Wakacyjna miłość - Summer sizzlers 2.1 - Ann Major - Wakacje z duchem.pdf - Wakacyjna miłość - Summer sizzlers - gingerjb

ANN MAJOR

Wakacje z duchem

The Barefooted Enchantress

Tłumaczyła: Maria Wanat

PROLOG

Tamara Howard rozglądała się pośród członków zespołu filmowego. Nie

mogła pozbyć się wrażenia, że ktoś ją obserwuje. Koń wyczuł niepokój i

nerwowo przebierał kopytami. Aktorki zawsze są dla mężczyzn łakomym

kąskiem, a Tamara nie była tu wyjątkiem: rudowłosa, seksowna postać znana

wszystkim z ekranów kin, w dodatku pochodząca ze zwariowanej rodziny,

której wielu członków miało szczególne zdolności parapsychologiczne.

Mężczyzna, którego Tamara spotkała poprzedniego wieczora zachował

się jeszcze gorzej niż faceci, do których wstrętnych manier zdążyła już nieco

przywyknąć. Bardziej niż zwykle zdenerwowało ją to, że jeszcze jej nie znając,

od razu wyrobił sobie o niej mylną opinię. Chociaż Tamarę powszechnie

uznawano za filmową boginię seksu, zawsze czuła się zmieszana i zakłopotana

podczas nagrywania scen miłosnych.

Poprzedniego wieczora, sądząc, że jest sama w dolinie, leżała na kocu,

przygotowując się do zdjęć. Odgrywała właśnie pantomimę sceny miłosnej, gdy

głęboki, męski głos oświadczył z aprobatą: „Bardzo pięknie”.

Twarz Tamary pokrył rumieniec. Poderwała się, zmięta spódnica opadła,

ale nieznajomy i tak zdążył zobaczyć jej uda.

Miał czarne włosy i ciemne oczy, i był zaskakująco przystojny. Elegancki

garnitur leżał idealnie na tym wysokim, silnie umięśnionym mężczyźnie. Z całej

postaci emanowała specyficzna elegancja, nieco arogancka, a zarazem

arystokratyczna. Bosonoga Tamara poczuła się przy nim jak uboga wieśniaczka.

Kiedy jego pewne i uważne spojrzenie przesunęło się po jej całym ciele i

zatrzymało na szczupłych, nagich stopach, poczuła, że serce bije jej jak młotem.

– A więc to ty jesteś aktoreczką, która okupuje mój zamek? – podniósł

brwi do góry, a jego czarne oczy znów powędrowały po całym ciele Tamary, jak

gdyby była przedmiotem, który zamierza kupić. – Może razem przećwiczymy tę

scenę? – zaproponował głębokim, zmysłowym głosem.

Z ust Tamary wyrwał się okrzyk. Kiedy nieznajomy wyciągnął ku niej

rękę, rzuciła się w popłochu do ucieczki, pozostawiając scenariusz, koc i buty.

Ale dogonił ją jego pogardliwy głos:

– I tak cię dostanę, panno Howard. Niby czemu nie? Na pewno przede

mną było wielu innych.

Wielu innych. Te słowa zraniły ją do żywego.

Następnego dnia rano znalazła scenariusz, koc i buty przed drzwiami

swojej sypialni. Nieznajomy wiedział, kim jest Tamara, podczas gdy ona nie

miała pojęcia, z kim ma do czynienia.

Zamek Killiecraig, ze swoimi szarymi ścianami, wieżyczkami i dachem z

ciemnego łupka krył się za gąszczem rododendronów. Tamara miała niejasne

uczucie, że poznany wczoraj mężczyzna jest teraz w zamczysku i stamtąd ją

obserwuje.

Tacy mężczyźni zawsze uważali Tamarę za łatwy kąsek. Wszystko

dlatego, że reżyserzy upierali się, by obsadzać ją w rolach seksownych kobiet,

nie dbających zbytnio o swoją reputację. Im dłużej o tym myślała, tym bardziej

się denerwowała. Niecierpliwie szarpnęła sztywny pas sukni.

– Panno Howard, proszę tego nie ruszać – upomniała ją garderobiana. –

Reżyser jest prawie gotowy.

– Przepraszam. – Tamara mocniej ściągnęła wodze, żeby opanować

zaniepokojonego konia, który nerwowo przebierał kopytami. Nienawidziła koni,

historycznych kostiumów, a szczególnie tej głęboko wyciętej sukni, której

szeroki pas wypychał biust do góry, przez co brakowało jej tchu.

Rude włosy Tamary były wysoko upięte, a do tej koszmarnej fryzury

przypięty był czepeczek, ozdobiony kwieciem wrzosu, do którego zleciały się

wszystkie brzęczące owady z całej okolicy.

Operatorzy pochylili się nad kamerami. Asystenci rozbiegli się po planie.

Garderobiana poprawiła sztywne fałdy jej sukni.

– Musisz się skoncentrować, kochanie – powiedział reżyser, Jack Brodie.

Po raz dziesiąty przypomniał jej, że kręcą scenę finałową, w której pędzi konno

przez wrzosowisko, by spotkać miłość swojego życia. Z trudem powstrzymała

się, by nie powiedzieć mu, że zmęczyły ją już takie głupie role.

Jej ośmioletni synek, Will, podbiegł, by ją ucałować. W tej samej chwili z

krzewu rododendronu wyleciała pszczoła i skierowała się prosto ku gałązkom

wrzosu, którymi ozdobiony był czepeczek na głowie Tamary.

Zawsze panicznie bała się pszczół.

Puściła wodze i zaczęła się oganiać jak szalona.

– Will, uciekaj!

Koń, spłoszony krzykiem, ruszył z kopyta. Tamara z całych sił trzymała

się staroświeckiego siodła i szorstkiej grzywy konia, a jej oszalały rumak pędził

na oślep, w stronę miejsca, gdzie skały ostro opadały aż do morza. Później

skręcił lekko w stronę lasu, zarośniętego gąszczem jeżyn.

Tamarze udało się wreszcie sięgnąć do wodzów i mocno je ściągnąć,

jednak rumak ani myślał się zatrzymać i dalej galopował ku nadmorskiej

skarpie.

O, Boże. Tamara czuła, że opuszczają ją siły. Jeżeli nie uda jej się

zatrzymać konia, nim dotrą do skarpy, będzie po wszystkim. Poczuła, że

omdlewa. Wydawało jej się, że słyszy za plecami tętent kopyt.

Wodze wysunęły się ze zdrętwiałych palców. Ogarnęła ją ciemność. W

chwili, gdy poczuła, że spada, czyjeś silne ramiona przeniosły ją na drugiego

konia. Bezpieczna w objęciach nieznanego jeźdźca straciła przytomność.

Kiedy otworzyła oczy, leżała pośród głębokiej trawy. Wokół panowała

cisza. Widziała szare ściany, kamienne łuki okien, błękitne niebo. Rozpoznała

zrujnowane opactwo. Leżała obok bardzo starego, porośniętego mchem

nagrobka.

– Nie ruszaj się – wymruczał głęboki, męski głos.

Zadrżała na dźwięk tego dziwnie znajomego barytonu.

Dłoń delikatnie pieściła jej twarz, a dotyk szorstkich palców był

niezmiernie przyjemny.

W jasnych potokach oślepiającego słońca Tamara zauważyła, że

mężczyzna jest wysoki, szeroki w ramionach, ma kruczoczarne włosy i jest

ubrany w kostium z tej samej epoki, co i ona.

Kiedy się nad nią pochylił, ujrzała, że jego oczy są czarne i błyszczące,

skóra ogorzała od słońca. Miał wysokie kości policzkowe i wydatny,

zakrzywiony nos, który nadawał jego twarzy wyniosły i dumny wyraz.

Wyniosły. Nagle z przerażeniem stwierdziła, że wie, kim jest ten

człowiek. To ten sam arystokrata, który niepokoił ją poprzedniego wieczora.

Tamara uświadomiła sobie, że jej suknia jest bardzo wydekoltowana i

bezskutecznie starała się zasłonić piersi rękoma.

– I po co? – spytał cynicznym tonem, biorąc ją za rękę. – Kobiety takie

jak ty zapraszają mężczyznę, by nie tylko na nie patrzył, ale...

Poczuła, że ogarnia ją wściekłość i zamierzała ostro zaprotestować. Ale

kiedy otworzyła usta, stwierdziła, że fiszbiny sukni cisną ją tak mocno, że nie

może złapać tchu. Mężczyzna wolno wyciągnął z ozdobnej pochwy sztylet.

Ujrzała błysk ostrza w jego dłoni. Widziała, że znów się jej przygląda,

odsuwając na bok jej splątane włosy, ale była zbyt słaba, by reagować.

– Pięknie – wyszeptał melodyjnym głosem, który tak bardzo ją poruszał.

Poczuła cudowne, zapamiętałe zatracenie, gdy dotknął wargami jej ust.

Chociaż był wstrętny i źle wychowany, umiał wspaniale całować.

– Nic ci nie jest – powiedział. – Ale ta suknia jest tak ciasna, że nie

możesz oddychać. – Uniósł ją z murawy i jednym, pozornie niedbałym ruchem

przeciął koronki i pas z tyłu sukni. Jedwabny materiał rozsunął się jak skórka na

dojrzałym owocu.

Powoli pieścił nagą skórę jej pleców. Odwrócił Tamarę, przyciągnął i

znów pocałował, z bezczelną pewnością siebie, jaką miewają wprawni,

doświadczeni kochankowie.

Za murem opactwa rozległ się tupot nóg i okrzyki.

– Za uratowanie ci życia należy mi się coś więcej niż tylko skromne

pocałunki – powiedział przekornym tonem. – I zamierzam odebrać swoją

nagrodę.

Oddychała głęboko i czuła, jak umęczone płuca wypełniają się chłodnym,

orzeźwiającym powietrzem. Kiedy znów otworzyła oczy, stali przy niej Will i

Jack wraz z innymi członkami ekipy.

Rozejrzała się dookoła, szukając wzrokiem tej ostro wyrzeźbionej twarzy.

– Mamusiu, nic ci nie jest? – zapytał przerażony Will. Jack pomógł jej

usiąść i oprzeć się o nagrobek.

– Z konia zdjął mnie jakiś mężczyzna.

– Jaki mężczyzna? – spytał Jack. – Twój kostium jest w strzępach!

– Nie widziałeś go? Nikt go nie widział.

– Sir Ramsay MacIntyre. Ojej! To dopiero stary kamień! Ten facet umarł

w 1587 roku! – zawołał Will, który przez dłuższą chwilę pracowicie

odcyfrowywał napis na nagrobku.

Ktoś zaproponował, aby przenieść Tamarę do galerii zamku, żeby trochę

odpoczęła i doszła do siebie. Wkrótce znalazła się w przestronnym

pomieszczeniu, oświetlonym przez kilka witrażowych okien. Pojedynczy

promień słońca padał wprost na portret mężczyzny w stroju z epoki

elżbietańskiej.

Przyglądała mu się bez słowa, jak zahipnotyzowana. Tego niezwykle

przystojnego, niezwykle cynicznego, ciemnowłosego mężczyznę rozpoznałaby

wszędzie, w każdym stroju. Gdy wpatrywała się w jego wyraziście zarysowane

kości policzkowe, zakrzywiony nos i pełne, zmysłowe usta, poczuła, że ogarnia

ją fala ciepła.

– To on! – wyszeptała do ucha synka.

– Kto?

– Ten mężczyzna na obrazie. To on mnie dziś uratował!

Will podszedł do obrazu i przeczytał małą tabliczkę. Obrzucił matkę

dziwnym spojrzeniem. Potem wyraz niedowierzania ustąpił miejsca głębokiemu

podziwowi i szacunkowi.

– Mamo, to ten sam facet, którego nazwisko było na nagrobku. Widzisz,

umarł w 1587 roku! Mamo!

– To musiał być sir Ramsay, sławny duch z zamku Killiecraig –

powiedziała dumnym tonem służąca ubrana w biały fartuszek i czepek. Podeszła

bliżej chłopca i Will zauważył, że była starą kobietą.

A więc widziałam ducha, pomyślała Tamara. Mam zdolności

parapsychologiczne, jak cała reszta rodziny!

Nie! To niemożliwe! Przez całe życie tego właśnie się obawiała. Teraz

czuła się podwójnie zła i nieszczęśliwa na myśl, że pierwsza zjawa, jaką

spotkała, musiała być akurat tak odrażająca i wstrętna.

– Ale z pani szczęściara – powiedziała z wyraźnym podziwem starsza

kobieta. – Nie widziano go od prawie pięciu lat. Od czasu, gdy śmiertelnie

przestraszył lady Katherine. Zaczęła uciekać i o mały włos nie wpadła do...

– Do czego?

– Ach, to w gruncie rzeczy nieważne. Ma pani bardzo dużo szczęścia,

proszę pani. On jest sławny ze swych występków, a nie z heroicznych czynów.

Wakacyjna miłość - Summer sizzlers 2.1 - Ann Major - Wakacje z duchem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: