Z.Herbert - eseje, notatka.pdf - Literatura współczesna - mcfly9

Barbarzyńca w ogrodzie (1964) pokłosie pierwszych wypraw H. za granicę. Debiut poetycki 1965r.

Struna światła – 1. część tryptyku eseistycznego, 2. Martwa natura z wędzidłem (Holandia), 3.

Labirynt nad morzem (Grecja)

Eseistyczność Barbarzyńcy... w świetle polskiej szkoły eseju: szkic, wyraźnie zarysowany

podmiotowy punkt widzenia, erudycyjność (ale czy H. to erudyta? - dla Stempowskiego punkt

wyjścia – obserwacja, H. czerpie z podręczników), kreacja podmiotu eseistycznego – podróżnik i

dyletant (ma wiedzę nieuporządkowaną, emocjonalnie podchodzi do rzeczywistości)

H. dąży do najbliższego kontaktu z rzeczywistością, a turyści się od tego odgradzają; klisza

filmowa jako coś co nas odgradza

2 rodzaje duchowości (stosunek do rzeczywistości – kryterium):

H. - podróżnik -wędruje, aby poznać inność, spotkać się z innością

turysta – szuka tego samego bezpieczeństwa, które jest w domu, szuka potwierdzenia, że wszędzie

jest tak samo

+włóczęga – wędruje dla samego wędrowania

Barbarzyńca... to esej o sztuce, ale tez o tym, co się z nami dzieje, u H. spojrzenie ma funkcję

sensotwórczą; kultura nieobecności – nie umiemy być tu i teraz, a H. nas tego w swoim eseju uczy

Kim przede wszystkim jest H.? - metafora osobowa, która spaja wszystkie kreacje – megatetafora –

H. jest barbarzyńcą w ogrodzie. Co to znaczy? Dlaczego w ogrodzie?

Ogród -jako topos literatury klasycznej

Barbarzyńca – 1) H. - mieszkaniec PRL, który wyrwał się za żelazną kurtynę, 2) człowiek Północy,

który odwiedza Południe – wraca do kolebki kultury, 3) człowiek współczesny, który wraca do

korzeni, do historii

Barbarzyńca – ktoś, kto jest obcy, groźny, nie rozumie kultury, z którą się spotyka; tem, kto jest

pierwotny, wywyższa zwierzę i stawia je na równi ze sobą

H. odbudowuje znaczenia, więź z przeszłością

Czym się różni stosunek H. od postawy przeciętnego turysty? Co wyróżnia H.?

-posiada rozległą wiedzę

-poddaje refleksji (ma nienowoczesny, przestarzały stosunek do sztuki – sztuka jest dla niego

sensotwórcza, niesie znaczenia, sztuka odwołuje do świata rzeczy

-przedmiot kontemplacji i kontekst (?)

-H. patrzy świadomie, spojrzenie idzie w parze z wyobraźnią, patrzę i unaoczniam, spojrzenie

okiem wewnętrznym, uczenie się patrzenia vs. patrzenie niewprawne

-pamięć i wyobraźnia (jak w Rodzinnej Europie Miłosza – budują naszą tożsamość)

Czym nie jest wyobraźnia u H.? To nie jest to, co sobie wymyślę, to jest moment zahaczenia

o sztukę

Jak H. ocenia współczesność?

Sztuka ma charakter ocalający. H. obcując ze sztuką, przemienia się, staje się bardziej człowiekiem

(sztuka ma charakter sensotwórczy). H. obserwuje rzeczywistość tak jak sztukę, przemianę, którą w

nim wywołuje sztuka, H. przenosi na rzeczywistość

w Martwej naturze... H. porównuje malarzy - Duccia (?) - doskonałość, nawiązanie do przeszłości i

Giotta (?) - oryginalność, wydaje się, że G. jest dla H. bardziej wartościowy

H. klasyk (topika antyczna, nawiązuje do tradycji, wartościowanie klasycystyczne (?)) czy

romantyk (oryginalność)?

Sztuka ma charakter konsolacyjny, pomaga żyć.

W esejach H. nie ma gawędowości, ale powraca temat miejsca człowieka w Europie – jesteśmy

barbarzyńcami.

Z.Herbert - eseje, notatka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: