Nasze piersi - duma czy piekło kompleksów.pdf - Piersi - model-K

Nasze piersi - duma czy piekło

kompleksów?

SąatrybutemkobiecościŹródłemmacierzyńskiejczułościierotycznychdoznańLęku,

czynicsięwnichnieczaiIwstydu,żeniepodobnedotychzmęskichmarzeńŻadnainna

częśćnaszegociałaniewzbudzatyluemocji!Jedenaścienaszychczytelniczek,wróżnym

wiekuizróżnymbiustem,zgodziłosięnietylkoonichopowiedzieć,aletakżejepokazać

To nieprawda, że Polki są pruderyjne. Przeciwnie - nie ma dla nas tematów tabu. Udowodniły

to nasze Czytelniczki. Jedenaście pań w różnym wieku (oraz z różnym biustem) zaprosiliśmy

do udziału w wyjątkowej dyskusji na temat piersi. Zapytaliśmy, czy są dla nich źródłem

radości czy może raczej stresów i problemów? Panie zgodziły się nie tylko o nich

opowiedzieć, ale także je pokazać! Odważyły się na ten krok nie tylko te, które mają biusty

jak z reklamy bielizny, ale nawet te nie do końca zadowolone ze swoich piersi: bo nie są już

jędrne albo zniszczyła je choroba. Podczas sesji zdjęciowej nasze Czytelniczki dzielnie

pozowały fotografowi mężczyźnie, choć dla wielu z nich było to pierwsze takie

doświadczenie. Drogie Panie, w naszej redakcji (a pracują tu prawie same kobiety)

wzbudziłyście szacunek! Dziękujemy.

Ewa, 18 lat

MODELKA,NAJCZĘŚCIEJPREZENTUJEBIELIZNĘ,ROZMIAR70B

Kiedyś piersi były dla mnie źródłem potwornych stresów. Miałam wtedy 15 lat, zaczynałam

pracę modelki. Przyglądałam się starszym koleżankom z branży i w duchu zazdrościłam im

większego biustu. Ale już kompletnie się zdołowałam, gdy w amerykańskich magazynach

zobaczyłam modelki o pełnych piersiach. To mnie dobiło. Patrzyłam na swój biust i

myślałam: "Nienawidzę cię". Całkiem przestałam akceptować swoje ciało. Byłam załamana.

Poczułam także wstręt do jedzenia. Schudłam tak bardzo, że w biodrach miałam niewiele

ponad 80 centymetrów. Biust też mi się posypał i stał się mniejszy. Na szczęście nie pojawiły

się rozstępy. Nie wiem, jak by się to skończyło, gdyby nie pomoc psychologa. Gdy już

doszłam do siebie, nieoczekiwanie dostałam propozycję prezentowania bielizny. To był taki

pozytywny kop, że jednak wszystko mam na swoim miejscu. Potem przyszły kolejne

zawodowe wyzwania, w tym sesja bez biustonosza. Wstydziłam się rozebrać, wciąż nie

czułam się aż tak bardzo atrakcyjna, by prezentować swe walory całemu światu. Dopiero z

czasem zrozumiałam, że dla ekipy, która ze mną pracuje, moje ciało jest wyłącznie obiektem,

a nie źródłem erotycznych doznań. Pamiętam, dzieliłam akurat garderobę z kolegą modelem.

Gdy już byłam prawie naga, zerknął na mnie i wypalił: "Masz biust piękny jak

nieoszlifowany diament". Wtedy pierwszy raz usłyszałam od faceta taki komplement. I

polubiłam się taką, jaka jestem. Potem już bez problemu przyjmowałam zlecenia. Na przykład

w jednej z sesji reklamowych, w Tokio, ubrana byłam wyłącznie w zegarek. Największe

zaskoczenie związane z piersiami? Otóż zawsze wydawało mi się, że dla mężczyzn biust jest

najważniejszy. Tymczasem kompletnie zaskoczył mnie mój chłopak. Kiedyś wyznał, że

najbardziej erotyczna jest dla niego moja pupa, potem stopy, a dopiero na końcu biust. To po

co się tak przejmowałam?

Jolanta, 29 lat

KONSULTANTKA FIRMY KOSMETYCZNEJ, ROZMIAR: 95 E

Powinny być moim problemem: przecież są wielkie, ciężkie i zupełne niemodne, bo zbyt

rubensowskie. Ale to mi nie przeszkadza! Przeciwnie: kocham je nad życie i absolutnie

akceptuję. Zawsze z wielką dumą wypinam pierś do przodu. To jest mój atrybut, który

przyciąga spojrzenia mężczyzn. Gdy w obcisłej bluzeczce z dekoltem (noszę tylko takie)

robię zakupy w markecie, panowie wbijają wzrok w moje wdzięki i z wrażenia wpadają na

regały. Boże, jak mnie to cieszy. Czuję się wtedy szczególnie atrakcyjna i pożądana. Nie

zawsze tak było. W czwartej klasie podstawówki gwałtownie dojrzałam i to właśnie wtedy

natura obdarzyła mnie tak hojnie. Przeklinałam ją za to. Koleżanki z klasy jeszcze nie zaczęły

nosić zerówek, a ja już miałam pełne kształty. Wstydziłam się swojej inności. Chowałam

biust pod obszernymi swetrami, chodziłam przygarbiona. Na lekcji WF-u zawsze udawałam

ciężko chorą, byle tylko się nie rozebrać. Komentarze w stylu: "Co za cyc!", bardzo mnie

wtedy drażniły. A dzisiaj bez wstydu zdjęłam bluzkę przed fotografem, i to mężczyzną! Niech

cały świat zobaczy, że duże też jest piękne.

Hanna, 46 lat

NAUCZYCIELKA, AMAZONKA

Jeszcze rok temu powiedziałabym, że mój biust jest trochę za duży, ale chyba ładny, bo

często wpada w oko panom. Co mnie nieco krępowało. Musiałam starannie dobierać staniki,

nie każdy dobrze na nich leżał. Całe życie słyszałam, że ta część ciała najbardziej kręci płeć

przeciwną. Od młodych lat dbałam więc o nią jak o największy skarb. Ale to wszystko

nieważnie. Teraz nie mam ani piersi, ani mężczyzny. Mąż odszedł do młodszej kobiety (może

miała ładniejszy biust?), a moje piersi... przyniosły mi chorobę. Okazało się, że mam raka i

trzeba je amputować. Najpierw odjęli mi prawą. Po chemioterapii przytyłam, więc pierś, która

pozostała, również się zwiększyła. Jakby chciała mi zrekompensować stratę tej pierwszej. Pół

roku później i ona zniknęła. A ja, zupełnie niezrozumiale i przewrotnie, pokochałam swoje

ciało. Poczułam, że mimo oszpecenia jest piękne i wcale nie takie stare, jak mi się wydawało.

Jednak pamiętam pierwszą myśl po operacji: straciłam swoją kobiecość. Teraz myślę inaczej:

jeśli ktoś ma mnie pokochać, to taką, jaka jestem. Albo - wcale go nie chcę!

NASZ EKSPERT RADZI

Violetta Nowacka psycholog, specjalista ds. edukacji seksualnej, www.self-psychologia.pl

Dlaczego piersi są dla nas tak ważne?

Bo to one są pierwszym widocznym atrybutem kobiecości. Większość z nas sądzi, że

wyłącznie one decydują o naszej atrakcyjności seksualnej. A przecież w rankingu wabików

panowie stawiają je dopiero na piątym miejscu: po twarzy, pośladkach, talii i nogach.

Tymczasem trafia do mnie coraz więcej pań, które od wyglądu piersi uzależniają poczucie

własnej wartości. Słyszę od nich: "Nienawidzę siebie, bo mam brzydki biust". Albo:

"Gdybym miała większe piersi, on na pewno by mnie pokochał". Kryje się za tym całkowity

brak akceptacji siebie. Czasem problem ten wynika ze złych doświadczeń z dzieciństwa, na

przykład zbyt krytycznych rodziców. Podczas terapii pracuję z takimi osobami nad

podniesieniem samooceny. To jedyny skuteczny lek na tego typu kłopoty.

Dagmara 33 lata

AKTORKA ROZMIAR: 75 C

Nie wiem, czy są piękne (chociaż mnie się podobają), lecz na pewno są bardzo pożyteczne!

Korzysta z nich przede wszystkim mój roczny synek Olaf. Od początku karmię go piersią i

chciałabym to robić jak najdłużej. Syn z taką radością kilka razy dziennie się do nich pcha! A

ja bardzo lubię mieć go przy piersi. Biust jest takim czułym łącznikiem między nami. Dopiero

kiedy zostałam matką, doceniam ich wartość. Mój biust przydaje się również w pracy. Jestem

aktorką i czasem moje ciało też gra, jest wtedy środkiem artystycznego wyrazu. Piersi dają mi

pewność siebie, ale czasem przeszkadzają. Pewności dodają w intymnych kontaktach męsko-

damskich. Podkreślają mój seksapil. Przeszkadzają, gdy chcę kupić nową sukienkę. Każda

jest idealna w talii, ale już wyżej - za ciasna. Wtedy marzę o mniejszym biuście. Przez

chwilę...

Nasze piersi - duma czy piekło kompleksów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: