Kurland Lynn - De Piaget 01 - Czas na marzenia.pdf - SEPARACJA (małżonkowie spotykają się po latach) - tilia62

Lynn Kurland

Czas na marzenia

Zima

Roku Pańskiego 1200

Ayre, Anglia

Czekała ją pewna śmierć.

Żal jej było umierać tak wcześnie, kiedy miała jeszcze tyle życia przed sobą, dopiero co

zakosztowawszy prawdziwej wolności. Jednak należało spojrzeć prawdzie w oczy – jej

sytuacja była naprawdę ciężka. Kto by pomyślał, że jazda konna wymaga nadzwyczajnych

umiejętności? Powinna była chyba spędzać więcej czasu w stajni przy koniach, zamiast

przesiadywać w komnacie matki, wyszywając na płótnie bohaterskie sceny. Fakt, że z trudem

odróżniała koński łeb od zadu, powinien był zmusić ją do zastanowienia się, czy aby na

pewno zdoła dosiąść rumaka.

Daremne żale. Teraz mogła jedynie uczepić się kurczowo jedną ręką siodła, a drugą

grzywy i patrzeć, jak krajobraz, a co ważniejsze także wydarzenia z życia przemykają z

zawrotną szybkością przed jej oczami. Równie pośpiesznie przypominały jej się wszystkie

grzechy, jakby chciały zdążyć, zanim koń wpadnie na drzewo, albo zrzuci ją z grzbietu i

pozostawi połamaną na trawie.

Kradzież. Tak, to istne szaleństwo, za które nie zdąży już niestety odpokutować. Jednak

kradzież wydawała się w tamtej chwili jedynym wyjściem. Potrzebowała miecza na swojej

drodze nowo obranego powołania, a bez wątpienia nikt by jej go nie dał, gdyby nawet

poprosiła. Przez kilka dni obserwowała mieszkańców zamku swojego narzeczonego dość

uważnie, aby wybrać możliwą ofiarę. Na szczęście wielka sala była w takiej ruinie, a rycerze

przeważnie tak pijani, że zdobycie miecza nie stanowiło zbytniego wyzwania. Upatrzony

przez nią rycerz rzucił go na brudną podłogę wielkiej sali, a kiedy spostrzegł stratę, założył

najwyraźniej, że broń zawieruszyła się w bałaganie. Z pewnością nieraz już zdarzyło się coś

podobnego, ponieważ ten prostak tylko zaklął siarczyście, wysłuchał pocieszeń towarzyszy i

wrócił do swoich spraw.

A skoro już robiła rachunek sumienia, powinna również żałować za rany zadane kilku

rycerzom i dziewce służebnej podczas próby dyskretnego przeniesienia właśnie zdobytego

miecza do stajni. Nigdy nie podejrzewała, że przemieszczanie się z ostrzem przypasanym do

boku może być tak niebezpieczne dla otoczenia.

Kłamstwo. Wiła się ze wstydu, ale cóż mogła zrobić? Wygrana w kości wydawała się

całkiem logicznym wytłumaczeniem; nieważne, że nigdy w życiu nie rzuciła kostką. A skoro

już miała coś wygrać, dlaczego nie miałby to być najlepszy ogier Alaina z Ayre? Stajenny

łatwo uwierzył w historyjkę i najwyraźniej był pod wrażeniem jej żyłki do hazardu.

Zresztą kradzież i kłamstwo były codziennością wśród najemników. Zręczność w

posługiwaniu się nimi nie tylko była mile widziana, ale, jak podejrzewała, wręcz konieczna.

Może dzięki temu uda jej się nadrobić niedostatki we władaniu mieczem.

Oraz, oczywiście, w jeździe konnej. Zacisnęła zęby, podskakując gwałtownie na grzbiecie

pędzącego wierzchowca. Nie mogła nawet dosięgnąć wodzy, które z pewnością przydałyby

się w poskromieniu zwierzęcia.

