MacLean Alistair - Szatański wirus.pdf - Szatański wirus (czyta Leszek Teleszyński) - Piotr-49

ALISTAIR MACLEAN

SZATAŃSKI WIRUS

Tytuł oryginału

The Sutun Bug

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Tego ranka nie było dla mnie żadnej poczty, ale wcale się nie zdziwiłem. Od czasu

bowiem, gdy trzy tygodnie temu wynająłem to niewielkie biuro na drugim piętrze nie opodal

Oxford Street, jeszcze w ogóle nie otrzymałem korespondencji. Zamknąłem za sobą drzwi

małego, niespełna ośmiometrowego pokoiku, obszedłem biurko i krzesło, gdzie pewnego dnia

zasiądzie sekretarka. Kiedy Agencja Detektywistyczna Cavella będzie mogła pozwolić sobie

na taki luksus, i pchnąłem drzwi z napisem „Bez wezwania nie wchodzić”.

To gabinet szefa agencji, Pierrea Cavella. Mój własny. A byłem nie tylko szefem, lecz

zarazem całym personelem.

Gabinet miał nieco większą powierzchnię od pokoju sekretarki - wiem, bo zmierzyłem

ale gołym okiem różnicę tę mógłby dostrzec jedynie wytrawny mierniczy. Nie jestem

sybarytą, muszę jednak przyznać, że lokal nie wyglądał nazbyt gościnnie. Pomalowane farbą

klejową ściany, których barwa przechodziła od brudnej bieli nad podłogą do niemal czerni tuż

pod sufitem, miały delikatny odcień nieświeżej szarości, jaką daje wyłącznie londyńska mgła

i długoletnie zaniedbanie. Na małe, brudne podwórko wychodziło wysokie, wąskie okno, a

obok niego na ścianie bielił się kalendarz. Pokrytą linoleum podłogę zajmowało nie

najnowsze kanciaste biurko, krzesło obrotowe dla mnie miękki skórzany fotel dla

interesantów, skrawek wytartego chodnika, który miał chronić ich nogi przed chłodem,

wieszak i dwie zielone metalowe szafy na segregatory, obie puste. I nic poza tym. Nie było

tam bowiem ani kawałka miejsca na nic więcej.

Akurat siadałem na krześle obrotowym, kiedy doszły mnie głębokie tony podwójnego

uderzenia dzwonka- gongu z pokoju sekretarki i skrzypienie zawiasów. Napis wiszący na

drzwiach od strony korytarza brzmiał „Nacisnąć dzwonek i wejść”, a ktoś to właśnie robił.

Nacisnął dzwonek i wchodził.

Otworzyłem lewą górną szufladę biurka, wyciągnąłem jakieś papiery i koperty,

rozrzuciłem je przed sobą na blacie, nacisnąłem przełącznik na wysokości mojego kolana i

ledwie zdążyłem wstać, gdy usłyszałem pukanie do drzwi gabinetu.

Człowiek który wszedł, był wysoki szczupły i ubrany jak z żurnala. Pod płaszczem z

wąskimi klapami miał nieskazitelnie skrojony czarny garnitur o najnowszej włoskiej linii. W

lewej dłoni w zamszowej rękawiczce; z zawieszonym kilka centymetrów nad przegubem

ciasno zwiniętym parasolem z rogową rączką, trzymał rękawiczkę od pary, czarny melonik i

teczkę. Mężczyzna miał długą, wąską twarz o bladej cerze, rzadkie ciemne włosy z

przedziałkiem pośrodku, niemal gładko zaczesane do tyłu, orli nos, okulary bez oprawki, a na

górnej wardze cienką czarną kreskę, która przy bliższym badaniu wciąż wyglądała jak cienka

czarna kreska, choć w rzeczywistości była miniaturą wąsów doprowadzoną do prawie

niespotykanej perfekcji. Chyba musiał nosić ze sobą mikrometr. Wypisz wymaluj czołowy

przedstawiciel głównych księgowych z City nic innego nie mogłoby przyjść mi do głowy.

- Przepraszam, że tak od razu wchodzę - rzekł z bladym uśmiechem, pokazując trzy

złote korony w górnej szczęce, i ukradkiem obejrzał się za siebie. ¨- Wydaje się, że pańska

sekretarka...

- Nie szkodzi. Proszę dalej.

Nawet mówił jak księgowy w sposób opanowany, pewny siebie z nieco przesadną

artykulacją. Podał mi rękę, a uścisk jego dłoni również był charakterystyczny krótki, układny,

niczego nie zdradzający.

Martin - przedstawił się. - Henry Martin. Czy pan Pierre Cavell?

- Tak. Zechce pan spocząć.

- Dziękuję.

Usiadł bardzo ostrożnie, sztywno, trzymając stopy razem. Skrupulatnie ułożył teczkę

na kolanach i z bladym uśmiechem na zamkniętych ustach powoli się rozglądał, niczego nie

pomijając.

- Coś ostatnio... mmm... słaby ruch w interesie, prawda, panie Cavell?

Mimo wszystko chyba nie był księgowym. Księgowi z reguły są uprzejmi, mają dobre

maniery i bez potrzeby nikogo nie obrażają. Z drugiej jednak strony może nie całkiem był

sobą. Ludzie zgłaszający się do prywatnych detektywów rzadko zachowują się normalnie.

- Umyślnie utrzymuję to w takim stanie dla zmylenia urzędników skarbowych -

wyjaśniłem. - W czym mogę panu pomóc, panie Martin?

- Udzielając mi paru informacji o sobie.

Już się nie uśmiechał i wzrok jego przestał błądzić.

- O sobie? - spytałem trochę nienaturalnym głosem, jak człowiek, który w ciągu trzech

tygodni od otwarcia nowego interesu nie miał jeszcze klienta. - Proszę przejść do rzeczy,

panie Martin, mam kilka spraw do załatwienia.

I rzeczywiście miałem zapalić fajkę, poczytać gazetę, coś w tym guście.

- Przepraszam, ale idzie mi o pana. Mając na uwadze pewną delikatną i trudną misję,

pomyślałem o panu. Muszę się upewnić, czy jest pan człowiekiem, jakiego potrzebuję. To

chyba rozsądne?

- Nie zajmuję się misjami, panie Martin, lecz sprawami detektywistycznymi.

- Oczywiście. Jeżeli pan je ma odparł tonem zbyt obojętnym, żeby, mógł mnie urazić.

- W takim razie może ja sam podam te informacje. Proszę przez kilka minut cierpliwie znosić

mój niezwykły sposób ich przedstawiania. Obiecuję, że nie będzie pan żałował.

Otworzył teczkę, wyjął skoroszyt w skórzanej oprawie, z którego wyciągnął arkusz

sztywnego papieru, i zaczął czytać, od czasu do czasu robiąc dodatkowe uwagi.

- Pierre Cavell. Urodzony w Lisieux, w okręgu Calvados. Ojciec Anglik, John Cavell,

urodzony w Kinselere, w hrabstwie Hampshire, inżynier budownictwa lądowego i wodnego.

Matka Francuzka, pochodzenia francusko- belgijskiego, Anne- Marie z domu Lechamps,

urodzona w Lisieux. jedyna siostra, Liselle. Wszyscy troje zginęli podczas nalotu na Rouen.

Ucieka łodzią rybacką z Deauville do Newhaven jeszcze przed ukończeniem dwudziestego

roku życia sześciokrotnie ląduje na spadochronie w północnej Francji, za każdym razem

przywożąc ze sobą informacje wielkiej wagi.

Zrzucony ze spadochronem w Normandii na dwa dni przed inwazją. Pod koniec wojny

przedstawiony do co najmniej sześciu odznaczeń trzech angielskich. dwóch francuskich i

jednego belgijskiego.

Martin podniósł wzrok i nieznacznie się uśmiechnął. Pierwszy zgrzyt. Odmawia

przyjęcia odznaczeń. Jakieś cytaty pańskich wypowiedzi, że wskutek wojny szybko pan

wydoroślał jest za stary na zabawki. Wstępuje do regularnej armii brytyjskiej. Awansuje do

stopnia majora wywiadu; ma się rozumieć współpracuje z M.I6, a to chyba jest kontrwywiad.

Potem wstępuje do policji. Dlaczego odszedł pan z Wojska, panie Cavell?

Pomyślałem sobie, że jeszcze zdążę go wyrzucić. Teraz byłem zbyt zaintrygowany.

Co poza tym wiedział... i skąd?

- Brak perspektyw - odparłem.

- Wyrzucono pana. - I znów ten blady uśmiech. - Kiedy oficer postanawia uderzyć

starszego rangą, to roztropność nakazuje wybierać raczej niższą szarżę. Dokonał pan

kiepskiego wyboru, decydując się na generała majora. - Ponownie spojrzał na kartkę. -

Wstępuje do policji londyńskiej, szybko awansując, dochodzi do stanowiska inspektora.

Trzeba przyznać, że pod tym względem rzeczywiście okazuje się pan człowiekiem na swój

sposób dość utalentowanym .i w ciągu ostatnich dwóch lat oddelegowany do zadań

specjalnych, których natury nie podano, lecz można się domyślać. Następnie zwalnia się pan

na własną prośbę. Zgadza się?

- Zgadza.

- W pańskiej karcie „zwolniony na własną prośbę” wygląda znacznie lepiej niż

„wydalony”, a tak by się skończyło, gdyby pozostał pan w policji choćby jeszcze jeden dzień.

Okazuje się; że ma pan w charakterze coś, co nazywa się niesubordynacją. O ile wiem, były

jakieś kłopoty z zastępcą komendanta policji. Ale wciąż ma pan przyjaciół, przyjaciół dość

wpływowych. W tydzień po zwolnieniu mianowano pana szefem bezpieczeństwa w Mordon.

- Przestałem układać papiery na biurku, czym się dotychczas zajmowałem.

- Szczegóły moich akt personalnych łatwo zdobyć, jeśli się wie, gdzie ich szukać -

powiedziałem spokojnie. - Ale nie ma pan prawa posiadać tej ostatniej informacji.

Zakład Badań Mikrobiologicznych Mordon w hrabstwie Wiltshire był tak chroniony,

że przy stosowanych tam środkach bezpieczeństwa wejście na Kreml wydawało się fraszką.

- Doskonale zdaję sobie, z tego sprawę, panie Cavell. Posiadam bardzo wiele

informacji, których mieć nie powinienem. Jak na przykład ta, pozostając przy pańskich

aktach, że z tego stanowiska również pana zwolniono. I jeszcze jedno, co jest właściwym

powodem, dla którego się tutaj dziś znalazłem ja wiem, dlaczego został pan zwolniony.

Pierwsza próba dedukcji w zawodzie prywatnego detektywa, że mój klient jest

księgowym, rokowała mi marne perspektywy Henry Martin nie rozpoznałby zestawienia

bilansowego, choćby mu je podano na srebrnej tacy. Zastanawiałem się, czym naprawdę

zajmuje się ten człowiek, ale trudno mi było nawet zgadnąć.

- Zwolniono pana z Mordon - mówił dalej Martin - Po pierwsze dlatego, że nie

trzymał pan języka za zębami. Naturalnie wiem, że nie chodziło o sprawy bezpieczeństwa.-

Zdjął okulary i zaczął je starannie czyścić. - Po piętnastu latach w tym zawodzie człowiek

nawet przed sobą się nie przyznaje, że coś wie. Ale w Mordon rozmawiał pan z naukowcami i

personelem kierowniczym, nie robiąc tajemnicy ze swej opinii o naturze prowadzonych tam

prac. Nie jest pan pierwszą osobą, która z rozgoryczeniem komentowała fakt, że zakład ten, w

parlamencie określany mianem Ośrodka Zdrowia Mordon, jest całkowicie kontrolowany

przez Ministerstwo Wojny. Pan oczywiście wie, że Mordon zajmuje się głównie

opracowywaniem i produkcją nowych mikroorganizmów dla potrzeb wojska, krótko mówiąc,

broni biologicznej, ale też należy pan do tych nielicznych, co naprawdę wiedzą, jak

śmiercionośna i przerażająca jest broń, którą się tam doskonali, i zdaje sobie sprawę, że kilka

samolotów może nią w ciągu paru godzin doszczętnie zniszczyć wszelkie formy życia w

dowolnym kraju. Ma pan określone zapatrywania na masowe użycie takiej broni przeciwko

niewinnej i niczego się nie spodziewającej ludności cywilnej. I mówił pan o tym w wielu

miejscach i wielu osobom w Mordon. W zbyt wielu miejscach i zbyt wielu _osobom. No i

dziś jest pan prywatnym detektywem.

- Życie jest brutalne - przyznałem. Podniosłem się, podszedłem do drzwi i

przekręciwszy klucz w zamku, schowałem go do kieszeni. - Chyba zdaje pan sobie sprawę,

MacLean Alistair - Szatański wirus.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: