posiadło Ļę Valence'ów - n ħ dzne,

rozpadaj Ģ ce si ħ , staro Ļ wieckie zamczysko, z którego dworowano sobie w całym kraju.

Mówiono, Ň e gdyby jego fortyfikacje były tak mocne jak wino, które Ň łopał Mikołaj Valence,

to wytrzymałyby najazd całej Anglii. Tylko Ň e nikt ich nie naje Ň d Ň ał. Bo po có Ň by? Przed

wielu laty wi ħ kszo Ļę ziem zabrali Mikołajowi młodzi, pełni werwy, za to biedni jak myszy

ko Ļ cielne rycerze, którzy ledwo co zdobyli ostrogi. Została mu jedynie ta stara twierdza, któr Ģ

zdaniem wszystkich nale Ň ało obróci ę w perzyn ħ , ł Ģ cznie z kilkoma s Ģ siednimi

gospodarstwami, utrzymuj Ģ cymi rodzin ħ Valence'ów przy Ň yciu. W oknie komnaty na samej

górze było Ļ wiatło. Panował w niej zi Ģ b i wilgo ę , która nie schodziła ze Ļ cian nawet w

najsuchsz Ģ letni Ģ pogod ħ . P ħ kni ħ cia w kamieniach porastał mech, a po podłodze nieustannie

co Ļ pełzało. Ale wła Ļ nie w tej komnacie przegl Ģ dało si ħ w zwierciadle całe bogactwo starej

warowni. Alicja Valence zbli Ň yła twarz do zwierciadła i na krótkie, jasne rz ħ sy nało Ň yła

czernidło. Kosmetyk ten sprowadzano z Francji. Odchyliwszy si ħ , spojrzała na siebie

krytycznie. Do swego wygl Ģ du miała obiektywny stosunek: wiedziała, czym dysponuje i

potrafiła jak najlepiej to wykorzysta ę .

Ze zwierciadła patrzyła na ni Ģ mała owalna twarz o delikatnych rysach, szczupłym,

prostym nosie i usteczkach przypominaj Ģ cych ró Ň any p Ģ czek. Najsilniejszym atutem urody

Alicji były błyszcz Ģ ce niebieskie oczy w kształcie wydłu Ň onych migdałów. A tak Ň e jasne

włosy, które nieustannie płukała w soku cytrynowym i occie. Naci Ģ gn Ģ wszy na czoło Alicji

jasno Ň ółt Ģ przepask ħ dworka Ela wło Ň yła jej francuski kaptur z ci ħŇ kiego brokatu,

obramowany szerokim mankietem z pomara ı czowego aksamitu.

Alicja rozchyliła wargi, by kolejny raz przyjrze ę si ħ swym z ħ bom. Z ħ by, krzywe i

troch ħ wystaj Ģ ce, były zdecydowanie najsłabszym punktem jej urody. Ale przez lata nauczyła

si ħ je zasłania ę , u Ļ miecha ę si ħ bez ich obna Ň ania, mówi ę cicho z lekko pochylon Ģ głow Ģ .

Maniera ta miała sw Ģ dobr Ģ stron ħ , bo działała na wyobra Ņ ni ħ m ħŇ czyzn. My Ļ leli, Ň e Alicja

nie zdaje sobie sprawy, jaka jest pi ħ kna i ka Ň dy Ň ywił nadziej ħ , Ň e wła Ļ nie jemu b ħ dzie dane

odkry ę przed tym nie Ļ miałym kwiatuszkiem tajemne uroki tego Ļ wiata.

Wstała, obci Ģ gn ħ ła sukni ħ . Jej szczupłe ciało miało niewiele wypukło Ļ ci - ani bioder,

ani wci ħ cia w pasie, jedynie małe piersi. Alicja bardzo je lubiła. W porównaniu z ciałami

innych niewiast wydawało si ħ wdzi ħ czne i zgrabne.

Przyodziewek jej był bogaty, nie pasuj Ģ cy do tej obskurnej nory. Składała si ħ na ı

noszona na gołe ciało koszulka z płótna cienkiego jak mgiełka oraz suknia z tego samego

ci ħŇ kiego niebieskiego brokatu co kaptur. Suknia miała przy szyi gł ħ bokie kwadratowe

wyci ħ cie; stanik był ciasno dopasowany, spódnica wdzi ħ cznie rozkloszowana, u dołu obszyta

białym futrem z królika, z którego zrobiono te Ň szerokie mankiety zwisaj Ģ cych r ħ kawów. Do

tego pas z niebieskiej skóry wysadzany granatami, szmaragdami i rubinami.

Gdy Alicja tak stała, napawaj Ģ c si ħ swym wygl Ģ dem, Ela zarzuciła jej na ramiona

brokatow Ģ peleryn ħ podbit Ģ królikami.

- Nie mo Ň esz do niego jecha ę , pani. Teraz, kiedy masz...

- ...po Ļ lubi ę innego - doko ı czyła Alicja, przypinaj Ģ c do ramion ci ħŇ k Ģ peleryn ħ .

Ostatnie spojrzenie do lustra wielce j Ģ usatysfakcjonowało. To zestawienie pomara ı czowego

z niebieskim było wprost pora Ň aj Ģ ce. W takim stroju trudno osta ę nie zauwa Ň on Ģ .

- A co ma jedno do drugiego?

- Wiesz, pani, Ň e to grzech. Nie mo Ň esz spotyka ę si ħ z m ħŇ czyzn Ģ , który nie jest twym

mał Ň onkiem.

Alicja prychn ħ ła, układaj Ģ c fałdy na pelerynie.

- Chciałaby Ļ , Ň ebym je Ņ dziła na schadzki z moim przyszłym? Z drogim Edmundem? -

Spytała ironicznie. I zanim Ela zd ĢŇ yła odpowiedzie ę , dodała: - Nie potrzeba, Ň eby Ļ ze mn Ģ

jechała. Znam drog ħ , a poza tym do tego, co robi ħ z Gawinem, nie potrzebuj ħ towarzystwa.

Ela zbyt długo słu Ň yła Alicji, by poczu ę si ħ zgorszona. Alicja robiła, co chciała i kiedy

chciała.

- Pojad ħ . Ale tylko po to, by mie ę pewno Ļę , Ň e nie przydarzy ci si ħ , pani, co Ļ złego.

Alicja pu Ļ ciła mimo uszu jej słowa, jak zwykle zreszt Ģ . Z ci ħŇ kiego lichtarza stoj Ģ cego

obok łó Ň ka wyj ħ ła Ļ wiec ħ i podeszła do okutych Ň elazem d ħ bowych drzwi.

Deveraux Jude - Obietnica (Saga rodu Montgomerych 02).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: