Kostecki Tadeusz - Wilk.pdf - E-Booki - koksiuk

TADEUSZ KOSTECKI

Wilk

TOM I

WILK

MILA DWIEŚCIE DZIEWIĘĆDZIESIĄTA

Prószyło jak wszyscy diabli. Wielkie płaty mokrego śniegu wirowały, wprawiane w

ruch wściekłymi porywami wiatru. Biała, niemal nieprzenikniona zasłona chybotała nad

lokomotywą, skrywając linię szyn. Na szybach narastała pokrywa śnieżna.

Tim Spaney zagryzł wargi. - Do diabła z taką trasą. Kauczukowe ramię wycieraczki

zarysowało na przedniej szybie przezroczyste półkole. I tak niewiele pomogło. Jechali raczej

na słowo honoru. A na tym odcinku jazda po omacku? Bagatela. Zbliżali się do mili dwieście

dziewięćdziesiątej. Najpaskudniejszy kawałek w całej Alasce. Ostry zakręt, spróchniałe

podkłady i szyny umocowane na słowo honoru. Nacisnął dźwignię. Nie da rady - trzeba

zwolnić. Naturalnie w raporcie opiszą każdą minutę spóźnienia. I płać człowieku karę, jakbyś

był milionerem. Zamieć nie zamieć - nie będą dyskutować. Rozkład dla nich rzecz święta.

W ogóle cały kurs był pechowy. Choćby ten typ sterczący za plecami. Gdy go

zobaczył w Curry, zaproponował z miejsca: - może wam pożyczyć dziesięć centów na

żyletkę? - - Bo obrośnięty jak małpa. Żeby się choć uśmiechnął. Gdzie tam. Mruknął ni to, ni

owo i podetknął kartkę dyspozytora. Lokomotywa numer taki i taki, maszynista Timotheus

Spaney. Że niby wyznaczyli go na pomocnika. A no cóż, wyznaczyli, to wyznaczyli. Zresztą,

skoro Jim gdzieś się zawieruszył, musieli dać kogoś na jego miejsce. Ale takiego pomocnika

świat chyba nie widział. Gęby jegomość nie raczy otworzyć. A gdy go już do muru

przycisnąć, to skrzeknie byle co. Ładna przyjemność spędzić z takim mrukiem kilkanaście

godzin w ciasnej budce lokomotywy. I ta pieska pogoda na dodatek.

Wytrzeszczył oczy, usiłując przebić wirującą ścianę śnieżnej zamieci. Tak, trzeba

jeszcze przydusić szybkość. Coraz bliżej dwieście dziewięćdziesiątej. Lepiej nie żartować.

Dwa miesiące temu cały skład spadł z nasypu. Kilkadziesiąt ofiar. Właśnie w tym miejscu.

Znowu poruszył wycieraczką. Tu trzeba było przepatrzeć każdy metr drogi. Wytężył

wzrok, badając z uwagą linię szyn lśniącą mdłą poświatą wilgotnej stali. Z prawej strony

poprzez śnieżną zasłonę czerniała nieprzenikniona, niemal szczelna ściana niebotycznych

jodeł. Z lewej, z odległości zaledwie kilkudziesięciu kroków od nasypu kolejowego, także las.

Zupełnie jakby jechali głębokim wąwozem.

Jeszcze nie przebrzmiał przenikliwy dźwięk gwizdu, gdy do świadomości Tima

dotarło chrapliwe brzmienie głosu.

W pierwszej chwili nie zrozumiał znaczenia wpadających do uszu słów. Zdumiał go

jednak już sam fakt odezwania się milczącego dotychczas pomocnika.

- No - pomyślał, odwracając leniwie głowę - patrzcie no, imć pan milczek gada?!

Spojrzał i zdrętwiał. Więcej nawet ze zdziwienia wywołanego nieoczekiwanym

widokiem niż z przerażenia. Raczej mógł oczekiwać, że wierzchołek Mc Kinleya runie mu

całym ciężarem na głowę, niż zobaczy podobne zjawisko.

W osmolonej ręce pomocnika tkwił wielkokalibrowy rewolwer. Zaś otwór jego lufy

wisiał gdzieś na wysokości serca Tima.

Wytrzeszczył oczy, niezdolny do wyduszenia z zaciśniętej przemrożonym skurczem

krtani ani jednego słowa. Miał wrażenie jakby z tajemniczej głębi lufy szczerzyła złowrogie

zęby śmierć.

Poczuł nieprzyjemny chłodek, przebiegający wzdłuż krzyża. Spojrzał z niepokojem na

zarośniętą twarz pomocnika. Nic jednak nie zdołał z niej wyczytać. Wyglądała jak zawsze.

Ale któż mógł wiedzieć, co się kryło za zasłoną gęstej szczeciny?

Co to miało znaczyć? Nagle w jego mózgu błysnęła alarmująca myśl - czyżby

zwariował? U takiego melancholika wszystko możliwe. Zrobiło mu się całkiem zimno. Ładna

historia! Siedzieć w tym stalowym, zamkniętym ze wszystkich stron, pudełku od sardynek z

wariatem uzbrojonym na dobitek w rewolwer? Zerknął odruchowo ku drzwiom. Nie, o

ucieczce nie było mowy. Lufa rewolweru odcinała wszelkie drogi odwrotu. Zresztą, zostawić

pociąg wiozący kilkaset istnień ludzkich na łasce wariata? Skazywać ich wszystkich na

pewną zagładę? Zawstydził się pierwszego odruchu. Raczej zginie, aniżeli to. Trzeba szukać

innego wyjścia. Może go zdoła jakoś zmitygować. Przełknął ślinę zwilżając zeschłe gardło.

- Jeżeli to ma być kawał - zaczął, próbując z całym wysiłkiem opanować drżenie

głosu. Nie bardzo się jednak udało. Słowa wypadały poszarpanymi strzępkami - to...

- Milcz! - przeciął ostro tamten ani pary z gęby i w tył zwrot! Tim zamrugał

powiekami. Rozkaz brzmiał zupełnie stanowczo.

Nie, to nie wyglądało ani trochę na bredzenie wariata, raczej...

Zamarł w niepewności: co robić? Rewolwer miał całkiem przekonywającą wymowę.

Ale z drugiej strony pociąg... Tim widział już w życiu niejedno. I właściwie o co tamtemu

chodzi? - mózg pracował gorączkowo, usiłując bezskutecznie wywołać jakiś sens z całej tej

niesamowitej historii.

- No? - W ukrytych pośród gąszczu zarostu źrenicach zamigotały zielonkawe płomyki.

Oparty na cynglu palec wyraźnie drgnął.

Ostry, nabrzmiały groźbą dźwięk głosu wyrwał wreszcie Tima z osłupienia. Tu nie

było nad czym rozmyślać. Zaczął już kombinować z kim ma do czynienia. Dla takiego posłać

komuś ołowiany poczęstunek znaczyło na pewno mniej, niż dla innego kichnięcie.

Ociężałym ruchem podniósł ramiona w górę nie spuszczając wzroku z zasmolonego

palca, trzymającego jego życie na ostrzu sprężynki. Sam przecież miał nie od dzisiaj pukawkę

i dobrze wiedział, jak łatwo wprowadzić w ruch iglicę. A potem... Łatwo komuś gadać o

opanowaniu.

Niebezpieczne płomienie w szarych źrenicach zgasły. Drżenie palca zniknęło.

Pomimo zarostu Tim zauważył, jak z twarzy rzekomego pomocnika ustąpił wyraz napiętej

czujności.

- Dobra. Teraz w tył zwrot! - Głos brzmiał jakimś drewnianym chropowatym

dźwiękiem.

- Na pewno zmienia go umyślnie - skonstatował ospale Tim, odwracając się twarzą do

bocznego okienka. Nie myślał już więcej o jakimkolwiek oporze. Nie przegadasz rewolweru.

W Seward czeka nań żona i dwoje drobnych dzieci. Nie wyżyją przecież z

pięćdziesięciodolarowej emeryturki. A większej jeszcze nie wysłużył. Zresztą i tak nic nie

potrafi zaradzić, po co więc ostrzyć zęby na gryzienie piasku?

Poczuł lekkie dotknięcie w okolicy tylnej kieszeni skórzanych spodni. Tamten dobrze

wiedział, gdzie szukać. Nie od dziś szedł pewnie swoją ścieżką. Zręczne palce wysunęły

delikatnie browing Tima. Ten ani drgnął. Wielkie rzeczy, pukawka. Niecałe pięć dolarów.

Kupi drugi i następnym razem będzie trzymał bliżej pod palcami. Nie puści nauczki mimo

nosa... ba, drugim razem, ale w tym sęk, czy dożyje tego drugiego razu? Któż zdoła rozgryźć,

co tkwi w głowie takiego typa. Ale nadzieja zaczęła sączyć się cieniutką strużką poprzez

serce - może dożyję... Gdyby miał zamiar zastrzelić, nie zabierałby chyba rewolweru. - W

każdym razie nie dam mu powodu do pociągnięcia za cyngiel! - postanowił solennie.

Tymczasem nieznajomy ujął zdecydowanie rączkę dźwigni i powoli nacisnął ku

dołowi. Znowu przenikliwy gwizd ulatującej pary przeciął powietrze. Białe obłoki gęsto

zasnuły oczyszczoną ze śniegu powierzchnię szyb. Stukot kół zaczął powoli zamierać.

Jeszcze kilkadziesiąt sekund i pociąg zastygł w bezruchu.

Aha - Tim stłumił westchnienie więc o to chodziło? Taki pech. Żeby akurat na niego

musiała trafić taka paskudna historia. Po przeszło dziesięciu latach nienagannej służby! Kto

wie, czy nie będą podejrzewać o zmowę?... Wszystko możliwe.

Wlepił oczy w okienko. Poprzez przerzedzane ostrymi porywami wiatru kłęby pary

ujrzał, jak spomiędzy gęstwiny wybiegło kilkanaście postaci z rewolwerami w rękach. - Tak -

skonstatował markotniejąc - wszystko przygotowane jak należy. Pomimo zawiei, dojrzał na

twarzach biegnących czarne chustki. Czyżby banda Wilka? Mocno coś na nią wyglądało.

Gdzieś poza tendrem mignął ognik i zaraz potem głuchy odgłos strzału przeniknął

poprzez szybę. Drugi... trzeci... Teraz już trzeszczały gęstą kanonadą. W ambulansie

pocztowym wieźli całkiem solidną przesyłkę dla oddziału Banku Federacyjnego w Fairbanks

i dostali odpowiednią ochronę. - Bandyci mogą sobie zęby połamać na tym kęsku - pomyślał

ze złośliwym zadowoleniem.

Biegnący zapadli w zaspy śniegu. Nie pokazywali ani końca nosa. Gdzie tam takich

trafić. Zupełnie stracił ich z oczu. Gdyby nie błyski ognia migocące tu i ówdzie, można by

pomyśleć, że uciekli z powrotem do lasu. - Hm - obserwował z napięciem strzelaninę -

czyżby mieli zamiar przeprowadzić prawidłowe oblężenie pociągu?

To by ich mogło w rezultacie drogo kosztować. Przecież na posterunku w Hurrigan

Gulch siedzi kilku dróżników. Też chłopcy nie od parady. I każdy potrafi trzymać strzelbę z

właściwej strony. Lada chwila powinni nadciągnąć z odsieczą. A wtedy napastnikom wziętym

w dwa ognie będzie ciepło! Może jeszcze i on, Tim Spaney zaprowadzi dla odmiany tę

obrośniętą małpę, która go tymczasem trzyma na muszce, na posterunek w Seward. Da mu

wtedy bobu, aż się echo rozlegnie.

Buuuch!!! - Potężny grzmot przetoczył się gdzieś tuż za plecami. Gwałtowny wstrząs

powietrza uderzył w stalowe ścianki budki. Z brzękiem sypnęły na podłogę odłamki szkła. Na

szybie, przez którą patrzył, zaczerniała ciemna krecha pęknięcia. Nie zaryzykował

odwrócenia głowy. Zresztą i bez tego wiedział co zaszło: wysadzili drzwi ambulansu

dynamitem, albo czymś w tym rodzaju. Mieli głowy na karku; ci pukający na wiwat, spełniali

jedynie zadanie odwrócenia uwagi obrońców. Właściwy atak przyszedł z tamtej strony.

Strzelanina umilkła jakby ucięta nożem.

Nagle drgnął. Ostry, przeraźliwy krzyk przeciął powietrze. Docierał zupełnie wyraźnie

poprzez rozbitą szybę. Twarz Tima zszarzała. Zacisnął pięści, wpijając aż do bólu paznokcie

w dłonie, by opanować odruch rozpaczy. Boże! Mordują kogoś tuż przy nim, a on stoi jak

kamień, zastygły w tchórzliwym pragnieniu ocalenia swego życia!

Krzyk zabrzmiał powtórnie. Na czoło wystąpił mu zimny pot. - To... niemożliwe...

Nie wytrzymam... - szeptał bezgłośnie zsiniałymi wargami. - Kłębiaste strzępki krwawej mgły

wirowały w zawrotnym tempie przed oczyma. Coś dławiło stofuntowym ciężarem otępiały

mózg. - Mordują!!!

- To przecież przechodziło wytrzymałość ludzkich nerwów. Znowu ten sam głos.

Przestawał myśleć. Stracił kontrolę nad swymi odruchami. Wszystkie muskuły ciała sprężyły

się w szaleńczym pragnieniu skoku. Niespodziewany krzyk umierał w półdźwięku

przechodząc w jazgot, szybko wyrzucanych, nabrzmiałych histerią i przestrachem, ale nie

bólem słów.

Krew odpłynęła szeroką falą od serca. Naprężone muskuły zwiotczały nagle. Czuł, jak

drobne kropelki potu spływają po policzkach. Ażeby ją skręciło, tę wariacką histeryczkę! -

zaklął w duchu, z ogromną ulgą - wrzeszczy nie wiadomo czego, jak zarzynane prosię. A

człowiek o mały włos nie zainkasował kuli w stos pacierzowy.

Nie mógł powstrzymać wzruszenia ramion. Bandyta nie reagował. Widocznie nie

uważał, by ten niewinny gest mógł zagrozić jakimkolwiek niebezpieczeństwem.

Skądś z dołu zabrzmiał chrapliwy krzyk dzikiej gęsi. Sygnał, naturalnie. Jakie tam

gęsi o tej porze roku!

- Marsz do maszyny!

Spaney nie zrozumiał w pierwszej chwili.

- Jak to...? - spojrzał błagalnie na bandytę.

Zwyczajnie - wargę nieznajomego wykrzywił niewyraźny uśmiech - jedziemy dalej!

Wciąż jeszcze trzymał wycelowany w Spaneya rewolwer, jednak ruch ten stracił jakoś

swą poprzednią grozę. Teraz czynił wrażenie czegoś nieskończenie niedbałego.

Spaney położył niezdecydowanie dłoń na dźwigni. Nie, to mu się nie mogło pomieścić

w głowie w żaden sposób. Mieli jechać, a... tamten? Czyżby zamierzał wysiąść, jak gdyby

nigdy nic na stacji w Seward? A może kpi sobie z niego po prostu?

- Ale... - wyjąkał zduszonym głosem.

Uśmiech bandyty nabrał odcienia niefrasobliwej wesołości. Widocznie uważał

zmieszanie Spaneya za bardzo komiczne.

Kostecki Tadeusz - Wilk.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: