Dowlasz Inka - Ślepa wróżka (popr.).pdf - zachomikowane(1) - brunotaube

ŚLEPA WRÓŻKA

INKA DOWLASZ

Wróciłam do moich zapisków jak na miejsce zbrodni. Z myślą, że to,

co osobiste, na gorąco uchwycone, może komuś posłuży. Omijam pewne

szczegóły. Chcę zdać sprawę o kimś, komu zdarzyło się w życiu zejść

z utartej drogi na wyboistą ścieżkę życia po swojemu.

1 września

Wokół mnie cisza aż w uszach dzwoni, ale nikt mnie nie zapyta, czy

wyszłam za mąż. Siedzę w starym wytartym fotelu w moim nowym,

wynajętym cudem mieszkaniu i patrzę w okno na fasadę szarego bloku po

drugiej stronie ulicy. Jestem w Krakowie. Pogoda słoneczna, nie mogę

jednak pozwolić sobie na spacer – wszędzie ten sam widok: dzieciaki,

mundurki, dzieciaki, za dużo wspomnień.

4 września

Fizyczny wysiłek dobrze mi robi. Graty z małego pokoiku

powynosiłam samowolnie do piwnicy. Urządziłam sobie sypialnię.

Powiesiłam swoje zasłony. Właściwie zaczynam lubić te ściany, szary sufit,

rozlatujące się meble i stary, wytarty dywan.

Zauważyłam, że jak działam i robię coś konkretnego, to nie myślę bez

przerwy o jedzeniu. Nie myślę, o czym nie trzeba – to niesamowite. Udaje

mi się nie myśleć!!! Pozwoliłam sobie na rozrzutność i kupiłam jabłek do

koszyka, tylko po to, żeby pachniały. Postawiłam słoneczniki – lubię, gdy

stoją w dzbanie. Jeszcze nigdy nie odważyłam się namalować słoneczników

stojących w dzbanie. Bo co? Bo Van Gogh? Bo nie zrobię tego lepiej? Czy

nikt już nie może spokojnie popatrzeć na słoneczniki nie myśląc

o Van Goghu? Owszem mogę je sobie namalować tak, jak różne rzeczy

mogę zrobić „sobie” i nie przejmować się. Sobie, sobie. Wyjęłam farby

i namalowałam na kawałku kartonu dzban i słoneczniki.

Jestem tu dopiero czwarty dzień, a już czuję, że to miejsce jest mi

przyjazne. Mogę płacić, co miesiąc, a nie, jak to bywa, za sto lat z góry.

Sąsiedzi przyglądają mi się dyskretnie. Przechodząc do windy mam

wrażenie, że wszystkie drzwi są lekko uchylone. Nikt mnie tu nie zna. Ja nie

znam nikogo. Cudowny stan zawieszenia. Piszę, bo taki stan ducha i taki

zakręt życiowy może mi się nie powtórzyć.

Mogłabym pomalować ściany, chociaż w kuchni.

4-ta w nocy

Zapaliłam światło. Coś mnie wybiło ze snu. Boję się pisać. Ale coś mi

mówi: pisz, co ci zależy, to tylko słowa, pisz. Pisz, nie bój się, pisz.

Najwyżej to zniszczysz. Boję się przyznać sama przed sobą, że tęsknię.

Chodzisz ze mną po moim nowym, wynajętym mieszkaniu. Jesteś tu

i koniec. Struna? Struna to mrzonki. Zrozum Jerzy – muszę kogoś mieć.

Muszę być czyjaś. To mogłeś być ty, to miałeś być ty. Owszem Struna

podoba mi się, bardzo. Ma to, czego tobie brakuje – męski, zdecydowany

charakter. On może sobie wybierać kobiety. I wybiera.

Stop. Zaraz pomyślę sobie swoją charakterystyczną myśl, że jestem

niczyja i przepłaczę do rana. Stało się. Pomyślałam tę właśnie myśl: „jestem

niczyja”. Nikt mnie nie kocha. Możesz powtórzyć to słowo „nikt” ze trzy

razy. Wiesz, że to na pewno podziała. Zaraz staną ci przed oczami wszystkie

te przepłakane noce, samotne sylwestry i urodziny. Struna mówił, że może

być za granicą. Jerzy na pewno już się dowiedział, że wyjechałam. Czemu

on jest taki głupi? Wszystko mi się plącze.

7 września

Nie dzwonię do mamy, jedynie w myślach sterczę przy telefonie

i krzyczę: „Mamo udało się, wygrałam, robię to, o czym zawsze marzyłam!”.

A mama? Najpierw będzie głuche milczenie w słuchawce i po chwili jej:

„No wiesz, dziecko, jednak powinnaś wyjść za mąż. Ciocia Stasia mówiła,

że kobieta powinna wyjść za mąż przynajmniej na pół godziny”.

Telefon nie odpowiada, ale Struna mówił wyraźnie, że będzie za

granicą. W wyobraźni widzę te pięknie położone domy, pełne słońca, i mnie

szalejącą, dobierającą kolory, kupującą meble. Zamiast wzdychać za Jerzym

i śledzić jego żonę mogłam zrobić prawo jazdy. Teraz nie mam za co, no

i jest już za późno. Za późno. To słowa, których boję się chyba najbardziej.

Kiedy przychodzą mi one do głowy – wszystkie pomysły nagle bledną.

Czuję, że jestem sama, stara i bez szans. Przysięgałam w pociągu wykreślić

zwrot „za późno”, co mam zrobić – zrobię! Zawsze marzyłam o tym, żeby

aranżować wnętrza i będę to robiła!

Jak mogę się do tego przygotować? Jeszcze jeden podręcznik

chociażby feng-szui?! Spokojnie. Nikt nie jest doskonały, a ja już mam w tej

robocie intuicję. Kocham, kiedy mogę wejść szybkim krokiem, obrzucić

jednym spojrzeniem wnętrze domu i właściciela, a potem już nawet bez

specjalnego wypytywania, wiem. Wiem co, gdzie, jak. Dopiero potem

mierzę, sprawdzam proporcje, oświetlenie. Lubię szybką pracę. U nas, w Sz.

ludzie rzadko potrzebowali czegoś z rozmachem, a jako nauczycielka

odsłużyłam swoje.

10 września

Siedzę na Rynku pod parasolem i piszę. Lubię patrzeć na ludzi.

Poszczególne twarze, poszczególne ubrania, poszczególne nogi,

poszczególne raczej rzadkie – uśmiechy. Ludzie kochają konie, samochody,

a ja pokochałam Kraków. Słyszę hejnał. Patrzę na domy. I czuję się u siebie.

Obok siedzi starszy pan. On mnie nie widzi, ja mogę dokładnie obserwować

jego twarz. Mogłabym być z takim panem. Czemu nie? Siwy, patrzy

podobnie jak ja – na ludzi. Siedzimy jak w kinie i patrzymy na ludzi. On pije

piwo...

W domu

Na tym „pije piwo” skończyłam, a teraz siedzę w domu i chce mi się

ryczeć z wściekłości. Nagle zobaczyłam go w tłumie. Podbiegłam, zanim

zdążyłam pomyśleć. Struna popatrzył na mnie – musiałam nieźle wyglądać.

Uśmiechnął się szeroko, ale zaraz potem wziął mój telefon i pożegnał się.

Przecież podobało mu się wnętrze kawiarni w Sz.! Piał z zachwytu.

„Pani się tu marnuje, pomogę pani zaistnieć. Musiałaby pani przenieść się na

stałe do Krakowa, ale to nie problem.” Po trzech drinkach powiedział:

„Kobieto, przed tobą duża przyszłość, a ja będę tym, który będzie dumny: to

ja ją wylansowałem. Działaj dziewczyno, działaj! Kuj żelazo, póki gorące!”.

Po siedmiu drinkach – nigdy w życiu tyle nie wypiłam – całowaliśmy się

przy grillu. Powtarzał wciąż, jakim jest szczęściarzem, że mnie spotkał, że tu

przyjechał. Że przy mnie nie czuje samotności. A ja podjęłam decyzję

w ułamku sekundy: z Jerzym koniec. Niech się męczy z tą swoją żoną do

końca swoich dni. Nawet miałam ochotę iść pod ich dom i to wykrzyczeć.

Nawet poszłam pod ich dom. Nawet szarpnęłam jego wypielęgnowaną

furtkę, kopnęłam samochód. Włączył się alarm. Ktoś zapalił światło.

Słyszałam tylko: „Jakaś pijana baba, wyłącz alarm, zadzwonię po policję”.

„Dzwoń” – wybełkotałam i powlokłam się do domu. Ale to nie koniec. Moja

mamusia nigdy nie położy się spać, jeśli nie ma mnie w domu! Ale tym

razem się położyła. Gdy już zasypiałam, otworzyła drzwi, zapaliła górne

światło i wrzeszczała. Głównie chodziło jej o to, że zostanę prostytutką, że

całe miasto widziało, jak się całowałam z tym podstarzałym amantem,

rzekomym przyjacielem Kazia. Wykrzykiwała, że jestem pośmiewiskiem,

a nie pedagogiem, że przeze mnie ją boli wątroba i coś tam jeszcze, że

wdałam się w swojego tatusia. Nie myślałam o niczym, poza tym, jak jest

szybki obieg informacji w tej mieścinie.

Po co ja to wspominam?

Noc

Prawda jest taka, że mój domek z kart... Jaki domek? Kiosk. Jaki

kiosk? Mój klozet z kart runął. Kolejny raz – nie pierwszy, ale przysięgam,

że tym razem to ostatni – całe swoje życie opieram na jakiejś mrzonce, na

jakimś nie wiadomo czym. A na dodatek pieniądze topnieją, a ja liczyłam, że

już w październiku wprowadzę się do Struny albo wynajmę lepsze

mieszkanie. No i co? Spójrz w lustro. Masz 34 lata, jesteś sama jak palec.

Przez ten niesławny romans z Jerzym potraciłam kontakty ze studiów. Co ja

mam robić? Wracać do mamusi, siedzieć na kanapie i rozmyślać o tym, że

jestem starą panną?

15 września

Pamiętam jak przez mgłę „Dziesięć dni, które wstrząsnęły światem”

o rewolucji sowieckiej. Ile potrzeba, żeby wstrząsnąć całym życiem kobiety?

Ułamek sekundy. Przepłakałam całą noc i pół dnia, następne pół

przesiedziałam w jakimś odrętwieniu. A potem, w jakimś transie, zabrałam

się do wypisywania ogłoszeń. W nocy porozlepiałam po mieście: „Sprzątam

po remontach, tanio i szybko”; „Okna myję, tanio i solidnie”. Mama

nauczyła mnie myć okna, a myła je wtedy, kiedy były zupełnie czyste.

Zawsze jednak poznała, czy rzeczywiście myłam te czyste okna, czy nie.

Okien u nas było dużo – dom o wiele za duży, jak na dwie samotne kobiety.

Wahałam się, ale napisałam też drugie ogłoszenie: „Zaopiekuję się

dzieckiem”.

Bałam się ruszyć do sklepu, żeby nie przegapić oferty, a skończył mi

się papier toaletowy. Tkwiłam przy telefonie, otwierałam lodówkę, bez

przerwy coś jadłam.

Niestety. Nic. Koniec. Dno. Co ja jeszcze mogę robić? Najgorsze są

dudniące mi w uszach słowa matki: „A nie mówiłam, od razu było wiadomo,

że nic z tego nie będzie”. Mogę wrócić do mamusi, mogę nawet dostać

z powrotem pracę w szkole. Roztyję się całkowicie od tych jej wybornych

ciasteczek. Szef powiedział: „Życzę pani szczęścia, ale proszę pamiętać, że

miejsce dla pani zawsze znajdę”.

22 września

Nie wiem, dlaczego to zrobiłam, ale zrobiłam. Sekretarka spytała

grzecznie, kogo ma zaanonsować. Usłyszałam, że zwraca się do niego per

„panie doktorze”, zrobił doktorat... Roman wyszedł natychmiast. Pierwszy

raz zobaczyłam go w garniturze. Objął mnie: „Patrycja, to ty? Dobrze

wyglądasz”.

Powiedziałam mu bez owijania w bawełnę, że przeprowadzam się do

Krakowa i że szukam pracy. Już nie był taki wesoły. Sama wiem, że mój

dyplom WSP to nie dyplom no i nie mam dwudziestu lat, żeby zaczynać.

Sama to wiem.

O tym, że mi pomoże szukać pracy nawet nie wspomniał. Już przy

drzwiach powiedział, że jak mi zabraknie pieniędzy, to mogę bez

skrępowania u niego pożyczyć. Pożegnał się, bo go gdzieś wzywano.

Do domu wracałam piechotą. Szłam i było mi głupio. Bez pracy bez

pieniędzy, bez męża.

Dowlasz Inka - Ślepa wróżka (popr.).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: