jak RADZIC SOBIE Z EMOCJAMI.docx

ZABAWY UCZĄCE RADZIC SOBIE Z EMOCJAMI


 

Na pewno każdy z nas był kiedyś na coś tak zły, że chciał wybuchnąć… dzieci ciągle uczą się, jak radzić sobie z emocjami, dlatego czasami nie udaje im się powstrzymać złości. Mogą na przykład rzucić zabawkami lub uderzyć kolegę. Dlatego też stworzenie im okazji do odczytywania sygnałów niewerbalnych wysyłanych przez innych, a także prawidłowego rozpoznawania i nazywania własnych i cudzych emocji sprzyja rozwojowi ich zachowań prospołecznych. Daje im możliwość porównania postaci fikcyjnych, ich emocji oraz sposobów postępowania z własnymi doświadczeniami. Pozwala dzieciom wczuć się w sytuację innego człowieka i uczy ich umiejętności „skutecznego” porozumiewania się oraz nazywania i wyrażania uczuć. Sprzyja kształtowaniu osoby otwartej na świat i innych ludzi.

Cele ogólne:

·  kształtowanie empatii oraz umiejętności rozpoznawania i nazywania uczuć własnych i innych ludzi,

·  rozwijanie umiejętności werbalnego i pozawerbalnego wyrażania uczuć.

Cele operacyjne:

·  Dziecko potrafi:

·  określić uczucia drugiego człowieka korzystając z własnych doświadczeń,

·  przedstawić uczucia za pomocą mimiki, gestów, mowy ciała, słów, a także symboli – „buźki”,

·  wypowiadać się na temat wiersza i filmu animowanego, analizować ich treść,

·  współdziałać w parach i w zespole,

·  wykorzystać zdobytą wiedzę i umiejętności w działaniu.

Metody:

·  eksponujące,

·  waloryzacyjne,

·  praktyczne (drama – gra mimiczna, burza mózgów).

Pomoce dydaktyczne:

plansze z sylwetką dziewczynki, pluszowe zabawki, napisy, „buźki”, lusterka, „worek szczęścia”, papierowe twarze i serduszka itp

Przebieg zajęć

1. Powitanie
Powitanie metodą: Czuję się… i wspólnym okrzykiem „Cześć”
Dzieci wraz z nauczycielką stoją w kole, po kolei wysuwają przed siebie zaciśniętą pięść z kciukiem wysuniętym do góry, w bok lub w dół – w zależności od samopoczucia. Mówią: „Czuję się…”. Następnie wszyscy chwytają się za ręce i wyskakując w górę, krzyczą „cześć!”

2. Inscenizacja wiersza D. Gellner „Zły humorek”:
- odczytanie imienia głównej bohaterki (z planszy dzieci odczytują):

- dobieranie symboli wyrażających emocje (buźki) oraz nazw uczuć odpowiednio do prezentowanych fragmentów wiersza
- dzieci słuchają inscenizowanych przez nauczycielkę kolejnych fragmentów wiersza (z wykorzystaniem odpowiednich rekwizytów – pluszowych zwierząt, niebieskiej folii itp.), analizują ich treść, mówią o własnych doświadczeniach i dobierają pasującą do sytuacji „buźkę” i nazwę uczucia.

3. Zabawa przy muzyce „Ja jestem…”
Dzieci bawią się przy muzyce, tańczą, podskakują, wykorzystując kolorowe wstążki, apaszki i papierowe kapelusze. Na przerwę w muzyce wszyscy mówią: „ja” (tupnięcie prawą nogą) – „jestem” (tupnięcie lewą nogą”, a nauczycielka dodaje: „zły”. Dzieci niewerbalnie (mową ciała, gestem, mimiką) oraz werbalnie przedstawiają, jak się czują i zachowują, gdy są złe. Podczas następnych przerw ilustrują (pantomimicznie) radość, smutek, zdziwienie, strach, spokój.

4. Gra mimiczna z wykorzystaniem lusterek
Dzieci siedzą w kole na dywanie, każde z nich trzyma w rękach lusterko. Do każdego wypowiedzianego przez nauczycielkę zdania mają zrobić odpowiednią „minę”, wyrażającą ich uczucia i oglądają swoje miny w lusterku, np.
„Ewa dostała prezent od babci”
„Bartek zgubił swój ulubiony samochód”
„Za oknem pada zielony śnieg”
„Zobaczyłem groźnego, dużego psa” itp.

5. Zabawa „W kręgu” – ruch rozwijający (W. Sherborne)
Dzieci i nauczycielka improwizują – udają, że mieszają klej w dużym wiadrze, smarują nim dłonie i sklejają. Następnie nie puszczając sklejonych „dłoni”, siadają, klękają, kładą się na podłodze, przesuwają się na siedząco do tyłu, tworząc coraz większe koło, potem do przodu, jak najbliżej środka koła itp.

6. „Worek szczęścia” – burza mózgów
Nauczycielka odsłania umieszczoną na tablicy dużą sylwetkę czarodzieja z workiem, a dzieci odgadują kto to jest i co niesie. Następnie opowiada dzieciom, ze nie jest to zwykły worek, lecz jest to: umieszcza napis, a dzieci odczytują:
W-O-R-E-K S-Z-C-Z-Ę-Ś-C-I-A
Prosi dzieci, aby zamknęły oczy i wyobraziły sobie, że są bardzo dobrymi czarodziejami i mają worek szczęścia, który chciałyby podarować ludziom, aby byli szczęśliwi. Co włożą do tego worka? Po chwili zastanowienia dzieci wymieniają swoje propozycje i z pomocą nauczycielki zapisują lub rysują „w worku” odpowiednie symbole.

7. Masażyk
Dzieci dobierają się w pary. Na plecach kolegi lub koleżanki z pary „rysują” treść recytowanego przez nauczycielkę wierszyka. Następnie dzieci zamieniają się miejscami i powtarzają czynność:
Stolarz młotkiem stuka (stukanie pięścią)
Lekarz w plecy stuka (delikatne pukanie palcami)
Kucharz w garnku miesza (koliste ruchy płaską dłonią lub pięścią)
Praczka pranie wiesza (delikatne szczypanie)
Rolnik grabi siano (grabienie palcami obu rąk z góry na dół)
Muzyk gra co rano (naśladowanie ruchów pianisty)
I ja też pracuję (wskazanie na siebie)
Obrazek rysuję (dowolny rysunek palcami na plecach partnera)

8. Wyrażanie uczuć oraz swojego nastroju za pomocą rysunków (serduszka i kółka-twarze)
Dzieci siadają przy stolikach. Każde z nich otrzymuje duże serduszko z naklejonym w górnym rogu kółkiem-twarzą. Zadaniem dzieci jest przedstawienie na „twarzy” swojego nastroju (wykorzystanie kredek, plasteliny, kawałków wełny itp.) oraz narysowanie w serduszku tych, których kochają i ich podpisanie (w zależności od indywidualnych możliwości).