Piotr Buda, rok II
Natchnienie Pisma św. a historia zbawienia - poprawa
Natchnienie Pisma św. ma ścisły związek z pedagogią Bożego zbawienia. Księgi Starego Testamentu, natchnione przez Boga, „zostały przede wszystkim napisane, aby przygotować przyjście Chrystusa, Odkupiciela świata” (KKKK 21). Nowy Testament przekazuje ostateczną prawdę Objawienia. Jego centralnym przedmiotem jest Jezus Chrystus. Jedno jest natchnienie obu Testamentów, tak jak jest jeden zamysł Boga, aby zbawić wszystkich ludzi. „Stary Testament przygotowuje Nowy, a Nowy wypełnia się w Starym; obydwa wzajemnie się wyjaśniają” (KKKK 23).
Natchnienie jest szczególnym, nadprzyrodzonym charyzmatem, a więc niezasłużonym darem Boga, udzielonym wspólnocie Bożej. Natchnienie, więc to bezpośredni, pozytywny i nadprzyrodzony wpływ Boga na umysł i wolę piszącego, dzięki czemu powstała pod tym wpływem Księga jest dziełem dwóch autorów: Boga i człowieka. Natchniona jest cała Biblia (Stary i Nowy Testament) i wszystkie jej części. Charyzmat natchnienia biblijnego wiąże się nierozłącznie ze zbawczym posłannictwem ludu Starego i Nowego Testamentu. Bosko-ludzki charakter Biblii jest wyrażany w postaci porównania, chodzi o zestawienie i porównanie natchnienia biblijnego z wcieleniem Słowa, to jest Syna Bożego. W ten sposób wcielenie – centralna tajemnica historii zbawienia – rzuca światło na tajemnicę natchnienia. Na to porównanie naprowadza nas sama Biblia: „wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców naszych przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (Hbr 1, 1n). Ojcowie Kościoła uczyli, że Chrystus mówił już w Starym Testamencie, przygotowując w ten sposób swoje przyjście, zapowiadając siebie samego. Najlepsze porównanie przekazuje Garnier: „On (tj. Chrystus) jest Księgą, która zamiast pergaminu ma ciało, zamiast pisma ma Słowo Ojca… Największą Księgą jest Syn wcielony, ponieważ jak przez pismo słowo łączy się z pergaminem, tak przez przyjęcie natury ludzkiej Słowo Ojca złączyło się z ciałem”. Konstytucja o Objawieniu w jednym zdaniu przedstawia tę prawdę: „bo słowa Boże, językami ludzkimi wyrażone, upodobniły się do mowy ludzkiej, jak niegdyś Słowo Ojca Przedwiecznego przyjąwszy słabe ciało ludzkie upodobniło się do ludzi”. Jasno wynika z tego, że natchnienie Pisma św. podporządkowane jest wcieleniu: zapowiadało wcielenie, kontynuuje je i wyjaśnia.
Historię zbawienia stanowi zbiór wydarzeń, w których zawarty jest, a zarazem zostaje ukazany, Plan Boży, kierujący upadłą ludzkość ku jej odnowieniu i ostatecznemu, eschatologicznemu uszczęśliwieniu. Szczególnie ważnym i istotnym elementem tego Planu jest Izrael jako Lud Boży. On to właśnie przez wybrane jednostki i przez instytucje realizuje i pogłębia łączność z Bogiem. Osoba i dzieło Jezusa Chrystusa stanowi punkt szczytowy historii zbawienia. Założony przez Chrystusa Kościół, Lud Boży Nowego Przymierza, zapowiadany i przygotowany w ST, jest aż do końca dziejów drogą najpełniejszego powiązania ludzi z Bogiem. To przyszłe uczestnictwo ludzi w życiu Bożym stanowi istotę zbawienia. Historia zbawienia rozpoczyna się już z chwilą grzesznego upadku człowieka w raju. Bóg jednak daje obietnice, że zło zostanie pokonane w walce z „potomstwem niewiasty”. Ważnym momentem w dziejach zbawienia jest powołanie Mojżesza na przewodnika ludu. Bóg staje się odtąd władcą Izraela, zatroskany o jego bezpieczeństwo. Lud dobrowolnie zawiera z Bogiem Przymierze. Historia zbawienia ciągnie się przez kolejne dzieje. W historii Izraela ważną rolę odegrali prorocy zapowiadający czasy mesjańskie. Czasy starotestamentalne były przygotowaniem i zapowiedzią przyjścia Mesjasza. Gdy nadchodzi pełnia czasów, Ojciec zsyła Syna swego. Niedwuznaczne są słowa Jezusa: „nie przyszedłem znieść Prawa albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić”. Jezus Chrystus przejął zatem święte dziedzictwo Izraela po to, aby je ostatecznie wydoskonalić. Przede wszystkim dał pouczenie, na czym polega istota zbawienia: jest nią wyzwolenie z grzechu. Nowe przymierze, tworzy nową rzeczywistość Kościoła. Odtąd każdy członek Kościoła, włącza się czynnie w historię zbawienia.
Biblia ma swój szczególny cel: pokazać plan zbawienia i drogę do jego osiągnięcia. Duch Święty – autor główny, pisarze święci – autorzy drugorzędni, nie chcieli uczyć o rzeczach nie związanych ze zbawieniem. Mówiąc inaczej, Pismo św. uczy o sprawach potrzebnych i koniecznych do zbawienia. Hagiograf opisując np. wydarzenia historyczne rozważa je z punktu widzenia zbawczego, w ich relacji ze zbawieniem, które wyrażają i którego są w pewnym sensie nosicielami. Dlatego księgi święte winny być zawsze rozważane z punktu widzenia objawienia zbawczego planu Boga tj. historii zbawienia.
Ekonomia zbawienia w ST była przede wszystkim nastawiona, by przygotować, proroczo zapowiedzieć i różnymi obrazami typicznymi oznaczyć nadejście Chrystusa. W księgach ST kryją się wzniosłe o Bogu nauki i zbawienna mądrość co do życia człowieka oraz utajona jest tajemnica naszego zbawienia.
Chrystus, w którym całe objawienie Boga znajduje swe dopełnienie, polecił Apostołom, aby Ewangelię głosili wszystkim, jako źródło wszelkiej prawdy zbawiennej. Polecenie to zostało wiernie wykonane przez apostołów i mężów apostolskich, którzy wspierani natchnieniem Ducha Świętego, na Piśmie utrwalili wieść o zbawieniu.
pomozchomikowi