West Nicola - Ostatnie pożegnanie.pdf - West Nicola - hildahasz

NICOLA WEST

Ostatnie pożegnanie

Las Goodbye

Tłumaczyła: Hanna Walicka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Najszczęśliwszy dzień w jej życiu.

To było to, na co czekała. Czyż nie mówiono jej zawsze, że dzień

ślubu jest najszczęśliwszym dniem w życiu dziewczyny? Dniem spełnienia

wszystkich jej marzeń, dniem, który przychodzi naprawdę, spowity w

mgiełkę romantyzmu i obłok białych koronek, dniem tonącym w różach

czerwonych jak krew brocząca ze złamanego serca.

Być może wiele dziewcząt tak to przeżywało. Możliwe, że większość

z nich wchodziła w nowe życie pewna miłości mężczyzny, którego

właśnie poślubiały. Nie odkrywały w dniu ślubu niczego, co by wszystko

to odmieniało...

Jenna odeszła szybko od drzwi sypialni, serce ściskał jej ból,

pulsujący w całym ciele, nawet w opuszkach palców, którymi dotykała

zimnego, białego policzka. Oczy miała suche, bardzo chciała zapłakać, ale

doznany szok tamował łzy.

Może później znajdzie ulgę w płaczu – teraz nie było na to czasu.

Czekali na nią.

Musi pójść do sypialni rodziców, zdjąć powiewną suknię z białego

szyfonu i koronek, położyć ją ostrożnie na szerokim łóżku i zostawić

matce do schowania, gdy wszyscy już odejdą. Musi zdjąć z głowy perłowy

stroik, który dostała od ciotki Mickie, rozczesać lśniące miodowo-złote

włosy tak, by swobodnie spływały na ramiona. Powinna także poprawić

makijaż i włożyć zielony kostium z miękkiego zamszu, który sprawi, że jej

oczy błysną podobnym blaskiem jak topazowe kolczyki, które założy w

miejsce tych z pereł – pierwszego prezentu od Daira. Musi spróbować

zapomnieć o dniu, w którym jej je ofiarował, odrzucić miłość, którą

ujrzała w jego oczach i w którą uwierzyła.

Powinna myśleć tylko o tym, jak przetrwać następną godzinę, dopóki

nie odejdą rozbawieni goście pozostawiając ich wreszcie sam na sam.

A wtedy...?

Jenna zamknęła drzwi sypialni. Za moment mógł zajrzeć tu Dair i

wówczas zorientowałby się, że wszystko widziała. A ona nie była

przygotowana jeszcze na prawdę, którą wyczytałaby w jego oczach i

zobaczyła w jego twarzy. Jej serce ciągłe łkało i wiedziała, że wszystko,

co poprzedzało w ich znajomości ten właśnie moment, było kłamstwem.

To, co zauważyła, musi zostać wyjaśnione, ale jeszcze nie teraz. Stać to się

musi potem, kiedy zostaną sami, daleko od wszystkich, których znają,

kiedy będą mieli czas wyłącznie dla siebie.

W pełnym goryczy oszołomieniu Jenna przygotowywała się do

opuszczenia weselnego przyjęcia. Jednak jej umysł pracował tak, jakby

był poza ciałem, a ona stała obok nie mogąc podjąć żadnej decyzji.

Spojrzała na ślubną suknię spływającą z łóżka na kształt spienionej

fali i przez moment pomyślała o wielkiej, podniecającej radości, z jaką

wkładała ją na siebie kilka godzin temu. Patrzyła na perłowy stroik i

wspominała chwilę, w której ciotka Daira, Mickie, Upinała go na jej

włosach szepcząc, iż ma nadzieję, że przyniesie jej tyle szczęścia, ile ona

sama zaznała w małżeństwie.

I kiedy to sobie przypomniała, cyniczny uśmieszek zagościł na jej

ustach. Szczęście! Jakież to szczęście mogło ją czekać, jeśli małżeństwo

skończyło się dla niej, zanim tak naprawdę się zaczęło?

Delikatnie wciągnęła zamszowy żakiet na kremową jedwabną bluzkę

i przejrzała się w lustrze: była szczupła, średniego wzrostu, z włosami do

ramion i ciemnymi, brązowymi oczami, w tej chwili większymi niż

zwykle. Nie potrafiła jednak uśmiechnąć się szczęśliwym, ciepłym

uśmiechem. Miękkie wargi, teraz zaciśnięte, drżały bólem. Takiej twarzy

pokazać nie mogła. Spróbowała ponownie uśmiechu, skupiła się w sobie i

spróbowała znowu, jeszcze i jeszcze, dopóki nie zaczęła wyglądać w miarę

normalnie. Nikt z czekających na dole gości nie powinien wiedzieć, że coś

się stało, nikt nie może dostrzec łez cisnących się jej do oczu ani bólu

przenikającego każdy jej nerw.

Nawet Dair.

Przede wszystkim Dair.

Jenna spojrzała na gruby złoty zegarek, ślubny prezent od niego.

Ciągle jeszcze pozostawało kilka minut do zejścia na dół. Kilka minut

udawania, że wszystko jest w porządku, że Dair naprawdę ją kocha tak,

jak wierzyła, że kochał wówczas, kiedy się do niej gwałtownie zalecał...

Po raz pierwszy Jenna spotkała Daira Adamsa w biurze jednego ze

swoich klientów. Była tam już od około godziny, sprawdzając, czy

wszystko zostało należycie przygotowane do poczęstunku. Ustawiała

potrawy w smakowicie wyglądające szeregi, układała połyskujące srebra i

szkło oraz kwiaty, które zdobiły lśniąco białe obrusy. Potem, kiedy już

wszystko było gotowe (jej klient dopiero za kwadrans miał przyprowadzić

gości do sali konferencyjnej, w której podano lunch), podeszła do

przestronnych okien i stała przy nich przez chwilę, przyglądając się

codziennej krzątaninie londyńskiego City.

Pochłonięta obserwowaniem ulicznego ruchu i tęsknymi

rozmyślaniami o spokojnej wiejskiej osadzie, w której dorastała, nie

usłyszała, jak za jej plecami otwarto i zamknięto drzwi. A kiedy ten, który

wszedł, odezwał się tuż za nią, zaskoczona drgnęła gwałtownie.

– Przepraszam – rzekł szybko nieznajomy i uśmiechnął się. – Nie

sądziłem, że pani nie słyszała, jak wszedłem. To przez ten dywan – jest tak

gruby, że i słoń przespacerowałby się po nim cicho jak kot. Zwykle

słychać mnie na kilometr.

Jenna wyrwana nagle z zadumy spojrzała na niego. Wysoki,

ciemnowłosy, z błyszczącymi niebieskimi oczami wyglądał jak silna,

gotowa do skoku pantera i prawdopodobnie poruszał się równie cicho jak

ona. Wątpiła, by kiedykolwiek w życiu hałasował idąc.

I wtedy poczuła nieoczekiwane drgnienie serca.

– Niczego nie słyszałam, myślami byłam daleko stąd – przyznała

odwzajemniając uśmiech. Nie domyślała się nawet, jak ładnie wygląda z

tym uśmiechem przydającym blasku topazów jej cynamonowo-brązowym

oczom. Zauważyła zmianę w wyrazie twarzy nieznajomego. Jego oczy

rozszerzyły się, a potem zwęziły, uniósł brwi i uśmiechnął się ciepło, i nie

był to tylko wyraz uprzejmości.

– To musi być piękne miejsce – zauważył, a Jenna przytaknęła,

zaniepokojona własną reakcją na widok tego mężczyzny.

– Tak, piękne. Myślałam o moim domu, o wiosce w Warwickshire, z

której pochodzę. Tam jest zupełnie inaczej niż tutaj. – Spojrzała w dół na

tętniące życiem ulice. – Wyobrażałam sobie właśnie, jak tam jest teraz.

Drzewa i żywopłoty zaczynają się pewnie zielenić, ścieżki okolone są

West Nicola - Ostatnie pożegnanie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: