Katecheza 17
MODLITWA
Panie Jezu, pomóż mi lepiej rozumieć potrzebę przygotowania Tobie miejsca w moim sercu. Panie Jezu, pomóż mi lepiej rozumieć potrzebę własnego nawrócenia, to jest nieustannego wysiłku zrywania ze złem i czynieniem dobra. Panie Jezu, pomóż mi lepiej służyć każdego dnia moim bliźnim: rodzicom, rodzeństwu, koleżankom i kolegom z klasy, nauczycielom, ludziom potrzebującym.
W dawnych czasach, podobnie jak dzisiaj, ważnej osobie, która miała przybyć z wizytą, przygotowywano drogę - trasę przejazdu oraz cały pobyt. Czyniono to, aby godnie ją przyjąć.
Obraz przygotowania drogi na powitanie gościa wykorzy- stał prorok Izajasz. Nawiązując do bolesnych przeżyć swoich rodaków, kieruje on do nich słowa: Pocieszcie, pocieszcie mój lud! - mówi wasz Bóg (Iz 40,1). Wyznacza także zadanie, którego wypełnienie jest warunkiem nastania dla ludzi lepszych czasów: Drogę dla Pana przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu! (Iz 40, 3).
Przyjście Mesjasza poprzedziła działalność Jana Chrzciciela, który głosił na Pustyni Judzkiej tę słowa: "Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie" (Mt 3, 1-2).
Aby zrozumieć Janowe wezwanie do nawrócenia trzeba pamiętać o tym, że na pustyni Pan Bóg dokonywał dla ludzi wielkich dzieł: karmił ich, prowadził, dał wreszcie Dziesięć Przykazań. Wszystkie te znaki zdziałane przez Pana Boga na pustyni miały świadczyć o tym, że jest On dla ludzi życzliwy oraz że zawsze ich kocha i o nich myśli. Janowe wołanie na pustyni o nawrócenie było zatem wołaniem o powrót do Boga, wezwaniem do wierności przymierzu. A to wymaga odwrócenia się od grzechu, od wszystkiego, co nie jest zgodne z wolą Bożą. W ten sposób przygotowujemy Jezusowi drogę, miejsce w naszym sercu. On jest Gościem, który chce zamieszkać tylko w przygotowanym, czystym domu naszej duszy.
Może nas zastanawiać, dlaczego w okresie Adwentu podczas Eucharystii czytane są wezwania proroka Izajasza czy też Jana Chrzciciela. Jakie mają one znaczenie dla nas, skoro wiemy, że Mesjasz - Zbawiciel ludzi już przyszedł, wypełnił swe posłannictwo wyzwolenia ludzi z mocy grzechu i szatana? To prawda: my dzisiaj już wiemy, że Jezus Chrystus to Mesjasz, który przyszedł na ziemię, aby zapoczątkować panowanie królestwa Bożego na ziemi, królestwa, w którym panuje jedyna moc - moc Bożej miłości. To królestwo ciągle się w nas rozwija w zależności od tego, w jakim stopniu opowiadamy się za Jezusem, żyjemy według zasad Bożych. Po- nieważ nie zawsze nam się to udaje, królestwo Boże nie jest doskonałe. Stanie się takie dopiero wtedy, kiedy Jezus przyjdzie powtórnie. My więc również czekamy na Mesjasza. Okres Adwentu pozwala nam przypominać sobie, że czas i przestrzeń, w których żyjemy, powinniśmy wykorzystać na uczenie się jednej najważniejszej rzeczy: wzajemnego miłowania się tak jak Jezus nas umiłował, Ta nauka dokonuje sję poprzez nieustanne nawracanie się.
Stajemy przed jeszcze jednym ważnym pytaniem: Co zatem mamy czynić, aby prawdziwie się nawrócić? Jan Chrzciciel na to pytanie odpowiadał tak: "Kto ma dwie suknie, niech [jedną] da temu, który nie ma, a kto ma żywność, niech tak samo czyni ". Przychodzili także celnicy, żeby przyjąć chrzest, i pytali go: "Nauczycielu, co mamy czynić?" On im odpowiadał: "Nie pobierajcie nic więcej ponad to, ile wam wyznaczono ". Pytali go też i żołnierze: "A my, co mamy czynić?" On im odpowiadał: "Nad nikim się nie znęcajcie i nikogo nie uciskajcie, lecz poprzestawajcie na swoim żołdzie" (Łk 3, 11-14).
Janowi Chrzcicielowi chodzi więc między innymi o to, aby być dobrym i miłosiernym dla innych, aby ludziom pomagać, dzielić się z nimi tym, co mamy. Takie czyny są zewnętrzną oznaką nawrócenia. Świadczą, że zm,ieniliśmy swój stosunek do Boga, a przez to i do ludzi.
Służba drugiemu człowiekowi nazwana została w tradycji chrześcijańskiej spełnianiem uczynków miłosierdzia względem duszy:
- grzeszących upomnieć,
- nieumiejących pouczać,
- wątpiącym dobrze radzić,
- strapionych pocieszać,
- krzywdy cierpliwie znosić,
- urazy chętnie darować,
- modlić się za żywych i umarłych,
oraz względem ciała:
- łaknących nakarmić,
- pragnących napoić,
- nagich przyodziać,
- podróżnych w dom przyjąć,
- więźniów pocieszać,
- chorych nawiedzać,
- umarłych grzebać.
Grupa 1. Nasze rozumienie uczynków miłosierdzia.
Tekst biblijny
Uczynki miłosierdzia
Nasze rozumienie uczynków miłosierdzia
Kto ma dwie suknie, niech [jedną] da temu, który jej nie ma; a kto ma żywność niech tak samo czyni (Łk 3, 10). Przychodzili także celnicy, żeby przyjąć chrzest, i pytali go: „Nauczycielu, co mamy czynić?” On im odpowiadał: „Nie pobierajcie nic więcej ponad to, ile wam wyznaczono” (Łk 3, 10 -13).Pytali go też i żołnierze: „A my, co mamy czynić?” On im odpowiadał: „Nad nikim się nie znęcajcie i nikogo nie uciskajcie, lecz poprzestawajcie na swoim żołdzie” (Łk 3, 14).
Grzeszących upominać
Nieumiejętnych pouczać
Wątpiącym dobrze radzić
Strapionych pocieszać
Krzywdy cierpliwie znosić
Urazy chętnie darować
Modlić się za żywych i umarłych
Grupa 2. Nasze rozumienie uczynków miłosierdzia.
Podróżnych w domprzyjąć
Głodnych nakarmić
Pragnących napoić
Nagich przyodziać
Więźniów pocieszać
Chorych nawiedzać
Umarłych grzebać
Służba drugiemu człowiekowi nazwana została w tradycji chrześcijańskiej spełnianiem uczynków miłosierdzia względem duszy: - grzeszących upomnieć, - nieumiejących pouczać, - wątpiącym dobrze radzić, - strapionych pocieszać, - krzywdy cierpliwie znosić, - urazy chętnie darować, - modlić się za żywych i umarłych, oraz względem ciała: - łaknących nakarmić, - pragnących napoić, - nagich przyodziać, - podróżnych w dom przyjąć, - więźniów pocieszać, - chorych nawiedzać, - umarłych grzebać.
sysika