Sandemo Margit - Saga o Królestwie Światła 04 - Mężczyzna z Doliny Mgieł.doc

Z norweskiego przełożyła

IWONA ZIMNICKA

POL-NORDICA

Otwock 1997

Miranda, życzliwa ludziom dusza, zawsze troszczy się o innych. Tym razem pragnie zanieść światło nieszczęsnym mieszkańcom Królestwa Ciemności, chociaż wie, że żyją tam złe, niebezpieczne istoty.

Po przejściu przez terytorium potworów, rozciągające się w pobliżu muru, Miranda spotyka dwóch Waregów, Harama i Gondagila. Nie przypuszcza, że na zawsze rozdzieli przyjaciół...

RODZINA CZARNOKSIĘŻNIKA

LUDZIE LODU

INNI

Heinrich Reuss von Gera, zły rycerz, który przeszedł na stronę dobra.

Ponadto w Królestwie Światła mieszkają ludzie z rozmaitych epok, ponieważ dla wszystkich czas zatrzymuje się bądź cofa do wieku trzydziestu, trzydziestu pięciu lat i umierają tylko ci, którzy tego pragną. Inni, którzy zmarli nie zaznawszy w pełni smaku życia, otrzymują tu możliwość ponownej egzystencji. Są tu także Obcy wraz ze Strażnikami, Lemurowie, Madragowie, duchy Móriego, duchy przodków Ludzi Lodu, które zdecydowały się pójść za Markiem, elfy wraz z innymi duszkami przyrody, istoty natury zamieszkujące Starą Twierdzę oraz wiele różnych zwierząt.

Poza tym w południowej części Królestwa Światła żyje pewna grupa, której bohaterowie jeszcze nie spotkali i nie wiedzą nawet o jej istnieniu.

Są też nieznane plemiona z Królestwa Ciemności oraz to, co kryje się w Górach Umarłych, źródło pełnego skargi zawodzenia. Nikt nie wie, co to jest.

STRESZCZENIE

Do Królestwa Światła dotarli już wszyscy ci, których historię kolejno postaramy się przedstawić.

Głównymi bohaterami opowieści będą reprezentanci młodszego pokolenia. Pojawić się mogą wprawdzie nowe, dotychczas nie znane postaci, lecz trzon niepoprawnej grupy przyjaciół stanowią następujące osoby:

Jori, chłopak o brązowych, kręconych włosach, który odziedziczył po ojcu łagodne spojrzenie, a po matce katastrofalny brak odpowiedzialności. Wzrostem i urodą nie dorównuje przyjaciołom, lecz te braki kompensuje szaleństwem i śmiałością.

Jaskari, grupowy siłacz, długowłosy blondyn o bardzo niebieskich oczach i muskułach, które grożą rozerwaniem koszuli i spodni. Kocha zwierzęta.

Armas, w połowie Obcy, wysoki, inteligentny, o jedwabistych włosach i przenikliwym spojrzeniu. Obdarzony nadzwyczajnymi zdolnościami i wychowany znacznie surowiej niż pozostali.

Elena, o beznadziejnej, jak sama twierdzi, figurze. Spokojna i sympatyczna, lecz wewnętrznie niepewna, za wszelką cenę pragnie być taka jak wszyscy. Ma długą grzywę drobno wijących się loczków.

Berengaria, o cztery lata młodsza od pozostałych. Romantyczka o smukłych członkach, długich, ciemnych, wijących się włosach i błyszczących, ciemnych oczach. Jej charakter to wachlarz wszelkich ludzkich cnót i słabości. Bystra, wesoła, skłonna do uśmiechu, ma swoje humory. Rodzice bardzo się o nią niepokoją.

Oko Nocy, młody Indianin o długich, gładkich, granatowoczarnych włosach, szlachetnym profilu i oczach ciemnych jak noc. O rok starszy od czworga opisanych na początku.

Tsi-Tsungga, zwany Tsi, istota natury ze Starej Twierdzy. Niezwykle przystojny młodzieniec o szerokich ramionach, cętkowanym zielonobrunatnym ciele, szybki i zwinny, wprost tchnie zmysłowością.

Siska, mała księżniczka, zbiegła z Królestwa Ciemności. Z wyglądu podobna do Berengarii. Ma wielkie, skośne, lodowato szare oczy, pełne usta i bujne włosy, czarne, gładkie, lśniące niczym jedwab. Dystansuje się od młodego Tsi i jego pupila Czika, olbrzymiej wiewiórki

Indra, gnuśna i powolna, obdarzona wielkim poczuciem humoru, z przesadą podkreśla swoje wygodnictwo. Ma wspaniałą cerę i elegancko wygięte brwi. W tym samym wieku co czworo pierwszych.

Miranda, jej o dwa lata młodsza siostra. Rudowłosa i piegowata. Wzięła na swe barki odpowiedzialność za cały świat, postanowiła go ulepszyć. Zagorzała obrończyni środowiska, o nieco chłopięcych ruchach, wciąż nie jest zakochana.

Alice, zwana Sassą, jedna z najmłodszych, przybyła do Królestwa Światła wraz dziadkami. Jako dziecko uległa strasznym poparzeniom. Marco usunął jej wszystkie blizny, lecz dziewczynka wciąż pozostaje nieśmiała, nie chce pokazywać się ludziom ani z nimi rozmawiać. Ma kota o imieniu Hubert Ambrozja.

Dolgo, noszący niegdyś imię Dolg. Ponieważ dwieście pięćdziesiąt lat spędził w królestwie elfów, wciąż ma dwadzieścia trzy lata, posiadł jednak niezwykłą mądrość i doświadczenie. Nie jest stworzony do miłości fizycznej. Jego najlepszym przyjacielem jest pies Nero.

Marco, wiecznie młody, choć liczący sobie już ponad sto lat. Niezwykle potężny książę Czarnych Sal. On także nie może poznać miłości.

Ani on, ani Dolgo nie należą do grupy młodych przyjaciół, są jednak dla nich ogromnie ważni. Marco, podobnie jak Indra, Miranda i Sassa, pochodzi z Ludzi Lodu.

1

– Dnieje, Gondagilu.

Haram, mężczyzna z krainy Timona, siedział wypro­stowany na szczycie skały, rozglądając się czujnie po Dolinie Cieni. W dole nie drgnęło nawet źdźbło trawy.

– Dnieje? – odparł jego towarzysz z goryczą w głębo­kim, chrapliwie twardym głosie. – To słowo jest prze­żytkiem z czasów, kiedy nasi przodkowie żyli na po­wierzchni Ziemi. Tutaj nie ma dnia.

Miękkim ruchem drapieżnika podniósł się ze swego po­słania za skalnym grzebieniem i przyłączył do przyjacie­la. Obaj byli wysocy, jasnowłosi, pięknie zbudowani, ale w oczach mieli wilczą dzikość, a surowe twarze naznaczy­ła niepewność egzystencji, która przypadła im w udziale.

Mała Siska widziała ich niegdyś ze swej kryjówki w koronie drzewa podczas ucieczki przed współple­mieńcami, którzy chcieli złożyć ją w ofierze.

– Dostrzegam oznaki, że pora snu w Królestwie Świa­tła minęła – stwierdził Haram, młodszy z nich dwóch. ­Strażnicy wypuszczają więcej światła w obrębie murów.

Ich lud tak długo żył w tej krainie, od czasów gdy Timon Wielki i garstka z jego plemienia zabłąkali się tu z powierzchni Ziemi, że poznali już trochę szczegółów o Królestwie Światła. Nie za wiele, domyślali się istnie­nia towarzyszącego światłu ciepła. Szczęśliwe istoty, które mogą tam zamieszkać! Zorientowali się też, ku swemu wielkiemu żalowi, że mury znajdują się pod stałą obserwacją istot zwanych Strażnikami.

Gondagil, najdzikszy wojownik plemienia, przecią­gnął się. Mięśnie zagrały pod skórą.

Obaj wciąż jeszcze byli młodzi, ponieważ jednak mieszkali w Królestwie Ciemności, musieli zestarzeć się i umrzeć w Zwyczajny sposób, chyba żeby udało im się przedostać za mur. Na razie jednak nikomu z krainy Ti­mona się to nie powiodło.

Po pierwsze, mury były zbyt szczelne, a po drugie, oddzielał je od nich wróg z Doliny Cieni: przerażające bestie, które porywały kobiety Timona i pożerały je. Po­twory miały jedno jedyne pragnienie związane z małą krainą Timona: zabić całą jej ludność. Pomimo bowiem otaczającego teren lasu ziemia rodziła tu bujniej, obszar był więc bardziej atrakcyjny.

Kraina Timona liczyła niewielu mieszkańców, od be­stii natomiast wprost się roiło, naprawdę umiały się mnożyć. Pełne nienawiści, skore do walki, nie potrafiły się śmiać. Kiedy zdołali zadręczyć ofiarę, rozlegało się jedynie ich pełne podniecenia wycie.

Zawsze pozostawać czujnym w obawie przed ich ata­kiem, taki los przypadł ludowi Timona. Tej nocy kolejna pełnienie straży wypadała na Harama i Gondagila.

Żałosne jest mówienie o nocy, gdy wszystkie pory do­by wyglądają jednakowo, pomyślał Gondagil, który przerażał plemienne dziewczęta, budząc w nich jedno­cześnie marzenia o jego oswojeniu. Dotychczas jednak żadnej się to nie udało. Przodkowie opowiadali kiedyś o czarnych jak węgiel nocach na powierzchni Ziemi, o blasku poranka i białym dniu, i o wieczorze, gdy wszy­stkie serca przytłaczał lęk i melancholia.

Pewne zróżnicowanie w rytmie doby istniało także i tutaj, wyćwiczonym wzrokiem, takim jaki mieli wojownicy leśnego plemienia, dawało się dostrzec zmierzch, a o „poranku” rosa parowała z trawy i mgła bawiła się ponad domami w wiosce i nad łąkami wśród lasów. Gondagil, który rzadko przebywał w osadzie, cały niemal czas spędzając w lesie, lubił obserwować te ledwo zauważalne zmiany.

Zjawisk tych nie wywoływało wschodzące i zachodzące słońce, lecz po prostu ciepło ziemi. Poza tym w Ciemności odbijała się także migotliwa gra świateł w jasnej krainie.

Pewien zły człowiek, który przed wielu laty wyszedł z Królestwa Światła i padł później ofiarą bestii, zdążył im sporo opowiedzieć o swojej krainie. Ludzie Timona wiedzieli więc, że Strażnicy potrafią sterować światłem Świętego Słońca, tak aby w nocy było bardziej przytłumione. Różnicę ledwie dawało się zauważyć, bo przecież regulowane osłony zbudowano tylko wokół jednej złocistej kuli, tej nad stolicą.

Harama przeszedł dreszcz. Od strony Gór Umarłych dobiegło wycie. Stale docierało do krainy Timona, położonej w pobliżu rozciągających się na horyzoncie czarnych szczytów.

Myśli Gondagila poszybowały do tamtego niezwykłego dnia, gdy wraz z Haramem stali dość wysoko w punkcie obserwacyjnym na granicy kraju i spoglądali w dół w stronę muru.

Coś się tam wydarzyło. Niczego podobnego nie widzieli ani wcześniej, ani później. Znajdowali się zbyt daleko, by dostrzec wszystko, co się działo, spostrzegli jednak, jak bestie gonią niedużą dziewczynkę uciekającą ku murom Królestwa Światła. Nie wiedzieli, że mała ma na imię Siska, zresztą raczej wcale by ich to nie zainteresowało.

Marny jej los, pomyśleli obaj. Żywcem pożrą ją potwory, nie będące ni ludźmi, ni zwierzętami, lecz jakimiś pośrednimi istotami. Mutantami, w których skumulowały się najgorsze cechy żywych istot, tworząc śmiertelnie niebezpieczną kombinację.

Nie znali tej dziewczyny, musiała dotrzeć tu z daleka. Blada, delikatna, zapewne wywodziła się z jakiegoś nieznanego plemienia, może przybywała z owianych legendą ziem, ciągnących się po drugiej stronie łańcucha gór, dzielącego ich świat na dwie części. Dotychczas jednak nikt stamtąd nie zdołał się przedostać na drugą stronę.

Nastąpiły kolejne dziwy. Dziewczynka musiała być boginią, dokonała bowiem czegoś, co nigdy wcześniej nikomu się nie udało. Przeszła przez mur! Co prawda nie od razu, wiele przedtem musiała znieść.

Zrozumienie wydarzeń rozgrywających się w dole zajęło Gondagilowi i Haramowi sporo czasu. Potwory zgubiły ślad dziewczynki, biegając na czworakach obwąchiwały ziemię jak psy, chociaż zwykle poruszały się na dwóch nogach. Dziewczynka stała przyciśnięta do prawie niewidocznego muru, jakby błagając, by wpuszczono ją do środka. Głupia, pomyśleli wtedy, rozważali między sobą możliwość zejścia na dół i ocalenia jej przed losem karmy dla drapieżników, ale gromada prześladowców była zbyt liczna. Zresztą ludziom Timona nigdy nie udało się przejść przez wrogą krainę, bestie broniły swego cennego terytorium na styku z Królestwem Światła zębami i pazurami. Ujrzeli potem, że dziewczynka wspina się na drzewo. Mądrze!

Haram okazywał większą chęć ratowania młodej dziewczyny. Zdarzało się, że od czasu do czasu porywał dla siebie jakąś kobietę i parzył się z nią, gdy chuć nie dawała mu już spokoju. Gondagila jednak nie zajmowały podobne historie. W głowie miał jedno jedyne fanatyczne marzenie: wykraść z otoczonego murem królestwa światło i zanieść je swemu ludowi. Ich obecne życie było nieznośne, ponadto gdyby mu się to udało, przypuszczalnie zostałby wodzem, przeszedł do historii tak jak Timon Wielki. Lecz najważniejsze jednak było światło i ciepło dla całego ludu.

Wówczas, już dość dawno temu, zdarzył się nagle niepojęty cud. Wprawdzie dwaj mężczyźni nie zauważyli żadnego otworu w murze, ale wyszła spoza niego dziewczynka, podobna do uciekającej niemal jak dwie krople wody, i zaraz obie przekroczyły niewidzialną ścianę.

Gondagil i Haram popatrzyli na siebie bezmiernie zdumieni. Nie kryli wzburzenia, a jeszcze większy szok przeżyli na widok innych istot przechodzących przez mur. Tamci próbowali wnieść coś do środka, musiały to być drzwi, dla dwóch mężczyzn na wzgórzu pozostające niewidzialne tak jak i ściana.

Wtedy właśnie bestie z Doliny Cieni przystąpiły do ataku.

Istoty w dole najwidoczniej nie zdołały umieścić drzwi na miejscu, a potwory porwały jedną z nich i triumfalnie poniosły w głąb swej krainy. Przenikliwe wrzaski zwycięstwa i radości z udanego polowania mieszały się z żałosnym zawodzeniem jeńca.

Ot, nieszczęsny, pomyślał Gondagil.

Nagle zdrętwiał. Kilka innych potworów przedarło się do Królestwa Światła. Jak to możliwe? Nie wolno do tego dopuścić! Co będzie, jeśli ci barbarzyńcy zgaszą wytęsknione światło?

Ale czas cudów jeszcze się nie skończył. Z wyrwy w murze wyłonili się potężni ludzie. Dwaj z owych nieznajomych, którzy, chociaż sprawiali wrażenie obcych, posiadali władzę w Królestwie. Trzeci był zupełnie nowy, ciemny jak czarne góry. Nawet z tej odległości Gondagil poczuł, że ogarnia go wielki szacunek dla wszystkich trzech.

Nie mógł pojąć, w jaki sposób zdołali uwolnić więźnia Ze szponów potworów, wyglądało to, jakby rzucili na nie czar. Potężni władcy zabrali biedaka Ze sobą.

Gondagil przestał się interesować jego losem, przed jego oczami bowiem rozegrała się kolejna zaskakująca scena.

Potwory, które zdołały wedrzeć się do środka, zostały wyniesione na zewnątrz przez innych mieszkańców Królestwa Światła i jak martwe lalki ułożone w równym szeregu na ziemi.

Później tamci wrócili za mur i zniknęli im z oczu.

A bestie leżące w dole?

Martwe?

Gondagil i Haram postanowili zaczekać trochę i sprawdzić.

Nie, po pewnym czasie wszystkie się ocknęły. Stało się to mniej więcej w tej samej chwili, kiedy pozostałe potwory przybiegły pod mur w poszukiwaniu swych zaginionych kamratów. Gwałtownie pokrzykując i gestykulując, powróciły do swych nędznych siedzib.

Haram się skrzywił. Zawsze uważał mieszkańców...