Kozioł Monika Nowy Targ 29.04 2010
Wilkosz Edyta
PPWSZ
Instytut Pielęgniarstwa
I rok, II semestr
TEMAT:
„Znane pielęgniarki na świecie, ich zasługi dla pielęgniarstwa. Znane postacie pielęgniarek w Polsce i ich zasługi dla rozwoju pielęgniarstwa w Polsce.”
Wykładowca:
Mgr Krystyna Buławska
Florence Nightingale (ur. 12 maja 1820 we Florencji – zm. 13 sierpnia 1910
w Londynie) - angielska pielęgniarka i działaczka społeczna, zwana również "Damą z lampą". Jest uważana za twórczynię nowoczesnego pielęgniarstwa.
Florence urodziła się w bogatej rodzinie. Ojciec, William E. Nightingale odziedziczył ogromną fortunę. Florence i jej siostra Parthepone urodziły się podczas długiej podróży poślubnej rodziców po Europie. Mieszkali w Londynie, lato spędzając w wiejskiej posiadłości w Hampshire. Wiadomość, że Florence pragnie zostać pielęgniarką, przeraziła rodzinę: pielęgniarki wówczas rekrutowały się zazwyczaj spośród prostytutek i osób z niskich warstw społecznych. W opinii rodziny żadna szanująca się dama nie mogłaby wykonywać tak haniebnego zajęcia. Florence była jednak stanowcza i w 1845 zaczęła odwiedzać szpitale i inne placówki medyczne, gromadząc informacje na ich temat. W 1851 Florence zaczęła uczyć się zawodu pielęgniarki w Instytucie Diakonis Protestanckich w Kaiserwerth. W 1853 przyjęła stanowisko kierowniczki w Zakładzie Opieki dla Chorych Dam w Londynie i wykorzystała okazję, aby uczynić z owej instytucji wzorowy szpital swoich czasów. Podjęła się również szkolenia pielęgniarek, którym zapewniała odpowiednie wykształcenie zawodowe i dbała o ich poziom moralny, co miało przyciągać do zawodu kobiety o nieposzlakowanej reputacji. W czasie wojny krymskiej na prośbę Sidneya Herberta zorganizowała od podstaw opiekę nad rannymi żołnierzami, zwalczając uprzedzenia i sprzeciwy lekarzy, urzędników, oficerów. Wielu żołnierzy brytyjskich rannych w czasie wojny zawdzięczało życie Florence Nightingale. Jako przełożona zespołu 38 angielskich pielęgniarek w szpitalu w Scutari (dziś Üsküdar, azjatycka dzielnica Stambułu) zdołała dzięki swej energii i zaangażowaniu poprawić fatalny stan sanitarny brytyjskich szpitali polowych. Odkryła, że ranni żołnierze umierają nie tylko z powodu obrażeń, lecz także na skutek szoku pourazowego, że potrzebują nie tylko leczenia, ale i opieki. Później została ekspertem armii brytyjskiej ds. wojskowej służby pielęgniarskiej. Nightingale wypracowała podstawy niemal wszystkich współczesnych technik i sposobów pielęgnacji chorych i poszkodowanych. W 1860 założyła w Londynie przy szpitalu św. Tomasza pierwszą szkołę pielęgniarstwa. W 1907 jako pierwszej kobiecie przyznano Brytyjski Order Zasługi, a pięć lat po jej śmierci wzniesiono ku jej czci Pomnik Wojny Krymskiej. Medal Florence Nightingale jest od 1912 roku przyznawany zasłużonym pielęgniarkom z całego świata.
Virginia Henderson urodziła się w Cansas City jako 5 z 8 dzieci w rodzinie. Po wybuchu I wojny światowej podjęła decyzję o wstąpieniu do Amerykańskiej Wojskowej Szkoły Pielęgniarstwa w Waszyngtonie. Po ukończeniu szkoły pracowała jako pielęgniarka środowiskowa, a następnie jako nauczycielka pielęgniarstwa. W 1930 z powodzeniem ukończyła studia z zakresu pedagogiki. W czasie prowadzenia zajęć ze studentami wprowadzała – w ramach innowacji pedagogicznych – rozważania dotyczące nowoczesnego pielęgniarstwa, kształtując jednocześnie umiejętności myślenia analitycznego uczestników zajęć. W 1953 roku rozpoczęła pracę w Yale University, kontynuując badania poświęcone naturze pielęgniarstwa, czego wyrazem jest sformułowanie definicji pielęgnowania, zaakceptowanej jako podstawowa przez Międzynarodową Radę Pielęgniarek. Przemyślenia Henderson dotyczące pielęgniarstwa zostały zawarte w publikacjach : „ Zasady i praktyka pielęgniarska” , „Podstawowe zasady pielęgniarstwa”.
Za działalność naukową i zawodową była wielokrotnie nagradzana i wyróżniana, m.in. zyskując honorowe tytuły doktorskie. Jedną z form docenienia zasług Henderson jest nadanie jej imienia Międzynarodowej Bibliotece Pielęgniarstwa w Indianapolis. Wielokrotnie nazywano ją Wielką Damą Pielęgniarstwa, która całe swoje długie życie zawodowe poświęciła wypełnianiu go nową treścią, co przenosiła na kształcenie pielęgniarek.
W założeniach opracowanej teorii wyraźnie wskazuje na kontynuowanie idei F. Nighingale oraz korzystanie dla potrzeb pielęgniarstwa z teorii potrzeb A. Maslowa. W rozważaniach w zakresie pielęgniarstwa podkreślała szczególne znaczenie przejawów podstawowej aktywności człowieka, podejmowanej na rzecz zdrowia, jego potęgowania, zapobiegania i przywracania poprzez zaspokajanie wyraźnie określonych potrzeb. W opracowanej przez siebie teorii opisuje cztery wiodące pojęcia tj. osoba, zdrowie, środowisko, pielęgniarstwo.
Zofia Szlenkierówna (7 IX 1882 - 2 X 1939) zwana polską Florence Nightingale.
1905 r. rozpoczyna studia na wydziale lekarskim w Genewie, ale po dwóch latach przerywa je z powodu choroby matki. W latach 1908-1910 uczy się w Szkole Pielęgniarstwa Florence Nightingale przy Szpitalu św. Tomasza w Londynie, ale i tym razem pogorszenie stanu zdrowia matki przerywa jej edukację. Odziedzicza majątek i przeznacza go na budowę szpitala pediatrycznego im. Karola i Marii na warszawskiej Woli. Był to wówczas jeden z najnowocześniejszych szpitali w Europie, a pracujące tam pielęgniarki stały się pierwszymi w Polsce nauczycielkami pielęgniarstwa pediatrycznego. Szlenkierówna wymagała od pielęgniarek całkowitego poświęcenia się służbie chorym dzieciom - szpital zatrudniał wyłącznie pielęgniarki świeckie, niezamężne i bezdzietne, a założenie rodziny oznaczało utratę posady. Stanowisko dyrektorki obejmuje dopiero w 1928 r., po ukończeniu pełnego kursu w szkole im. Florence Nightingale w Bordeaux. Przez 8 lat kierowała warszawską szkołą. Po ustąpieniu ze stanowiska powraca do pracy w szpitalu. Przez wiele lat była członkiem Polskiego Towarzystwa Szpitalnictwa oraz Polskiego Stowarzyszenia Pielęgniarek Zawodowych. W 1935 r. otrzymała Międzynarodowy Medal Florence Nightingale, a wcześniej - papieski order "Pro Ecclesia et Pontifice". Wybuch wojny zastał "polską Florence Nightingale" ciężko chorą w jednym z warszawskich sanatoriów gdzie zmarła.
Katarzyna Bakunina (ur. 1812 r., zm. 1891 r.) - rosyjska pielęgniarka, pionierka pielęgniarstwa. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. Jej ojcem był gubernator petersburski. W 1854 r. wstąpiła do założonego w tym samym roku przez chirurga Mikołaja Pirogowa, Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Następnie podjęła praktykę pielęgniarską w szpitalu w Petersburgu. Po odbyciu krótkiego szkolenia pojechała do Sewastopola, gdzie toczyły się działania wojenne związane z wojną krymską. Pirogow również wyjechał na Krym aby tam nadzorować pracę Zgromadzenia. Bakunina została przez niego wyznaczona do pełnienia funkcji kierowniczej (starszej siostry) nad grupą sióstr w głównym punkcie opatrunkowym i szpitalu wojskowym. W wyniku konfliktu z przełożoną sióstr i władzami szpitala, zrezygnowała ze stanowiska i do końca działań wojennych pozostała pielęgniarką opatrunkową. Po kapitulacji twierdzy Sewastopol nadzorowała prace zespołów sióstr transportowych, które zajmowały się opieką nad rannymi ewakuowanymi do miast położonych w południowej Rosji. Następnie zachorowała na malarię. Do Petersburga wróciła w marcu 1856 r. Została wówczas wyznaczona do objęcia stanowiska przełożonej Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Do jej zadań należała m.in. kontrola pracy szpitali wojskowych w całym kraju. Zajmowała się też organizowaniem w nich pracy pielęgniarskiej i walczyła o lepsze warunki hospitalizacji dla chorych. Jesienią 1856 r. zamknięto szpitale wojenne. Bakunina zajęła się organizowaniem stałej placówki dla Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Zakupiono dom mający pełnić funkcję internatu i szkoły dla przyszłych sióstr. Katarzyna Bakunina aby poznać metody kształcenia pielęgniarek wyjechała do Berlina i Paryża. Po powrocie zabiegała o nadanie Zgromadzeniu charakteru ideowo-etycznego. Chciała aby wstąpienie do niego nie zależało od wyznania, a od postawy etyczno-społecznej kandydatki. Zarząd Zgromadzenia nie zgodził się na taką zmianę i pozostał przy prawosławnym charakterze wspólnoty. Władze wojskowe zrezygnowały z zatrudniania sióstr w czasie pokoju w szpitalach wojskowych i nie chciały odstąpić od tej decyzji. Zarówno ten fakt jak i nieporozumienia wewnątrz Zgromadzenia przyczyniły się do rezygnacji Bakuniny ze stanowiska przełożonej. Postanowiła ona wrócić do rodzinnego majątku w Kozincynie, gdzie zorganizowała ambulatorium i izbę chorych. Stały się one wzorem wśród tego typu placówek organizowanych przez samorządy powiatowe (w związku z tworzeniem ziemstw). Następnie Bakunina została kuratorką zakładów lecznictwa ziemstwa. W 1877 r. wyjechała na Kaukaz. Była tam kierowniczką sióstr frontowych podczas toczącej się wojny rosyjsko-tureckiej. Po powrocie dalej prowadziła ambulatorium w Kozincynie.
Maria Minczewska (ur. 23 czerwca 1922 r. w Zamościu, zm. 17 czerwca 1980 r. w Warszawie) - polska pielęgniarka, pedagog, działaczka społeczna, oficer.
Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza w Zamościu (1939). Po wybuchy II wojny światowej była ochotniczką-sanitariuszką w ewakuacyjnym szpitalu wojskowym działającym w tymże liceum. 1 września 1940 r. rozpoczęła naukę w Warszawskiej Szkole Pielęgniarek, którą ukończyła w 1942 r. Działała również w konspiracji. Następnie podjęła pracę w Klinice Dziecięcej prof. Mieczysława Michałowicza w Warszawie. Po kilku miesiącach wróciła do Zamościa. W latach 1943-1945 pracowała w tamtejszym szpitalu powiatowym, m.in. pomagała w ucieczkach rannym partyzantom z terenu Zamojszczyzny. Po zakończeniu wojny wstąpiła do 68. Wojskowego Polowego Szpitala. W latach 1945-1946 pracowała w krakowskim Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym (PUR). Następnie w inspektoracie szkolnym w Nowym Targu (1946-1947). Zajmowała się tam zagadnieniami związanymi z higieną szkolną. W latach 1947-1949 pracowała w Powiatowym Ośrodku Zdrowia w Zamościu jako instruktorka pielęgniarek. Od ...
ariadna291