Wielkanoc na wsi
W. Badalska
Lubię Wielkanoc na wsi. Kiedy mama powiedziała, że już w piątek jedziemy do cioci Marysi, wszyscy bardzo się ucieszyli, a ja chyba najbardziej. Zaraz z Magdą zaczęliśmy się pakować, choć do piątku jeszcze było daleko. W końcu się jednak doczekaliśmy.
Do Górek pojechaliśmy bardzo późno i natychmiast poszliśmy spać.
Następnego dnia w domu od samego rana zaczął się straszny rwetes. Mama z ciocią bez przerwy jeszcze coś piekły i gotowały. Tatuś z wujkiem naprawiali auto, chociaż wcale nie było popsute. A my, to znaczy Magda, ja i Grzesiek, nasz cioteczny brat, zabraliśmy się do malowania pisanek. Pół dnia na tym malowaniu nam zeszło. Przez drugą połowę musieliśmy szorować podłogę w kuchni, no i siebie. Najgorzej było z farbą niebieską. Skąd mogliśmy wiedzieć, że tak trudno się zmywa? Dlatego przez resztę świąt chodziliśmy wszyscy z nosami i uszami nakrapianymi w niebieskie ciapki!
Ale pisanki wyszły nam wspaniale!
Potem była już Wielka Niedziela. Nic się nie robiło, tylko jadło i odpoczywało. My cały dzień biegliśmy po dworze. Byliśmy w lesie i nad rzeką… Z tego wszystkiego już o godzinie ósmej zachciało nam się spać i poszliśmy do łóżek.
Ledwie trochę przysnęliśmy, kiedy za oknami zrobił się harmider nie z tej ziemi! Ktoś zaczął śpiewać, gwizdać, krzyczeć! Ktoś grał na harmonii… A psy w całej wsi szczekały jak najęte.
Myśleliśmy, że coś się stało, a to tylko przyszli „dyngusiarze”. Stanęli przed naszą sienią i zaczęli wyśpiewywać różne piosenki. Były one bardzo zabawne. Magdzie podobała się najbardziej ta o córeczce. A zaczynała się tak:
„Koło domu ścieżka,
Hoduj, matko, pieska.
Masz córeczkę ładną,
To ci ją ukradną!
Magda pewnie myślała, że to specjalnie o niej tak śpiewają. Akurat! Mama powiedziała, że to jest stara piosenka obrzędowa. Dyngusiarze śpiewali jeszcze wtedy, kiedy mama i ciocia Marysia były małymi dziewczynkami.
Wujek wyniósł dyngusiarzom placka, ser i kilka jajek, no i poszli sobie.
Ale i tak nie mogliśmy zasnąć. Co chwila przychodzili „po dyngusie” inni chłopcy. A muzykę i śpiew słychać było we wsi aż do rana.
W Wielki Poniedziałek była śliczna pogoda. Ustroiliśmy się przepięknie, bo mieliśmy jechać w gości. Magda włożyła swoją najśliczniejszą nową suknię w czerwone grochy, a ja i Grzesiek też nowe granatowe ubrania. Mama zawiązała nam pod brodą aksamitne kokardki. Wyglądaliśmy szykownie! Wszyscy nas podziwiali.
Po śniadaniu wujek poszedł zaprzęgać. Magda ma się rozumieć za nim. Magda przepada za końmi. Nie minęło parę chwil, kiedy usłyszeliśmy wrzask Magdy.
- Kobyłka poniosła Magdę! – krzyknął Grzesiek i wyskoczył na dwór. Ja za nim!
A na podwórzu?... Jejku, to był widok!
Dookoła podwórka galopowała Magda, a za nią chłopaki z sąsiedniego domu z wiadrami. Chlustali na nią wodę, jakby się paliła!
To może my mieliśmy stać i patrzeć? A jeszcze czego!
Grzesiek złapał wiadro, ja konewkę i pobiegliśmy siostrze na pomoc. No i się zaczęło! To był śmigus, jakiego świat nie widział!
Kiedy wujek wyszedł ze stajni, chłopaki sąsiadów uciekli, a my staliśmy na środku podwórka z pustymi wiadrami.
Musieliśmy wyglądać dość dziwnie, bo wujek patrzył na nas, jakby nie poznawał.
W gości oczywiście nie pojechaliśmy.
Zresztą z tego powodu wcale nie byliśmy zmartwieni. Siedzieliśmy sobie sami w domu, w piżamach i przez resztę dnia graliśmy w różne gry.
Zjedliśmy też cały sernik, który ciocia przygotowała nam na drogę do domu.
jola2203