Trzeci występek dobijał się o jej uwagę, ale usiłowała go zignorować. Jednak im mocniej

końskie kopyta uderzały o ziemię, tym głośniej w jej głowie rozbrzmiewało echo słowa:

żądza. Pożądała mężczyzny, a to bez wątpienia wymagało pokuty. Nie wspominając już o

tym, że sama jego reputacja powinna skłonić każdą wrażliwą pannę do poszukiwania

ochrony. Mówiono, że nie ma on ochoty na błogie życie w stadle małżeńskim, choć nie

chciało jej się w to wierzyć. Ale nie widziała go od kilku dobrych lat, a od tego czasu wiele

mogło się zmienić. Miała powód do rozmyślań. Powinien był wrócić z Francji już dawno

temu.

Jednak nie wrócił, co skłaniało do zastanowienia się nie tylko nad jego uczuciami wobec

niej, ale i nad prawdziwością krążących o nim opowieści. Postanowiła wziąć sprawy w swoje

ręce i wyruszyć na poszukiwania. A jeśli pogłoski, że Rhys nie chce żony, były prawdziwe,

może chociaż nie będzie miał nic przeciwko kolejnemu mieczowi w gwardii przybocznej?

Nawet jeśli miałaby się szkolić kilka miesięcy we władaniu mieczem, niech będzie i tak.

Zdobędzie sir Rhysa de Piageta, czy mu się to spodoba, czy nie.

Jego waleczność była zaletą. Porywczość mogła zignorować. A skoro tylko jedno było

mu w głowie, to może uda jej się w końcu odwrócić jego uwagę od fechtunku i skupić na

sobie. By nakłonić go do małżeństwa, będzie musiała doprowadzić się do porządku i

zapomnieć o umiejętnościach wojownika, które obecnie starała się posiąść, ale była pewna, że

jej się uda. Niestraszne jej były niebezpieczeństwa czyhające na drodze do jego odnalezienia,

niestraszne życie najemnika, kiedy już posiądzie umiejętność władania mieczem; jeśli

nagrodą miał być on, był wart swojej ceny.

Lepsze to niż koszmarna przyszłość, która czekała ją w Ayre.

Zesztywniała ze strachu, kiedy znienacka jej oczom ukazało się niskie kamienne

ogrodzenie. Wierzchowiec wydawał się jednak zadowolony, sądząc po tym, jak radośnie

przesadził murek. Gwen opadła na siodło przy akompaniamencie głośnego szczękania

własnych zębów. Natychmiast zrozumiała, że zamiast rozmyślać o przyszłości, powinna

raczej skupić całą uwagę na swoim rumaku. Kiedy tak pędziła przez pola, miała wrażenie, że

minęła cala wieczność, odkąd udało jej się opuścić Ayre na końskim grzbiecie. Błogosławiła

w duchu szybkość wierzchowca. Zanim Alain zorientuje się, że uciekła, ona będzie już dawno

w drodze do Dover. Z pewnością bez problemu sprzeda zaręczynowy pierścień i znajdzie

drogę na kontynent. Jeśli jej się nie uda, będzie musiała uciec się do kłamstwa i kradzieży.

Dobrze, że spróbowała już jednego i drugiego, będąc jeszcze na pewnym gruncie.

Podejrzewała, że teraz bez mrugnięcia okiem popełni oba te występki.

Kątem oka dostrzegła coś ciemnego. Kolejne spojrzenie upewniło ją, że w jej kierunku

jedzie jakiś mężczyzna. Na chwilę zamarła z przerażenia, wydając z siebie jedynie cichy pisk,

zagłuszony przez hulający wiatr. Święci w niebiosach, czyżby Alain już zdążył zauważyć jej

nieobecność i wysłał kogoś, by ją sprowadził z powrotem? Czy może zbliżał się ku niej inny

najemnik z zamiarem odebrania jej miecza i konia?

Będzie więc musiała wykazać się szybciej, niż przypuszczała. Może to i lepiej?

Fechtunek też lepiej przećwiczyć jeszcze na angielskiej ziemi.

Gdyby tylko była w stanie zatrzymać konia choć na krótką chwilę, aby dobyć miecza.

– Nie zbliżaj się, niezguło! – krzyknęła, kiedy mężczyzna się z nią zrównał. Potem

uświadomiła sobie, że zabrzmiało to jak słowa jej matki strofującej krnąbrnego sługę.

Spróbowała przyjąć bardziej wojowniczy ton.

– Zostaw mnie w spokoju ty... ty... – Wytężała umysł, aby znaleźć odpowiednio wulgarne

określenie, ale szybko zdekoncentrował ją iście zdumiewający pokaz jazdy konnej mający

miejsce obok. Młody mężczyzna zupełnie od niechcenia nachylił się, wyciągnął dłoń w

rękawicy i ściągnął cugle jej wierzchowca. Stanowczy rozkaz i zdrowe szarpnięcie zmusiło

konia do stopniowego, łagodnego i całkiem dostojnego zatrzymania się. Gwen była tak

wdzięczna za ustanie ruchu, że nie mogła wydobyć z siebie głosu. Do tego była zbyt zajęta

sprawdzaniem, czy wszystkie jej zęby znajdują się na swoim miejscu.

Gdy z radością stwierdziła, że przeżyły dotychczasową podróż, wyszczerzyła je w stronę

mężczyzny i wyciągnęła rękę po wodze, a następnie szybko ją schowała. Była brudna, ale

przy mężczyźnie stojącym obok mogła uchodzić za schludną. Nie była pewna, czy chce go

dotykać.

Musiał być w podróży już od jakiegoś czasu, sądząc po stanie jego znoszonego płaszcza.

Dobrze by mu zrobiło częstsze golenie, gdyż brodę miał obszarpaną i zaniedbaną. Przy okazji

zdarłby trochę brudu z twarzy. Naprawdę przydałoby mu się porządne szorowanie.

Pomyślała przez chwilę. Bez wątpienia był najemnikiem, dobrym najemnikiem, sądząc z

podejrzanego wyglądu. Szkoda, że nie miała czasu spokojnie z nim porozmawiać. Mógłby jej

doradzić, jak ma się zachowywać.

Westchnęła z żalem i skierowała myśli na czekające ją zadanie, którym było odzyskanie

cugli i ponowne wyruszenie w drogę.

– Puść mojego wierzchowca, nikczemniku! – zażądała najbardziej ochrypłym głosem,

jaki mogła z siebie wydobyć.

– Twojego wierzchowca? – wycedził mężczyzna. – Ciekawe, dlaczego taki pomysł jakoś

nie mieści mi się w głowie?

– Może za rzadko z niej korzystasz – odpowiedziała, rzucając mu, jak miała nadzieję,

złowieszcze spojrzenie.

– Nie wiesz, że koniokradów się wiesza?

– Wygrałem go w kości – wyjaśniła Gwen, konstatując, że tym razem nawet się nie

zająknęła przy wygłaszaniu tego bezwstydnego kłamstwa. Zaczęła nawet rozważać, czy

istotnie nie powinna uzupełnić wachlarza swych umiejętności o rzucanie kostką. Kto wie, co

będzie mogła w ten sposób zdobyć?

– Od kogóż to, chłopcze?

– Od Alaina z Ayre, choć to nie twoja sprawa. Oddaj mi te cholerne lejce!

Mężczyzna tylko potrząsnął głową z uśmiechem.

– Alainowi można wiele zarzucić, ale tak marnym graczem to on nie jest. Żaden

chłopaczek nie mógłby go aż tak okpić, żeby oddał takie zwierzę.

– Więc mało mnie znasz – powiedziała, zerkając na cugle i pragnąc w duchu, by ruchliwy

wierzchowiec przysunął się bliżej i by mogła je pochwycić – gdyż jestem nie tylko świetnym

Kurland Lynn - De Piaget 01 - Czas na marzenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: