Science Fiction (31) pazdziernik 2003.pdf

Liga Niezwykłych Gentlemanów to ostatnia z komiksowych adaptacji

tego roku. Ostatnia, i jak się okazało, najmniej kasowa. Ale to nie

oznacza bynajmniej, że jest najsłabszym filmem spośród

zaprezentowanych. Problem w tym, że wiktoriański i Verne'owski

klimat, prezentowany tak świetnie na kartach komiksu Allana Moore'a,

w kinie wypada po prostu blado. By mieć porównanie, możecie sięgnąć

po pierwszy tom komiksu - bez obawy, film nie przenosi wprost fabuły

rysowanej, w zasadzie mamy do czynienia z dwiema absolutnie

różnymi narracjami, prowadzącymi do takiego samego finału, nawet

skład ligi jest różny. Co więc sprawiło, że magnetyczny Sean Conncry

nie przyciągnął tłumów do kina?

Odpowiedzi na pewno nie znajdziemy tak łatwo. W gronie fa-

chowców mówi się o pewnym braku zrozumienia widza, który nie zna

historii literatury, choćby w zarysie; o poczuciu pewnej dezorientacji

(zwłaszcza tam, za oceanem, gdzie poziom wiedzy o świecie jest

przerażająco ubogi) i braku identyfikacji z bohaterami. Niemal każda

postać, występująca tak w komiksie, jak i w filmie ma bowiem swoich

odpowiedników w klasyce literatury przygodowej i fantastycznej. Nie

znając ich wcześniejszych losów i dokonań, nie można się całkowicie

zanurzyć w świecie wykreowanym przez Allana Moore'a. To pozwoliło

autorom komiksu na zawarcie w treści wielu aluzji, gierek słownych,

które w przypadku filmu zupełnie nie zdają rezultatu, niknąc w nawale

walk i elektów specjalnych. Producenci filmu starali się połączyć

wiktoriańską barokowość i baśniowość opowieści z brutalnością i

tempem Matrhca. To było ryzykowne posunięcie, oryginalne nawet, ale

czy udane? Wenecja wygląda smakowicie, jak dekoracje do filmów

Felliniego, albo do Bulionowego Batmana, podobnie Londyn,

Nautilus jest prawdziwie imponujący. Tylko bohaterowie stracili na

wyrazistości. Nie mają nawet połowy tej głębi, jaką udało się stworzyć

Moorc'owi (może tylko doktor Jeckyli dorasta swojemu

pierwowzorowi), bowiem musiano ich dopasować do wyobrażeń

przeciętnego widza. Quatennain to raczej Superman na emeryturze niż

ofiara opium. Pani Marker nie ma tego drylu, którym kasowała

wszystkich oponentów w komiksie. Kapitana Nemo odmalowano trochę

za jaskrawo, jego akrobatyczne walki karate to doprawdy

przesada (ta postać jest najsłabszym ogniwem

Ligi..., nawet tej komiksowej - wszak Nemo był

zajadłym i śmiertelnym wrogiem Imperium

Brytyjskiego i prędzej dalby się posiekać, niźli

stanął na jego usługach). Tom Sawyer pasuje do

tego towarzystwa jak pięść do nosa, ale taka to

już political coreerness - co to za bohaterowie,

jeśli nic ma między nimi Amerykanina?

Jakby na to nie patrzeć, Amerykanie mieli

pewien problem w odbiorze tego filmu. Problem,

który nam jest daleki. I dlatego, mimo wszystko,

uważam, że Liga... spodoba się polskiemu

widzowi znacznie bardziej niż cukierkowy

Daredevil i przerośnięty Hulk.

Więcej informacji na ten temat znajdziecie na

stronach internetowych filmu. Można obejrzeć

zwiastun - linkowaliśmy go już wcześniej na

naszym vortalu, jest galeria postaci, możliwość

spaceru wirtualnego po Nautilusie i wiele

dodatkowych

twórcach

http://www.lxgmovie.com/

ReJS

informacji

kino

Wspomnień czar.

Właśnie wróciłem z kolejnego, dwudziestego trzeciego już LOFu. Za owym tajemniczym

skrótem kryje się jeden z najstarszych i chyba najbardziej kameralnych konwentów, jakie

organizuje się w Polsce. Wrocławski Klub Miłośników Fantastyki, ten pierwszy, antyczny już,

organizował - odkąd pamiętam - Letnie Obozy Fantastyki (stąd LOF), imprezy, na których

wszyscy członkowie mogli spędzić razem kilka dni w jakimś odludnym miejscu, poświęcając

cały czas na dobrą zabawę i pogłębianie swojej wiedzy o fantastyce i nauce.

Ta impreza, kiedyś tygodniowa i dłuższa, dzisiaj przykrojona jest na miarę wolnego czasu

uczestników, a grono, jakie corocznie zbiera się na tym konwencie, jest zaiste imponujące.

Pokażcie mi imprezę, gdzie pisarzy jest więcej niż czytelników. Nie pokażecie, rzecz bowiem w

tym, że dawni klubowicze to dzisiaj czołówka autorów, tłumaczy, publicystów, wydawców a

młódź idzie w ich ślady.

Minionej soboty w ściśle tajnym gospodarstwie agroturystycznym (pozdrawiam w tym

miejscu Pana Alberta i Panią Albertową), położonym wśród malowniczych gór i lasów opodal

Złotego. Stoku tuż przy czeskiej granicy, zasiedli prócz niżej podpisanego: Andrzej Ziemiański,

Andrzej Drzewiński, Jacek Inglot i Kareta Wrocławski w niemal całym składzie (trzy koła dało

się zaobserwować gołym okiem), że wymienię tylko tych bardziej znanych, bo każdy z

uczestników zasługuje na uznanie z zupełnie odmiennych względów.

LOF różni się od innych konwentów tym, że program jest mniej niż napięty. Taka to już

tradycja tych spotkań, aczkolwiek można z nich wynieść o wiele więcej wrażeń, niż z

godzinowych spędów dla setek osób, które biegają po labiryntach szkół w poszukiwaniu

właściwego spotkania i tłoczą się wieczorami w hotelowych pokojach, chcąc uczestniczyć w

bardziej intymnych spotkaniach z ulubionymi autorami. Letni Obóz jest przy nich mikry, ale kto

nie wolałby pogawędzić z autorami o nowych książkach nad brzegiem jeziorka lub przy ognisku

z cygarem i szklaneczką przedniej whisky (albo kieliszkiem wina znanego z kilku powieści

fantastycznych, zagryzając francuskimi serami). Bez tłoku, bez pośpiechu, w atmosferze

nieosiągalnej na żadnej imprezie.

LOF oferuje ogromną dozę swobody, to prawda, ale nie tylko. Kto chce, znajdzie i ciekawy

program nie ustępujący atrakcyjnością imprezom wielkomiejskim. W dzień można pogawędzić z

każdym uczestnikiem, nawet na osobności. Można zagrać w jedną z naszych ulubionych gier. Na

przykład w swoisty rodzaj pomidora, w którym jedna osoba szepcze drugiej na ucho tytuł

książki, opowiadania lub filmu a słuchający musi pokazać za pomocą gestów, jaki to tytuł, tak,

by pozostali zgadli. Przednia zabawa, dopóki ktoś nie wpadnie na pomysł, by pokazać... Ubika

albo Cyberiadę (dziękuję Ci, Darku). Nieodłącznym rytuałem LOFów jest też wykład naukowy,

na tematy zgoła prozaiczne, jak na przykład rozwój teorii budowy wszechświata od lat

dwudziestych po dzień dzisiejszy. To już domena Andrzeja Drzewińskiego i Adama Cebuli, ale

przyznam, że są to ludzie, którzy potrafią obrazowo i dokładnie wytłumaczyć najbardziej nawet

skomplikowany problem naukowy. W zeszłym roku poznaliśmy prawdziwe wyniki badań nad

teleportacją, które podówczas były cytowane przez prasę całego świata. W tym

kontynuowaliśmy wyjaśnianie teorii mówiącej o tym, że wszechświat jest płaski. A działo się to

późną nocą, przy dogasającym ognisku, pod niebem tak rozgwieżdżonym, że strach. Z tej

dyskusji zapamiętałem, iż jeśli po zjedzeniu kiełbasy, nie wypada ona z nas, świadczy o tym, że

wszechświat - choć płaski - nie jest zwinięty. Bardziej drastycznych szczegółów, pozwólcie,

oszczędzę. Przykro mi, jeśli nie możecie sobie tego wyobrazić na podstawie mojej relacji. To

trzeba usłyszeć na własne uszy z ust człowieka, który pracował w zespole naukowców

prawdziwego noblisty. Gwarantuję, że nawet przedszkolaki spokojnie mogłyby zrozumieć tę

teorię, którą spłaszczam niniejszym (choć nie zwijam).

Za rok dwudziesta czwarta edycja konwentu. Też tam będę, o ile zdrowie pozwoli. Tak jak

każdy z dotychczasowych uczestników. I nie myślcie, że to jazda czysto rozrywkowa. W

najbliższych numerach znajdziecie parę tekstów, które udało mi się zdobyć przy tej okazji.

Myślę, że gdyby Andrzej Sapkowski bywał tylko na takich imprezach, nie rozeszłaby się jego

droga z fandomem*. Jeśli jednak zostawia się go pod płotem, jak na sławnej Fantazja żenadzie,

trudno oczekiwać innej reakcji. A spora gromada ludzi, którzy zabrali go podówczas z Wesołego

Miasteczka i zaprosili na całe popołudnie, przyzna, że zabawa była przednia, zwłaszcza ci,

którzy zrobili z nim wtedy wywiad. Nie inaczej było na ubiegłorocznym Frankensteinie

(organizowanym przez wrocławian), gdzie do późnego wieczora AS był duszą towarzystwa. Być

może to ostatnie słowo jest kluczem do zagadki... Być może Sapkowski ma absolutną rację...

Lucas nakręcił Gwiezdne wojny. Spielberg jest pomysłodawcą ET i Bliskich spotkań.

Sapkowski stworzył Wiedźmina i jest najlepiej sprzedawanym autorem polskiej fantastyki

ostatnich lat. Jaka jest między nimi różnica? Wszyscy wspięli się na szczyty popularności. Dwaj

pierwsi są wielbionymi przez rzesze fanów ikonami, praktycznie nieosiągalnymi dla tłuszczy,

trzecim pomiata się za to, że nie ma ochoty po raz setny firmować kolejnej imprezy

towarzyskiej. Nic dziwnego, że poczuł się "zawłaszczony". Nic dziwnego, że bywa podczas

takich wyjazdów zgryźliwy. Ci, którzy na niego naskakują potrafią być po stokroć gorsi i jak

zwykle w takich przypadkach bywa, nie są w stanie znieść krytyki, choć sami, tak ochoczo,

wszystkich i wszystko wokół krytykują. Zostawmy jednak politykę na boku. Co w nowym

numerze? Jak zwykle zestaw świetnych opowiadań. Jest drugie opowiadanie o rycerzu

bezkonnym Pawlaka, jest fantasy debiutującego na papierze Marcina Mortki, którego książka

lada chwila trafi na półki księgarń. Jest historical-fiction, rzecz, która cofnie Was do początków

państwa polskiego. Wojciech Jerzy Grygorowicz bywał na naszych łamach i zawsze zbierał

pochwały. Ciekawe, jak za reagujecie na jego wersję naszej historii. Jest niesamowitość, by nie

powiedzieć horror, w wykonaniu mistrza. Łukasz Orbitowski zabierze Was w podróż

zaczarowaną taksówką, ale zaczarowany taksów karz nie o kasie fiskalnej będzie mówił... Mamy

też czyste science-fiction. Sebastian Uznański pokazał, że posiada bogatą wyobraźnię. Po

pająkach tkających rzeczywistość czas na kolejną niezwykłą wizję. Na okrasę mroczny

przypadek pana Mortuusa, debiutującego na naszych łamach i nie tylko Adama Malarza. Zajdel,

ale Krzysztof zamknie stawkę tego numeru. Autor książki kucharskiej, na którą złożyły się

przepisy wielu sławnych osobistości naszego świata, zaprezentował już kiedyś swoje bajki

robotów, dzisiaj ich ciąg dalszy...

LIGA NIEZWYKŁYCH GENTELMANÓW

literatura

Sebastian Uznański

CEREBRO I ELFKA

Romuald Pawlak

BRON ZEROSIECZNA

Marcin Mortka

SMOCZE NASIENIE

Krzysztof Zajdel

BAJKI ROBOTÓW – MIŁOŚĆ KOROZJĘ

ZŻERA

Adam Malarz

PRZYPADEK PANA MORTUUSA

Wojciech Jerzy Grygorowicz

SYN WIELKIEJ NIEDŹWIEDZICY

Łukasz Orbitowski

OPOWIEŚĆ TAKSÓWKARSKA

felietony

Jacek Dukaj

ŻYCIE JAKO TEST RORSCHACHA

Feliks W. Kres

A WRACAJĄC DO RZECZY…

Andrzej Ziemiański

MASZYNA CZASU, CZYLI MOJA PODRÓŻ

DO ŚREDNIOWIECZA

inne

POCZTA

RECENZJE

PREZENTACJE

Krzysztof Kochański

Robert J. Szmidt

* W rozmowie z dziennikarzami podczas niedawnej wizyty w Rosji, Andrzej Sapkowski

powiedział, ze drogi jego i fandomu definitywnie się rozeszły. Wywołało to ogromne poruszenie

w kręgach fandomowych i falę niewybrednych ataków na ASa ze strony niektórych klubowych

„baronów".

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: