Zabawki i gadżety.pdf

Zabawki i gadżety

Armatka na korek – coś w rodzaju drewnianej pompki której wylot zatykało się

dołączonym do zestawu korkiem. Energicznym ruchem wsuwało się tłoczek do armatki

co powodowało wystrzelenie korka połączone z hukiem. Starsi koledzy uzyskiwali

podobny efekt podczas otwierania wina. Dostępna na odpustach i pod kościołami.

Automatyczny ołówek – przedmiot pochodzący z Czechosłowacji. Po wykręceniu

mechanizmu z obudowy, otrzymywało się niezbędną w szkole „splówkę”. Zaopatrzony

był w sprytną temperówkę ukryta w przycisku ołówka. Najbardziej popularny kolor

obudowy to brudno-żółty.

bajki - (kino domowe) to kupowane w rolkach przeźrocza z bajkami, do wyświetlania za

pomocą specjalnego rzutnika, zwanego często "projektorem". Bajki sprzedawane były w

kioskach "RUCH-u" w małych plastykowych pudełeczkach. Na wieczku przyklejona

etykietka z tytułem bajki. Do wyświetlania bajek służył ciężki, ebonitowy rzutnik, który po

rozgrzaniu żarówki zaczynał wydzielać charakterystyczny swąd. Zbyt długie studiowanie

jednego obrazka groziło wypaleniem w nim dziury.

Bierki - gra zręcznościowa wymagająca saperskiej precyzji i wewnętrznej dyscypliny. Po

rozsypanie na stole plastikowych patyczków w różnych kształtach i kolorach, należało je

po kolei zbierać, aż do "skuchy". "Skucha" następowała gdy w czasie podnoszenia bierki,

któryś z patyczków poruszył się. Wygrywał ten kto zbierał najwięcej punktów. Bierki

składały się z harpunów, bosaków, wioseł, zwykłych bierek i były odpowiednio

punktowane.

Bosmanka – (sznurek zakończony kulką) wyplatało się ją ze sznurka do bielizny na

bazie kulki z łożyska, piłeczki kauczukowej lub innego regularnego przedmiotu.

Bosmanka nie miała konkretnego praktycznego zastosowania, była raczej czymś w

rodzaju talizmanu czy fetyszu. Niektórzy potrafili jednak za jej pomocą, wyszarpnąć

krzesło z pod siedzącego czy ułamać zeschłą gałąź z drzewa. Przypuszczalnie na

popularność bosmanki miał wpływ Jorguś Pyzdra.

Chińska gumka – gumka o narkotycznym zapachu. Nie było sposobu by oderwać się od

wąchania. Na większości gumek , prędzej czy później, pojawiały się ślady zębów,

pozostawione przez złamanych cudownym zapachem, właścicieli.

Chiński długopis – każdy go miał. Był ciemno bordowy, ze złotą skuwką, miał lekko

wygięty wkład, pisał cienko na fioletowo i częsty przerywał. Nie rozlewał się jak inne

długopisy.

chiński piórnik - W latach 70-tych piórnik chiński to była podstawa szczególnie wśród

dziewcząt. Plastikowe pudełeczka ze słodkim rysuneczkiem na miękkim (podszytym

gąbką) wieczku. Piórnik zamykało się za pomocą magnesu (bardzo ważne bo magnesy

wyjmowane z piórników miało bardzo wiele interesujących zastosowań). Niebagatelną

sprawą był również fakt, że w piórniku znajdowało się lusterko. Oprócz chińskiej gumki

pachnącej w piórniku należało mieć również chiński ołówek z gumką na końcu. W latach

80-tych pojawiły się polskie super tandetne podróbki chińskich piórników, gumek i

ołówków /Ravik/

chińskie nalepki - omamiły większość dziewczyn pod koniec lat 70-tych. Prawdziwy szał

( każdy z nas ich 500 miał). Były to takie wypukłe nalepki z gąbką w środku. Czasem

miały wypukłe oczka, które się ruszały.

długopis z widoczkiem - górna część długopisu wykonana była z przeźroczystej rurki

zalanej jakimś płynem. Wewnątrz rurki działy się przedziwne rzeczy. A to nurkował

kaczor Donald, padał srebrny śnieg lub przepływał jakiś statek. Czasami spotykało się

egzemplarze dla dorosłych. Odpowiednio manipulując długopisem, można było pozbawić

odzienia tkwiącą w szklanej rurce piękność. Z czasem płyn w długopisie mętniał, a

zatopione w nim figurki ulegały powolnemu rozkładowi.

Flamastry – przynoszone do szkoły jak relikwie, w często metrowych opakowaniach po

60 szt., pozyskiwane od rodziny powracającej z zagranicy (flamastry były w takich

wypadkach podstawowym prezentem), prawie nigdy nie używane (z obawy przed

wypisaniem), dokonywały żywota, wysychając w opakowaniu.

Gitara z żyletką – rodzaj temperówki do ostrzenia ołówków. Nie wielu znałem co by

potrafili naostrzyć tym ołówek. Za to stylistyka na 5. Ciekawe co by się działo gdyby dziś

wprowadzić do szkól takie gadżety?

Góralski piórnik – często spotykany drewniany pojemnik na przybory szkolne, z

wypalanymi góralskimi motywami. Właściciel takiego piórnika, nierzadko używał

„długopisu ciupagi”.

Haclówa – rodzaj broni zaczepnej, wykonywany w dwu wersjach; wersja ciężka – rączka

wygięta (w kształcie kamertonu) z grubego drutu, najlepiej izolowanego, guma

modelarska (kauczukowa) o przekroju kwadratowym. Pociski z wygiętych szpilek lub

drutu. Wersja lekka – wysnuwało się pojedynczą gumkę z gumy do majtek i mocowało ją

bezpośrednie do palców ( kciuk i wskazujący). Hacel wykonywało się ze zrolowanego

papieru. Można było w ten sposób rozsyłać po klasie korespondencję lub w czasie

klasówki błagać o pomoc „kujona”. W ostateczności zawsze w kieszeni znalazła się jakaś

wygięta szpilka.

Jajka na wodę – podstawowa oręż na lany poniedziałek, do czasu pojawienia się

„Ludwika”.

jo-jo na gumce - dość durna zabawka odpustowa, wykonana z trocin obleczonych w

kolorowy celofan. Najbardziej pociągające było sprawdzenie czy w trocinach nie ma

ukrytej jakiejś tajemnicy.

Kalejdoskop - prześliczna zabawka, rozwijająca zmysł estetyczny i wyobraźnię. Była to

rurka z twardego kartonu, jakby rodzaj lunety. Wewnątrz wyłożona lusterkami, na końcu

znajdowała się wydzielona cześć, wypełniona kawałkami kolorowych szkiełek, koralików,

kawałków plastiku. Obracanie kalejdoskopem powodowało przemieszczanie szkiełek, a

ich obraz, odbity w kilku lusterkach tworzył symetryczne wzorki cudownej urody.

Działanie hipnotyczne i uzależniające. Notowano nawet kilku godzinne seanse bez

przerw. Po uzyskaniu szczególnie efektownego wzorku, należało zmusić rodziców by

delikatnie, nie naruszając struktury, podziwiali nasze dzieło. Rodzic miał obowiązek

wykazać oszołomienie wielkim plastycznym talentem dziecka. Oszołomienie powinno

potęgować się wraz z nowymi kompozycjami podsuwanymi do oceny, aż do osiągnięcia

stanu histerii.

Kalkomanie – ozdobne obrazki naklejane za pomocą wody np. na meblościanki,

glazurę, lustra, samochody itp. w celu upiększania wystroju wnętrz. Bardzo delikatne,

często się rwały przy naklejaniu. Przywożone głównie z NRD, gdzie sprzedawane były

na przykład z wizerunkami polskich aktorów.

Kapiszony – małe papierowe konfetti lub taśmy podobne do serpentyny, z wklejonym

maciupkim ładunkiem hukowym. Kapiszony były amunicją do specjalnych blaszanych

pistoletów. Miały nie najlepszą opinie z racji na mizerny huk, i spory odsetek niewypałów.

Stosowane również do strzelania ze śrub. W nakrętkę spajającą dwie śruby wkładało się

kilka kapiszonów lekko dokręcało i mocno rzucało się o chodnik.

Kawałek cegły – Przedmiot po prostu niezbędny do zabaw na podwórku. Służył

zarówno do rysowania torów „Wyścigu Pokoju”, „klas”, „chłopków” jak i do

przygotowywania podwórkowej zupy. Do bardziej monumentalnych prac stosowało się

kawałki pustaków, do precyzyjnych – twardą czerwoną cegłę.

Kolejka PIKO – dla wielu, to wystarczający pretekst na postaranie się o syna, który był

najlepszym alibi dla zakupu tego cacka. Kolejka pochodziła z NRD, u nas najczęściej

sprzedawana w „Składnicach Harcerskich”. Zasilacze do kolejek były dodatkowo

wykorzystywane do zasilania lampek choinkowych (dawały możliwość regulacji

natężenia światła).

Korki – amunicja do korkowców. Sprzedawane w kwadratowych pudełeczkach

wyściełanych trocinami. Podwórko znalazło dla korków wiele ciekawych zastosowań, z

których najbardziej ryzykowne polegało na obraniu korka z papierowej masy. Wydłubany

środek rzucony pod nogi przechodnia, wybuchał i dawał olbrzymią satysfakcję z dobrze

wykonanej roboty. Podkładanie korka pod nogi od krzesła czy rozbijanie obcasem, też

dawało sporo frajdy.

korkowiec – blaszany pistolet do strzelania z korków. Przydawał się rzadko i w

odróżnieniu od korków nie był zbyt popularny.

Kostka Rubika – wielkie szaleństwo początku lat 80-tych. Wymyślona przez

węgierskiego wynalazcę Rubika. Układana w dzień i w nocy doprowadzała wielu do

obłędu. Sześcian, zbudowany z mniejszych sześcianików w 6 kolorach, należało obracać

w trzech płaszczyznach tak aby uporządkować kolory jednolicie dla każdej ścianki.

Odbywały się w tej specjalności najróżniejsze zawody, gdzie mistrzowie osiągali czas

kilkunastu sekund.

Krepina – podstawowy surowiec do wyrobu szkolnych materiałów propagandowych na

wszelkie akademie i uroczystości. Główny budulec karnawałowego stroju.

Latarenka – latarka własnej roboty, wykonana z płaskiej baterii i żaróweczki

przyczepionej do baterii gumką recepturką. Przedmiot całkowicie bezużyteczny,

wytwarzany dla satysfakcji lub z potrzeby posiadania.

Lusterko z Marusią – małe kieszonkowe lusterko, upiększone na odwrocie różnymi

fajowskimi postaciami: Marusią, Szarikiem, Jankiem Kosem czy Winnetou. Czasem do

lusterka można było dokupić etui z plastikowej ceraty. Jak większość najfajniejszych

gadżetów, do kupienia pod kościołem.

Małe żołnierzyki - zestawy plastikowych żołnierzyków produkcji RFN. Sprzedawane w

pudełkach po kilkadziesiąt sztuk. Z trzech podstawowych zestawów najbardziej

popularny to "Africa Corps "

Małpka na gumce - odpowiednik dzisiejszego yo-yo. Na cienkiej gumce wisiała futrzana

małpka, którą kierowcy chętnie wieszali na przedniej szybie. Zamiast małpki można było

nabyć trocinową kulkę na gumce. Zabawa była głupia ale nie było wyboru.

Mała drukarenka - rewolucyjny wynalazek do pisania donosów i anonimów. Używał jej

Stanisław Anioł z serialu "Alternatywy 4" , do napisania wezwania na przymusowe

leczenie odwykowe dla Balcerka. Składała się z maleńkich gumowych literek, które

mozolnie układało się w specjalnym uchwycie. Potem używało się jak pieczątki,

korzystając z dołączonej poduszki z tuszem.

Mały chemik - ponoć można było za jego pomocą jednorazowo wydestylować pół litra

spirytusu. Dziewczynki miały do wyboru "małego lekarza" i " małego fryzjera".

Mały modelarz - kartonowe modele do sklejania, wydawane w formie gazetki. Niezwykle

popularne i bardzo trudne do kupienia. Jeśli nie miało się odpowiednich znajomości w

kiosku, zostawał "wolumen" gdzie jednak "modelarze" osiągały astronomiczne kwoty. Do

klejenia używało się kleju "Hermol" lub "Butapren". Pięknie wykonany model można było

następnie w efektowny sposób, spalić. W tym celu należało go wcześniej naszpikować

saletrą, siarką zeskrobaną z zapałek, ewentualnie umieścić w wewnątrz kapsel

wypełniony benzyną. Dobrze wykonana praca dawała ogromną satysfakcję. Z

ciekawszych modeli należy wspomnieć o "samochodzie Lenina" czy autobusie "Berliet".

Mózg elektronowy - zabawka edukacyjna, która miała imitować sztuczną inteligencję .

Należało prawidłowo skojarzyć obrazek z podpisem przez wetknięcie w otwory,

metalowych bolców. Prawidłowa odpowiedź była nagradzana zaświeceniem się

żaróweczki. Było kilka zestawów tematycznych( np. znaki drogowe). Jednak po 20 min.

zabawy , średnio rozgarnięte dziecko doskonale wiedziało które pary otworów zamykają

obwód i do udzielania prawidłowych odpowiedzi nie potrzebne były nawet plansze z

rysunkami. Z wymontowanej baterii i żaróweczki, zawsze można było jeszcze zrobić

"latarenkę" (patrz- latarenka).

Niutnia - kawał plastikowej rury, który na skutek wymachiwania wydawał dziwne,

wkurzające dźwięki.

nunczako - Po tym jak w kinach pojawił się absolutny hit "Wejście smoka" , arsenał broni

podwórkowej wzbogacił się o nunczako. Wykonać trzeba było je oczywiście samemu z

dwóch kołków (najlepsze były trzonki do młotków), które połączone były kawałkiem

łańcucha mocowanego do kołków za pomocą zagiętych gwoździ. Zgodnie z tajemnymi

zasadami Klasztoru Szaolin, sznurek musiał być dokładnie dopasowany do rozstawu

oczu właściciela. Była to broń absolutnie zabroniona (była wyjątkowo niebezpieczna

zwłaszcza dla właściciela, ujawnienie jej w obecności starszych gwarantowało konfiskatę

i szereg innych represji) i dlatego każdy trzymał ja w skrytości za pazuchą i tylko w

zaufanym podwórkowym towarzystwie wyciągał go i machał bez ładu i składu często

obijając sobie ręce. /Radek R./

ołówek kopiowy - ołówek do ślinienia. Namoczony śliną pięknie się rozmazywał i

zostawiał na języku fajowskie plamki. Odbiór przesyłki pocztowej czy inny ważny

dokument, można było podpisywać wyłącznie ołówkiem kopiowym.

pas szeryfa - pas z miejscem na naboje i dwiema kaburami , w których można było

nosić korkowca lub pistolet "precyzja" . Równie chętnie noszony przez szeryfów, których

wyróżniała specjalna gwiazda z wizerunkiem jednego z bohaterów "Bonanzy" jak i przez

Indian w charakterystycznych pióropuszach. Pas szeryfa miał prawo nosić też Janek z

"Czterech pancernych".

plastelina - sprzedawana w kartonowych pudełkach po 6 wałeczków, służyła głównie

jako amunicja do "splówek". Występowała w charakterystycznych, brudnych kolorach. W

szkole można było jej używać do wlepiania we włosy dziewczynom.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: