Bajka psychoedukacyjna - Szczeniaczek Dino.doc

Bajka psychoedukacyjna: Szczeniaczek Dino

Trudność dziecka: zachowania agresywne.

Metafora: szczeniaczek Dino.

Szczeniaczek Dino

              Delikatne promienie słońca ogrzewały ziemię. Na trawie iskrzyły się kropelki rosy, które pod wpływem słonecznego ciepła unosiły się w górę tworząc na niebie błękitno - różowe obłoki. Ziemia pachniała świeżością taką, jakiej o innej porze roku, oprócz wiosny nigdy nie było. Z oddali dochodziły dźwięki bzyczących pszczółek, które nie zważając   na nic, zajęte były zbieraniem nektaru z fioletowych, słodko pachnących fiołków.
Dzień wprost wymarzony na zawody.

              Na polanie robiło się coraz gwarniej, wszyscy rozmawiali tylko o zbliżającym się wyścigu. Kto w tym roku zwycięży, kto będzie pierwszy?

              Szczeniaczek Dino też brał udział w zawodach. Bardzo lubił się ścigać. Był przekonany, że to on będzie najlepszy, przecież w biegach, urządzanych z rodzeństwem, zawsze wygrywał.

              Biegacze ustawili się na linii startu, kogutek Kurek dał sygnał do rozpoczęcia wyścigu. - Paf! No i zawodnicy ruszyli. Na początku wszyscy biegli razem, nikt nikogo nie wyprzedzał. Przecież do pokonania, był taki długi odcinek trasy, aż do wysokich dębów. Tylko Szczeniaczek Dino, nie myśląc o długości, wystartował z całych sił.          W głowie miał tylko jedną myśl – chcę być pierwszy.

              Biegł i biegł, aż zaczęły go boleć łapki. Ostre kamyki wbijały mu się boleśnie
w poduszeczki. Nie zważał jednak na to, nic nie jest w stanie mu przeszkodzić, liczy się tylko zwycięstwo. Gdy tak biegł nie patrzył na nikogo, rozpychał się łokciami, popychał kolegów - to przecież rywale, zagrażają mi - myślał szczeniaczek.

              W końcu wszyscy pozostali w tyle. Nie, nie wszyscy. Przed Dino była jeszcze kotka Kiki – ona może mi przeszkodzić w zwycięstwie - pomyślał mały piesek. Podbiegł          do kotki i popchnął ją z całej siły. Kiki upadła. - A niech sobie leży, ja muszę być pierwszy. Nie dostrzegł, że Kiki płacze, a z jej kolana sączy się czerwona strużka krwi.

              Wreszcie meta. Zwycięstwo, Dino najlepszy! Cieszył się, skakał.
Zobaczył wprawdzie, że inni wcale nie mają radosnych min - No i dobrze, pewnie mi zazdroszczą - pomyślał szczeniaczek. Gdy tak sam radował się wygraną nie zauważył,    że nikogo już nie ma, że wszyscy już dawno poszli do swoich domów.

              Został sam na polanie. Nagle spojrzał w niebo. – Ojej, jakie ciemne i ciężkie te chmury, pewnie zaraz będzie padać. Dobrze, że w czasie biegu była ładna pogoda - rzekł szczeniaczek.

              Ledwie to powiedział, gdy z nieba spadł rzęsisty deszcz - aj i grzmi, boję się burzy,
a mama tak daleko. Co ja teraz zrobię? Trudno, przecież potrafię szybko biegać, trzeba uciekać do domu.

              Deszcz padał coraz mocniej, nagle niebo przecięła ostra błyskawica, rozległ się huk To nadchodziła potężna burza.

- Do domu jeszcze daleko, co ja zrobię? Martwił się coraz bardziej szczeniaczek. Nawet łzy pojawiły się w jego, czarnych jak węgielki, oczach.

- O to przecież domek Kiki, może u niej znajdę schronienie? Nie, na pewno mnie nie wpuści. Byłem dla niej taki niedobry.

              Akurat Kiki w tym momencie zerknęła przez okno i zobaczyła zmokniętego Dino. Nie zastanawiając się wcale, szybko otworzyła drzwi i wpuściła wystraszonego szczeniaczka do środka.

– Chodź do mnie, przeczekasz burzę, a jak się rozpogodzi wrócisz do swojego domu - powiedziała kotka.

- Naprawdę mogę? - spytał niepewnie Dino.

- Pewnie - odpowiedziała kotka.

- Ale ja zrobiłem ci krzywdę - powiedział szczeniaczek i spuścił głowę.

- To prawda, było mi przykro, ale wybaczam Ci - odparła na to kotka.

- Dziękuję – odrzekł zawstydzony piesek.

              Gdy tylko burza ucichła, Dino wrócił do swojego domu. Nazajutrz przyjechał        do Kiki na rowerze.

– Pościgamy się?

- Pewnie! – krzyknęła radośnie kotka.

              I razem pojechali do bukowego lasu na swoich lśniących, wspaniałych rowerkach.