Szymborska Wisława - Utwory.pdf

(91 KB) Pobierz
9816562 UNPDF
Wisława Szymborska
Szkielet jaszczura
Kochani Bracia,
widzimy tutaj przyklad zlych proporcji:
oto skielet jaszczura pietrzy sie przed nami -
Drodzy Przyjaciele,
na lewo ogon w jedna nieskonczonosc,
na prawo szyja w druga -
Szanowni Towarzysze,
posrodku cztery lapy, co ugrzezly w mule
pod pagorem tulowia -
Laskawi Obywatele,
przyroda sie nie myli, ale lubi zarty:
prosze zwrocic uwage na te smieszna glowke -
Panie, Panowie,
taka glowka niczego nie mogla przewidziec
i dlatego jest glowka wymarlego gada -
Czcigodni Zgromadzeni,
za malo mozgu, za duzy apetyt,
wiecej glupiego snu niz madrej trwogi -
Dostojni Goscie,
pod tym wzgledem jestesmy w duzo lepszej formie, zycie jest piekne i ziemia
jest nasza -
Wyborni Delegaci,
niebo gwiazdziste nad myslaca trzcina,
prawo moralne w niej -
Przeswietna Komisjo,
udalo sie raz
i moze tylko pod tym jednym sloncem -
Naczelna Rado,
jakie zreczne rece,
jakie wymowne usta,
ile glowy na karku -
Najwyzsza Instancjo,
coz za odpowiedzialnosc na miejsce ogona -
Wszelki wypadek 1972
Nic dwa razy
Nic dwa razy sie nie zdarza
1
 
i nie zdarzy. Z tej przyczyny zrodzilismy sie bez wprawy
i pomrzemy bez rutyny.
Chocbysmy uczniami byli najtepszymi w szkole swiata
nie bedziemy repetowac
zadnej zimy ani lata.
Zaden dzien sie nie powtorzy, nie ma dwoch podobnych nocy, dwoch tych
samych pocalunkow,
dwoch jednakich spojrzen w oczy.
Wczoraj, kiedy twoje imie
ktos wymowil przy mnie glosno, tak mi bylo, jakby roza
przez otwarte wpadla okno.
Dzis, kiedy jestesmy razem, odwrocilam twarz ku scianie. Roza? Jak wyglada
roza?
Czy to kwiat? A moze kamien?
Czemu ty sie, zla godzino,
z niepotrzebnym mieszasz lekiem? Jestes - a wiec musisz minac. Miniesz - a
wiec to jest piekne.
Usmiechnieci, wpolobjeci sprobujemy szukac zgody,
choc roznimy sie od siebie
jak dwie krople czystej wody.
Koniec i początek
Po każdej wojnie
ktoś musi posprzątać.
Jaki taki porządek
sam się przecież nie zrobi.
Ktoś musi zepchnąć gruzy
na pobocza dróg,
żeby mogły przejechać
wozy pełne trupów.
Ktoś musi grzęznąc
w szlamie i popiele,
sprężynach kanap,
drzazgach szkła
i krwawych szmatach.
Ktoś musi przywlec belkę
do podparcia ściany,
ktoś oszklić okno
i osadzić drzwi na zawiasach.
2
 
Fotogeniczne to nie jest
i wymaga lat.
Wszystkie kamery wyjechały już
na inną wojnę.
Mosty trzeba z powrotem
i dworce na nowo.
W strzępach będą rękawy
od zakasywania.
Ktoś z miotłą w rękach
wspomina jeszcze jak było.
Ktoś słucha
przytakując nie urwaną głową.
Ale już w ich pobliżu
zaczną kręcić się tacy,
których to będzie nudzić.
Ktoś czasem jeszcze
wykopie spod krzaka
przeżarte rdzą argumenty
i poprzenosi je na stos odpadków.
Ci, co wiedzieli
o co tutaj szło,
musza ustąpić miejsca tym,
co wiedzą mało.
I mniej niż mało.
I wreszcie tyle co nic.
W trawie, która porosła
przyczyny i skutki,
musi ktoś sobie leżeć
z kłosem w zębach
i gapić się na chmury.
Rozmowa z kamieniem
Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.
Chcę wejść do twego wnętrza,
rozejrzeć się dokoła,
nabrać ciebie jak tchu.
3
 
- Odejdź - mówi kamień. -
Jestem szczelnie zamknięty.
Nawet rozbite na częsci
będziemy szczelnie zamknięte.
Nawet starte na piasek
nie wpuścimy nikogo.
Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.
Przychodzę z ciekawości czystej.
Życie jest dla niej jedyną okazją.
Zamierzam przejść się po twoim pałacu,
a potem jeszcze zwiedzić liść i krople wody.
Niewiele czasu na to wszystko mam.
Moja śmiertelność powinna Cię wzruszyć.
- Jestem z kamienia - mówi kamień -
i z konieczności muszę zachować powagę.
Odejdź stąd.
Nie mam mięśni śmiechu.
Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.
Słyszałam że są w tobie wielkie puste sale,
nie oglądane, piękne nadaremnie,
gluche, bez echa czyichkolwiek kroków.
Przyznaj, że sam niedużo o tym wiesz.
- Wielkie i puste sale - mówi kamień -
ale w nich miejsca nie ma.
Piękne, być może, ale poza gustem
twoich ubogich zmysłów.
Możesz mnie poznać, nie zaznasz mnie nigdy.
Całą powierzchnią zwracam się ku tobie,
a całym wnętrzem leżę odwrócony.
Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.
Nie szukam w tobie przytułku na wieczność.
Nie jestem nieszczęśliwa.
Nie jestem bezdomna.
Mój świat jest wart powrotu.
Wejdę i wyjdę z pustymi rękami.
A na dowód, że byłam prawdziwie obecna,
nie przedstawię niczego prócz słów,
którym nikt nie da wiary.
- Nie wejdziesz - mówi kamień. -
Brak ci zmysłu udziału.
Nawet wzrok wyostrzony aż do wszechwidzenia
4
 
nie przyda ci się na nic bez zmysłu udziału.
Nie wejdziesz, masz zaledwie zamysł tego zmysłu,
ledwie jego zawiązek, wyobraźnię.
Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.
Nie mogę czekać dwóch tysięcy wieków
na wejście pod twój dach.
- Jeżeli mi nie wierzysz - mówi kamień -
zwróć się do liścia, powie to, co ja.
Do kropli wody, powie to, co liść.
Na koniec spytaj włosa z własnej głowy.
Śmiech mnie rozpiera, śmiech, olbrzymi śmiech,
którym śmiac się nie umiem.
Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.
- Nie mam drzwi - mówi kamień.
Minuta ciszy po Ludwice Wawrzynskiej
A ty dokad,
tam juz tylko dym i plomien!
- Tam jest czworo cudzych dzieci,
ide po nie!
Wiec, jak to,
tak odwyknac nagle
od siebie?
od porzadku dnia i nocy?
od przyszlorocznych sniegow?
od rumienca jablek?
od zalu za miloscia,
ktorej nigdy dosyc?
Nie zegnajaca, nie zegnana
na pomoc dzieciom biegnie sama, patrzcie, wynosi je w ramionach,
zapada w ogien po kolana,
lune w szalonych wlosach ma.
A chciala kupic bilet, wyjechac na krotko,
napisac list,
okno otworzyc po burzy, wydeptac sciezke w lesie, nadziwic sie mrowkom,
zobaczyc jak od wiatru jezioro sie mruzy.
Minuta ciszy po umarlych czasem do poznej nocy trwa.
Jestem naocznym swiadkiem lotu chmur i ptakow, slysze, jak trawa rosnie
i umiem ja nazwac, odczytalam miliony drukowancyh znakow, wodzilam
5
 

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin