Weston Sophie - Romans we Francji.pdf - Weston Sophie - edk.25

Sophie Weston

Romans we Francji

PROLOG

Trzy kontynenty mogły oglądać na żywo, jak korespondent wojenny

Patrick Burns niszczy swoją olśniewającą karierę.

Jako pierwsza zorientowała się zastępca redaktora programu w

londyńskim studiu.

- O nie! - wyrwało jej się. - On zamierza opowiedzieć się po jednej ze

stron.

W odpowiedzi usłyszała, że mówi bzdury. Patrick Burns właśnie zdobył

tytuł Reportera Roku, czemu więc miałby tak ryzykować, skoro znajdował się

na samym szczycie?

- Już raz był na samym szczycie i zleciał - mruknął pod nosem szef, Ed

Lassels, lecz nikt tego nie usłyszał.

Wszyscy pamiętali, co powtarzał Patrick, kiedy proszono go o

wystąpienie na jakiejś konferencji lub gdy w inteligentnym i świadczącym o

skromności przemówieniu dziękował za przyznanie mu kolejnej nagrody.

- Nie możemy angażować się po żadnej ze stron - podkreślał. -

Dziennikarz albo jest bezstronny, albo nie jest dziennikarzem.

Tak, ale to było wtedy, zanim poleżał sobie z twarzą przy ziemi, gdy

strzelano do niego i przerwano ogień jedynie ze względu na jedenastoletniego

chłopca, który przy nim usiadł.

Po takim doświadczeniu Patrick nie mógł pozostać bezstronny,

zaangażował się całym sobą na dobre i na złe.

Tej nocy, gdy Patrick podjął ostateczną decyzję, która nie zostawiała mu

odwrotu, jego kamerzysta podejrzewał, że coś się święci. Wspinali się na zbocze

góry, nie potrzebując latarek, gdyż księżyc w pełni świecił bardzo jasno.

- Niech to licho, równie dobrze moglibyśmy iść w świetle reflektorów -

zauważył Tim, przystając na moment, by złapać oddech. W odróżnieniu od

- 1 -

Patricka nie przywykł do oddychania rozrzedzonym powietrzem wysoko w

górach. Nie miał też takiej sprawności fizycznej.

- No to miejmy nadzieję, że wróg akurat patrzy w inną stronę - rzucił

przez ramię Patrick, nie przerywając wspinaczki.

- Powinny cię teraz zobaczyć dziewczyny z naszego działu - wycedził

kamerzysta, porównując wygląd kolegi z pewnym plakatem, na którym Patrick

został sportretowany w aksamitnej marynarce jako absolutnie zabójczy

hazardzista z Las Vegas.

Patrick parsknął śmiechem.

- Chodzi ci o ten plakat w damskiej łazience?

- To ty o nim wiesz? - zdumiał się Tim.

- Oczywiście. Na ostatnim przyjęciu gwiazdkowym dziewczyny

poprosiły, żebym się na nim podpisał.

Praktycznie wszystkie współpracownice próbowały go poderwać, ale

udało się to tylko jednej, która zresztą opamiętała się po trzech tygodniach i

kiedy Patrick znowu wyjechał za granicę na nie wiadomo jak długo, zwierzyła

się swojej przyjaciółce, specjalistce od spraw bałkańskich - a tym samym

wszystkim współpracownikom - że ten mężczyzna to trudny przypadek. Można

się sparzyć.

- I to bardzo - oświadczyła Corinna, wyjątkowo nie okazując właściwej

sobie beztroski. - Kiedy już w końcu idziesz z nim do łóżka, zachowuje się tak,

jakby nie mógł ci tego wybaczyć.

- Dlaczego? Nie lubi wyzwolonych kobiet? Uważa, że są rozwiązłe? -

dopytywała się zaciekawiona specjalistka od spraw bałkańskich.

Corinna potrząsnęła głową.

- Nie. On raczej nienawidzi siebie za to, że to zrobił.

Oczywiście te rewelacje wywołały całą falę spekulacji i dociekań na

temat obsesji i prywatnych demonów, jakie mogły dręczyć enigmatycznego

Patricka Burnsa. Na ścianie w redakcji informacyjnej wisiało jego zdjęcie,

- 2 -

zrobione podczas którejś z ceremonii rozdawania prestiżowych nagród -

przedstawiało ubranego w nienaganny czarny smoking poważnego mężczyznę o

mocno ściągniętych brwiach.

Lisa, recepcjonistka, wskazała na nie palcem.

- Hrabia Dracula - zawyrokowała.

Większość dziewczyn zgodziła się z nią, co nie zmieniało faktu, że nadal

do niego wzdychały, zresztą ku wielkiej irytacji wszystkich kolegów.

- On jest jak bóg seksu - stwierdziła rzeczowym tonem specjalistka od

spraw bałkańskich, kiedy Donald, jej bezpośredni szef, tłuściutki jak pulpet,

głośno zażądał wyjaśnień, co takiego ma Burns, czego inni nie mają. - Musisz

się z tym pogodzić.

- Ale przecież same mówicie, że nie jest miły dla swoich kobiet - zdumiał

się. - A podobno współczesne kobiety śnią o mężczyznach czułych i

wrażliwych.

- Patrick nie jest spełnieniem snów, tylko koszmarów. - Uśmiechnęła się

szeroko. - Za to jakich podniecających!

Teraz nie uznałaby go za podniecającego, pomyślał z satysfakcją Tim,

któremu specjalistka od spraw bałkańskich już dawno wpadła w oko. Obaj byli

bardzo grubo ubrani, gdyż nocą w górach było naprawdę mroźno, więc tej nocy

Patrick ani trochę nie przypominał wykwintnego hrabiego-wampira, któremu

nie sposób się oprzeć. Tym bardziej, że od paru dni się nie golił.

Kiedy wyszli na odsłoniętą grań, Patrick spojrzał w dolinę, na miasto,

które z tej odległości wydawało się maleńkie, na drogę, którą tego ranka

podróżowali wraz z grupą przerażonych, milczących uchodźców i na wioskę, w

której ci zatrzymali się w nadziei na krótki odpoczynek. Tyle że drogi i wioski

nie było widać, zasłaniał je dym. Parę sekund później usłyszeli huk bomb.

- Biedacy - rzekł Tim, patrząc w to samo miejsce. Patrickowi zaczął drgać

mięsień na policzku.

- 3 -

Tim rozstawił sprzęt i nawiązał łączność satelitarną ze studiem w

Londynie. Robił to trzy razy dziennie od dziesięciu dni i miał już taką wprawę,

że był gotów sporo przed czasem. Stał więc, czekając, aż rozpocznie się

odliczanie do wejścia na antenę i z nudów przyglądał się koledze. Uderzył go

nagle wygląd Patricka, który odrzucił do tyłu podbity futrem kaptur, włożył do

ucha słuchawkę, a zimny wiatr rozwiewał mu przydługie, niestrzyżone od

jakiegoś czasu, ciemne jak u Cygana włosy. Niewiele się różnił od

zdeterminowanych mężczyzn, których spotkali tam w dole, prowadzących zdo-

byte czołgi.

- Wyglądasz jak jakiś bandyta. Patrick uśmiechnął się ponuro.

- To dobrze.

W tym momencie niejasny dotąd niepokój Tima przybrał konkretne

kształty, gdyż elementy układanki złożyły się wreszcie w sensowną całość. Już

rozumiał, czemu Patrick nie strzygł się i nie golił, prowadził niekończące się

rozmowy z ich tłumaczem, oddawał swoje porcje żywności głodnym ludziom,

jakby sam nie potrzebował jeść. Jakby szykował się do...

- Zamierzasz udawać jednego z nich, prawda? Patrick skinął głową.

- Przynajmniej spróbuję.

- Człowieku, jesteś szalony - rzekł z podziwem Tim. Zaczęło się

odliczanie. Na ciemnym niebie pojawiały się błyski i cały czas było słychać huk

wybuchów. Tim i Patrick słyszeli, jak w studiu prezenter wiadomości w kilku

zdaniach kreśli zarys sytuacji, po czym mówi:

- Na miejscu, w górach, jest nasz korespondent Patrick Burns. Patrick, czy

są może jakieś oznaki wygasania konfliktu?

Jednocześnie w słuchawkach zastępca redaktora programu mówiła:

- Trzy, dwa, jeden, Patrick, wchodzisz.

I Patrick wszedł, aczkolwiek kompletnie niezgodnie ze scenariuszem.

- To jest straszne miejsce - zaczął.

- Co? - rozległo się w ich słuchawkach. - Mów uzgodniony tekst!

- 4 -

Weston Sophie - Romans we Francji.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: