Knoll Patricia - Uwierz mi, Annie!.pdf - SEPARACJA (małżonkowie spotykają się po latach) - tilia62

PATRICIA KNOLL

Uwierz mi, Annie!

Desperately Seeking Annie

Tłumaczyła: Grażyna Fredro-Boniecka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Flynn! Nie wściekaj się, wyglądasz, jakbyś zamierzał zaraz rzucać

piorunami. – Brenna pociągnęła brata za rękaw.

– Słucham?! – Gwałtownie odwrócił się w jej stronę.

– O! Znowu zaczynasz, właśnie o tym mówię, uspokój się.

– Do diabła! Czy nie mogliby się pospieszyć? Flynn ruszył przez hangar

małego lotniska w stronę mechaników, którzy, nie ukrywając zdenerwowania,

naprawiali drobną usterkę w samolocie. Samolot miał go zabrać z hrabstwa

Santa Barbara na wyspę Anapamua. Brenna wstała z ławki i podeszła do brata.

Wzięła go pod rękę i spojrzała na niego z wyrozumiałością.

– Jak mają się pospieszyć, skoro gdy tylko zaczynają coś robić, pytasz

ich, czy już skończyli... Są już tak zdenerwowani, że narzędzia wypadają im z

rąk. Pilot na pewno wolałby polecieć na jakąś wojenną wyprawę, niż mieć

takiego niecierpliwego pasażera.

– Nie przesadzaj – odburknął. – Wcale nie wprowadzam nerwowej

atmosfery wśród pracowników, ale jeśli nie wywiązują się ze swoich

obowiązków na czas, to...

– Chyba sobie żartujesz. Obie z mamą jesteśmy zasypywane listami ze

wszystkich naszych sieciowych hoteli, w których błagają, żeby cię wysłać jak

najdalej na wakacje.

– Bardzo zabawne. – Flynn spojrzał na siostrę. Nagle w jego oczach

pojawił się błysk. – A ty, wielka altruistka, postanowiłaś zadość uczynić

prośbom naszych niewdzięcznych podwładnych.

– Dzięki Bogu nie pracuję dla ciebie – z ulgą westchnęła.

Brenna była zupełnie inna niż reszta rodziny. Flynn zdawał sobie sprawę,

że on, podobnie jak ojciec, pracował zbyt ciężko i wszystko traktował zbyt

poważnie. Matka była opanowana, dobrze zorganizowana i cały czas... zajęta.

Kiedy Flynn skończył dziesięć lat, na świat przyszła Brenna i, ku zaskoczeniu

całej rodzinki, odmieniła ich mały świat. I na całe szczęście, bo trudno sobie

wyobrazić, jakimi pracoholikami staliby się wszyscy troje, gdyby nie ona.

Zawsze wesoła, wszystko jej łatwo przychodziło, ludzie, których

poznawała, natychmiast ją akceptowali i lubili. Kończyła właśnie szkołę

weterynaryjną, z czego Flynn był bardzo dumny. Teraz uparła się, że przyjedzie

z nim tu z San Francisco i dopilnuje, żeby odleciał na wakacje w dobrym

kierunku, a nie, jak zwykle, do któregoś ze swoich hoteli, pod pretekstem

załatwiania ważnych spraw zawodowych.

Spojrzała podejrzliwie na jego wypchaną walizkę.

– Nie sądzę, żeby kilka ubrań i przybory toaletowe zajmowały aż tyle

miejsca, hm? – Zerknęła na brata. – Pamiętaj, że jedziesz na odpoczynek, a nie

do pracy.

– Jak już ci wcześniej obiecałem, nie zamierzam dużo pracować.

– I liczę na to, że jesteś jednym z tych, którzy dotrzymują obietnic... –

Przerwała i po chwili dodała: – Obiecałeś mi coś jeszcze, pamiętasz?

Flynn spuścił oczy. Dlaczego starała się za wszelką cenę dotrzeć do jego

najgłębiej skrywanych uczuć? W szybie zobaczył swoje odbicie. Miała rację,

jego mina wcale nie wzbudzała sympatii. Czarne włosy i zielone oczy w ciemnej

oprawie dodatkowo podkreślały ostre rysy twarzy.

– Tak, pamiętam – skinął głową.

– Minęły już dwa lata, i jeśli do tej pory nie ma żadnej wiadomości, jeśli

nie dała żadnego znaku i nie próbowała się z tobą skontaktować...

– Wiem – przerwał zniecierpliwiony. Nie chciał znów do tego wracać.

Brenna, nie zrażona, wspięła się na palce i objęła go czule.

– Czas, żebyś na nowo pomyślał o sobie.

Flynn zmiękł. Przecież nie mógł winić siostry, że dał się zwieść

kobiecie... Przytulił Brennę do siebie i powiedział:

– Musisz mi o tym ciągle przypominać.

– No tak, a ty i tak zrobisz swoje.

– W końcu to ja się męczę, tylko ja.

– A ja i mama musimy to znosić, co wcale nie jest przyjemne. Liczę, że te

wakacje coś zmienią... pomogą...

– Na pewno będę miał czas na uporządkowanie myśli i podjęcie jakiejś

decyzji.

– To dobrze – odparła usatysfakcjonowana.

Pilot podszedł do nich i oznajmił, że samolot jest gotowy do startu.

Jeszcze raz się uściskali i Brenna podprowadziła go do niewielkiego

dwusilnikowego samolotu. Wolałby lecieć swoim firmowym samolotem, ale za

to w tym będzie wyłącznie pasażerem, i do tego jedynym. Nie będzie musiał

prowadzić nudnych rozmów ani wysłuchiwać plotek.

Wkrótce znalazł się w górze. Samolot skrył się w białych chmurach, żeby

po półgodzinie wynurzyć się już nad Anapamua, wyspą kończącą łańcuch

kalifornijskiego archipelagu. Anapamua z wąskim pasem drzew iglastych i

kawałkiem dąbrowy wyglądała z góry jak zielony klejnot oprawiony w ciemne

srebro wód Pacyfiku. Oddalona o pięćdziesiąt kilometrów Santa Barbara mogła

być już inną galaktyką.

Zauważył cel swojej podróży: trzypiętrowy budynek z cegły, hotel

„Anapamua”. Oprócz hoteliku, na wyspie znajdowało się pole golfowe, korty

tenisowe, szlaki spacerowe, zatoki z plażami, mały port, z którego jachty

zabierały pasażerów na rejsy. Wielu gości przypływało na wyspę i kiedy

dopisywała pogoda często kutry zabierały pasażerów z Santa Barbara.

Usytuowanie było doskonałe, a hotel, o ile się dobrze orientował, był sprawnie

prowadzony przez niewielki personel, zaś zarządzał nim jeden z właścicieli.

Zresztą, sam się o tym niebawem przekona. Był zaciekawiony tym miejscem

zarówno prywatnie, jak i zawodowo. Niecierpliwił się, chciał już lądować.

Pokręcił głową. Przecież miał tu spędzić wakacje, donikąd się nie

spieszył, żadnych umówionych spotkań. Przypomniały mu się słowa Brenny.

Będzie grał w tenisa, kąpał się w oceanie, chodził na długie spacery i

odpoczywał. Nie chciał, żeby matka i Brenna martwiły się o niego. To prawda,

że ciężko pracował, a od śmierci ojca nawet za ciężko. Od dwóch lat nie miał

wakacji. Ale nie widział innego wyjścia. Jeśli ciężka praca miałaby wypędzić z

niego ciągły niepokój, to pracowałby tak dalej. Ale wiedział, że to nie

skutkowało. Pragnął spokoju i odpoczynku, dlatego właśnie wybrał się na tę

piękną wyspę. Przynajmniej był to jeden z powodów.

Zobaczył w dole jakąś postać, zbliżali się w jej kierunku. Przyglądał się

uważnie. Lecieli nad pięknymi ogrodami, po chwili znaleźli się nad dąbrową.

Zobaczył wyraźnie kobietę, odgarniała z oczu długie jasne włosy. Spojrzała w

górę i osłoniła ręką twarz od słońca. Pomachała w kierunku samolotu. Flynn

przysunął się bliżej do okna.

Cholera, przeklął w duchu. Jak długo jeszcze będzie wszędzie jej

wypatrywał, przecież wiedział, że nigdy już jej nie ujrzy. Minęło dużo czasu,

odkąd każda kobieta z włosami w kolorze zachodzącego słońca przykuwała jego

wzrok. To musi się wreszcie skończyć.

Przyznawał, że cechowała go zaborczość i zawziętość na pograniczu

obsesji. Ale dlatego też odnosił w życiu sukcesy. Nigdy nie pozostawiał nie

załatwionych spraw, uparcie dążył do celu, dopóki go nie osiągnął. Może

Brenna miała rację, że ta jedna sprawa już nigdy nie będzie rozwiązana i

powinien przeszłość pozostawić za sobą. Teraz będzie miał czas, żeby to

wszystko uporządkować.

Annie Locke pospiesznie ścinała rumianki z jej ulubionych klombów i

wkładała je do koszyka. Podniosła drżącą rękę do czoła, osłoniła oczy i

popatrzyła w górę. Wszystko zafalowało przez ten nagły powiew. Po chwili

znowu zapanował spokój i jej serce zaczęło bić spokojniej, już się nie trzęsła.

Odkaszlnęła i otarła łzy. Kiedy płakała, było jej łatwiej. Właśnie przelatywał

samolot, dokładnie taki, w jakim zginęli jej rodzice. Teraz już nie wpadała w

panikę, gdy widziała lecący samolot, ale sama ciągle jeszcze nie zdecydowałaby

się lecieć.

Odgarnęła włosy z twarzy i wstała. Zmierzała w stronę hotelu. Annie była

drobna, niewysokiego wzrostu, więc silny wiatr próbował ją przewrócić.

Szerokie nogawki letnich spodni owinęły się wokół jej nóg.

Czy już zawsze widok lądującego samolotu będzie wyprowadzał ją z

równowagi? Kiedy wiedziała, że ma nadlecieć, starała się pozostawać w

budynku, ale przecież musiała kiedyś wyleczyć się z tej obsesji.

Współpracowała z Garym Mendozą, który swoim czarterem zabierał

wielu jej gości na Anapamua. Dzisiaj przylatywał ze specjalnym pasażerem.

Martin miał już czekać na lotnisku, żeby hotelowym dżipem podwieźć gościa

pod samo wejście. Gdyby teraz pospieszyła się, mogłaby sama go przywitać w

hotelu. Zawahała się. A jeśli on pomyśli, że jest za bardzo przejęta jego

przybyciem? W rzeczywistości naprawdę bardzo to przeżywała.

Do rozpoczęcia sezonu zostało jeszcze parę tygodni. Dopiero niedawno

skończyła się zima, wyjątkowo nieprzyjemna tego roku. Hotel potrzebował

wielu gości, miała nadzieję, że będzie miała komplet. I tak dzisiaj los się

uśmiechnął, bo zrobiło się słonecznie i ciepło akurat na przyjazd ważnego

gościa.

Spojrzała krytycznie na hotel. Zbudowany został w latach dwudziestych

dla hollywoodzkiej gwiazdy filmu niemego. Utrzymany był w stylu Tudorów.

Na urządzenie wnętrza nie szczędzono pieniędzy. Mahoniowe podłogi, ozdobne

schody i cała dekoracja pożarła oszczędności gwiazdora. Kiedy w roku 1929

depresja gospodarcza opanowała kraj, aktor został zmuszony do sprzedania

rezydencji, i akurat dziadek Annie kupił posiadłość za grosze. Teraz Annie była

wdzięczna, że dziadek przekształcił rezydencję w hotel. Kochała to miejsce

ponad wszystko. Jeśli kiedyś wyjdzie za mąż, to tylko za mężczyznę, który

będzie chciał tu pozostać i razem z nią prowadzić ten hotel. Nie zamierzała

nigdy opuścić wyspy na zawsze. Uśmiechnęła się do siebie.

Przed budynkiem gospodarczym siedział mały chłopiec, między stopami

trzymał piłkę. Kiedy usłyszał zbliżające się kroki, podniósł z nadzieją głowę, ale

po chwili znowu opuścił.

– Cześć, Luis. Co się stało? – spytała Annie.

– Cześć. Nie mam z kim grać w piłkę. Wszędzie tylko sami dorośli –

wymamrotał rozżalony.

Annie stłumiła śmiech. Nie dziwiła się Luisowi, że narzekał na brak

towarzystwa. Zazwyczaj o tej porze mieszkają w hotelu goście w średnim wieku

i emeryci. Dopiero w sezonie przyjeżdżają tu dzieci i wtedy Luis może się z

nimi bawić. Beatrice i Carlos, rodzice Luisa, pracowali w hotelu. Uczyli go sami

w domu, żeby potem wysłać syna do średniej szkoły w mieście. Tak samo jak

Annie, kiedy była dzieckiem, ale ona nie czuła się szczęśliwa w mieście.

Wiedziała, że Luis, który lubił przygody i wszystko co nieznane, na pewno

poczuje się swobodnie w szkole średniej, mimo że daleko od wyspy. Usiadła

obok niego na stopniu, kwiaty położyła na kolanach.

– Zaobserwowałam, że jesteś niezłym graczem. Luis spojrzał na nią z

wdzięcznością.

– Może... Ale gdybym miał z kim grać, miałbym możliwość praktyki.

Odłożyła kwiaty na bok.

Knoll Patricia - Uwierz mi, Annie!.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: