W poszukiwaniu zaginionej Krainy Agharty.pdf

W poszukiwaniu zaginionej Krainy Agharty

Według tybetańskiej legendy w 2425 roku zło osiągnie taką moc, że na Ziemi wybuchnie wielka

wojna. Dzięki pomocy potężnych ludzi mieszkających w tajemniczej podziemnej krainie siły dobra

pokonają zło i na naszej planecie zapanuje wreszcie pokój i szczęście. Od wielu setek lat ludzie

szukają wejścia do tej krainy, marząc o wiedzy, szczęściu, bogactwie i potędze. Czy Agharta

istnieje, czy jest tylko mitem zrodzonym z ludzkiej tęsknoty za doskonałością?

Poszukiwacze Agharty wierzyli, że jedno z wejść do podziemnej krainy znajduje się w Potali – siedzibie

Dalajlamy w Lhasie (Tybet).

Koniec lat trzydziestych XX wieku. Niemcy powoli zmierzają ku wojnie, lecz w ciemnych

zaułkach Berlina trwają przygotowania do niezwykłej wyprawy. Standartenführer SS Schafer,

członek władz nazistowskiego Instytutu Studiów Nad Historią Ducha, wybiera się na poszukiwania

tajemniczej krainy Agharta, o której się mówi, że istnieje gdzieś ukryta w połaciach śnieżnych

Tybetu. Chłodne oczy Schafera grzeje wewnętrzny żar. Ma odnaleźć zapisy tantrycznych rytuałów,

które pozwalają wojownikowi dostać się po śmierci do rajskiej krainy Szambala.

Elity nazistowskie wierzą, że do tej odległej krainy udało się w czasie wojen religijnych 72

różokrzyżowców, którzy odtąd spod ziemi kierują losami świata. Dysponują oni mocą o

niezwykłym potencjale tworzenia i niszczenia.

Energia ta, nazywana Vril, może zarówno uzdrawiać, jak i zadawać śmierć; może poruszać skały

i niszczyć całe miasta.

Hitler wierzy, że gdy będzie ją miał, losy świata spoczną w jego rękach. Siła Vril pozwoli mu

zawładnąć światem w ciągu jednego dnia.

Mimo trwającej kilka miesięcy wyprawy, Schaferowi nie udaje się jednak odnaleźć Agharty.

Przywozi z Tybetu jedynie kamień z wyrytą tysiąc lat temu swastyką. Hitler jest zły. W kilka lat

później morduje większość uczestników wyprawy, a czego nie może osiągnąć za pomocą siły Vril,

dokonuje bezwzględnością i potęgą militarną Niemiec. W ciągu sześciu lat jego wojska plądrują

Europę.

Na tym jednak nie koniec. Gdy koszmar wojny przemija, pojawiają się plotki, iż Schafer tak

naprawdę Aghartę odnalazł, a faszystowskie kreatury z Hitlerem na czele wciąż ją zamieszkują,

wysyłając tylko od czasu do czasu Niezidentyfikowane Obiekty Latające dla zorientowania się w

sytuacji na Ziemi. Zwolennicy tej teorii powołują się na tzw. koncepcję pustej Ziemi, zgodnie z

którą na biegunie północnym znajduje się wejście do środka naszej planety. Wewnątrz jest całkiem

przyjemnie – to Raj wypełniony niespotykanymi bogactwami. Raj plądrowany przez wspomniane

faszystowskie kreatury. Hitler nadal tam siedzi i tylko czeka na odpowiedni moment, by potomstwo

byłych SS-manów wyszło na świat i zaprowadziło na świecie Nowy Porządek.

Ziemia jest w środku pusta!

Autorstwo koncepcji pustej Ziemi przypisywane jest niesłusznie XIX-wiecznej teozofce Helenie

Bławatskiej, która faktycznie, jako nastolatka, przyznała się w swoim pamiętniku do wiary w

istnienie tajemniczej grupy przywódców świata, kierujących z ukrycia losem ludzkości. Bławatska

pisała:

„Istnieją i zawsze istnieli mędrcy posiadający wszelką wiedzę świata. Panują oni całkowicie nad

siłami natury i dają się poznać jedynie osobom, które uznają za godne tego, aby ich poznać i ujrzeć.

Zanim jednak można będzie ich zobaczyć, trzeba w nich uwierzyć”.

Jak widać, zdrowy rozsądek i poczucie humoru nie opuszczało tej przyszłej twórczyni teozofii. Z

biegiem czasu Bławatska zaczęła jednak wierzyć, że tajemni przywódcy świata zamieszkują krainę

ukrytą pod ziemią, a wejście do niej znajduje się w Tybecie. Kraina ta, choć położona pod ziemią,

pełna jest bogactw, a jej mieszkańcami włada Król Świata. Bławatska pisała:

„Jest on tajemniczą (dla niewtajemniczonych zawsze niewidzialną), a jednak zawsze obecną

postacią, o której na Wschodzie krąży mnóstwo legend, szczególnie między okultystami oraz

studentami Świętej Nauki. On to utrzymuje duchowy wpływ na wtajemniczonych adeptów na

całym świecie. To pod bezpośrednim, milczącym przewodnictwem owego Maha (Wielkiego) Guru

wszyscy inni, mniej boscy nauczyciele rodzaju ludzkiego stali się przewodnikami dawnej

ludzkości. Oni to położyli podwaliny pod fundamenty owych starożytnych cywilizacji, będących

taką zagadką dla dzisiejszych naukowców”.

Prawdziwym twórcą koncepcji pustej Ziemi był Cyrus Teed, zwariowany naukowiec, który w

trakcie swoich badań doszedł do wniosku, że Ziemia jest pustą kulą, w której żyjemy. Innymi

słowy, według Teeda, cały nasz świat, łącznie ze słońcem, księżycem i gwiazdami, zawiera się w

Ziemi. Takie zaś zjawisko, jak grawitacja, jest po prostu siłą odśrodkową planety. Cyrus Teed w

1870 roku zmienił nazwisko na Koresh i założył kult, który w swoim szczytowym okresie popular-

ności w latach 90. ubiegłego stulecia skupiał 4000 osób. Członkowie tego kultu założyli w

amerykańskim stanie Floryda miasteczko Estero, gdzie prowadzili badania, mające udowodnić

hipotezę Teeda. Wszystkie ich próby spaliły jednak na panewce, a środowisko naukowe wyśmiało

koncepcję „pustej Ziemi”.

Równocześnie jednak, wraz z rozwojem zainteresowania ezoteryką, zaczęły się pojawiać inne

koncepcje mówiące o tym, że gdzieś pod ziemią kryje się inny świat, zamieszkany przez istoty

przypominające ludzi, lecz znacznie bardziej od nich rozwinięte. Jednym z twórców tych koncepcji

był Louis Jacolliot, francuski urzędnik kulturalny, przez wiele lat pracujący w Indiach.

Raj pełen bogactw duchowych i materialnych

Louis Jacolliot urodził się w roku 1837 jako syn małomiastecz-

kowego urzędnika. Ten niepozorny, małomówny człowiek, mimo

skromnego wykształcenia, ciężką pracą zapewnił sobie miejsce w

dyplomacji. Podczas swoich licznych azjatyckich podróży był świad-

kiem wielu rytuałów i ceremonii okultystycznych, a nawet został przy-

jęty w szeregi wielu tajnych stowarzyszeń. Jacolliot pasjonował się

historią, z wielką namiętnością wertując stare dokumenty w indyjskich

archiwach oraz zakupione na targach spleśniałe księgi. Nic więc

dziwnego, że wielkie wrażenie zrobiła na nim opowieść o podziemnym

królestwie położonym gdzieś za Himalajami, którą usłyszał w świątyni

Wilenor. Jak pisze w jednej ze swoich książek:

„Jedna z najstarszych legend Indii, pielęgnowana w świątyniach na

mocy ustnego i pisemnego przekazu, relacjonuje, iż kilka tysięcy lat

temu istniał olbrzymi kontynent, który został zniszczony przez procesy

górotwórcze. Według wierzeń braminów, kraj ten osiągnął wysoki

stopień cywilizacji, znacznie wyższy od dostępnego współczesnej

ludzkości”.

Jacolliot, prowadząc dalsze poszukiwania, odkrył dokładny opis tej

krainy w księdze pod tytułem „Agrouchada Parikshai” (Księga

Duchów). Mówiła ona, że przed wiekami w podziemnych krainach znajdował się raj

zamieszkiwany przez Wtajemniczonych, czyli dużą grupę potomków wcześniejszej cywilizacji.

Krainą tą władał Brahma-atma, arcykapłan, który jako jedyny znał magiczne zaklęcie stanowiące

„symbol wszelkich sekretów nauk okultystycznych”. Zaklęcie to znane jest powszechnie jako

AUM, lecz Brahma-atma objaśniał jego ukryte znaczenie tylko wtajemniczonym trzeciego,

najwyższego stopnia.

Według Jacolliota:

„Ten nieznany świat, którego otwarcia nie była w stanie spowodować żadna ludzka moc nawet

wtedy, gdy kraj ponad nim został zmiażdżony przez najazdy mongolskie i europejskie, znany jest

jako świątynia Asgartha. Ci, którzy tam przebywają, władają wielkimi mocami i posiadają wiedzę o

wszystkich sprawach świata. Mogą oni podróżować z miejsca na miejsce korytarzami starymi jak

samo królestwo”.

Tunele, które opasują całą planetę

Niektórzy poszukiwacze Agharty twierdzą, że korytarze te

opasują całą ziemię. Alec Maclellan dowodzi, że sieć korytarzy

ciągnie się od Brazylii poprzez Amerykę Środkową, zachodnie

wybrzeże Meksyku, Stanów Zjednoczonych i Kanady, dalej przez

Alaskę, Syberię, Mongolię, Chiny, Tybet, Azję Mniejszą, Egipt,

Czad aż po Wybrzeże Niewolnicze. Niegdyś główne skupisko

życia w tunelu znajdowało się pod Atlantydą, kontynentem

leżącym między Afryką a Ameryką Południową. Niestety, na

skutek katastrofy Atlantydy połączenie to zostało zerwane, lecz

nawet do dziś można zauważyć przejawy życia w tunelu.

Maclellan powołuje się tutaj na liczne podania ludowe mówiące o

podziemnym królestwie zamieszkiwanym przez wysokich, szczup-

łych ludzi o blond włosach, którzy czasami wychodzą na powierz-

chnię, by nawiązać kontakt z wybranymi przez siebie miesz-

kańcami świata naziemnego, lecz zwykle siedzą pod ziemią,

oddając się nauce, pokojowemu współżyciu i medytacji.

Ferdynand Ossendowski, polski ba-

dacz, przywiózł ze swojej wyprawy

do Azji wiadomości o Agharcie.

Louis Jacolliot, francuski pi-

sarz i podróżnik przewędrował

tysiące kilometrów, próbując

znaleźć Szambalę.

Trudno jest tutaj nie zgodzić się z Maclellanem, albowiem podania o królestwie podziemnym

rzeczywiście występują prawie we wszystkich kulturach świata. Istnieją wszakże między nimi

poważne różnice. Opowieści o cudownej krainie Szambali mają się bowiem nijak np. do strasznych

chrześcijańskich wizerunków piekła. Maclellan powołuje się również na opowieści ludzi, którzy

chodząc po podziemnych korytarzach lub szybach górniczych, nieraz napotykali zielonkawe

światło i słyszeli odgłosy śpiewów dobiegające z czeluści. Jedna z walijskich opowieści

przedstawia historię Ojca Konrada, spowiednika św. Elżbiety turyngijskiej, który był słynny z

zaciekłości i okrucieństwa w tępieniu heretyków. W roku 1231 ów nieprzyjemny kaznodzieja wdał

się w spór z heretykiem, który, pokonany w dyskusji, zgodził się pokazać mu osobiście Chrystusa i

Marię. Mieli oni własnymi ustami potwierdzić głoszoną przez niego doktrynę, która była sprzeczna

z dogmatami wiary. Ojciec Konrad przystał na to i poszedł z heretykiem do jaskini w górach. Po

długim schodzeniu w dół obaj weszli do jaskrawo oświetlonej sali, w której na złotym tronie

siedział król. Heretyk upadł wtedy twarzą do ziemi w podziwie i nakazał Konradowi uczynić to

samo. Ten jednak wyjął poświęconą hostię i przeklął zjawę, która w jednej chwili zniknęła.

Z podobnie niezwykłym zjawiskiem spotkał się rosyjski malarz i podróżnik, Mikołaj Roerich,

który spisywał ludowe podania o Szambali w rejonie gór Karakorum. Oto fragment jego dziennika

z 1926 roku:

„Bezchmurny słoneczny poranek. Jaskrawobłękitne, lśniące niebo. Nad naszym obozem prze-

myka jak strzała czarny jastrząb. Razem z naszymi przewodnikami śledzimy jego lot. I nagle jeden

z buriackich lamów unosi rękę, wskazując błękit nieba.

– Co to? – pytamy – balon powietrzny?

– A może aeroplan?

Zdumieni, widzimy nad sobą błyszczący obiekt, który leci na olbrzymiej wysokości z północy

na południe. Przyniesiono z namiotów trzy najsilniejsze lornetki. Obserwujemy dość duże

sferoidalne ciało, lśniące w słońcu i wyraźnie widoczne na błękitnym niebie. Porusza się bardzo

szybko. Następnie widzimy, jak zmienia kierunek – bardziej na południowy zachód – i znika za

ośnieżonym łańcuchem Himalajów. Cały obóz śledzi niezwykłe zjawisko, lamowie szepcą: To znak

Szambali”.

Czyżby mieszkańcy podziemnego świata poruszali się w „latających spodkach”?

Jakkolwiek dziwnie brzmiałby ten pomysł, zwolennicy

koncepcji „pustej Ziemi” uważają go za całkiem prawdopo-

dobny. Twierdzą oni, że Aghartę zamieszkuje lud pocho-

dzący ze starożytnej Atlantydy, który dzięki tajemniczej

mocy Vril dysponuje technologią znacznie przewyższającą

nasze techniczne osiągnięcia. Jest to moc telepatyczna, która

w poważnym stopniu może wpływać na zmiany materii.

Warto tu raz jeszcze powołać się na panią Bławatską, która

pisze:

„Istnieje straszliwa moc astralna, znana Atlantom i nazwa-

na przez nich Masz-mak. (...) Jest to właśnie moc Vril, której

używa Nadchodząca Rasa. (...) nazwa Vril jest być może

fikcyjna, jednak w istnienie samej tej siły nikt w Indiach nie

wątpi. (...) ta siła wibracji była wycelowana w armię wroga z

działa umieszczonego w maszynie latającej, na przykład w

balonie. Zmieniała w popiół sto tysięcy ludzi i słoni tak łatwo,

jak zdechłego szczura. Siłę tę przedstawiono w Wisznu

Puranie, w Ramajanie i innych dziełach... Co by było, gdyby

tę siłę pozwolono naszej generacji dodać do jej zestawu

anarchicznych zabawek – bomb zegarowych, wybuchających

pomarańczy, „koszy kwiatów” i innych morderczych cacek

pod niewinnie brzmiącymi nazwami? Czy ta siła ma się

kiedyś stać własnością wszystkich bez wyjątku?”

Mikołaj Roerich, artysta i mistyk, często

malował Aghartę. Powyżej fragment

obrazu pt. „Skarb świata – Chintamani”.

Tym skarbem jest kamień ze świętym

ogniem – Vrilem.

Kiedy słyszymy te niepokojące pytania Bławatskiej, nie możemy uciec od myśli o energii

atomowej i spustoszeniach, jakich już zdążyła dokonać.

Kiedy więc śmiejemy się z legend o podziemnym królestwie Agharta oraz tajemniczej mocy

Vril znajdującej się w rękach jej mieszkańców, którymi rządzi Król Świata w mieście Szambala,

przypomnijmy sobie tybetańską przepowiednię, która głosi, że w 2327 roku na tronie Szambali

zasiądzie ostatni król o imieniu Rydraczakrin. Wtedy to, w 98 roku jego panowania, czyli w roku

2425, koncentracja zła na świecie sięgnie szczytu i na całej Ziemi wybuchnie wielka wojna, w

wyniku której siły dobra pokonają zło, a lud Szambali na wieki połączy się z ludem Ziemi,

ostatecznie wychodząc z podziemia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: