Stephen King 002 Opowiadania XXX Pole walki.pdf

Pole walki

[Przełożył: Michał Wroczyński]

tutaj było zdecydowanie lepiej. Lepiej niż w

rynsztokach.

Wrócił do mieszkania, zamknął dokładnie

prowadzące na taras drzwi i przeszedł do łazienki,

aby wziąć długi, gorący prysznic.

Kiedy czterdzieści minut później z drinkiem w

dłoni zasiadł i zabrał się do oglądania przesyłki,

spowijający podłogę dywan koloru wina był już

prawie całkowicie pogrążony w cieniu. Nadchodził

wieczór.

Bomba.

Naturalnie nie była to bomba, ale należało

postępować tak, jakby paczka to właśnie zawierała.

Dlatego Renshaw chodził jeszcze wyprostowany po

ziemi i miał się bardzo dobrze, podczas gdy tylu

innych wylądowało w niebie w ogromnym biurze dla

bezrobotnych.

Jeśli jednak była to bomba, to na pewno nie

zegarowa. Paczka leżała w całkowitej ciszy;

szydercza i enigmatyczna. Tak czy owak, w obecnych

czasach najbardziej prawdopodobny był plastik.

Mniej kapryśny niż całe to zegarowe potomstwo

płodzone przez Westclox i Big Ben.

Renshaw popatrzył na stempel pocztowy. Miami.

15 kwietnia. A więc sprzed pięciu dni. Zateni to nie

bomba z opóźnionym zapłonem. W przeciwnym razie

mogłaby, na przykład, eksplodować w hotelowym

sejfie.

Miami. Tak. I to ostre, pochyłe, ręczne pismo. Na

biurku smagłego biznesmena stała oprawiona w

ramkę fotografia: Staruszka na zdjęciu była jeszcze

bardziej smagła, a na głowie miała typową rosyjską

chustkę ściśle otulającą twarz. Na dole fotografii

widniał napis: "Od Twojej najbardziej pomysłowej

dziewczynki - Mama".

Jakiż to najlepszy pomysł, mamusiu? Samodzielnie

zastawić śmiertelną pułapkę?

Założył ręce na piersi i bacznie lustrował pakunek,

Nie zastanawiał się nad nie związanymi z tematem

pytaniami; na przy- kład: w jaki sposób najbardziej

pomysłowa dziewczynka Morrisa znalazła jego adres.

To były pytania na później i odpowie na nie Cal

Bates. Teraz zupełnie nieistotne.

Prawie odruchowo wyciągnął z portfela mały,

celuloidowy kalendarzyk i zgrabnie wsunął go pod

szpagat obwiązujący zawiniętą w brązowy papier

przesyłkę. Następnie wsunął kartonik pod taśmę

klejącą, która trzymała jedną z zakładek opakowania

na boku pudełka. Róg pod sznurkiem odkleił się bez

trudu.

Renshaw dłuższą chwilę obserwował paczkę, po

czym pochylił się nad nią i lekko pociągnął nosem.

Tektura, papier, sznurek. Nic więcej. Obszedł stolik,

przykucnął i powtórzył operację na drugim końcu

przesyłki. Szare palce zmierzchu z wolna rozsiewały

w mieszkaniu mrok.

Brązowy papier pod sznurkiem rozchylił się z

jednej strony i Renshaw ujrzał pod spodem matowe,

zielone pudełko. Metalowe. Z zawiasami. Wyciągnął

scyzoryk i przeciął szpagat. Kilka ruchów końcem

noża i pokazała się cała skrzyneczka.

Pomalowana była w zielone i czarne plamy, a na

wierzchu widniały białe litery układające się w słowa:

WIETNAMSKI KUFEREK SZEREGOWCA. A

poniżej: 20 żołnierzy piechoty, 10 helikopterów, 2

żołnierzy z cekaemami, 2 żołnierzy z bazookami, 2

medyków, 4 jeepy. A dalej: flagi sygnalizacyjne. I

jeszcze niżej w rogu: Morris Toy Company, Miami,

Floryda.

Wyciągnął rękę, żeby dotknąć pudełka, ale

natychmiast ją cofnął. W środku kuferka coś się

poruszyło.

Renshaw wyprostował się, po czym nieśpiesznie

ruszył w stronę kuchni i przedpokoju. Pozapalał

wszystkie światła.

Wietnamski kuferek kołysał się, a pod nim szeleścił

brązowy papier. Nagle pudełko przechyliło się bardzo

mocno i z cichym stuknięciem spadło na dywan.

Wylądowało na boku. Wieczko na zawiasach uchyliło

się na jakieś pięć centymetrów.

W szczelinie pojawiła się malutka,

trzycentymetrowej wysokości sylwetka żołnierza

piechoty. Renshaw spoglądał na to nieruchomym

wzrokiem. Nie starał się nawet dociekać, czy to, co

widzi, dzieje się naprawdę, czy jest wyłącznie

halucynacją - zastanawiał się tylko, jakie to będzie

miało konsekwencje dla jego przeżycia.

Żołnierze nosili tycie, wojskowe peleryny, hełmy i

plecaki polowe. Na ramionach trzymali maleńkie

karabiny. Dwóch spojrzało przez pokój na Renshawa.

Ich oczy, maleńkie jak kulki w długo- pisie,

błyszczały.

Pięciu, dziesięciu, dwunastu; cała dwudziestka. Jeden

z nich gestykulował, wydawał rozkazy pozostałym.

Ustawili się w szeregu w szczelinie, jaka powstała

między korpusem pudełka a wieczkiem; i zaczęli

pchać to ostatnie. Szczelina powiększała się.

Renshaw chwycił z kanapy wielką poduszkę i

zaczął podchodzić w ich stronę. Wydający rozkazy

oficer odwrócił się do żołnierzy i dał znak ręką.

Szeregowcy zakręcili się w miejscu, pozdejmowali z

ramion karabiny. Rozległy się ciche, delikatne

dźwięki wystrzałów, a Renshaw poczuł się nagle tak,

jakby użądlił go rój pszczół.

Cisnął poduszką. Najpierw zmiotła żołnierzy,

rozrzucając ich po podłodze, a następnie trafiła w

samo pudełko, które otworzyło się na oścież. Niczym

rój komarów z cichym, wysokim bzyczeniem z

kuferka wyfrunęła chmara miniaturowych

helikopterów pomalowanych na ochronny, zielony

kolor.

Do uszu Renshawa dobiegł cichutki dźwięk phut!

phut!; z ot- wartych drzwi helikopterów wystawały

cieniutkie jak ostrza szpilek lufy rozbłyskujące

pomarańczowym ogniem. Igiełki bólu przeszyły mu

brzuch, prawą rękę i szyję. Wyciągnął rozwartą dłoń i

chwycił jedną z maszyn - palce poraził straszny ból;

trysnęła krew. Skrzydełka wirnika rozerwały na

palcach ciało do kości, zostawiając pionowe, krwawe

pręgi. Pozostałe helikoptery trzymały się w

bezpiecznej odległości, krążąc wokół niego jak gzy.

Trafiony helikopter uderzył z impetem w dywan i

znieruchomiał.

Nagły rozdzierający ból w stopie sprawił, że

Renshaw wrzasnął. Jeden z żołnierzy piechoty stał na

jego bucie i wbijał mu w kostkę bagnet. Z dołu na

Renshawa patrzyła wykrzywiona w grymasie twarz

ciężko oddychającego szeregowca.

Renshaw kopnął figurkę, która niczym pocisk

śmignęła przez cały pokój i rozmazała się na ścianie.

Nie było nawet krwi; tylko gęsta, purpurowa

zawiesina.

Rozległa się cicha, przypominająca kaszlnięcie

detonacja i udo przeszył mu potworny ból. Z kuferka

wynurzył się żołnierz uzbrojony w bazookę. Z wylotu

lufy unosił się leniwie czarny obłoczek dymu.

Renshaw spojrzał na nogę i ujrzał wypaloną w

spodniach czarną dziurę o średnicy ćwierćdolarówki.

Ciało pod spodem było zwęglone.

Ten mały skurwiel do mnie strzelił!

Odwrócił się i wbiegł do przedpokoju, a stamtąd do

sypialni. Obok policzka, mieląc powietrze łopatkami

wirnika, przeleciał mu helikopter. Cichutki terkot

CKM-u. Maszyna odleciała.

Pod poduszką trzymał pistolet, magnum, kaliber .44

- wystarczający, żeby we wszystkim, w co trafi kula,

zrobić dziurę wielkości dwóch pięści. Renshaw na

zimno uświadomił sobie, że czeka go strzelanie do

ruchomych celów niewiele większych niż podrzucane

żaróweczki od latarki.

Do pokoju wleciały dwa następne helikoptery.

Siedząc jeszcze na łóżku, Renshaw wypalił z pistoletu

i jeden śmigłowiec eksplodował. To już drugi.

Wycelował w trzecią maszynę... nacisnął spust...

Zrobił unik! Cholera jasna, zrobił unik!

Helikopter zatoczył nagle szaleńczą pętlę i z

ogromną szybkością okrążył mu głowę; wirniki

bojowej maszyny kręciły się z zawrotną prędkością.

Przez mgnienie oka widoczny był przykucnięty w

otwartych drzwiach helikoptera jeden z żołnierzy

obsługujących CKM. Strzelał krótkimi, morderczymi

seriami. Renshaw rzucił się na ziemię i potoczył.

Oczy! Skurwiel celuje mi w oczy!

Nie wstając z podłogi, oparł się plecami o ścianę.

Rewolwer trzymał przy piersi. Ponownie nadleciał

śmigłowiec. Zawisł na chwilę w powietrzu, po czym

najwyraźniej rozpoznawszy wspaniałą, morderczą

broń Renshawa, znurkował i szybko odleciał do

salonu.

Renshaw podniósł się. Kiedy stanął na zranionej

nodze, twarz wykrzywił mu grymas bólu. Rana

krwawiła. Bo i dlaczego miałaby nie krwawić? -

zadał sobie w duchu pytanie. Nie każdy ma szczęście

zostać trafionym z bazooki, a później móc jeszcze o

tym opowiadać.

A więc to mamusia była tą najbardziej pomysłową

dziewczynką? To ona za tym wszystkim stała.

Ściągnął z poduszki poszewkę, podarł ją na pasy,

owinął nimi ranę, po czym wziąwszy małe lusterko,

którego używał do golenia, zbliżył się do drzwi

prowadzących na korytarz. Uklęknął, położył lusterko

na dywanie pod odpowiednim kątem i zerknął w nie.

Rozłożyli się obozem obok kuferka; tak, Renshaw

nie miał co do tego wątpliwości. Miniaturowi

żołnierze biegali tu i tam, rozstawiali namioty.

Między nimi jeździły pięciocentymetrowej wysokości

jeepy. Żołnierzem, którego kopnął, zajmował się

medyk. Nad obozem, na wysokości stolika do kawy,

krążyło osiem ocalałych helikopterów.

W pewnym momencie żołnierze dostrzegli lusterko;

trzech z nich uklękło na kolanie i zaczęło strzelać. W

chwilę później szkło pękło w czterech miejscach.

W porządku, w porządku.

Renshaw wrócił do gabinetu i wziął ciężkie,

niewiele warte pudełko z mahoniu, które dostał od

Lindy na Gwiazdkę. Zważył je w ręku, skinął z

uznaniem głową, podszedł do drzwi i wychylił się.

Wziął mocny zamach i cisnął pudełkiem jak pitcher

szybką piłkę. Poszybowało wdzięcznym łukiem i

trafiło w cel, obalając lilipucie figurki niczym kręgle.

Jeep dwukrotnie przekoziołkował. Renshaw

błyskawicznie podszedł do drzwi salonu i widząc

rozciągniętego na ziemi żołnierza, wymierzył mu

straszliwego kopniaka.

Kilkunastu szybko podniosło się z podłogi.

Niektórzy uklęknęli i otworzyli ogień. Inni szukali

osłony. Pozostali schronili się w kuferku.

Renshaw ponownie poczuł w nogach i torsie

ukłucia pszczelich żądeł, ale żaden pocisk nie trafił

powyżej klatki piersiowej. Zapewne odległość była

już zbyt duża. Nieważne; i tak nie miał zamiaru się

wycofywać. Właśnie tak.

Kolejny jego strzał chybił - cele były tak cholernie

małe - ale następny pocisk trafił żołnierza.

Helikoptery przypuściły następną, dziką szarżę:

Tym razem maleńkie pociski trafiły go w twarz; nad i

pod oczyma. Strącił dłonią jedną maszynę, a po

sekundzie drugą. Z bólu świeczki stanęły mu przed

oczyma.

Ocalałe śmigłowce utworzyły dwie grupy i w

popłochu odleciały. Renshawowi krew zalała oczy.

Otarł ją przedramieniem. Zamierzał właśnie oddać

kolejny strzał, ale się powstrzymał. Żołnierze, którzy

schronili się w kuferku, wytaszczali z niego coś...

Coś, co wyglądało jak...

Powietrze przecięła z trzaskiem błyskawica ognia i

od ściany po lewej stronie Renshawa odprysnął kawał

drewna.

...wyrzutnia rakiet!

Strzelił, chybił, odwrócił się na pięcie i czmychnął

do łazienki w drugim końcu korytarza. Zatrzasnął za

sobą drzwi, przekręcił zasuwę. Z lustra popatrzył nań

oszołomionym, nawiedzonym wzrokiem rozpalony

walką Indianin. Po twarzy, z ranek nie większych niż

okruchy pieprzu, spływały mu strużki czerwieni. Z

policzka zwisał płatek skóry. Na karku paliło

głębokie przecięcie.

Przegrywam!

Przeciągnął drżącą dłonią po v0łosach. Drogę do

drzwi wyjściowych miał odciętą. Do telefonu i do

kuchni też. Dysponowali tą przeklętą wyrzutnią

rakiet. Bezpośredni celny strzał z całą pewnością

roztrzaskałby mu głowę.

Cholera jasna, tego nawet nie było w spisie na

pudełku!

Brał właśnie głęboki oddech, ale gwałtownie, ze

świstem wypuścił powietrze z płuc i głośno

chrząknął. Coś z okropnym trzaskiem rąbnęło w

drzwi łazienki i w drewnie pojawiła się dziura

wielkości pięści. Opalone brzegi dymiły. Przez

chwilę na po- strzępionych krawędziach drewna

tańczyły niewielkie płomyki... kolejny błysk...

kolejny pocisk. W drzwiach powstała jeszcze większa

dziura, a na dywanik posypały się płonące drzazgi.

Zdusił je nogą, ale przez wybity otwór z wściekłym

warkotem wleciały dwa helikoptery. Mikroskopijne

kule z CKM-u trafiły Renshawa w tors.

Z głośnym jękiem rozpaczy gołą ręką strącił jedną

maszynę, znów głęboko raniąc sobie palce. Prawem

ostatniej szansy chwycił ciężki ręcznik kąpielowy i

chlasnął nim w drugi samolocik. Ma- szyna wirując

spadła na podłogę, a Renshaw zgniótł ją nogą.

Oddychał ciężko i chrapliwie. Oko zalewał mu

strumień gorącej i piekącej krwi. Starł ją ręką.

Cholera, to chyba trochę nauczy ich rozumu.

Faktycznie, najwyraźniej nauczyło. Przez kwadrans

nic się nie działo. Renshaw siedział na skraju wanny i

gorączkowo myślał. Na pewno musi istnieć jakieś

wyjście z tego ślepego zaułka. Musi istnieć. Gdyby

tylko znalazł sposób, aby zajść ich od tyłu...

Odwrócił się i popatrzył na niewielkie okienko nad

wanną. Istniał sposób. Oczywiście, że istniał.

Jego wzrok padł z kolei na stojący na apteczce

pojemnik z benzyną do zapalniczek. Sięgnął po

niego, ale w tej samej chwili usłyszał szelest.

Błyskawicznie odwrócił się w stronę drzwi i uniósł

magnum..: ale to był tylko skrawek papieru wsunięty

pod dolną szczelinę w drzwiach. Szczelinę, która, jak

ponuro skonstatował, była za wąska nawet na to, żeby

któryś z nich zdołał się tamtędy przecisnąć.

Na papierze widniało tylko jedno, napisane

maleńkimi literkami słowo:

Kapitulacja

Renshaw uśmiechnął się posępnie i do kieszeni na

piersi wsunął pojemnik z benzyną do zapalniczek. Na

apteczce leżał ogryzek ołówka. Szybko napisał nim

na kartce inne słówko i wsunął ją pod drzwi.

DUPKI

W powietrzu pojawił się nagle grad pocisków

rakietowych, więc Renshaw się cofnął. Rakietki

łukiem przeleciały przez wybitą w drzwiach dziurę i

eksplodowały w jasnobłękitnych kafelkach powyżej

wieszaka na ręczniki; zamieniając elegancką,

wytworną glazurę w księżycowy krajobraz. Zasłonił

ręką twarz przed gradem rozpalonych szrapneli. W

koszuli na plecach pojawiły się palące żywym

ogniem dziurki.

Ruszył się, kiedy kanonada ustała. Stanął na

krawędzi wanny i otworzył okienko. Popatrzyły nań

zimno gwiazdy. Okno było wąskie, a za nim ciągnął

się również bardzo wąski gzyms. Ale nie było czasu

myśleć.

Wychylił się mocno. Zimny wiatr smagnął

pokaleczoną twarz i szyję niczym otwarta dłoń.

Opierając ciężar ciała na rękach, wysunął się tak

daleko, że aż zaczął tracić równowagę, i popatrzył w

dół. Czterdzieści pięter. Z tej wysokości ulica miała

szerokość torów dziecięcej kolejki. Jasne, migające

światła miasta lśniły szaleńczo jak porozrzucane

brylanty.

Ze złudną łatwością wytrenowanego gimnastyka

Renshaw uklęknął na parapecie. Gdyby w tej chwili

przez dziurę w drzwiach wleciał do łazienki któryś z

przypominających osy helikopterów, jeden strzał w

jego wypięty tyłek wystarczyłby, żeby Renshaw

rozpoczął długi, pełen wrzasku lot ku ziemi.

Ale żadna maszyna się nie pojawiła. Przekręcił się i

wysunął nogę. Chwycił za biegnący nad głową

okapik. Po chwili stał już na występie po zewnętrznej

ścianie wieżowca.

Nie myśląc o przyprawiającej o zawrót głowy

przepaści pod stopami, nie myśląc, co by się stało,

gdyby jego śladem poleciał któryś helikopter,

Renshaw ruszył do miejsca, gdzie zbiegały się ściany

budynku.

Pięć metrów... trzy... jeden. Przystanął. Przyciskał

klatkę piersiową do muru, rozpostarł ręce na jego

szorstkiej powierzchni. W kieszeni koszuli czuł

pojemnik z benzyną, a za paskiem spodni

uspokajający ciężar zatkniętego tam magnum.

Teraz tylko przekroczyć ten cholerny załom.

Ostrożnie przesunął stopę za róg i oparł na niej

ciężar ciała. Zbiegające się pod kątem prostym ściany

- Panie Renshaw?

Głos recepcjonisty zza biurka dotarł do niego w

chwili, kiedy był już w połowie drogi do windy.

Zniecierpliwiony Renshaw odwrócił się w jego stronę

i przełożył torbę podróżną z jednej ręki do drugiej.

Koperta wypchana dwudziesto- i

pięćdziesięciodolarowymi banknotami, którą miał w

kieszeni płaszcza, głośno zaszeleściła. Praca poszła

mu bardzo dobrze, a wynagrodzenie było znakomite –

nawet po odjęciu piętnastu procent dla organizacji. W

tej chwili marzył tylko o gorącym prysznicu,

szklaneczce ginu z tonikiem i wygodnym łóżku.

- O co chodzi?

- Przesyłka, sir. Może pan pokwitować?

Renshaw podpisał druk i obrzucił bacznym

spojrzeniem prostokątną paczkę. Na przyklejonej

etykietce widniały jego nazwisko i adres wypisane

ostrym, pochyłym, ręcznym pismem, które wydało

mu się znajome. Sięgnął po paczkę leżącą na

wykonanym z imitacji marmuru blacie biurka i

potrząsnął nią. W środku coś cicho zagrzechotało.

na górę?

- Nie trzeba, wezmę ze sobą.

Pakunek miał jakieś siedemdziesiąt centymetrów

długości i od biedy można go było wziąć pod pachę.

W windzie położył paczkę na wysłanej pluszową

wykładziną podłodze i do specjalnego nad rzędem

normalnych guzików wsunął klucz; jechał do swego

apartamentu mieszczącego się na dachu wieżowca.

Winda ruszyła łagodnie i cicho. Zamknął oczy; na

czarnym ekranie pamięci ponownie pojawiły się

obrazy z wykonanej roboty.

Jak zawsze, wszystko zaczęło się od telefonu Cala

Batesa.

„Johnny, czy jesteś dyspozycyjny?”

Dyspozycyjny był dwa razy do roku, a jego

minimalna stawka wynosiła dziesięć tysięcy dolarów.

Cieszył się opinią dobrego i solidnego fachowca, ale

tak naprawdę klienci płacili mu za jego naturę

drapieżcy. John Renshaw był ludzkim sępem,

ukształtowanym przez genetykę i środowisko do tego,

żeby dwie rzeczy robić bezbłędnie: zabijać i

przetrwać.

Po telefonie Batesa w skrzynce na listy pojawiła się

płowo żółta koperta. Nazwisko, adres, fotografia.

Musiał to dokładnie wryć sobie w pamięć, a następnie

spalić kopertę razem z zawartością, popiół zaś

wyrzucić do kosza na śmieci.

Tym razem twarz na zdjęciu należała do

biznesmena z Miami, Hansa Morrisa, założyciela i

właściciela fabryki zabawek Morris Toy Company.

Ktoś chciał usunąć go ze swej drogi i przyszedł z tym

do organizacji. Organizacja za pośrednictwem

Calvina Batesa zwróciła się do Johna Renshawa.

Trach! Żałobnicy, proszę nie zapominać o kwiatach.

Drzwi windy rozsunęły się. Podniósł przesyłkę i

wyszedł na korytarz. Otworzył mieszkanie i stanął w

progu. O tej porze dnia, o trzeciej po południu,

przestronny salon skąpany był w blasku

kwietniowego słońca. Renshaw tkwił chwilę

nieruchomo, radując oczy tym widokiem, a następnie

postawił paczkę na końcu znajdującego przy

drzwiach stołu i poluzował krawat. Później położył na

przesyłce kopertę i ruszył w stronę tarasu.

Rozsunął szklane drzwi i wyszedł na powietrze.

Panowało prze- nikliwe zimno, więc wiatr

przewiewał jego cienki płaszcz. Niemniej Renshaw

spoglądał przez chwilę na miasto wzrokiem generała

lustrującego podbitą krainę. Po ulicach, niczym

maleńkie żuczki, sunęły samochody. Daleko, prawie

ginąc w złocistej, popołudniowej mgiełce, lśnił Bay

Bridge niczym miraż zrodzony w umyśle szaleńca. Po

stronie wschodniej, niemal całkiem zasłonięte

drapaczami chmur w śródmieściu, tłoczyły się

odrażające i brudne kamienice czynszowe z lasem

metalowych anten telewizyjnych na dachach. Tak,

Stephen King 002 Opowiadania XXX Pole walki. Strona 1 z 2

Panie Renshaw, czy mam ją przysłać

naciskały na brzuch i klatkę piersiową jak ostrza

brzytwy. Przed nosem miał rozsmarowane na murze

ptasie guano. Jezu Chryste, jak mogą latać na tej

wysokości! - pomyślał idiotycznie.

Poślizgnęła mu się lewa stopa.

Przez dziwaczny, trwający nieskończone wieki

ułamek sekundy, chwiał się na krawędzi, wymachując

rozpaczliwie prawą ręką, żeby złapać równowagę. Po

chwili ściskał już obiema rękami schodzące się ściany

niczym najczulszy kochanek i ciężko dyszał.

Niebawem przesunął za załom drugą stopę.

Dziesięć metrów przed sobą miał balkon

prowadzący do jego własnego salonu.

Wstrzymując oddech, ruszył ostrożnie w tamtą

stronę. Dwukrotnie nadchodziły silne podmuchy

wiatru, które ż łatwością mogły strącić go z gzymsu,

więc musiał przystawać.

W końcu zacisnął dłonie na kutej w żelazie, pełnej

ornamentów balustradzie tarasu.

Bezszelestnie wspiął się na nią i zeskoczył na

podłogę balkonu. Rozsuwane szklane drzwi od strony

pokoju do połowy tylko były zasłonięte grubymi

kotarami i dzięki temu mógł ostrożnie zajrzeć do

środka.

Nad bezpieczeństwem kuferka czuwało czterech

żołnierzy, którym asystował helikopter. Reszta

oddziału skupiła się zapewne przy wyrzutni rakiet

pod drzwiami łazienki.

W porządeczku. Teraz wejść jak włamywacz.

Wykończyć tych przy kuferku i w te pędy do drzwi

wyjściowych. Szybko do taksówki i na lotnisko. Do

Miami, gdzie należy odnaleźć najbardziej pomysłową

dziewczynkę Morrisa. Pomyślał sobie, że może spalić

jej twarz miotaczem ognia. Byłaby to przepyszna

zemsta.

Ściągnął koszulę i z rękawa oderwał długi pas

materiału. Resztę niepotrzebnej już koszuli rzucił na

dół; opadała w luźnych splotach. Zdjął plastikową

zatyczkę z pojemnika z benzyną i wepchnął do środka

materiał, zostawiając tylko piętnastocentymetrową

na- sączoną końcówkę.

Wyjął z kieszeni zapalniczkę, wziął głęboki wdech i

pokręcił kciukiem kółko. Przytknął płomyk do

gałganka. Kiedy szmatka zajęła się ogniem, z

rozmachem otworzył rozsuwane drzwi i wskoczył do

pokoju.

Pilot helikoptera zareagował natychmiast, pikując

na niego jak kamikaze. Ale Renshaw gnał już po

dywanie, rozsiewając wokół krople płynnego ognia.

Nawet nie czuł przeszywającego bólu w ramieniu,

kiedy ostrza obracającego się wirnika rozdarły mu

skórę.

Malutkie figurki wskoczyły do kuferka.

Później wydarzenia potoczyły się błyskawicznie.

Renshaw cisnął pojemnikiem z benzyną.

Opakowanie eksplodowało kulą ognia w kształcie

grzyba. W następnym ułamku sekundy był już

odwrócony plecami i sadził do drzwi wyjściowych.

Nigdy się nie dowiedział, co go trafiło.

Huknęło tak, jakby z ogromnej wysokości spadła

stalowa szafa pancerna. Ów grzmot rozniósł się po

całym wieżowcu; stalowa konstrukcja budynku

zadrżała i wpadła w rezonans niczym kamerton.

Drzwi apartamentu Renshawa, wyrwane z futryny i

zawiasów, wyrżnęły z impetem w przeciwległą

ścianę.

Idąca pod rękę ulicą para popatrzyła akurat w tej

chwili do góry i ujrzała olbrzymi biały snop ognia,

jakby sto dział pancernika oddało jednocześnie salwę.

- Komuś musiało nieźle wysadzić korki

- stwierdził chłopak. - Myślę...

A to co takiego? - zapytała

dziewczyna.

Furkocząc i falując w powietrzu, coś powoli

opadało prosto na nich. Chłopak wyciągnął rękę.

- Jezu, koszula jakiegoś faceta.

Podziurawiona i zakrwawiona.

- Wcale mi się to nie podoba - odparła

nerwowo dziewczyna. - Ralph, wezwij taksówkę,

dobrze? Jeśli naprawdę coś się tutaj wydarzyło,

zacznie nas maglować policja, a ja nie mam ochoty,

żeby widziano nas razem.

Chłopak rozejrzał się, dostrzegł taksówkę,

gwizdnął. Zapaliły się światła hamulcowe i para

pobiegła przez jezdnię w stronę czekalącego auta.

Za nimi, niewidoczny w mroku, opadł łagodnie

obok resztek koszuli Johna Renshawa niewielki

skrawek papieru. Ostrym, pochyłym ręcznym pismem

ktoś napisał:

Hej, dzieciaki! To specjalny

Wietnamski kuferek!

(Działa przez czas ograniczony)

! wyrzutnia rakietowa

20 pocisków ziemia-powietrze klasy

Twister

1 bomba nuklearna w zmniejszonej

skali

KONIEC

Przepisywał i skanował: Mando

www.StephenKing.one.pl

Stephen King 002 Opowiadania XXX Pole walki. Strona 2 z 2

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: