MĄŻ BOŻY - Szkice Teologiczno-Duszpasterskie o ojcu Stanisławie Papczyńskim.pdf - Książki ku pokrzepieniu serc - Lady.Goth

Mąż Boży

SZKICE TEOLOGICZNO-DUSZPASTERSKIE

O OJCU STANISŁAWIE PAPCZYŃSKIM

MĄŻ BOŻY

SZKICE TEOLOGICZNO-DUSZPASTERSKIE

O OJCU STANISŁAWIE PAPCZYŃSKIM

Pod redakcją Andrzeja Pakuły MIC

Wydawnictwo Księży Marianów MIC

i Stowarzyszenie Pomocników Mariańskich

WARSZAWA 2007

I str. okładki

Portret o. Stanisława Papczyńskiego, autorstwa Roberta Olivera Skempa, 1984;

Dom zakonny Księży Marianów w Stockbridge, MA – USA

IV str. okładki

Gwiazda dziesięcioramienna – symbol dziesięciu cnót NMP;

polichromia w kościele mariańskim z 1776 r. w Goźlinie

Opracowanie redakcyjne

Grażyna Michalak

Projekt okładki

Cezary Urbański

Skład komputerowy i redakcja techniczna

Eliza Wiśniewska

Imprimi potest

ks. Paweł Naumowicz , Prowincjał

Warszawa, dnia 24 lipca 2007 r. Nr 214/07

1650/K/708

Druk i oprawa:

Drukarnia TERCJA – Warszawa

ISBN 978-83-7502-091-5

ZAMÓWIENIA

PROMIC Spółka z o.o. Oddział w Warszawie

Wydawnictwo Księży Marianów MIC

02-914 Warszawa, ul. Św. Bonifacego 9/1

tel. (0-22) 651 90 54

wkm@marianie.pol.pl

www.wydawnictwo.pl

SŁOWO WSTĘPNE

Droga na ołtarze założyciela Zgromadzenia Marianów o. Stanisława Pap-

czyńskiego była tak długa, że można by sądzić, że jemu samemu (w niebie, oczy-

wiście) nie bardzo na tym zależało. Początki nie były najgorsze. Cztery lata po

śmierci (zm. 17 września 1701) powstała pierwsza jego biograﬁ a pióra francisz-

kanina o. Mansueto Leporiniego (1705). Sprawa powoli, ale się posuwała, bo

niespełna 50 lat później (w 1751) prokurator zakonu o. Kazimierz Wyszyński

podjął (w Rzymie) pierwsze kroki zmierzające do otwarcia procesu beatyﬁ ka-

cyjnego. Skutecznie. W 1767 r. odbyła się pierwsza sesja Poznańskiego Infor-

macyjnego Procesu Beatyﬁ kacyjnego. O prowadzonych w tym czasie staraniach

świadczy m.in. skierowana do Stolicy Świętej petycja (ktoś musiał o jej powsta-

nie zabiegać), dotycząca kanonizacji i beatyﬁ kacji o. Stanisława Papczyńskie-

go, przedłożona 20 grudnia 1764 r. przez Sejm koronacyjny króla Stanisława

Augusta Poniatowskiego : Zakładając wielką ufność uszczęśliwienia Rzplitey

w intercessyi sług Bożych za Nami, starać się będziemy wnieść instancyą do Sto-

licy Apostolskiey o kanonizacyą Błogosławionych Jana Kantego, Jana z Dukli,

Kadłubka de Rossis, tudzież beatyﬁ kacyą cudami slynącego Polaka Stanisława

Papczyńskiego, fundatora zakonu Kleryków regularnych sub titulo Immaculatae

Conceptionis Beatissimae Virginis Mariae, y Andrzeja Bobolego Societatis Jesu .

Trudno dziś ocenić, jakie znaczenie miała sejmowa petycja, jednak pozostaje fa-

ktem, że wszyscy wymienieni w niej kandydaci na ołtarze, zostali beatyﬁ kowani

i następnie (z wyjątkiem Wincentego Kadłubka) kanonizowani, poza jednym...

Stanisławem Papczyńskim, który na beatyﬁ kację miał jeszcze poczekać 243 lata.

Swoją drogą, cóż to były za czasy! Sejm zabiegał o beatyﬁ kację świątobliwych

rodaków, a w 1791 r. Sejm Czteroletni uchwalił wystawienie świątyni Opatrzno-

ści Bożej jako wotum za dar wolności, dzięki której została uchwalona Konsty-

tucja 3 Maja.

Tymczasem sprawa beatyﬁ kacji Stanisława Papczyńskiego posuwała się

z trudem. W 1767 r. proces został przerwany z powodu uwięzienia przez Moskali

bp. Józefa Załuskiego, przewodniczącego trybunału. Udaje się jednak doprowa-

dzić proces do końca i w 1769 r. przesłać akta do Rzymu. W 1775 r. Watykańska

Kongregacja Rytów aprobowała pisma o. Papczyńskiego. Ostatni dokument w tej

sprawie (1775) zawiera zarzuty Promotora Wiary, podważające argumenty prze-

mawiające za świętością Papczyńskiego. I potem następuje 177 lat ciszy. W spra-

wie procesu nic się nie dzieje aż do 1952 r., kiedy to kapituła generalna marianów

znów ustanawia postulatora, który ma podjąć zagrzebaną w aktach Kongregacji

sprawę beatyﬁ kacji. Czemu tak się działo? Historycy wskazują na różne przyczy-

ny. Polityczne: wojny, niewole i w ogóle wstrząsy w kraju, także na perturbacje

w funkcjonowaniu założonego przez o. Papczyńskiego Zgromadzenia, i wreszcie

na carski ukaz o kasacie zakonu (1864), który – jak się zdawało – sprawę beaty-

ﬁ kacji zamknął deﬁ nitywnie.

W 1909 r. Zgromadzenie Marianów zostało (konspiracyjnie) odnowione,

i rozpoczął się nowy rozdział jego historii. Odnowiciel Zgromadzenia, ks. Jerzy

Matulewicz, pod czujnym okiem Stolicy Apostolskiej – o czym świadczą doku-

menty – zachowując dziedzictwo mariańskie, przystosował je do warunków po-

litycznych i potrzeb apostolskich pod panowaniem rosyjskim w ramach Kościoła

powszechnego ówczesnej epoki.

Szczęśliwie pamięć o Założycielu z pietyzmem pielęgnowano. Świadczy

o tym choćby to, że do Konstytucji odnowionego Zgromadzenia dołączono, jako

podstawę specyﬁ cznej duchowości, obowiązującą dawnych marianów Regułę

dziesięciu cnót Matki Boskiej. Napisany przez ks. Sydrego, marianina, życiorys

o. Stanisława Papczyńskiego był obowiązkową lekturą nowicjacką, a przecho-

wujący doczesne szczątki Założyciela kościółek Wieczerzy Pańskiej na pery-

feriach Góry Kalwarii marianie otaczali opieką. Pamiętam organizowane przez

marianów w latach 40. (XX w.) ogromne doroczne pielgrzymki do Góry Kalwarii

(marianie nie mieli tam jeszcze własnej placówki), w której licznie uczestniczyli

mieszkańcy Warszawy i okolic. Wynajmowano cały skład wąskotorowej kolejki

i z warszawskiego Dworca Południowego tłumy jechały do grobu o. Stanisława.

A jednak on sam, o. Papczyński, był mało znany na większą skalę. Szerze-

niu znajomości jego osoby i myśli towarzyszył minimalny wysiłek poznawczy.

Pism, w większości w języku łacińskim, niemal nikt nie czytał, a barokowy język

i XVII-wieczna retoryka raczej do lektury nie zachęcały. Teksty, nawet te w języ-

ku polskim, nie były dostępne, tłumaczeń brakowało. Jednocześnie dynamiczna,

by nie rzec, profetyczna wizja Odnowiciela zdawała się wystarczać dla duchowe-

go rozwoju Zgromadzenia. Także styl życia zakonnego marianów po odnowieniu

tak bardzo odbiegał od XVII-wiecznego stylu dawnych marianów, że – jak sądzę

– dla wielu była to prehistoria. Traktowana z szacunkiem, jako prehistoria własna,

jednak mająca niewiele wspólnego z dniem dzisiejszym. Świadomość, że wstępu-

jemy do odnowionego Zgromadzenia, sprawiała, iż zainteresowanie epoką sprzed

odnowy schodziło na dalszy plan. Owszem, pielgrzymowaliśmy do grobu Zało-

życiela, modliliśmy się o jego beatyﬁ kację, ale wspólnota żyła duchem znacznie

bliższego i bardziej zrozumiałego Jerzego Matulewicza.

Piszę o tym we wstępie do książki, która w znacznym stopniu jest dokumen-

tem późniejszego przełomu w świadomości mariańskiej wspólnoty. Przełom,

oczywiście, był rezultatem wznowienia procesu beatyﬁ kacyjnego, ale też nieby-

wałej pasji kilku marianów, którzy poznaniu i przybliżeniu innym postaci Ojca

Papczyńskiego poświęcili wiele lat swego życia.

MĄŻ BOŻY - Szkice Teologiczno-Duszpasterskie o ojcu Stanisławie Papczyńskim.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: