Kobiety, które kochają za bardzo Norwood Robin.pdf

Norwood Robin

Kobiety, które kochają za bardzo

Wstęp

Jeżeli miłość oznacza dla nas cierpienie, kochamy za bardzo. Jeżeli z bliskimi przyjaciółmi

rozmawiamy głównie o nim, o jego problemach, jego myślach, jego uczuciach; jeżeli prawie

każda nasza wypowiedź rozpoczyna się słowem „on", kochamy za bardzo.

Jeżeli wciąż rozgrzeszamy go ze złych humorów, znieczulicy, przykrego usposobienia,

wybuchów złości kładąc wszystko na karb nieszczęśliwego dzieciństwa; jeżeli staramy się

być terapeutą, kochamy za bardzo.

Jeżeli w trakcie lektury jakiegoś poradnika zakreślamy ustępy, które mogą okazać się mu

przydatne, kochamy za bardzo.

Jeżeli nie lubimy jego charakteru, zachowania i postaw, a zarazem sądzimy, że zechciałby

się dla nas zmienić, gdybyśmy tylko były dość atrakcyjne i czułe, kochamy za bardzo.

Jeżeli związek z nim naraża na szwank naszą równowagę emocjonalną, a nawet nasze

zdrowie i bezpieczeństwo, kochamy z pewnością za bardzo.

Choć bolesne i rozczarowujące, kochanie za bardzo jest udziałem tylu kobiet, że niemal

uwierzyłyśmy, iż tak właśnie musi wyglądać intymny układ z mężczyzną. Większość z nas

kochała za bardzo przynajmniej raz w życiu, a dla wielu stało się to powracającym wątkiem

w biografii. Części z nas obsesja na tle partnera i wzajemnych stosunków wręcz

uniemożliwia normalne funkcjonowanie,

W niniejszej książce przypatrzymy się bacznie przyczynom, dla których masa kobiet —

szukając kogoś, kto by je kochał — zdaje się nieuchronnie trafiać na partnerów zimnych i

szkodliwych. Postarajmy się wyjaśnić, dlaczego wiedząc już, że związek nie zaspokaja

naszych potrzeb, nie potrafimy położyć mu kresu. Pokażemy również, jak miłość przeradza

się w miłość przesadną, gdy partner okazuje się nieodpowiedni, obojętny lub nieprzystępny,

a my nie umiemy się z nim pożegnać, ponieważ tym bardziej nas do niego ciągnie.

Zrozumiemy wówczas, jak nasza potrzeba miłości, nasza tęsknota za miłością, a wreszcie

sama miłość staje się nałogiem.

Termin „nałóg" brzmi groźnie. Podsuwa obraz ofiary heroiny, której ręce pokłute są igłami, a

życie jawnie zmierza ku autodestrukcji. Nie życzymy sobie, by określać tym mianem sposób,

w jaki odnosimy się do płci przeciwnej. Tymczasem wiele z nas naprawdę traktuje mężczyzn

jak narkotyk. I nie wydobędzie się z tego nie pojąwszy uprzednio całej powagi swej sytuacji.

Jeżeli kiedykolwiek dałaś się opętać mężczyźnie, musiałaś chyba czasem mieć wrażenie, że

źródłem wszystkiego nie była miłość, lecz strach. Kto kocha obsesyjnie, wciąż się boi — boi

się samotności, boi się bycia niekochanym i niedocenianym, boi się zlekceważenia,

opuszczenia, a nawet zagłady. Darzymy miłością w desperackiej nadziei, że mężczyzna

uśmierzy nasze lęki. Niestety, lęki — a wraz z nimi obsesje — pogłębiają się, aż w końcu

darzenie miłością po to, by ją otrzymać, przeistacza się w główną siłę napędową naszego

życia. A skoro strategia nie przynosi efektów, próbujemy jeszcze raz, kochamy jeszcze

mocniej. I tak zaczynamy kochać za bardzo.

Na trop „kochania za bardzo" jako szczególnego syndromu myśli, uczuć i zachowań

wpadłam po wielu latach pracy w poradni dla alkoholików i narkomanów. Przeprowadziwszy

setki wywiadów z nałogowcami i ich rodzinami dokonałam zdumiewającego odkrycia.

Pacjenci wzrastali w otoczeniu dość urozmaiconym, natomiast partnerki pacjentów

wywodziły się prawie zawsze z rodzin „trudnych", dysfunkcyjnych; z rodzin, w których

zaznawały więcej stresów i cierpień, niż dzieje się to zwykle. Borykając się z nałogiem

swych towarzyszy, kobiety te (zwane w poradnianym żargonie „współal-koholiczkami")

nieświadomie odtwarzały i przeżywały na nowo ważne aspekty własnego dzieciństwa.

Dzięki kontaktom z żonami i przyjaciółkami nałogowców zaczęłam stopniowo docierać do

sedna „kochania za bardzo". Z ich biografii wyzierała potrzeba wyższości połączonej z

cierpieniem, czego przecież nie można nie doświadczyć w roli „wybawicielki". Zrozumiałam,

co tak przemożnie przykuwa je do mężczyzny, który z kolei przykuł się do jakiejś substancji.

Obu stronom trzeba pomóc, ponieważ obie wykań cza nałóg: w jednym przypadku zatrucie

chemiczne, w drugim zaś zatrucie straszliwym napięciem.

Dzięki tym kobietom uprzytomniłam sobie, jak dalece dzieciństwo wyciska swe piętno na

dorosłych sposobach odnoszenia się do płci przeciwnej. Ich głosów powinien wysłuchać

każdy, kto kocha za bardzo, jeżeli chce wiedzieć, skąd wzięła się owa predylekcja do

chorobliwych związków i jak z nią się uporać, by wyzdrowieć.

Nie twierdzę wcale, że jedynie kobiety mają skłonność do kochania za bardzo. W nałóg taki

popadają także niektórzy mężczyźni, a ich odczucia i zachowania wypływają z

analogicznych źródeł. Na ogół jednak emocjonalne okaleczenie w dzieciństwie nie wywołuje

u mężczyzn tendencji do „chorej miłości". Wskutek całego splotu czynników kulturowych i

biologicznych ratują się oni zwykle poprzez pogoń za czymś raczej bezosobowym i

zwenętrznym niż intymnym. Obsesyjnie zajmują się pracą, sportem czy jakimś hobby,

podczas gdy kobiety — uwarunkowane w tym kierunku przez biologię i kulturę — rzucają się

w romans. Często właśnie z emocjonalną kaleką.

Spodziewam się, że lektura niniejszej książki pomoże wszystkim, którzy kochają za bardzo.

Ale adresowałam ją w pierwszym rzędzie do kobiet, gdyż jest to przypadłość w pierwszym

rzędzie kobieca.

Przyświecały mi cele dość konkretne: uzmysłowić czytelniczkom destrukcyjny charakter

takiego wzorca, wskazać jego genezę i dostarczyć narzędzi do skutecznego uporania się z

nim.

Jeżeli kochasz za bardzo, muszę lojalnie ostrzec: książka nie będzie lekka ani przyjemna. I

jeśli pasujesz do przytoczonego na początku opisu, a mimo to lektura zupełnie cię nie

poruszy bądź wręcz znudzi czy zirytuje; jeżeli nie zdołasz się w nią wciągnąć lub uznasz, że

przydałaby się raczej komuś innemu, gorąco radzę sięgnąć po książkę za jakiś czas.

Wszyscy bowiem zaprzeczamy czemuś, co okazuje się zbyt bolesne lub zagrażające; czego

nie potrafimy zaakceptować. Zaprzeczenie to naturalny środek samoobrony, działa

automatycznie i spontanicznie. Być może dopiero przy powtórnej lekturze będziesz umiała

stawić czoło swym doznaniom i najgłębszym przeżyciom.

Czytaj powoli, starając się wczuć intelektualnie i emocjonalnie w kobiece opowieści.

Przypadki te mogą ci się wydać skrajne. Zapewniam jednak, że jest wręcz przeciwnie.

Spotkałam setki kobiet (prywatnie i zawodowo), które kochają za bardzo. Ich sylwetki,

charaktery i perypetie nie zostały tu wcale odmalowane w barwach przesadnych. W

rzeczywistości bywa dużo, dużo gorzej. Gdybyś więc odniosła wrażenie, że twój przypadek

należy do stosunkowo błahych, pragnę ci powiedzieć, że tak właśnie wygląda typowa

pierwsza reakcja u większościjnych pacjentek. Każda bagatelizuje na początku własną

sprawę („nie jest ze mną aż tak źle") i z pasją prawi o fatalnej sytuacji innych kobiet, które

mają „prawdziwe problemy".

Jeden z paradoksów życia polega na tym, że kobiety reagują ze współczuciem i

zrozumieniem na nieszczęścia cudze, a zarazem nie dostrzegają kompletnie (jak gdyby

zaślepione) nieszczęść, które przygniatają je same. Znam to doskonale z autopsji.

Kochałam za bardzo przez wiele lat i dopiero znaczny uszczerbek zdrowia fizycznego i

psychicznego zmusił mnie do analizy dotychczasowych układów z mężczyznami. Udało mi

się zmienić chorobliwy schemat, co przyniosło skutki zbawienne.

Toteż mam nadzieję, że lektura pomoże ci nie tylko zrozumieć lepiej własną kondycję, lecz

także zachęci do przełomu: do skierowania owej troskliwej uwagi nie na związek z

partnerem, ale na twoje życie i twoje zdrowie.

Trzeba tu wystąpić z kolejną przestrogą. Książka ta przedstawia — wzorem większości

poradników — szereg kroków, jakie należy poczynić dla zmiany sytuacji. Jeżeli się na nie

zdecydujesz, czekają cię lata pracy i całkowitego zaangażowania w sprawę. Nie istnieje

bowiem żadna „droga na skróty", która wywiedzie z pułapki schematu. Wyuczyłaś się go

dawno temu i stosowałaś wielokrotnie. Nic więc dziwnego, że próby wydobycia się zeń

wymagać będą wytrwałości, hartu i odwagi. Lecz głowa do góry! Jeżeli niczego nie zmienisz,

czekają cię i tak ciężkie boje. Wolisz walczyć o zwykłe przetrwanie, czy też o swój rozwój?

Jeżeli wybierzesz rekonwalescencję, zamiast kobiety kochającej kogoś aż do bólu pojawi się

kobieta, która kocha siebie na tyle, by położyć bólowi kres.

1. KOCHAĆ MĘŻCZYZNĘ BEZ WZAJEMNOŚCI

Męczennico miłości

Nie podziwia cię nikt, nie współczuje,

Choć prawdziwy i ogromny jest Twój ból,

Niewolnico miłości

Tak okrutnie zły los cię traktuje,

Choć grasz świetnie tę najprostszą z damskich ról.

Raz namiętność, raz kopniak — balansujesz na linie Cały świat niech przepadnie, lecz

Twoja miłość nie zginie.

Męczennica miłości

Było to pierwsze spotkanie Jill z terapeutą, sprawiała więc wrażenie nieco speszonej.

Żwawa i drobna, z blond loczkami w stulu królewny z bajek, przycupnęła sztywno na brzegu

krzesła. Wszystko w niej wydawało się okrągłe: twarz, dość pełna figura, a zwłaszcza

błękine oczy, którymi zlustrowała dyplomy zawieszone na ścianie gabinetu. Wypytała mnie o

studia i zezwolenie na praktykę, wspominając nie bez widocznej dumy, że sama studiuje

prawo.

Potem zamilkła. Przyjrzała się własnym splecionym palcom.

— Chyba powinnam powiedzieć, dlaczego tu przyszłam — wyrzuciła z siebie nagle, jakby

nabierając z każdym słowem odwagi — przyszłam tu, to znaczy na psychoterapię, bo jestem

nieszczęśliwa. Oczywiście chodzi o mężczyzn. Zawsze zrobię coś takiego, że odchodzą.

Zaczyna się niby dobrze. Zalecają się, i tak dalej, ale kiedy tylko poznamy się bliżej — w tym

miejscu skrzywiła się — wszystko się sypie...

Oczy Jill zalśniły od powstrzymywanych z trudem łez. Zwolniła tempo mówienia.

— Chciałbym się dowiedzieć, co robię nie tak, jak trzeba, co mam

w sobie zmienić. Na pewno dam sobie z tym radę. Nie wymiguję się

od niczego. Jestem naprawdę pracowita — tempo mówienia znów

wzrosło — i chętna. Tylko nie wiem, dlaczego to mi się wciąż

przytrafia. Boję się jeszcze raz sparzyć. W kółko to samo, cierpienia

i cierpienia. Ja po prostu zaczęłam się bać mężczyzn.

Potrząsając loczkami rozżaliła się na całego.

Nie wytrzymam tego dłużej. Jestem taka strasznie samotna.

Na prawie dają nam niezły wycisk, a ja przecież muszę poza tym

zarobić na siebie. Haruję od rana do wieczora. Tak właśnie wyglądał

ostatni rok. Najpierw do pracy, potem na wykłady, potem książki,

skrypty i wkuwanie, wreszcie resztką sił do łóżka. I nikogo, nikogo

bliskiego...

Wtedy pojawił się Randy — ciągnęła szybko dalej — dwa

miesiące temu wybrałam się do San Diego odwiedzić znajomych. On

jest adwokatem, a spotkaliśmy się na dansingu, ci znajomi wyciągnęli

mnie tam wieczorem. Od razu coś między nami zaskoczyło. Mieliśmy

sobie tyle do powiedzenia, chociaż może głównie to ja mówiłam. Ale

wyglądało na to, że mu się to podoba. Ach, jak dobrze być

z mężczyzną, który interesuje się czymś, co i dla nas jest ważne!

Ściągnęła brwi.

— Naprawdę musiałam mu wpaść w oko. Wie pani, wypytywał, czy

jestem mężatką —ja się dwa lata temu rozwiodłam — czy mieszkam

sama, no, takie rzeczy...

Mogłam już sobie doskonale wyobrazić zapał, z jakim Jill rozprawiała tego pierwszego

wieczoru przy dźwiękach muzyki. A także skwapliwość, z jaką powitała Randy'ego, gdy w

tydzień później przedłużył swój służbowy wyjazd o sto mil, żeby z nią się zobaczyć. Po

kolacji na mieście zaproponowała mu nocleg u siebie. Powinien przecież odpocząć przed

drogą powrotną. Randy nie miał nic przeciwko temu i tak się zaczęło.

— Było cudownie. Pozwolił mi coś dla niego przyrządzić i cieszył

się, że ktoś tak się nim zajmuje. Rano przed odjazdem wyprasowałam

mu koszulę. Ja uwielbiam troszczyć się o mężczyzn. Naprawdę,

świetnie do siebie pasowaliśmy.

Twarz Jill rozbłysła tęsknym uśmiechem. W miarę jednak dalszej opowieści stawało się

coraz bardziej jasne, że natychmiast popadła w obsesję.

Kiedy Randy dotarł do swego mieszkania w San Diego, telefon już dzwonił. Jill niepokoiła

się; w końcu to długa podróż. Jak to dobrze, że nareszcie dojechał szczęśliwie do domu.

Odniosła wrażenie, że trochę go ten telefon zniecierpliwił, więc przeprosiwszy za kłopot

odwiesiła słuchawkę. Ale zaraz poczuła narastającego „gniotą". Oto znów jest tą stroną,

która okazuje więcej uwagi i serca.

— Randy powiedział mi kiedyś, że jeśli będę natrętna, weźmie

i zniknie. Przestraszyłam się okropnie. Wszystko na mojej głowie.

Mam go kochać, a jednocześnie zostawić go samego. Nie mogłam tak

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: