Lissa Mc Mann - KONIEC 03.pdf - 3.Koniec - ewka3121

Lisa McMann

Koniec

Przekład Agnieszka Jagodzińska

Tytuł oryginału Gone

Wszystkim, którzy mają w domu kłopoty.

Nie jesteście sami.

Czerwiec 2006

24 czerwca 2006

Czuje, że nie może złapać tchu, nieważne jak bardzo się stara.

Jakby wszystko wokół zaczęło ją przytłaczać, przygniatać. Zagrażać.

Przesłuchanie. Ujawnienie prawdy. Odtworzenie imprezy u Durbina przed sędzią i tymi trzema

draniami, którzy nie spuszczali z niej wzroku. Kamery, które nie opuszczały jej na krok, jak tylko

wyszła z sali sądowej. Wydało się, że była tajnym agentem do spraw narkotyków. Całe Fieldridge o

tym mówi.

O niej.

Przez kilka tygodni mówią o tym we wszystkich lokalnych wiadomościach. Ludzie plotkują w

sklepach, na mieście. Pokazują ją palcem, szepczą, dziwnie na nią patrzą. Czasami podchodzą i

zadają pytania. Obcy ludzie, byli koledzy i koleżanki z klasy nachylają się, szepczą, jakby byli jej

powiernikami. „Powiedz, co ci tak naprawdę zrobili?”

Janie się do tego nie nadaje - jest typem samotnika. Działa w ukryciu. Nie miała nawet czasu, by

pomyśleć o innych sprawach - tych prawdziwych, najważniejszych. O tym, jak zmieniło się jej

życie. O tym, co było w zielonym notesie.

O tym, że straci wzrok. I władzę w rękach.

Ciśnienie jest niesamowite.

Dusi się.

Chce tylko uciec.

Ukryć się.

Po prostu być.

Lipiec 2006

Pięć ważnych minut

Siedzi naprzeciwko. Miejsce obok niej jest puste.

- Nic już nie wiem - mówi. - Po prostu nie wiem.

Uciska skronie. Ma nadzieję, że głowa jej nie eksploduje.

- To twoja decyzja - mówi kobieta. To ich tajemnica.

A potem

Wtorek, 1 sierpnia 2006, godzina 7.25

- Nie mogę oddychać - szepcze.

Czuje, jak jego gorące palce dotykają jej żeber i przenikają przez skórę do zamarzniętych płuc.

Przytula ją. Całuje. Oddycha za nią. Przez nią.

Pozwala zapomnieć.

Potem mówi:

- Jedziemy. Teraz. Chodź.

Idzie.

Podczas trzygodzinnej podróży Janie mruży oczy i patrzy na swoje rozmazane palce na kolanach.

Udaje, że śpi. Nie wie czemu. Chłonie ciszę.

I gdzieś głęboko w środku jednak wie.

Wie, że on

i to, nie rozwiążą jej problemów.

Zaczyna rozumieć, co może jej pomóc.

Pierwszy czwartek

3 sierpnia 2006, godzina 1.15

W tej części stanu nie ma dociekliwych rozmówców. Tutaj, w domku letniskowym Charliego i

Megan nad jeziorem Fremont, nikt jej nie zna. Dni upływają spokojnie, ale noce... Noce w

maleńkim pokoju są straszne. Sny nie robią sobie wolnego.

Zawsze coś się musi dziać, prawda? Zawsze coś. Janie nigdy nie ma spokoju. Nigdy, przenigdy nie

ma spokoju.

To tak jak z samochodem. Lekarz mówił, żeby nie prowadziła. A jednak marzy o tym. Pragnie tego,

czego nie może mieć. Nie zadowala ją to, co nieuchwytne. I kiedy zaczyna się kolejny koszmar,

naprawdę o tym myśli.

Godzina 1.23

Janie trzęsie się na kanapie. Obok niej na rozkładanym leżaku leży Cabe. Śpi.

Śni o niej.

Janie przygląda się. Czasami tak robi, gdy jego sny są przyjemne. Gromadzi wspomnienia. Na

później. Ale to...

Grają w paintball, gdzieś na dworze, z gromadą anonimowych ludzi. Jak w grze

komputerowej. Cabe i Janie omijają przeszkody i strzelają do siebie. Śmieją się, robią

uniki, chowają. Cabel zakrada się z tyłu i oddaje w jej kierunku dwa strzały. Dwie czerwone

plamy.

Prosto w oczy.

Po policzkach spływa jej czerwona farba, oczodoły są puste.

Nie przestaje do niej strzelać, celuje w ręce i w nogi, aż wszystko pokrywa czerwona

farba.

Płacze. Pełen żalu klęka obok niej na ziemi, a potem podnosi ją i sadza na wózku

inwalidzkim. Zawozi ją w kierunku opustoszałej części pola i zrzuca na żółtą trawę.

Janie się wycofuje. Wie, że nie powinna marnować snów. Ale nie może się powstrzymać. Nie może

odwrócić oczu.

Kiedy odzyskuje wzrok, spogląda na ciemny sufit, a Cabel przewraca się z boku na bok. Zakrywa

ręką oczy, próbuje zapomnieć. Od dwóch miesięcy udaje, że nic się nie dzieje. Jakby miała zbyt

mało problemów na głowie.

- Proszę, przestań - szepcze. - Proszę.

Godzina 4.23

On znowu śni, a Janie się budzi.

Trzyma się za głowę.

Janie i Cabel są w ogrodzie, siedzą na trawie. Ręce Janie kończą się na łokciach. Oczy

ma zaszyte, a z policzków zwisają igły i kawałki nici. Czarne łzy.

Cabel jest zrozpaczony. Wyciąga z papierowej torby kolbę kukurydzy i obrywa liście.

Przyczepia kukurydzę do jej łokcia. Wyciąga z torby dwa kamienie. Duże, brązowe

tygrysie oczy. Próbuje wcisnąć je pod zaszyte powieki Janie, ale one nie dają się

wepchnąć. Janie przewraca się jak szmaciana lalka. Nie ma się czym podeprzeć.

Kukurydza odlepia się od jej łokcia i spada na trawę. Cabe ściska kamienie w dłoniach.

Janie jest odrętwiała, nie chce dalej patrzeć. Nie próbuje tego zmienić. Bo to sen o niej i o tym, jak

Cabel sobie z tym radzi. Nie może nim manipulować. To nie byłoby w porządku. Ma tylko

nadzieję, że nigdy nie poprosi jej o pomoc.

Nie chce, żeby tak śnił. Koniec i kropka. Prostuje nogę. Dotyka go. Wszystko robi się czarne.

- Przepraszam - mruczy Cabel. I znowu zapada w sen.

Od jakiegoś czasu tak jest.

Jakby w snach pojawiało się to, czego nie może powiedzieć.

Godzina 9.20

Porusza się i przestaje śnić. Co za ulga. Janie leży na kanapie pogrążona w półśnie. Próbuje wrócić

do życia. Do normalności. Przybiera obojętny wyraz twarzy.

Dopóki nie wymyśli, co zrobić.

Z życiem.

Z nim.

Godzina 9.33

Lissa Mc Mann - KONIEC 03.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: