Card_Orson_Scott_-_Zadomowienie.pdf

Orson Scott Card

Zadomowienie

Przełożyła: Maciejka Mazan

rok wydania oryginału: 1998

Mike’owi i Mary Bernice

przyjaciołom i współcywilizatorom

barbarzyńskich hord

Dziękuję:

Mojej żonie Kristine, która współpracowała ze mną przy pracy nad koncepcją powieści;

Emily i Geofreyowi Gardom, Erin i Phillipowi Absherom oraz Peterowi Johnsonowi, któ-

rych uwagi na najwcześniejszym etapie pisania nadały pierwszemu szkicowi powieści peł-

niejszy kształt i treść.

Clarkowi i Kathy Kiddom za gościnność i coś więcej, kiedy zacząłem pisać drugą wersję

książki; i jeszcze raz Kathy za przeczytanie tejże wersji świeżym okiem.

Markowi i Margaret Parkom, w których pokoju gościnnym napisałem i przefaksowałem

niejeden rozdział.

Kathleen Bellamy, mojej asystentce, która zawsze czyta ostatnia, dzięki czemu wyłapuje

błędy, które wszyscy inni przeoczyli.

I (znowu i nieustannie) mojej żonie Kristine i moim dzieciom: Geofowi, Em, Charlie

Benowi i Zinie, które nauczyły mnie, po co jest dom i czym może się stać

Rozdział pierwszy

Nowy dom

Rok 1874

Doktor Calhoun Bellamy zaaranżował wszystko tak, by nie być świadkiem burze-

nia starego domu Varleya. Nie chciał zapamiętać tych scen. Natomiast pragnął obser-

wować każdy kolejny etap budowy nowego domu, który zaprojektował dla Renee i ich

przyszłych dzieci.

Jego największym marzeniem były studia na wydziale architektury, zwłaszcza odkąd

ojciec wysłał go za granicę po wojnie secesyjnej. Marzenie kształtowania przestrzeni

wokół ludzi obudziły w nim nie wspaniałe europejskie wielkie budowle, katedry i pała-

ce, pomniki i muzea, lecz wiejskie domy z Toskanii, Prowansji i Anglii. W jego oczach

stopiły się w dziwny amalgamat: mozaika willi stworzonych dla wiecznego śródziem-

nomorskiego lata i wiosny oraz niezdobytych angielskich twierdz, których mieszkań-

cy czuli się bezpiecznie i przytulnie mimo srogich zim i nieustannego deszczu. Wró-

cił z głową pełną projektów domów, które zmieniłyby życie Amerykanów — po czym

przekonał się, że tutejsi architekci nie są zainteresowani nowymi pomysłami. Nikt nie

chciał przyjąć młodego zapaleńca na ucznia. Wreszcie Cal zdecydował się na studia me-

dyczne i poszedł w ślady ojca.

Lecz teraz, kiedy do ślubu został niespełna rok, pozwolił sobie na ostatnie szaleństwo.

W porozumieniu z architektem z Richmond zaprojektował dom, który z zewnątrz wy-

glądał jak konwencjonalna wiktoriańska budowla, ale wewnątrz miał zachować niektó-

re pomysły, które nawiedziły Cala za granicą. Nic dziwacznego, jedynie niekonwencjo-

nalne wykorzystanie przestrzeni, na widok której budziły się marzenia o wirujących pa-

rach na balu w wiejskiej posiadłości, łuki przywodzące na myśl otwarte drzwi i koryta-

rze domów na Riwierze, a także wzgórza ponad Florencją... Architekt usiłował go prze-

konać, że w takim domu nikt nie będzie się czuł dobrze, ale Cal nieodmiennie i rado-

śnie odpierał jego zarzuty. Takiego domu pragnął; architekt miał tylko narysować plan

budowli, która przetrwa aż do Wniebowzięcia, jak to skromnie określił Cal.

— A kiedy miałoby to nastąpić? — spytał architekt, jedynie odrobinę sarkastycznie.

— Nie chciałbym marnować pańskich pieniędzy na nadmierne umocnienia.

— Niech będzie niezniszczalny — odparł Cal. — Tak na wszelki wypadek.

Teraz pozostało już tylko usunąć stary dom rodziny kwakrów, zbudowany przy uli-

cy Baker na długo przed uzyskaniem przez Greensborough praw miejskich. Miasto roz-

rastało się w kierunku zachodnim, a dzielnica, choć niezamożna, była jak najbardziej

urzekająca. Właśnie w takim miejscu syn i spadkobierca najznakomitszego lekarza

w mieście mógł wybudować domostwo dla swojej narzeczonej. Porośnięty drzewami

wąwóz na tyłach działki gwarantował prywatność i piękny widok z okien; wielka powo-

zownia oraz pomieszczenia dla służby oddzielały budynek od sąsiedniej parceli, a zacie-

nione ulice obejmowały go z dwóch pozostałych stron. W rezultacie dom miał być od-

izolowany od innych, konwencjonalnie przyjemny na zewnątrz, zaskakujący i czarują-

cy wewnątrz.

Dlatego Cal nie był zadowolony, kiedy do jego gabinetu wpadł zdyszany służący

i uparł się przekazać mu wiadomość od majstra ekipy wyburzającej stary dom.

— Lepiej, coby pan przyszedł. Oni tam znaleźli coś takiego, co musi pan to zoba-

czyć.

— Powiedz im, żeby zaczekali godzinę. Nie pojmują, że mam tu pacjentów, którzy

mnie pilnie potrzebują?

Chłopak zagapił się na niego tępo. Nie było nadziei, że przekaże odpowiedź w zro-

zumiały sposób.

— Nieważne. Powiedz im, żeby zaczekali, dopóki nie przyjdę.

— Tak, proszę pana — wymamrotał służący i zawrócił biegiem. Bez wątpienia zwol-

ni, kiedy tylko zniknie za rogiem i dalej powlecze się jak żółw. Tak to właśnie jest z tymi

ludźmi. Można dać im wolność, ale nie zrobi się z nich dobrych pracowników. Istnieją

pewne granice tego, co armia Północy może narzucić podbitemu Południu.

Właściwie tego dnia doktor nie miał pacjentów, więc po paru minutach opuścił ga-

binet. Szedł pieszo, ponieważ dzień był piękny; spodziewał się, że dogoni służącego, ale

najwyraźniej albo go nie docenił, albo chłopak potraił się dobrze ukrywać.

Nie zdziwił go widok bezczynnie czekających robotników — w końcu płacił im

dniówki. Jeśli majster czuł się zawstydzony faktem, że marnują pieniądze pracodawcy,

nie zdradził tego w żaden sposób.

— Nikt się tego nie spodziewał — powiedział — więc tylko wy możecie podjąć de-

cyzję.

— Jaką decyzję?

— Lepiej niech łaskawy pan zejdzie ze mną do starej piwnicy, to pokażę.

Wobec rozpaczliwego stanu domu nie było to bezpieczne przedsięwzięcie. Nawet

kiedy dotarli do jasno oświetlonego punktu w miejscu, gdzie podłoga na parterze zo-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: